γνωρίζω ανέμους που σε έχουν μυρίσει
έχουν χαράξει κοινές γραμμές της μοίρας στα χέρια μας
κι είναι τόσο νωρίς ακόμη
μα χορεύω από ελιά σε ελιά σου
παραφυλάμε κρότους δίπλα σε ηφαίστεια
πεταμένοι στο πέλαγος
λες κι είμαστε ερωτευμένοι
είναι το κάθε τι πάνω σου που ψάχνει τη μιλιά του
τα μαλλιά σου που χαϊδεύουν τον αιώνα μας
το βλέμμα σου που μ ε εθίζει
σε αυτές τις εκτάσεις γης που μας φωνάζουν
και πάντα ένα κομμάτι θάλασσα να μας σώζει
μπαίνω στα βαθιά μα είναι μονάχα για να πάρω ανάσα
μη φοβάσαι
δεν μπορεί να υπάρξει τρικυμία
όταν χορεύουμε σηκωμένοι στα μάτια
κι αν όλο λάθη κάνω είναι που τα' χω βάλει με τον ήλιο
γιατί μου πες πως τον αγαπάς πιο πολύ από μένα
πόσα χάθηκαν για εμάς
κλαίω την ανεμώνα που νίκησε το χειμώνα
είσαι κορίτσι που έκλεψε τα ποιήματά μου
μιλάμε λίγο
μα κοιταζόμαστε πολύ
είναι η κοινή μας θλίψη
στα χαλάσματα της ηδονής
οι βουκαμβίλιες που μας πρόδωσαν
μετρημένες κι οι ανάσες
ρισκάρουνε σε κάθε μας χάδι
μα εδώ που είμαστε δεν έχει θάνατο
κι όσο κι αν ψάξει δεν θα μας βρει η πραγματικότητα
θα σε σφίγγω στην αγγαλιά μου μέχρι να σπάσεις
και ερωτικά θα μαζέψω τα κομμάτια σου
να' χω να τα μοιράζω κάθε τόσο στους ανθρώπους
