Ο μεταβολισμός μας

Είκοσι χρόνια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και των δραματικών αλλαγών που ακολούθησαν, η Κούβα μαζί με τη Β. Κορέα, αν δεν κάνω λάθος, είναι οι χώρες που απέμειναν να μας θυμίζουν τις πάλαι ποτέ… ένδοξες μέρες του συστήματος που φιλοδόξησε να… αλλάξει τον κόσμο! Ταυτόχρονα, στις μέρες μας η χώρα μας διανύει μια περίοδο οικονομικής κρίσης που, όπως λένε «αυτοί που ξέρουν», οι προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου δηλαδή, είναι αποτέλεσμα της κακοδαιμονίας ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ουρανομήκεις οι κραυγές διαμαρτυρίας για την άστοργη οικονομική πολιτική της λιτότητας που επιβάλλει το δαιμονικό ΔΝΤ και η κατάπτυστη κυβέρνηση των δοσίλογων του ΠΑΣΟΚ. Απίθανες αναλύσεις βαθυστόχαστων οικονομολόγων - επαναστατών προφητεύουν τα χειρότερα και ένα δυσοίωνο μέλλον. Ηδονίζονται με το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας της χώρας, με την κατάρρευση του ευρώ, τη συντριβή της αιμοβόρας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάθε μέρα εκδίδονται φετφάδες που περικλείουν βιβλικές καταστροφές, τις οποίες ωστόσο η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει… Μοιάζουν με τους προπολεμικούς αριστερούς αναλυτές που, έχοντας διαβάσει τον «Διαλεκτικό Και Ιστορικό Υλισμό» του Στάλιν, ξυπνούσαν κάθε πρωί και έβγαιναν στο κατώφλι τους να δουν αν κατέρρευσε ο καπιταλισμός. Αντίθετα, μοιάζουν σαν να μην αντελήφθησαν ποιος κατέρρευσε, το ιστορικό τετελεσμένο. Ακόμα μοιάζουν να μην παρακολουθούν τι γίνεται στον κόσμο: για παράδειγμα, 500.000 (σωστό είναι το νούμερο) δημοσίους υπαλλήλους ετοιμάζεται να απολύσει το καθεστώς της Κούβας. Σκεφτείτε τι θα έκαναν αυτοί που σιωπούν αν τολμούσε να κάνει κάτι ανάλογο μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία!

Ξενοφών Μπρουντζάκης

Απολύσεις made in Cuba 

«Η πολιτική κυριαρχία που είναι το πρώτο βήμα κατακτήθηκε την ημέρα που η λαϊκή δύναμη θριάμβευσε, την ημέρα που η επανάσταση νίκησε, την 1η του Γενάρη του 1959... Αυτή η 1η του Γενάρη που τόσα στοίχισε στο λαό της Κούβας, συνοψίζει τους αγώνες πολλών κουβανέζικων γενεών, μετά τη διαμόρφωση του Έθνους, για την κυριαρχία, την πατρίδα, την ελευθερία και την καθολική, οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία της Κούβας. Δεν πρέπει πλέον να περιορίζουμε τη σημασία αυτής της ημερομηνίας σε ένα αιματηρό επεισόδιο, θεαματικό, ούτε καν αποφασιστικό, αλλά σε μια μόνη στιγμή στην ιστορία της Κούβας, γιατί η 1η του Γενάρη είναι η μέρα του θανάτου του δεσποτικού καθεστώτος του Φουλγκένσιο Μπατίστα καθώς επίσης και η ημερομηνία που γεννήθηκε η πραγματική ελευθερία, πολιτικά ελεύθερη και κυρίαρχη και που υιοθετεί σαν ανώτατο νόμο της την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

 Ερνέστο Τσε Γκουεβάρα

«Πολιτικά Κείμενα»

εκδόσεις Καρανάση

Λεφτά υπάρχουν!...

«Ελληνικά Γράμματα»

Η σκιά του εμφυλίου πολέμου είχε πέσει βαριά στη δεκαετία του '50. 

Αλλά εκεί που το σκοτάδι ήταν αδιαπέραστο ήταν στα γράμματα. Τρομοκρατία, χαφιεδισμός, λογοκρισία ήταν η τρόικα της εποχής. Η αγορά της «Αυγής» μπορούσε να σου στοιχίσει μια σύλληψη και ένα μπερντάκι ξύλο. Και αυτό σου το «παράπτωμα» θα έμπαινε σαν επιβαρυντικό στοιχείο στο φάκελο σου και θα σε κυνηγούσε μια ολόκληρη ζωή. Αλλά η θεά Μήτις είχε παραμείνει ζωντανή και κάποιοι εκδότες αποδείχτηκαν πιο έξυπνοι από τη λογοκρισία. Σε αυτή λοιπόν τη μαύρη δεκαετία κυκλοφόρησε ένα ετήσιο έντυπο, πολυσέλιδο, με τον αθώο τίτλο «Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά». Θεωρητικά ήταν ένα εργαλείο για να αναδείξει την περιοχή σε όλες της τις πτυχές (αρχαιολογικές, ιστορικές, λαογραφικές κ.λπ.). Στην πράξη ήταν ένα καταφύγιο της αριστερής διανόησης. Εκεί έβρισκαν χώρο όσοι γύριζαν από την εξορία ή έβγαιναν από τις φυλακές.

