tag:blogger.com,1999:blog-56766549977337696052024-02-19T17:40:14.023+02:00Lignes de failleekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comBlogger120125tag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-3851053689935672542011-07-15T08:38:00.002+03:002011-07-15T09:01:37.428+03:00Πτώχευση δεν λες τίποτα<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1bOKwRqF0Ug3_Hd0jxJfTL1nyoIt1TID_Pj1PFDdK3X9wSzJt3pkOMXmyvtBp5Z4d_n3EdWpsQOvKdnUAL20q0yHhDt6LjaTTRvjZVIJbCw6F6UadDgHhrg9CNSnBbTlLzIfYT7ckVSeB/s1600/bullard_churchill.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="164" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1bOKwRqF0Ug3_Hd0jxJfTL1nyoIt1TID_Pj1PFDdK3X9wSzJt3pkOMXmyvtBp5Z4d_n3EdWpsQOvKdnUAL20q0yHhDt6LjaTTRvjZVIJbCw6F6UadDgHhrg9CNSnBbTlLzIfYT7ckVSeB/s200/bullard_churchill.jpg" width="200" /></a></div> Εμείς που όπου νάναι εξηνταρίζουμε (αλλά πολύ διαφορετικά από τους εξηντάρηδες του προηγούμενου αιώνα), δυό βασικούς πυλώνες ξέραμε : Μια πανίσχυρη Δύση με τις ΗΠΑ και τον θριαμβευτικό και θαυματουργό καπιταλισμό στην ηγεσία της και εκείνο το «Σοβιετικό μπλοκ» που κατέρρευσε σε μια νύχτα μαζί με το τείχος του Βερολίνου. O Μτσισλάβ Ροστροπόβιτς, ενώ έπεφταν οι τίτλοι του τέλους, πήρε το τσέλο του κι’ ένα σκαμπό, κάθισε πάνω στα ερείπια και προχώρησε σε ένα αυτοσχέδιο κονσέρτο, παίζοντας σαν ένας απλός μουσικός του δρόμου, τη Σουίτα για βιολοντσέλο του Μπαχ – αντάξιο και τρυφερό φινάλε μιας τραγωδίας (‘η «ιστορικής περιπέτειας» αν προτιμάτε) που κράτησε 72 χρόνια. Τώρα που τα αντισώματα της «ελεύθερης οικονομίας» τρέχουν μήπως και προλάβουν να εφεύρουν κάποια φόρμουλα για να συμμαζευτούν τα, ασυμμάζευτα πια, τρις των δολαρίων και των ευρώ που καταφέραμε να καταναλώσουμε, (ενώ δεν υπήρχαν καν), τις φούσκες μας δηλαδή - ποια σεμνή τελετή θα μπορέσει να εφεύρει για φινάλε όλη αυτή η υπερφίαλη κατάρευσή μας μπροστά στα ερείπια της Τροίας:<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAJalGX4cEFzI_AbP7srqnO1DbCPRKW2_lV0G-DFMYxur37H5RRIZlZyi050wBU7uJrPMJwnzc9zMeKzn4zlWTGmPu2Nld5Vhnb3XztsguOvYTedWD-cQ9Uc6ADUcQsfwrmeDLD3mpdZM2/s1600/ImageHandler.ashx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAJalGX4cEFzI_AbP7srqnO1DbCPRKW2_lV0G-DFMYxur37H5RRIZlZyi050wBU7uJrPMJwnzc9zMeKzn4zlWTGmPu2Nld5Vhnb3XztsguOvYTedWD-cQ9Uc6ADUcQsfwrmeDLD3mpdZM2/s1600/ImageHandler.ashx.jpg" /></a></div> «Σήκω βαριόμοιρη απ’ το στρώμα», έλεγε ο Σαπφώ Νοταρά (Χορός) στην Σμάρω Στεφανίδου (Εκάβη), στις «Τρωάδες» του Γιάννη Τσαρούχη στο οικόπεδο-θέατρο της οδού Καπλανών, στην Αθήνα. «Πάει η Τροία, έπεσε». Η Σμάρω, με το μαύρο ταγιέρ της μεταπολεμικής Μαρουσιώτισσας χήρας, σερνότανε και βογκούσε μπροστά από τα ερείπια μιας γκρεμισμένης πολυκατοικίας – αλλά τι να το κάνεις; Ο Χορός, η Σαπφώ, όλοι το ξέρανε πια – μόνο η βασίλισσα δεν άντεχε να το χωνέψει. «Πάει η Τροία, έπεσε». Έτσι αρχίζει η τραγωδία του Ευριπίδη, έτσι και η δική μας. Το σύμπαν όμως έχει φροντίσει αυτές τις τραγωδίες και τους κύκλους που κλείνουν με πολύ πόνο, να τις προικίζει με την αντίστοιχη δύναμη που θα χρειαστεί το κάθε ζώον-άνθρωπος σαν μονάδα αλλά και οι κοινωνίες για να το ξεπεράσουν γρήγορα, να φτάσουν στο φινάλε, να ξεκινήσουνε πάλι όλα από την αρχή ολόφρεσκα….