ΕVAN GRUZIS
Η συγκίνηση αιφνιδιάζει
όταν εμφανίζεται και όταν εξαφανίζεται
όταν τόσο απότομα αρχίζει
όταν τόσο απότομα τελειώνει
Κι εγώ τι περίεργο
ονειρεύτηκα ότι φιλούσαμε ένα κρεμμύδι
χρώματος μπλε
στα στόματα μοιράζαμε καυτά τα δαχτυλίδια
εγώ από τη μια πλαυρά εσύ από την άλλη
βιαστικά το ξεντύναμε
κι αυτό λαίμαργα φαγώθηκε
ώσπου τα χείλη ενωθήκαν
Ξεπροβάλλω
όπως ψηλώνω
τα πρόσωπα λεπταίνουν
Ξεπροβάλεις
όπως ψηλώνεις
οι λαιμοί μακραίνουν
Οι χορδές των τόξων τεντώνονται
τα βέλη τους σκοπεύουν
οι κύκνοι είναι τόσο παράφωνα πουλιά
Πλησίασε
σπάσε τον καθρέφτη
μην τρομάζεις
υπόσχομαι να μη σου τραγουδήσω
μόνο θα σε ακουμπήσω
ίσως σε ανακουφίσω
Κάποτε ένα βέλος σε λάβωσε ύπουλα στην πλάτη
Σήμερα στη θέση του ένα άγριο μανιτάρι μεγαλώνει
Κάθε πρωί γίνεται φανταχτερή ομπρέλα θαλάσσης
και κάθε βράδυ χρυσή πινέζα
που καρφώνεις με φόρα στο κοφτερό κρέας της νύχτας
Τι περιμένεις λοιπόν;
Φέρε άλλον έναν κλόουν στην παρέα μας
και ποιος δε θέλει να χορέψει τα όνειρα
στο πανηγύρι της αστειότητας
λίγο πριν μια ηλιαχτίδα τρυπώσει
κάτω από δυο βλέφαρα κουρτίνες
λίγο πριν ο τρομερός γλύπτης
σμιλέψει ξανά το δαιμονικό σου κορμί
λίγο πριν πετάξεις στο φως με τα ζωύφια
λίγο πριν το μπλε κρεμμύδι ανατείλει
Εμπρός
πιστέ μου Έρωτα
ξημερώνει
κρύψου βαθιά μες το καβούκι σου
κανένα κέλυφος δεν θα σε σώσει
από το βάρος μιας πατούσας
Τη λιλιπούτεια γυναίκα
δεν την αγγίζεις
δεν μπορείς ούτε να τη δεις
Μόλις σφήνωσε το γοβάκι της
στην κλειδαρότρυπα
Έλα τώρα, μην κλαις
Γέλα!