«Την Πρωτοχρονιά» την έπαιρνε κάθε χρόνο ο πατέρας μου και την ταξινομούσε στη βιβλιοθήκη του. Αλλά ποτέ δεν μου είχε πει να τη διαβάσω. Και αυτό ήταν το καλύτερο κίνητρο για μένα. Την έπαιρνα κρυφά και την «καταβρόχθιζα» όλη. Και ένας ολόκληρος κόσμος ανοιγόταν πολύ διαφορετικός από αυτόν που ήξερα. Εδώ αξίζει να σημειώσω και άλλα έντυπα που βγήκαν αργότερα και θα τους χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη. Να τα ονομάσω: «Επιθεώρηση Τέχνης» «Ζυγός» και το «Θέατρο» του Νίτσου. Και έτσι το σκοτάδι γινόταν όλο και λιγότερο και στο μυαλό μας και γύρω μας. Κάναμε μικρά βήματα προς το φως. Εκδότης του περιοδικού ήταν ο πατέρας Παπαχριστοφίλου που ίδρυσε αργότερα τον εκδοτικό οίκο «Ελληνικά Γράμματα» που τον συνέχισε επάξια ο γιος του Παύλος, μέχρι που ενοικίασε τον τίτλο στον ΔΟΛ και που τελικά έβαλε το μαύρο λουκέτο για τους εργαζόμενους, αλλά και για τους πολυάριθμους συνεργάτες (συγγραφείς, μεταφραστές, τυπογράφους, βιβλιοδέτες κ.λπ.).

Οταν ο Παύλος μού ζήτησε να του πάω κάποιο μυθιστόρημα ένιωσα πως του το χρωστούσα. Ηταν ο δικός μου ο τρόπος να πω ένα ευχαριστώ σε αυτήν την οικογένεια που τόσα πολλά μας είχαν δώσει. Η ατμόσφαιρα στο μαγαζί ήταν και αυτή οικογενειακή και θερμή. Θυμάμαι ακόμα κάποια εξαίρετα παιδιά από το προσωπικό. Θα αναφερθώ μονάχα στη Ρούλα Αθανασίου, που δεν είναι πια μαζί μας και δεν πρόλαβε να απολυθεί, τη Δήμητρα Ρούμπουλα και την Εύα Γραικού, που στη συνεργασία μας με έκαναν να αισθάνομαι σπίτι μου, και οι οποίες μπορεί να είναι μεταξύ των απολυμένων. Οι άνθρωποι που εργάζονται στο βιβλίο δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι. Κατά κανόνα έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και δεν σου δίνουν την εντύπωση υπαλλήλου. Μοιάζουν περισσότερο συνεταίροι, παρά μισθωτοί. Και αυτό εξηγείται γιατί το βιβλίο δεν είναι εμπόρευμα, αλλά δημόσιο πολιτιστικό αγαθό. Γι' αυτό και πολλοί εκδότες έχουν χάσει περιουσίες μόνο και μόνο για να βγάλουν τα βιβλία που νομίζουν πως είναι απαραίτητα σε μια κοινωνία. Θα αναφερθώ στον Μανόλη Μπουζάκη των εκδόσεων «Γνώση». Η φιλοσοφική και πολιτική βιβλιοθήκη αυτού του οίκου που μας έδωσε αριστουργήματα της παγκόσμιας σκέψης, κάτω από τη διεύθυνση ενός πολύ σημαντικού στοχαστή, του Παναγιώτη Κονδύλη -που τον χάσαμε και αυτόν τόσο νωρίς- είναι μια παρακαταθήκη με διάρκεια στην ελληνική κοινωνία. Τι κέρδος μπορεί να αποφέρει ο Μοντεσκιέ; Δεν είναι χρηματοπιστωτική τοξική φούσκα, είναι σκέψη. Και η σκέψη δεν είναι εμπόρευμα.

Στην εποχή του ασύδοτου και αρπαχτικού καπιταλισμού που είναι πια φανερός και για τους πιο άσχετους, δεν απειλείται μόνο η δουλειά μας και ο πλανήτης που ζούμε, αλλά πρωτίστως η πολιτιστική μας κληρονομιά. Ο,τι δεν φέρνει το επιθυμητό κέρδος πρέπει να πεθάνει, άσχετα αν η επιχείρηση δεν είναι ζημιογόνος. Και οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία αξία. Είναι άχρηστα αντικείμενα που δεν κάνουν ούτε για ανακύκλωση. Γι' αυτό και πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια. Σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ έχουμε 20% ανεργία, δηλαδή ένα εκατ. άτομα. Και στο βάθος του τούνελ δεν υπάρχει φως. Εκτός αν οι άνθρωποι καταλάβουν τη δύναμή τους και δουν πως αυτοί είναι που αναπαράγουν τον καπιταλισμό. Δεν θα μπορούσαν οι ίδιοι οι απολυμένοι από τα «Ελληνικά Γράμματα» να αναλάβουν τα του οίκου τους και την τύχη τους; Τον τίτλο τον έχει ακόμα ο παλιός τους εκδότης. 