</div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.blogger.com/goog_544556163"><span class="author"></span></a><a href="http://www.blogger.com/goog_544556163" title="Άρης Δαβαράκης">του Άρη Δαβαράκη</a><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=7862"> , protagon.gr</a></div><div style="text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/ufVV1H5pkA8" width="425"></iframe></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-69203886396070442762011-07-09T07:50:00.000+03:002011-07-09T07:50:17.183+03:00The children of Palestine<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/F9rDQWY8XdY" width="425"></iframe><br />
"We are the children of Palestine. We are living, sometimes we are not. We demand our rights. We have the right to play and have recreation. We have the right to education. It is good for man to go any place, we cannot. We have the right to express our thoughts. We are the makers of the new future. We have the right to protection. We have the right to live in peace. We have a right to clean environment. We have the right to healthcare and medications. By our talents and our skills...we can do miracles for our homeland."ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-30024404948409181572011-06-27T09:12:00.001+03:002011-06-27T09:24:52.658+03:00Εγώ τρελός δεν είμαι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF812GM8_dFkwloicHLjODhRjt64Q88jr2TPrAU2x30GInTPNFXaRRVVrdNKbHY65CN6oSjDnTvJFIsGmTkxw9MQ98rHMvKKg8qTQ3KItqYCpJayiuCurs5puVeDCaCJEOSfH9IPqrOD1e/s1600/mohr_med.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF812GM8_dFkwloicHLjODhRjt64Q88jr2TPrAU2x30GInTPNFXaRRVVrdNKbHY65CN6oSjDnTvJFIsGmTkxw9MQ98rHMvKKg8qTQ3KItqYCpJayiuCurs5puVeDCaCJEOSfH9IPqrOD1e/s320/mohr_med.JPG" width="320" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Στο Λύκειο είχαμε ένα μαθηματικό, ο οποίος, όταν κάναμε καμιά πατάτα, μας έλεγε: <i>«Ή εσύ είσαι τρελός, ή εγώ είμαι τρελός, αλλά εγώ τρελός δεν είμαι». </i>Τον θυμήθηκα, όταν παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών, και είπα «εγώ τρελός δεν είμαι».</div><div style="text-align: justify;">Ας αρχίσουμε από την τριημερία της γελοιότητας 15-17 Ιουνίου. Τι είναι αυτά τα περί συναίνεσης που απαιτούν οι Ευρωπαίοι και εμείς αγωνιζόμαστε να ανταποκριθούμε στην απαίτηση τους; Εντάξει, οι σημερινοί ευρωπαίοι ηγέτες είναι ανιστόρητοι. Εδώ δεν μπορούν να συλλάβουν την ιστορία της Ευρώπης και τη ευρωπαϊκής ενοποίησης, την πολιτική ιστορία της Ελλάδας θα ξέρουν;</div><div style="text-align: justify;">Δε βρέθηκε, όμως, κανένας δικός μας να τους εξηγήσει ότι από την εποχή του Εμφυλίου και μετά η ελληνική πολιτική ζωή κυριαρχείται από μετωπικές συγκρούσεις, και ότι αυτές δίνουν τον τόνο στην πολιτική κουλτούρα μας; Από τον «Ανένδοτο Αγώνα», στα Ιουλιανά, και από εκεί στις διαρκείς μετωπικές συγκρούσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στη Μεταπολίτευση, η πολιτική ιστορία μας υπήρξε πάντα συγκρουσιακή. Από πού θα μας προέκυπτε ξαφνικά η συναίνεση;</div><div style="text-align: justify;">Και τώρα έχω μπροστά μου το Μεσοπρόθεσμο και βλέπω με φρίκη ότι με τα μέτρα που επιβάλλει σπάει, κυριολεκτικά, της ραχοκοκκαλιά αυτής της μεσαίας τάξης, που είναι και το μόνο –μικρό ή μεγάλο– παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας.