Ο 65χρονος ξεπεσμένος πια ηθοποιός του θεάτρου Σάμον Άξλερ, με το μεγάλο φαλακρό κεφάλι και το δυνατό, τριχωτό κορμί πυγμάχου, έχει ήδη χάσει το ταλέντο και την αυτοπεποίησή του. Τελευταία σανίδα σωτηρίας του εμφανίζεται ο έρωτας, που σαν μια αυταπάτη, αντί να λειτουργήσει λυτρωτικά δεν τον αποτρέπει από την πτώση.
Ασκήσεις μνήμης των συγκινήσεων που τελικά σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα, το πέρασμα του χρόνου και τη συνακόλουθη παρακμή και κατάρρευση.
Μεταφράζοντας πρόσφατα το τελευταίο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ «Ταπείνωση», ομολογώ ότι αισθάνθηκα κάποιο δέος μπροστά στην ωμότητα των σεξουαλικών περιγραφών. Προσοχή: δέος, όχι αποστροφή ή ενόχληση. Δέος από την επιμονή του Ροθ να υπερασπίζεται την απερίφραστη σεξουαλική διατύπωση ακόμη και στα εβδομήντα πέντε του και να υπογραμμίζει ό, τι διακρίνει το ερωτικό από το πορνό –κυρίως ότι το πρώτο έχει να κάνει με την αμοιβαιότητα, ενώ το δεύτερο με την επικυριαρχία. Δέος από την τόλμη του να διατρανώνει ακόμη την πεποίθησή του ότι το σεξ είναι ο πιο ειλικρινής δεσμός, τα σώματα η μόνη αλήθεια και η συνομιλία τους, η μόνη αισθητική.
Κατερίνα Σχινά
Στην κορύφωση του ερωτικού παροξυσμού ίσως ξαφνιαστούν οι αναγνώστες των παλαιότερων μυθιστορημάτων του Ροθ, αλλά ας αναλογιστούν ότι ακόμη και ο νεαρός Πόρτνοϊ μεγαλώνει και η πάθηση μεταλλάσσεται. Οι συνευρέσεις του ζεύγους κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν πορνό, κάτι που αναλογίζεται και ο Σάιμον, στο βάθος των ερωτικών ακροτήτων όμως κρύβεται η αντίσταση στο γέρμα της ζωής και στο γέρασμα του χρόνου, η απαγορευμένη φαντασίωση που γονιμοποιεί νέες ταυτότητες και ρόλους. Οι εραστές αποδέχονται τη μεταμόρφωση, την εναλλαγή, την ταύτιση
Μανώλης Πιμπλής
Είχε χάσει τη δύναμη να σαγηνεύει
Ο Philip Roth, ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή αμερικανούς συγγραφείς, γεννήθηκε το 1933 στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στα Πανεπιστήμια του Bucknell και του Σικάγο. Διετέλεσε καθηγητής της συγκριτικής λογοτεχνίας στα πανεπιστήμια του Πρίνστον, της Νέας Υόρκης (Hunter College) και της Πενσυλβανίας. Διηύθυνε τη σειρά "Συγγραφείς της άλλης Ευρώπης" στις εκδόσεις Penguin και γνώρισε στο αμερικανικό κοινό συγγραφείς όπως ο Bruno Schulz και ο Μίλαν Κούντερα.
Το πρώτο του βιβλίο «Αντίο Κολόμπους» εκδόθηκε το 1959 και συνεχίζει να γράφει μέχρι σήμερα, έχοντας κερδίσει πολλά λογοτεχνικά βραβεία και μεγάλη αναγνώριση από κοινό και κριτικούς.
Είναι ο αγαπημένος συγγραφέας της αμερικανικής κριτικής, αλλά και ο αγαπημένος συγγραφέας των συγγραφέων. Έχουν γραφεί τόνοι περισπούδαστων κριτικών δοκιμίων που ψαύουν το έργο του αναζητώντας αυτοβιογραφικές ουλές. Αυτό τον εξοργίζει. Οι σχολιαστές εξακολουθούν να διαβάζουν τα βιβλία του με κουτσομπολίστικη περιέργεια. Πολύ συχνά στα μυθιστορήματά του, ο εκάστοτε αφηγητής έχει τα σουσούμια του Ροθ: είναι Εβραίος, κατάγεται από το Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι, ονομάζεται Φίλιπ, είναι πεζογράφος κ.ο.κ. Τι άλλο θέλει κανείς, για να προχωρήσει σε συσχετισμούς και αναλογίες; Μάταια ο Ροθ εξανίσταται τονίζοντας: άλλο η ζεστή ζωή και άλλο η μυθοπλασία. Στο κάτω κάτω, το ένα τρέφεται από το άλλο. Κι αυτό το ξέρουν καλά συγγραφείς και αναγνώστες.
Σοφία Νικολαΐδου
«Eίστε ο Mαρσέλ Προυστ μας, κύριε Zούκερμαν»
κι εδώ: Βαρυτική έλξη στο φάντασμα της επιθυμίας του
Τίλοι στη Βιβλιονέτ:
| (2010) | Αμερικανικό ειδύλλιο, Πόλις |
| (2010) | Η ταπείνωση, Πόλις |
| (2009) | Αγανάκτηση, Πόλις |
| (2009) | Φεύγει το φάντασμα, Πόλις |
| (2008) | Η αντιζωή, Πόλις |
| (2008) | Το σύνδρομο Πόρτνοϊ, Πόλις |
| (2007) | Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής, Πόλις |
| (2006) | Καθένας, Πόλις |
| (2006) | Ο καθηγητής του πόθου, Πόλις |
| (2005) | Κι ό,τι θέλει ας γίνει, Πόλις |
| (2004) | Ζούκερμαν δεσμώτης, Πόλις |
| (2004) | Κουβέντες του σιναφιού, Πόλις |
| (2003) | Το ανθρώπινο στίγμα, Πόλις |
| (2002) | Το ζώο που ξεψυχά, Πόλις |
| (2001) | Επιχείρηση Σάυλωκ, Πόλις |
| (2000) | Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή, Πόλις |
| (1998) | Το θέατρο του Σάμπαθ, Χατζηνικολή |
| (1996) | Αντίο Κολόμπους, Πόλις |
| (1996) | Η ζωή μου ως άντρα, Πόλις |
| (1995) | Πατρική κληρονομιά, Χατζηνικολή |
| (1993) | Απάτη, Χατζηνικολή |
| (1984) | Το βυζί, Γράμματα |
| (1980) | Η νόσος του Πορτνόυ, Γράμματα |