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

"Για τη Ρούλα των γραμμάτων"

Calendar

Αγαπούν τα ακουστικά όργανα, τη νορμανδική folk και τους πλανόδιους μουσικούς. Ο Μάνος και ο Γιώργος είναι το θεσσαλονικιώτικο δίδυμο του συγκροτήματος "Your hand in mine"! Ενεργούν ως ντουέτο παρουσιάζοντας μια νεο-ρομαντική , έντονα προσωπική μουσική δωματίου. Πήραν το όνομά τους από ένα τραγούδι των Explosions In The Sky.

Κάπου στα τέλη του 2006 από την παρέα των Shortcat (post-rock/thessaloniki), δίνοντας στα μέλη του την ευκαιρία να εκφράσουν την αγάπη τους για τα ακουστικά όργανα, την νορμανδική folk και τους πλανόδιους μουσικούς. Με μια συλλογή από παιδικά, αυτοσχέδια όργανα και συσκευές (που συνεχώς μεγαλώνει) οι Your Hand in Mine, χρησιμοποιούν τεχνικές live-looping και ενεργούν ως ντουέτο, παρουσιάζοντας μια νέο-ρομαντική, έντονα προσωπική μουσική δωματίου.  

Τον Ιανουάριο του 2007, κυκλοφορούν σε 100 χειροποίητα αντίτυπα τις 4 πρώτες ηχογραφήσεις τους, σε μορφή cd. Το ομώνυμο 'your hand in mine EP', έχοντας αφετηρίες στη σύγχρονη δυτικοευρωπαική folk αλλά και στον πειραματισμό, επισφραγίζει την ταυτότητα και την αισθητική του group. 

 

Χαρακτηρίστε τη μουσική σας με δέκα λέξεις.

«Πλανόδιοι μουσικοί με αυτοσχέδια όργανα κάνουν πρόβα σε παιδικό δωμάτιο…».
Συνέντευξη

Ο καιρός του καθενός

"Σοβαρά", είπε πολύ σοβαρά ο Ηλίας. "Οι νεκροί υπάρχουν για να αναφέρονται σ’ αυτούς οι ζωντανοί και να παίρνουν δύναμη... Κι εμείς περισσότερο απ’ τους άλλους, από τη λάσπη που μας περιβάλλει, πρέπει να τους τιμάμε. Γιατί εμείς είμαστε η βαθύτερη συνείδηση μιας πάσχουσας κοινωνίας. Ενός κόσμου πτωμάτων... Γιατί με κοιτάς σαν να μην καταλαβαίνεις τι λέω;"
"Δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά", είπε στεγνά ο Μισέλ.
"Σημαίνουν. Εσύ δεν βγάζεις νόημα".
"Άκου να δεις. Αν δεν αφανιστεί αυτός ο κόσμος των πτωμάτων, όπως τον λες, απ’ το δικό μας χέρι, δεν κάνουμε τίποτα, δεν σημαίνουν τίποτα όλ’ αυτά. Επιμένω. Κι αυτά γίνονται αποκλειστικά με τους ζωντανούς και με τους αγώνες".

Ο υπαινικτικός τίτλος του βιβλίου ανήκει στον Γιώργο Κοροπούλη. Σαφείς παραλληλισμοί, με την εγχώρια τρομοκρατία που παρουσιάζεται σε βάθος με προεκτάσεις στο παρελθόν. Ψάχνοντας τις ρίζες της ο Νόλλας φτάνει στον Εμφύλιο, με αναφορές στον ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών), τον Πάμπλο, τον Ζαχαριάδη, τη Χούντα και τη μεταδιδακτορική περίοδο. Με τον συμβολικό τίτλο "Τα λόγια μας τα φτερωτά" παρεμβάλλονται αποσπάσματα δημοσευμάτων του Αθηναϊκού και επαρχιακού τύπου από 26 Ιουλίου 1990 έως 26 Σεπτεμβρίου 1990 που σαφώς υπονομεύουν τη συγκεκριμένη "τακτική" κατά του συστήματος.

«Στο όνομα του καλού σκόρπισα το κακό (...) Πεθαίνει ο μέσα εαυτός σου και γεννιέται ένας καινούργιος ενόσω ακόμα ζεις».

«Να γίνουν όλα λαμπόγυαλο, παρθένα γη, για να φυτρώσουν νέα λουλούδια. Η νέα ζωή».

Διακριτικοί και λεπτοί χειρισμοί με φιλοσοφικές διασταυρώσεις για ζητήματα επίκαιρα ,όπως η τρομοκρατία και η αριστερά, το εξαιρετικό βιβλίο του Νόλλα είναι βαθιά πολιτικό

Πριν τον επίλογο "γροθιά στο στομάχι" οι στίχοι του Γιάννη Υφαντή

Βάφω τα γένια σου, τα δόντια σου βουρτσίζω,

κόβω τα νύχια σου, σε φέρνω

μπροστά σε όντα που σου δίνονται χωρίς να 

σ' ανακρίνουν.

Σώμα μου όσο παίρνει σε φροντίζω.