<b> Ο πατήρ Παπανδρέου είχε κάνει σημαία του τους μικρομεσαίους, ο υιός Παπανδρέου τους τσακίζει, κατ’ απαίτηση της Ευρωζώνης.</b> Πώς είναι δυνατό να ανασυνταχθεί αυτή η κοινωνία με μια ξεζουμισμένη μικρομεσαία τάξη; Με το Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ ή το Ελληνικό;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhXWID1A42QQXFbeMBOOckrB9uATzaYOqiYGytry-X1Px0FrFFEMWqSSlTzin9u8KEhatUsxtYDYUifcnlZxJIfMkWVcbd39RxxWeEfSsGzQM5WmRAKayUTCqM1oQUAYpvff-NkupKqR7a/s1600/PRINZHORN.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhXWID1A42QQXFbeMBOOckrB9uATzaYOqiYGytry-X1Px0FrFFEMWqSSlTzin9u8KEhatUsxtYDYUifcnlZxJIfMkWVcbd39RxxWeEfSsGzQM5WmRAKayUTCqM1oQUAYpvff-NkupKqR7a/s1600/PRINZHORN.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
<b>Εγώ είμαι ο τρελός;</b></div><div style="text-align: justify;">Από την άλλη, είδα τον Θόδωρο Πάγκαλο να ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και να μιλάει περί 1981 και εγκατάστασης της γνήσιας Δημοκρατίας. Κανείς δε σκέφτηκε να του πει: <b>«Αφήστε τη Δημοκρατία, κ. Πάγκαλε. Εδώ και δέκα πέντε μήνες είχατε αναλάβει να ξεκαθαρίσετε τις ΔΕΚΟ. Τι κάνατε;»</b> Κανείς δεν τον ρώτησε. Η ΝΔ ξαναγύρισε στην αίθουσα, για να παίξει το προσφιλές συγκρουσιακό παιχνίδι της.</div><div style="text-align: justify;">Συμφωνούμε να περικοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις, επιβάλλουμε φόρους και απανωτές αυξήσεις ΦΠΑ στους μικρομεσαίους, επειδή το ζητάει η Τρόικα. Αλλά το δικό μας κράτος είναι εκείνο που δεν μπορεί να εισπράξει τους φόρους, και να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή. <b>Δέκα πέντε μήνες ακούω κούφιες απειλές για τους φοροφυγάδες και γι αυτούς που έβγαλαν τα λεφτά τους στις πέντε άκρες της Ευρώπης.</b> Η μόνη που κινδυνεύει με φυλακή είναι η μαφία του ποδοσφαίρου. Οι μαφίες των φοροφυγάδων και του πελατειακού κράτους ζουν και βασιλεύουν.</div><div style="text-align: justify;">Η δική μας ολιγωρία να ξεκαθαρίσουμε το Δημόσιο είναι το τσεκούρι που αποκεφαλίζει τώρα τους μικρομεσαίους. Και βλέπω ορισμένους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ξεσπαθώνουν λάβροι κατά του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, του ΟΛΠ, του ΟΤΕ, αλλά να μην τους περισσεύει ούτε μια λέξη, γι αυτά τα δύσμοιρα μικρομεσαία στρώματα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLicO-xY5ntpRJRV25R0Zg_7Os-P22epmbRA8ZdS4N60LD4028flkhO_7sNdAfi6kqYgi6mhhQaH22L-TWSuE_vQdHPnqEKs11-bA2oODjIwlfJ1H8Bz_PAbKu4FIV0gc92n44rlq0apJf/s1600/prinzhorn_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLicO-xY5ntpRJRV25R0Zg_7Os-P22epmbRA8ZdS4N60LD4028flkhO_7sNdAfi6kqYgi6mhhQaH22L-TWSuE_vQdHPnqEKs11-bA2oODjIwlfJ1H8Bz_PAbKu4FIV0gc92n44rlq0apJf/s320/prinzhorn_.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ελα, όμως, που το σύστημα του κοινοβουλευτικού πατερναλισμού, το οποίο κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση, με πρώτο διδάξαντα τον Ανδρέα Παπανδρέου, μας έχει τελειώσει. Πάνε οι 300 που μοίραζαν λεφτά, αυξήσεις και επιδόματα και φωτογραφίζονταν με τα κλαδικά τέκνα τους.