Θυμάμαι, πριν από τριάντα χρόνια, που η τότε νεαρή συντάκτρια της «Ε» Σεμίνα Διγενή βρέθηκε στην έρημο στη σκηνή του διαβόητου Καντάφι για συνέντευξη.
Τότε γινόταν διαρκώς κουβέντα για τον «αλά Φιντέλ» Βορειοαφρικανό Αραβα που έμοιαζε σαν ψεύτικος. Ανυποχώρητος και γενικά ένα ζόρικο αγόρι, καρφί στα μάτια των απανταχού Δυτικών. Σε λίγο ξεκίνησε και το φλέρτ με τους Παπανδρέου. Φυσικά, άλλα ήθη άλλα έθιμα εκείνες τις γραφικές εποχές και τώρα να τα «μαύρα κανταΐφια» με τον Καντάφι να φέρνει προς τον αλήστου μνήμης Σαντάμ (με γιους και θυγατέρες) στο πιο παράλογο... Κι από κάτω, ως συνήθως, το πετρέλαιο να βράζει, παναθεμάτονε όποιος το ανακάλυψε... που έλεγε και η θεία μου Κρεολή... Και ναι μεν η Σεμίνα τα κατάφερε μια χαρά στην αποκλειστική εκείνη συνέντευξη, αλλά ο Μοαμάρ παραστράβωσε. Τι χαρέμι με σεκιουριτοκόριτσα, τι ύφος και τι απόγονοι εκτός πραγματικότητας! Ετσι λοιπόν φύσηξε ο σοφός άνεμος της ερήμου (και χαμσίνι να τον πεις, μέσα είσαι) κι έτσι ήρθε πάλι το πάνω κάτω για να δικαιωθεί το χούι της Ιστορίας για... επανάληψη.
Και να τώρα μόνος του ο «συνταγματάρχης» ως αλλόφρων μασκαράς της κόλασης να ξεπερνά και τον αλήστου μνήμης Αμίν Νταντά της Ουγκάντα. Τουλάχιστον ο Αμίν υπήρξε ΚΑΙ σπουδαίος ακορντεονίστας ΚΑΙ συνθέτης. Ας μην ξεχνάμε το μνημειώδες έργο του «Εφαγα μισό νηπιαγωγείο», καθώς και το θαυμάσιο «Καρδιές εχθρών μαριναρισμένες σε σαουδική φιλοξενία». Ο Καντάφι δεν γνωρίζω αν είχε τάσεις καλλιτεχνικές πλην της ενδυματολογίας. Δυστυχώς το αμερικανικό λόμπι δεν τον πρότεινε ποτέ για Οσκαρ κοστουμιών. Ούτε καν ένα Νόμπελ Ειρήνης τού δόθηκε, όπως σε τόσους και τόσους επιφανείς. Απομονωμένος λοιπόν, μες στις μονομανίες του, μέσα σε συζύγους, γκόμενες, παιδιά και καμήλες, ήρθε κι έγινε αυτό που ξέρουμε...
Δεν ξέχασα πως σαν παιδί μού φαινόταν άκρως διεγερτικό στο χάρτη το Λιβυκόν Πέλαγος πίσω από την Κρήτη. Νόμιζα πως η Αφρική είναι κάτι το εξωπραγματικό και έκανα τους παράξενους συνειρμούς μου, συνδυάζοντας το εν λόγω πέλαγος με την αξέχαστη ηθοποιό Ιλια Λυβικού που ήταν Κρητικιά. Δυστυχώς τις απορίες μου τις μετέφερα και στους δασκάλους, οι οποίοι για να με ξεφορτωθούν τα φόρτωναν ΟΛΑ σε κάποιους ακαθόριστους βιβλικούς σεισμούς. Στις βιβλικές λοιπόν καταστροφές είχα εναποθέσει πάμπολλες ελπίδες για να σπάσει η γεωγραφική ρουτίνα και να ενωθεί η πατρίδα μας με χώρες ακόμη πιο ζωηρές... Ακόμη περιμένω. Ευτυχώς, σήμερα η Ελλάς ζωντάνεψε με τις ιδιότυπες ενστάσεις της στις νεφώσεις κακομοιριάς που την καταδικάζουν διάφορες κυρίες πρώην βαρβαρικών φυλών και όχι μόνο.
Οσο λοιπόν ο πρωθυπουργός μας εξασκεί τα αγγλικά του ανά την υφήλιο, εμείς βράζουμε στο ζουμί μας, δέρνουμε ποδοσφαιριστές, μπάτσους, και βροντοφωνάζουμε το δίκιο του αυτονόητου. Και όντως είναι παράδοξο, ενώ σαν λαός υποτίθεται πως κάνουμε υπερβάσεις στη φαντασία, μαχόμαστε ΠΑΝΤΑ μόνο για τα ταπεινά αυτονόητα. Δηλαδή, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, λίγο περίθαλψη, λίγο σύνταξη, λίγο Συνασπισμό, λίγο αριστερότερα της Αριστεράς, λίγο παιδεία, λίγο υπνοπαιδεία και άλλα τέτοια τρισχαριτωμένα. Γι' αυτό, υποθέτω, ο κ. Αλαβάνος ξύπνησε απότομα και μας διηγήθηκε ως όραμα, τον κυρίαρχο λαό να μεταβάλει το Σύνταγμα σε πλατεία Ταχρίρ. Αν, παρ' ελπίδα οραματιστεί κάτι πιο χλιδάτο, τον παρακαλώ να με ειδοποιήσει γιατί δεν μπορώ τις μιζέριες.
Τέλος πάντων με αυτά και με εκείνα αναγκάζομαι να τραγουδώ (χωρίς καμία διασκευή) το εθνικοπατριωτικό άσμα του Σαββόπουλου «Κωλοέλληνες» που στον καιρό του προβλημάτισε τόσο τους αντιφρονούντες του «κώλου» γενικώς. Το θέμα, όπως λένε και οι άνθρωποι της κυβέρνησης, είναι να «πούμε την αλήθεια στον Λαό». Σας συμβουλεύω να μην την πείτε γιατί δεν θα έχετε, κύριοι, καλά ξεμπερδέματα. Καλύτερα να μας πείτε πού βρίσκεται, ας πούμε, ο πολύφερνος δήμαρχος Αθηναίων, πού βρίσκεται η διαδικασία να απαλλάξετε το παπαδαριό από το περιουσιακό του βάρος, πού κολυμπά η διάθεση για τάξη, ασφάλεια και εφαρμογή χιλιάδων νόμων που γίνονται κωλοσφούγγι. Ομως, ας μη χοντραίνουμε το θέμα γιατί μας περιμένει η Σαρακοστή με το αυτεπάγγελτο δικαίωμα της λιτότητας.
Ωστόσο διάβασα και απόλαυσα την ποιητική περιήγηση σε τόπους γνώριμους, με πρόσωπα όμως μυθικά, το βιβλίο του Γιώργου Κακουλίδη «Περί αλητείας» στις εκδόσεις «Κέδρος» σε μια εποχή που η νοσταλγία των «αλητών» πληγώνει γλυκά τη μνήμη. Μ' αυτά και μ' εκείνα φτάσαμε στην Καθαρά Δευτέρα, επιρρεπείς στα νηστίσιμα παλαιόθεν...
Του Γιάννη Ξανθούλη
Ελευθεροτυπία
Ελευθεροτυπία