Μέχρι να'ρθει ο Ξένος, ο Επίσημος, ο Άρχων

τ' Ουρανού

να σε τραβήξει σα λινάτσα και να κάμει 

τα αποκαλυπτήρια του κενού
 

Ο Δημήτρης Α. Νόλλας γεννήθηκε το 1940 στην Αδριανή Δράμας από γονείς Ηπειρώτες. Η οικογένεια του εκτοπίστηκε από τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα το 1943.
Σπούδασε στην Αθήνα και την Φρανκφούρτη νομικά και κοινωνιολογία, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του καθώς η χρεοκοπία της οικογενειακής επιχείρησης, απ' την οποία αντλούσε το εισόδημά του, τον υποχρέωσε να οδηγηθεί αρκετά νωρίς στην βιοπάλη. Έκτοτε έζησε και εργάστηκε για μεγάλα διαστήματα στην πάλαι ποτέ Δ. Ευρώπη (1962-1975).
Έγραψε και ραδιοσκηνοθέτησε παιδικές εκπομπές για το ραδιόφωνο και σκηνοθέτησε για την κρατική τηλεόραση ενημερωτικές εκπομπές (1975-97).
Δίδαξε τεχνική σεναρίου στο τμήμα επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου (1993-95).
Στην δεκαετία του '80 συνεργάστηκε σε σενάρια κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών με τους σκηνοθέτες Χατζή, Παναγιωτόπουλο, Αγγελόπουλο, Σμαραγδή, Λαμπρινό και Βούλγαρη.
Μεταξύ 2004-2007 διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.
Διακρίσεις:
- Ford Foundation grant (1975-76)
- Fullbright Grand για το International Writing Program του Πανεπιστημίου της lowa (1978)
- Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1983)
- Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1993)
- Βραβείο Διηγήματος περιοδικού Διαβάζω (1996).

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ

(2010) Ο καιρός του καθενός, Καστανιώτη (2010) Το στίγμα της εποχής μας, Καστανιώτη (2009) Rosebud: η ζωή του Όρσον Γουέλς, Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός, [μετάφραση] (2009) Ανθολογία ελληνικού διηγήματος του 20ού αιώνα, Καστανιώτη (2009) Ναυαγίων πλάσματα, Κέδρος (2008) Η σύμπτωση και άλλες ιστορίες, Μελάνι, [μετάφραση] (2007) Μέρες ποίησης, Γαβριηλίδης, [μετάφραση] (2006) Ιστορίες καπνού, Μίνωας (2005) Λίγη ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Πατάκη (2005) Ο δρόμος για την Ομόνοια, Καστανιώτη (2005) Οι παπαγάλοι δεν διαβάζουν βιβλία, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (2005) Τα θολά τζάμια, Καστανιώτη (2005) Φύλλα καπνού, Βιβλιοπωλείον της Εστίας (2004) Νεράιδα της Αθήνας. Πολυξένη, Καστανιώτη (2004) Ο παλαιός εχθρός, Καστανιώτη (2003) Από τη μία εικόνα στην άλλη, Καστανιώτη (2003) Νίκος Παναγιωτόπουλος, Αιγόκερως (2002) Ανθολογία Γεωργιανής ποίησης, Καστανιώτη, [μετάφραση] (2002) Στην αυλή του Αγίου. Η Παναγίτσα του μπερντέ, Μεταίχμιο (2002) Σύγχρονη ελληνική πεζογραφία, Αλεξάνδρεια (2002) Το πέμπτο γένος, Καστανιώτη (2000) Φωτεινή μαγική, Καστανιώτη (1998) Μικρά ταξείδια, Καστανιώτη (1998) Το τρυφερό δέρμα, Καστανιώτη (1997) Άσεμνες ιστορίες, Πατάκη (1997) Άσεμνες ιστορίες, Πατάκη (1997) Άσεμνες ιστορίες, Πατάκη (1997) Συνάντηση, Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης Κοζάνης (1996) Τα θολά τζάμια, Καστανιώτη (1995) Ο άνθρωπος που ξεχάστηκε, Καστανιώτη (1994) Ο τύμβος κοντά στη θάλασσα, Καστανιώτη (1993) Une peau douce, Kauffmann (1990) Ονειρεύομαι τους φίλους μου, Καστανιώτη (1987) Τα καλύτερα χρόνια, Καστανιώτη (1982) Νεράιδα της Αθήνας, Νεφέλη (1982) Πολυξένη, Νεφέλη

γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω,
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή.
Πίσω απ' τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω.
Νεροποντή που περιμένω μια ζωή.
Γιατί δεν έρχεσαι..

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει.
Γιατί δεν έρχεσαι..
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σαν χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό.
Γιατί δεν έρχεσαι..

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς.
Ό,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής.
Γιατί δεν έρχεσαι..
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω.
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω..
Κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω.
Γιατί δεν έρχεσαι..
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....
 