<b> Τώρα ζούμε με ένα είδος «βιβλιάριον απόρων κορασίδων» της «άνασσας» Φρειδερίκης. Και όπως για να πάρεις το «βιβλιάριο» έπρεπε να είσαι «εθνικών φρονημάτων», έτσι και τώρα, για να το πάρεις, πρέπει να ψηφίσεις το Μεσοπρόθεσμο.</b></div><div style="text-align: justify;">Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται ο κύριος Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία. Εγώ καταλαβαίνω την τακτική του κ. Σαμαρά. Ετσι κερδίζονται οι εκλογές στην Ελλάδα: με την απαξίωση της εκάστοτε κυβέρνησης από την αντιπολίτευση.</div><div style="text-align: justify;">Μόνο που εδώ έχουμε μια διαφορά. Ενώ ο κ. Σαμαράς απαξιώνει την κυβέρνηση, οι ομοϊδεάτες του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα απαξιώνουν την ίδια στιγμή τον κ. Σαμαρά.</div><div style="text-align: justify;"><b>Τι θα γίνει, αν αύριο η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση βρει όλες τις πόρτες κλειστές στην Ευρώπη;</b> Τι θα κάνει τότε ο κ. Σαμαράς; Εχει εναλλακτικό σχέδιο, όταν θα έρθουν τα δύσκολα και δε θα μπορεί να παίζει τον ανένδοτο εκ του ασφαλούς; Ή δεν έχει, ή έχει και μας το κρύβει. Το ένα είναι χειρότερο από το άλλο.</div><div style="text-align: justify;">Και αν είναι έτσι, τότε τι θα λύσουν οι εκλογές; <b>Οι εκλογές αλλάζουν κυβερνήσεις, δεν αλλάζουν μυαλά.</b></div><div style="text-align: justify;">Ποιος είναι εδώ, ο τρελός; Εγώ, πάντως, δεν είμαι.</div><div style="text-align: justify;"><b>Πέτρος Μάρκαρης</b></div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.aixmi.gr/">http://www.aixmi.gr</a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: justify;">Οι εικόνες από τη συλλογή του <em>Hans Prinzhorn</em><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZAwNzjK0ooHeDJHMRS6WQxFnt6w8Vk6RWuqd8E-7IgoExH7WW5IWNRl_VmUHiMAtXGHkMA1ZtY9SZs_8l0qd0QSg1GjoFde-m5XPHtzmUuow3ixj49tgIoSOuwKnGn-dZIXS1QUAb6GDT/s1600/Prinzhor1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZAwNzjK0ooHeDJHMRS6WQxFnt6w8Vk6RWuqd8E-7IgoExH7WW5IWNRl_VmUHiMAtXGHkMA1ZtY9SZs_8l0qd0QSg1GjoFde-m5XPHtzmUuow3ixj49tgIoSOuwKnGn-dZIXS1QUAb6GDT/s200/Prinzhor1.jpg" width="137" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Prinzhorn"><strong>Hans Prinzhorn</strong></a> (1886-1933), ιατρός και ιστορικός τέχνης παράλληλα, ο οποίος θεωρείται σήμερα πρωτοπόρος στη διατομεακή προσέγγιση των δύο αντικειμένων. Ο Prinzhorn, γοητευμένος από τις θεματικές αναζητήσεις της πολιτισμικής ανθρωπολογίας όπως η απαρχή της καλλιτεχνικής ενόρμησης, θέλησε να προσεγγίσει τη «σχιζοφρενική αίσθηση της ύπαρξης» όπως αυτή αποτυπωνόταν στη σύγχρονή του εξπρεσιονιστική τέχνη. Ήλπιζε δε, να αποκτήσει άμεση γνώση για τα ερωτήματα αυτά μέσα από την καταβύθιση στα έργα των ασθενών του. </div><div style="text-align: justify;"> Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο συγκέντρωσε έργα από διάφορες ψυχιατρικές κλινικές και δημιούργησε μία μοναδική συλλογή στην Χαϊδελβέργη. Στο εικονογραφημένο βιβλίο που εκδόθηκε το 1922, όχι μόνο αποτύπωσε τη συλλογή αλλά και την ερμήνευσε πλαισιώνοντάς την με μία κριτική εξέταση της κυρίαρχης κουλτούρας της εποχής.<br />