Τα όνειρα καπνίζουν

Το γόνατο 
Σε θυμάμαι, είχες μια μικρή ραγισματιά
Σαν δόκανο και φρέαρ μαζί στο γόνατο
Κι από κει έσταζε όλη η αλλόκοτη οδύνη του μέσα σου
Από κει έτρεχε η φωτιά, όχι το αίμα
Από κει τρεφόσουν, απ’ αυτόν τον μικρό εγχάρακτο λώρο
Σε θυμάμαι, καθόσουν κάτω από μια λαμπερή κερασιά
–μια κερασιά που δεν έκανε σκιά γιατί ήταν διάφανη–
Κάτω από το φως της έσκαβες την τρύπα της πληγής σου
Να πάρει φως; Να την κάνεις βαθύτερη;
Σε θυμάμαι σαν όνειρο κρυμμένο σε ομίχλη
Πεισμωμένο γιατί ποθούσες γαλανό κι ολοκάθαρο ουρανό
Αλλά κατόρθωνες μόνο τον πυρετό και μια θλίψη
–που τη νόθευες κάποτε με συνεσταλμένες ερωτοτροπίες με τη φωτιά–
Και την αγρύπνια γιατί φοβόσουν ότι ο ύπνος θα σε κατάπινε
Σε θυμάμαι να στέκεσαι μπροστά σε μισές σελήνες
–σ’ αυτά τα γυαλιστερά και κοφτερά δρέπανα–
Δεν άρθρωνες ούτε λέξη μπροστά τους
Ντρεπόσουν το μισό φέγγος και την κόψη τους
Τρόμαζες την ομορφιά τους
Κι αν είχες καλοσύνη δε θυμάμαι
Ούτε και το έμαθα ποτέ
Ούτε να την ψελλίσεις ούτε να την τραυλίσεις μπορούσες
Σε θυμάμαι ν’ ακολουθείς τη φωνή σου
Πνιγμένη στα βάθη της
Σε θυμάμαι είχες ένα γόνατο τρύπιο
Κι από κει ανάβλυζε –ανάκατο με το μπερδεμένο αίμα–
Το ρετσίνι της κερασιάς

 
http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/

Why am I me and why not you? Why am I here and why not there? When did time begin and where does space end?…

1
ο αγνός έρωτας
Δεν θέλω
παρά να είμαι ο εαυτός μου
και να παραμείνω
ένας δυστυχής ονειροπόλος
2
ο φτερωτός έρωτας
Μόνος πετά
για ν' αποφύγει
το συνωστισμό
του σμήνους
3
ο λαθραίος έρωτας
Ταξιδεύει
με πούπουλα
στις αποσκευές του
για ελαφρύ
συναισθηματικό φορτίο
4
ο απατημένος έρωτας
Η αλήθεια αυτοκτονεί όταν απειλείται
5
ο παράλογος έρωτας
Οταν η σελήνη πέφτει
το μήλο περιστρέφεται
κι ο πολυέλαιος γρυλίζει
6
ο σκοτεινός έρωτας
Επικηρυγμένος στο φώς
7
ο μοναχικός έρωτας
Μια νύχτα πάθους με τον εαυτό μου
8
ο επικοινωνιακός έρωτας
Έχω ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον
Που όμως να κάθεται στον απέναντι φάρο
9
ο μοιραίος έρωτας
Μπορεί το τυχαίο να μας έφερε κοντά
Όμως η επιλογή καθορίζει
το δικαίωμα στην αδυναμία
10
ο ρομαντικός έρωτας
Υδάτινη αιώρα λικνίζεται
σε μια θάλασσα αγάπης
11
ο ιπτάμενος έρωτας
Να ένα μπαλόνι
Να μια παπαρούνα
Να μια πεταλούδα
Να ο έρωτας
-Πού;
-Μόλις πέταξε
12
ο κεραυνοβόλος έρωτας
Απροσδόκητη ταχυπαλμία
Αγνωστης ιατρικής αιτιολογίας
13
ο μαγεμένος έρωτας
Γρανιτένια ψίχουλα
στο βλέμμα αναβλύζουν
14
ο αιθεροβάμων έρωτας
Με βαρβαρότητα τα βέλη του
Νεκρό τον προσγειώνουν
15
ο ηδονικός έρωτας
Το επίμονο βλεφάρισμα
της σκιάς στο σκοτάδι
16
ο τυραννικός έρωτας
Αφού θέλεις τόσο πολύ να το μελετήσεις
Σου το χαρίζω
Το ένα μου νεφρό
17
ο εκδικητικός έρωτας
Μια αλαζονική τύφλωση
18
ο ανολοκλήρωτος έρωτας
Το πουλί που δεν πέταξε
επιτυχώς σκαλίστηκε
σε εκκλησίας τέμπλο ξυλόγλυπτο
19
ο φανταστικός έρωτας
Παρατηρητής της ανυπαρξίας του
20
ο αμυντικός έρωτας
Όσες πανοπλίες
κι αν φορέσεις
το τρυφερό σου κρέας
θα μένει πάντα
γυμνό κι εκτεθειμένο
21
ο μεταφυσικός έρωτας
Ο έναστρος Ουρανός
Το κράνος που φορά
το υπέρλαμπρο Σύμπαν
22
ο εγωιστικός έρωτας
Δεν δίνεις τίποτα
Δεν παίρνεις τίποτα
Η πιο προσοδοφόρα συναλλαγή

Έλσα Κορνέτη
22 Μεταμορφώσεις  
Από www.e-poema.eu 

Στο Βερολίνο του 1987, πριν από την πτώση του τείχους, ένας άγγελος, ο Ντάμιελ, εκπίπτει, βουτάει στη γη  για να ερωτευτεί, ως θνητός και έγχρωμος πλέον, μια ακροβάτισσα του τσίρκου. Στερείται τα προνόμια της αθανασίας αλλά και τη θλίψη της μοναξιάς για να κερδίσει τα φτερά του γευόμενος την περιπέτεια της ζωής. Ποιητικός και ευκρινής, ο Βέντερς κερδίζει Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες το 1987, στην πιο ατμοσφαιρική και fluid ταινία του, φιλμάροντας το εναέριο υπεραισθητό και το ταξίδι των αισθήσεων.