Με τον τρόπο αυτό αποσυνέδεσε μια για πάντα τα έργα των ασθενών από τη διαγνωστική τους και συνέβαλε αποφασιστικά στην επαναθεώρηση των δημιουργικών αυτών φαινομένων με όρους ψυχολογικής ισοτιμίας, δίνοντας μάλιστα έμφαση στην εικαστική δεινότητα ορισμένων εξ’ αυτών. </div><div> </div><div style="text-align: justify;"> Η μείζων συμβολή του έγκειται στο ό,τι προσφέροντας στην παραγκωνισμένη, «τρελλή» τέχνη και στους δημιουργούς της μία θετική επανεκτίμηση, διευκόλυνε την αναγνώριση του ταλέντου των ψυχιατρικών ασθενών και την επανένταξη των ιδίων στην κοινωνία.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_XAMREPGLOcRvmTh4j9XxgmObiFsbbkfskPaxPsy28tioCxVzXeCBuWuGjj1JMV0iWFHGfdS_1YktsWil_eDPVr7nayFRRFxOS0deFCBMb1aUp1LC2nZuWqLqKwb2QhYjYxmDw9VWhi9B/s1600/51pjAawX9%252BL._SL500_AA300_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_XAMREPGLOcRvmTh4j9XxgmObiFsbbkfskPaxPsy28tioCxVzXeCBuWuGjj1JMV0iWFHGfdS_1YktsWil_eDPVr7nayFRRFxOS0deFCBMb1aUp1LC2nZuWqLqKwb2QhYjYxmDw9VWhi9B/s200/51pjAawX9%252BL._SL500_AA300_.jpg" width="200" /></a></div><div style="text-align: justify;"><em> </em></div></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-85884811492567064542011-06-25T18:47:00.000+03:002011-06-25T18:47:36.762+03:00The Books' Journal<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLctpuSN3FaA_b6iERmKRBkIPZ2zQ0vryaMKjx2sb1KO8DFoFgXxA5-Kt8WwUDPvDSaPc9_KZHh6wK1tLcTKxJV8L3vegGeaqltbUH7Np3vHtkUodYyQ5eGk6mDhKFSueMt8w_-YdS71g/s1600/coverbj9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLctpuSN3FaA_b6iERmKRBkIPZ2zQ0vryaMKjx2sb1KO8DFoFgXxA5-Kt8WwUDPvDSaPc9_KZHh6wK1tLcTKxJV8L3vegGeaqltbUH7Np3vHtkUodYyQ5eGk6mDhKFSueMt8w_-YdS71g/s320/coverbj9.jpg" width="248" /></a></div><b>The Books' Journal</b> τχ 9, Ιούλιος 2011<br />
Το τεύχος είναι αφιερωμένο στον προσφάτως εκλιπόντα ισπανογάλλο συγγραφέα <b>Χόρχε Σεμπρού</b>ν. Τον παλαιό κομμουνιστή, επιζήσαντα από το ναζιστικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ συγγραφέα, ο οποίος μεταποίησε σε λογοτεχνία την ιστορική μνήμη, παρουσιάζουν και αναλύουν η Οντέτ Βαρών-Βασάρ, η Κατερίνα Σχινά και η Μαρία Τοπάλη – τρεις αναλύτριες που και οι τρεις έχουν, επί χρόνια, αναλωθεί στη συστηματική μελέτη του.<br />
<div style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;">Μπορείτε ακόμα να διαβάσετε:</span></div><ul><li style="text-align: justify;"><span style="line-height: 16px;">Την κριτική ανάλυση του γάλλου Συμβούλου της Επικρατείας Jean-Michel Belorgey στο βιβλίο του Michel Grodent, La Grèce existe-t-elle? (Η Ελλάδα υπάρχει;). Τι εντοπίζει ανάμεσα στις υπερβολές, ανάμεσα δηλαδή στο «ελληνικό θαύμα» και στη «μαρτυρική Ελλάδα»; Με άλλα λόγια, πώς είναι η πραγματική Ελλάδα;</span></li>
<li style="text-align: justify;"><span style="line-height: 16px;">Την οικονομία της πραγματικής Ελλάδας-σε-κρίση, και τις προοπτικές σωτηρίας της, περιγράφει σε συνέντευξή του στην Ελίνα Τζανουδάκη ο αμερικανός καθηγητής Διεθνούς Οικονομικής και στενός συνεργάτης που Πολ Κρούγκμαν, Μόρις Όμπσφελντ: «Η Ελλάδα δεν είναι ο ασθενής σε μια υγιή ΟΝΕ», αποφαίνεται. Τις θεσμικές ανεπάρκειες της ελληνικής οικονομίας, που οδήγησαν στην αποτυχία, περιγράφει ο Δημήτρης Σκάλκος. Εν όψει μιας κρίσης που βαθαίνει, όχι μόνο οικονομικής, αλλά και κοινωνικής και πολιτικής, αναδύεται η συζήτηση για την προοπτική μιας συνταγματικής μεταρρύθμισης: η Λαμπρινή Ρόρη παρουσιάζει τις προτάσεις του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου για μια «εναλλακτική θεσμική αρχιτεκτονική».</span></li>
<li style="text-align: justify;"><span style="line-height: 16px;">Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ένα βιβλίο ιστορίας των θεσμών, Το σύνταγμα και οι εχθροί του στη νεοελληνική ιστορία, του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου, γίνεται αφορμή περιδιάβασης στο σταυρόλεξο της νεοελληνικής περιπέτειας. Η Νίκη Μαρωνίτη και ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου φωτίζουν τη διαδρομή που οδήγησε στην πολλαπλή κρίση νομιμότητας που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία, στην Ελλάδα του Μνημονίου. Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει, λέει ο καθηγητής – κι είναι στο χέρι μας.</span></li>
<li style="text-align: justify;"><span style="line-height: 16px;">Ο Άρης Κωνσταντινίδης είναι ένας από τους πιο συζητημένους αρχιτέκτονες του νεοελληνικού μοντερνισμού. Ο δημιουργός των Ξενία, πραγματεύτηκε τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού τοπίου προτείνοντας να διδαχθούμε από χτίσματα φτωχικά και παράνομα. Ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης περιγράφει τη διαδρομή του, την ταυτότητα των επιλογών του και την απελπισία του.</span></li>
</ul><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;">Στο νέο τεύχος μπορείτε ακόμα να διαβάσετε κείμενα:</span></div><ul style="text-align: justify;"><li><span style="line-height: 16px;">Για τον Ουμπέρτο Έκο και τις θεωρίες συνωμοσίας. Για τα βιβλία που μαθαίνουν στους γονείς ό,τι πρέπει να λένε στα παιδιά για το σεξ. Για τα πολλά πρόσωπα της Θεσσαλονίκης του 20ού αιώνα. Για το ΑΚΕΛ, το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου, και τις πολιτικές επιλογές του μέχρι το σχέδιο Άναν. Για τον φιλόσοφο Καρλ Πόπερ. Για την Άλκη Ζέη. Για την παιδική λογοτεχνία και τον Ευγένιο Τριβιζά. Για τον Πουκβίλ και τον Αλή πασά. Η Άννα Δαμιανίδη περιγράφει ένα ταξίδι στην Τουρκία – την «ξανακερδισμένη πατρίδα». Κι ακόμα, σελίδες για τον Στρος-Καν, για την εκλογική νίκη στην Τουρκία του Ερντογάν, για την ποίηση, την κρίση και την Κική Δημουλά, για την Μπιενάλε της Βενετίας, για τον φοιτητικό συνδικαλισμό.</span></li>
<li><span style="line-height: 16px;">Στις σελίδες του διαλόγου, ο Βλάσης Αγτζίδης και ο Γιώργος Σιακαντάρης συζητούν αν οι σφαγές των Ποντίων μπορούν να χαρακτηριστούν γενοκτονία. Και ο Γιάννης Σεργόπουλος συζητά με τον Παναγιώτη Βογιατζή για το σταυρό στα δικαστήρια και τις ατομικές ελευθερίες.</span></li>
</ul><div style="text-align: justify;">Το τεύχος συμπληρώνεται με ποιήματα της Λένιας Ζαφειροπούλου και της Γιούλης Βολανάκη, με τη στήλη του πλεκτού, τη γελοιογραφική βινιέτα του Μιχάλη Κουντούρη, τη στήλη των Μικρών Αγγελιών. Το εξώφυλλο, ο Χόρχε Σεμπρούν με φόντο το στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ, σχεδίασε ο βραβευμένος εικονογράφος του διεθνούς μπεστ σέλερ Logicomix, Αλέκος Παπαδάτος.</div><br />