Ένα κινηματογραφικό ποίημα για τους ανθρώπους, τις αισθήσεις, τη ζωή των έρωτα, με υποβλητική ατμόσφαιρα, υπέροχη φωτογραφία του Ανρί Αλεκάν και αντίστοιχη μουσική από το Nick Cave και άλλους και μοναδικά πλάνα από την πόλη του Βερολίνου λίγο πριν την πτώση του τείχους. Σήμανε το απόγειο της δημιουργίας του Βιμ Βέντερς και την αρχή της παρακμής του.

Ο Βιμ Βέντερς ξεψαχνίζει την ανθρώπινη ψυχή και αναζητά τις αιτίες του έρωτα που παρασύρει τους αγγέλους στο γήινο κόσμο μας. Ο Ανρί Αλεκάν φωτογραφίζει εκπληκτικά ένα ασπρόμαυρο Βερολίνο που πνίγεται μέσα στους ήχους των ανθρώπινων σκέψεων. Το εγκόσμιο πέρασμα γίνεται φαντεζίστικα έγχρωμο, αλλά το τοπίο παραμένει θλιβερό. Όπως τα ψεύτικα φτερά της αιωρούμενης ακροβάτισσας του τσίρκου, ίσως, τελικά, και ο έρωτας να είναι ένα μαγικό ψέμα. Η πιο μεγάλη ανθρώπινη προδοσία...
Στην πρώτη θέασή τους τα «Φτερά του Έρωτα» ξυπνάνε μέσα μας εικόνες, μνήμες και σκέψεις που λες ότι δεν ήταν δικές μας. Με το τέλος τα φώτα ανάβουν, τα πόδια μας πατάνε στο έδαφος και βηματίζουμε ξανά, σαν έκπτωτοι ερωτευμένοι άγγελοι...

 Από cinemad

Και τα λόγια της Marion 

"Longing. Longing for a wave of love that would stir in me. That's what makes me clumsy. The absence of pleasure. Desire for love. Desire to love" 

Και ο Nick Cave με τους Bad Seeds να τραγουδάει live, to "From Her to Eternity"...

"This desire to possess her is a wound
and its naggin at me like a shrew
but, ah kno, that to possess her
Is, therefore, not to desire her". 

Mειξοφοβία - Mειξοφιλία. They don't know us, you see...

Το να ζούμε με τους ξένους δεν είναι καθόλου καινούριο στη νεότερη ιστορία. Αλλά η ιδέα ήταν σε χοντρές γραμμές ότι όποιος είναι ξένος, διαφορετικός από σένα, αργά ή γρήγορα θα χάσει τον χαρακτήρα του ξένου.

Η κυρίαρχη πολιτική απέναντι στους ξένους, κατά το μεγαλύτερο μέρος της νεότερης ιστορίας, υπήρξε μια πολιτική αφομοίωσης: «Εσείς είστε εδώ, είστε φυσικά κοντινοί μας. Ας γίνουμε επομένως και πνευματικά, διανοητικά, ηθικά όμοιοι», πράγμα που σημαίνει να αποδεχόμαστε τις ίδιες οικουμενικές αξίες, όπου όμως ως «οικουμενικές» εννοούσαμε πάντοτε τις «δικές» μας αξίες.

Επομένως, με αυτή την προοπτική, όπου το ότι είναι ξένοι ήταν μόνον μια προσωρινή δυσάρεστη ενόχληση, δεν υπήρχε η ιδέα ότι οφείλουμε να διδαχθούμε να ζούμε με τον διαφορετικό. Τώρα, πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, φτάσαμε να αντιληφθούμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Η νεωτερικότητα υπήρξε πάντοτε μια περίοδος μαζικών μεταναστεύσεων προσώπων από τη μια ήπειρο στην άλλη, από τη μιαν άκρη του κόσμου στην άλλη, από τη μια κουλτούρα στην άλλη. Και η μετανάστευση γινόταν από ανάγκη, σε περιστάσεις στις οποίες τα λεγόμενα υπεράριθμα πρόσωπα

-πρόσωπα για τα οποία δεν μπορούσε να βρεθεί μια αποκατάσταση στην κοινωνία της καταγωγής τους, δεν υπήρχε χώρος γι' αυτά στη νέα τάξη, στη νέα προωθημένη κατάσταση της οικονομικής προόδου- υποχρεώνονταν να ταξιδέψουν.

Υπάρχει ωστόσο μία διαφορά: οι σύγχρονες μεταναστεύσεις έχουν ένα χαρακτήρα διασποράς και όχι αφομοίωσης. Τα πρόσωπα που πηγαίνουν σε μιαν άλλη χώρα δεν πηγαίνουν με την πρόθεση να γίνουν όπως ο πληθυσμός που τα φιλοξενεί. Ο φιλοξενών πληθυσμός, ο αυτόχθων, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να τα αφομοιώσει.