<div style="text-align: justify;"><b>«Ο Αντώνης Σαμαράς αρνείται να διαβεβαιώσει την Ευρώπη ότι θα πολιτευτεί ως δύναμη συστημικής σταθερότητας αν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει, αρνείται να εγγυηθεί την πολιτική ομαλότητα. Παρά τις συστηματικές και συνεχείς αποδοκιμασίες από τα ευρωπαϊκά συγγενή στη Ν.Δ. κόμματα, ο έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υιοθετώντας μάλιστα το επικοινωνιακά επιθετικό κουτσαβάκικο «στυλ Τσίπρα», επιλέγει μια στάση που οδηγεί την Ελλάδα πολύ πέρα από την οικονομική κατάρρευση: στην οικονομική και, κυρίως, στην πολιτική απομόνωση. Αλλά το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι, στην ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματός της, να προστεθεί ο εθνοκεντρικός πολιτικός τυχοδιωκτισμός του Αντώνη Σαμαρά.»</b> </div><div style="text-align: justify;"> Editorial</div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-33427693805037721932011-06-25T10:29:00.000+03:002011-06-25T10:29:41.213+03:00Η απάτη ως πολιτική<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.kalymniansvoice.gr/el/images/stories/articles/articles2011/gine_kai_esi_skilaki.jpg" src="http://www.kalymniansvoice.gr/el/images/stories/articles/articles2011/gine_kai_esi_skilaki.jpg" /></div><div id="article_body_text" style="text-align: justify;"> Το ξέρω, δεν είναι το σημαντικότερο που σας απασχολεί αλλά είναι μέρος του βούρκου του λαϊκισμού που μας απειλεί. Αναφέρομαι στην διγλωσσία των πολιτικών μας. Άλλα λένε στο κόμμα (τους) και άλλα στην κοινωνία. Άλλα λένε στην Ελλάδα και άλλα λένε στην Ευρώπη. Άλλα λένε όταν είναι βουλευτές και άλλα όταν γίνουν υπουργοί. Άλλα λένε στο καφενείο της Βουλής και άλλα από το βήμα της. Άλλα λένε στους συνδικαλιστές (τους) και άλλα στους δημοσιογράφους. Άλλα λένε δημοσίως και άλλα μεταξύ τους.<br />
Δεν εξελίσσουν τις απόψεις τους βεβαίως, ούτε έχουν ψυχολογικές μεταπτώσεις, απλώς κάθε φορά λένε αυτό που θέλουν να ακούσουν οι απέναντί τους. Αυτό που θα τους κάνει αρεστούς και δημοφιλείς. Τελευταίο παράδειγμα οι νέοι «ρυθμιστές» της οικονομίας. Ο Παντελής Οικονόμου, μέχρι «χθες» έλεγε ότι η μόνη λύση είναι «να καταγγείλουμε το Μνημόνιο». Έγινε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών και κατέβασε από το site του και από το facebook, όλα τα πύρινα άρθρα του. Ο υπουργός του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τον Μάιο έλεγε στον Παπακωνσταντίνου ότι «βρισκόμαστε σε δημοσιονομική Κατοχή» και τώρα μετά από ένα σύντομο «σεμινάριο» στην Ευρώπη ανακοινώνει τους νέους φόρους της «Κατοχής».<br />
<br />
Απογοητευτική είναι και η «απέναντι» εικόνα. Τον είδατε τον Αντώνη Σαμαρά να μιλάει μετά τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος; Τι γλυκός συναινετικός πολιτικός: «Επανέλαβα ότι συμφωνούμε με τους στόχους», «Ζητάμε πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει η σοσιαλιστική κυβέρνηση και σε αποκρατικοποιήσεις και στην αξιοποίηση περιουσίας», «κάποια άρθρα του εφαρμοστικού νομοσχεδίου θα τα ψηφίσουμε γιατί συμφωνούμε». Ο εν αναμονή πρωθυπουργός των πύρινων αντιμνημονιακών λόγων δεν άλλαξε γνώμη απλώς άλλαξε (για λίγο) ακροατήριο.<br />
<br />