Υπάρχουν περί τις 180 διασπορές που συμβιώνουν στο Λονδίνο, 180 διαφορετικές γλώσσες, κουλτούρες, παραδόσεις, συλλογικές μνήμες. Και το πρόβλημα είναι: αφού η πολιτική της αφομοίωσης δεν είναι πλέον εύκολα εφαρμόσιμη, πώς μπορούμε να ζούμε καθημερινά με τους ξένους; Πώς μπορούμε να επικοινωνούμε, να συνεργαζόμαστε, να ζούμε ειρηνικά, χωρίς εμείς να χάνουμε την ταυτότητά μας και εκείνοι να χάνουν τη δική τους, επομένως σε μια συγκατοίκηση που δεν οδηγεί στην ομοιομορφία;

Με άλλα λόγια, το ζήτημα δεν είναι πλέον εκείνο του να είμαστε ανεκτικοί απέναντι στα διαφορετικά πρόσωπα. Η ανεκτικότητα στην πραγματικότητα είναι πολύ συχνά μια άλλη όψη του διαχωρισμού. «Είμαι ανεκτικός απέναντι στα παράξενα έθιμά σου και τις συνήθειές σου. Είμαι ένα πρόσωπο πολύ ανοιχτό, είμαι ανώτερος από σένα. Κατανοώ ότι ο τρόπος ζωής μου είναι απαράδεκτος για σένα. Εσύ δεν μπορείς να φτάσεις το ίδιο επίπεδο. Επομένως, σου επιτρέπω να ακολουθείς τον δικό σου τρόπο ζωής, αλλά εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αν ήμουν στη θέση σου». Η πρόκληση με την οποία οφείλουμε να αναμετρηθούμε σήμερα έγκειται στο να περάσουμε από αυτή τη στάση ανεκτικότητας σε ένα ανώτερο επίπεδο, δηλαδή σε μια στάση αλληλεγγύης. Οφείλουμε να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι υπάρχουν οι ξένοι, αλλά και να μάθουμε να αντλούμε οφέλη από αυτό.

Οι ξένοι γεννούν φόβο. Εχω αποκαλέσει αυτόν τον φόβο, που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες πόλεις μειξοφοβία, φόβο να συγχρωτιστούμε με άλλα πρόσωπα, επειδή όταν συγχρωτιζόμαστε με άλλα πρόσωπα σε ένα περιβάλλον όχι πολύ οικείο, όλα μπορεί να συμβούν. Αλλά η ίδια κατάσταση του συγχρωτισμού με τους ξένους προκαλεί και μιαν άλλη στάση.

Υπάρχουν δύο αντιφαντικές αντιδράσεις στο φαινόμενο, που και οι δυο τους παρατηρούνται στις σύγχρονες πόλεις. Η δεύτερη είναι η μειξοφιλία, η χαρά να είμαστε σε ένα περιβάλλον διαφορετικό και ερεθιστικό.

Η Χάνα Αρεντ υπήρξε ίσως η πρώτη σύγχρονη στοχαστής η οποία, μελετώντας ξανά τον Γκότχολτ Εφρέμ Λέσινγκ, έναν από τους πρωτοπόρους του γερμανικού Διαφωτισμού, είδε σε αυτόν μιαν από τις πιο οξυδερκείς μορφές μεταξύ των φιλοσόφων της πρώτης νεωτερικότητας. Σύμφωνα με τον Λέσινγκ, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στην αποδοχή του γεγονότος ότι η διαφορά προορίζεται να διαρκέσει, αλλά χρειάζεται να την εκτιμάμε πραγματικά, να αναγνωρίζουμε ότι σε αυτήν υπάρχει ένα πρωτόγνωρο δημιουργικό δυναμικό. Το γεγονός ότι συγχρωτίζονται πολύ διαφορετικές εμπειρίες, αναμνήσεις, κοσμοαντιλήψεις, μπορεί να μας οδηγήσει σε μιαν ανθηρή πολιτιστική ανάπτυξη.

Είναι πάρα πολύ νωρίς για να πούμε ποιες θα είναι οι εξελίξεις, επειδή οι δύο αντιτιθέμενες τάσεις, η μειξοφοβία και η μειξοφιλία, έχουν λίγο έως πολύ ίση δύναμη. Αλλοτε κατισχύει η μια τάση και άλλοτε η άλλη. Το ζήτημα είναι αβέβαιο και βρισκόμαστε ακόμα στο μέσο μιας διαδικασίας που δεν γνωρίζουμε καλά ποιο θα είναι το τέλος της. Ζούμε σε έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένο. Η παγκοσμιοποίηση έχει φτάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, είμαστε όλοι διασυνδεδεμένοι και αλληλεξαρτώμενοι. Αυτό που συμβαίνει σε μακρινούς τόπους έχει εντυπωσιακή επίπτωση στις προοπτικές ζωής και στο μελλον όλων μας. Επομένως, έχει φτάσει η στιγμή να κάνουμε αυτό που ο Λέσινγκ προέβλεψε ότι οφείλουμε να κάνουμε, δηλαδή να μάθουμε να εκτιμάμε τις ευκαιρίες που δημιουργούνται από τις διαφορές μας, αντί να φοβόμαστε τις νοσηρές συνέπειες της συμβίωσης με τις διαφορές (...)

Zygmunt Bauman

Ζώντας μαζί με τους ξένους

Από το "Σημειωματάριο ιδεών" του Θ. Γιαλκέτση

Υπό διωγμό βρίσκονταν εκατοντάδες χιλιάδες Ρομά σε όλη την Ευρώπη, πολύ πριν αρχίσουν οι απελάσεις από την Γαλλία, σύμφωνα με τον επίτροπο για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Τόμας Χάμαρμπεργκ.

Η πολιτική Σαρκοζί πάντως έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, παρά τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι το 65% των Γάλλων υποστηρίζει τις απελάσεις. Το Σάββατο δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε περισσότερες από 130 πόλεις της Γαλλίας κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν.

Όπως διαπιστώνει στο βιβλίο του ο Τόμας Χάμαρμπεργκ οι Ρομά ζουν στην Ευρώπη αλλά δεν υπάρχουν για τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, καθώς δεν τους έχει χορηγηθεί εθνικότητα, δεν διαθέτουν πιστοποιητικά γέννησης, ταυτότητα, διαβατήριο και τα παιδιά τους είναι σαν να μην υπάρχουν.

Την ίδια στιγμή στα Δυτικά Βαλκάνια, έχουν ήδη εγκριθεί περιοριστικοί όροι για την πολιτογράφηση των Ρομά, με διαγραφές χιλιάδων από το μητρώο των μόνιμων κατοίκων από το 1992 στη Σλοβενία, ενώ στη Σερβία και στη Κροατία, οι Ρομά που επιθυμούν να επισημοποιήσουν την ύπαρξή τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με περίπλοκες διοικητικές διαδικασίες και υπερβολικά τέλη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει στο βιβλίο του ο Χάμαρμπεργκ το 38% των Ρομά που απελάθηκαν από τη Γερμανία θεωρήθηκαν απάτριδες, καθώς και ότι το 42% των παιδιών των Ρομά δεν περιλαμβάνονται στις οικογενειακές καταστάσεις.

Καταλήγοντας, ο Ευρωπαίος επίτροπος επισημαίνει ότι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και η έλλειψη εγγράφων ταυτότητας καθιστούν πιο δύσκολη για τους Ρομά την πρόσβαση στην εκπαίδευση και στις υπηρεσίες υγείας, ενώ η μη χορήγηση εθνικότητας τους μεταβάλλει σε εύκολο στόχο για ομαδικές απελάσεις, παρ' όλο που κάτι τέτοιο απαγορεύεται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Έκθεσης του ινστιτούτου για τα Δικαιώματα και την Ετερότητα ο συνολικός αριθμός των Ρομά στην Ελλάδα ανέρχεται σε 250.000 -350.000 άτομα. Οι περισσότεροι αναγκάζονται να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, ενώ το 55% δηλώνει ότι έχει υποστεί διακρίσεις.

 

Από το Tvxs

Ρομά, ένας λαός χωρίς πατρίδα 

Χορεύοντας στο σκοτάδι

Η Selma Jezkova είναι μια φτωχή Τσεχοσλοβάκα μετανάστρια στην Αμερική της δεκαετίας του '60. Ζει σε ένα τροχόσπιτο μαζί με το μικρό της γιο και δουλεύει νυχθημερόν σε ένα εργοστάσιο, προσπαθώντας να μαζέψει όσο περισσότερα χρήματα μπορεί. Η Selma κρατά με παιδιάστικη επιμονή ένα μεγάλο μυστικό: τόσο η ίδια όσο και ο γιος της πάσχουν από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια. Η όρασή τους εξασθενεί συνεχώς και κάποια στιγμή θα τυφλωθούν οριστικά. Αυτή έχει ήδη φτάσει πολύ κοντά στο τελικό στάδιο. Παριστάνει όμως πως βλέπει κανονικά, προκειμένου να συνεχίσει να δουλεύει και να μαζέψει τα χρήματα που απαιτούνται για να εγχειριστεί ο γιος της. Η Selma αγαπά με πάθος τα χολιγουντιανά μιούζικαλ. Δεν αντέχει όμως στην ιδέα ότι κάποτε τελειώνουν. Έτσι, φεύγει πάντα από το σινεμά πριν ολοκληρωθεί το τελευταίο τραγούδι, που προμηνύει το φινάλε. Μέσα στο μυαλό της, ζει μια δεύτερη ζωή, ως πρωταγωνίστρια ενός δικού της μιούζικαλ. Φτάνει να ακουστεί λίγος θόρυβος -οι μηχανές του εργοστασίου, ένα τρένο ή ο ήχος των βημάτων- και αμέσως τον μεταλλάσσει σε μουσική, την οποία ντύνει με τραγούδι και χορευτικά, ταιριασμένα με κάθε γεγονός που ζει. Είναι μια μεγάλη καλλιτέχνις, μόνο που κανείς δεν θα το μάθει, τουλάχιστον μέχρι την τελευταία στιγμή.

Σκηνοθεσία: Λαρς φον Τρίερ

Πρωταγωνιστούν: Μπγιόρκ, Ντέιβιντ Μορς, Κατρίν Ντενέβ 

La mémoire et la mer