Θα μου πείτε, έτσι δεν γινόταν πάντα; Και ο Παπανδρέου δεν κατέβηκε στο λιμάνι ως διαδηλωτής στην προσπάθεια του να γίνει Πρωθυπουργός; Ναι έτσι γινόταν πάντα. Μας χάιδευαν και τους χαϊδεύαμε. Μας κακομάθαιναν και τους κακομαθαίναμε. Μόνο που τώρα δεν είμαστε στους έρωτες είμαστε στα χωρίσματα.<br />
</div><h3><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=7565">του Σταύρου Θεοδωράκη</a></h3><h3> </h3><h3> </h3></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-60687078946848594592011-06-24T05:57:00.000+03:002011-06-24T05:57:40.711+03:00Από τον Λευκό Πύργο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><h1 class="title"><object style="height: 390px; width: 640px;"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/gKsZFD-kt-o?version=3"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/gKsZFD-kt-o?version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowScriptAccess="always" width="640" height="390"></object></h1></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-65393684648516475862011-06-17T12:18:00.004+03:002011-06-17T17:43:48.150+03:00Για την κατάργηση των κομμάτων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b166549.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b166549.jpg" /> </div><div style="text-align: center;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><b><span style="color: black;">Weil, Simone</span></b><span style="color: black;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="color: black;"> <span style="color: black; text-decoration: none;">Για την κατάργηση των κομμάτων</span> </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="color: black;"><a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=59792"><span class="searchstring"><span style="color: black; text-decoration: none;"></span></span></a> μετάφραση <a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=13566"><span style="color: black; text-decoration: none;">Σωτήρης Γουνελάς</span></a> </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="color: black;"><span style="color: black; text-decoration: none;">Αρμός</span>, 2011</span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 16pt;"></span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όταν υπάρχουν κόμματα σε μία χώρα, προκύπτει αργά ή γρήγορα μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε να είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να ενταχθούμε σε κόμμα και να παίξουμε το παιχνίδι. Οποισδήποτε ενδιαφέρεται για τα κοινά, επιθυμεί να ενδιαφερθεί αποτελεσματικά. Έτσι, αυτοί που έχουν ιδιαίτερη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό, είτε παύουν να το σκέφτονται και στρέφονται σε κάτι άλλο, είτε περνούν από τη δοκιμασία των κομμάτων. Αλλά και σε τούτη την περίπτωση οι έγνοιες που παρουσιάζονται αποκλείουν τη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό. Το κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημοσίων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG1FkCnPAwIawFiIk58oPctw-qOMm1XiSgfFADmCkmIXaY2eSeQFl1xJlsky7nXO5BXrNw_0cIw6eklYfQ-aiC5BWqwi6Ol3aexHOc0skOQdWCKD6XjyxfI6cysW4cYz0VUz9vPvKFr460/s1600/simoneweilportrait2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG1FkCnPAwIawFiIk58oPctw-qOMm1XiSgfFADmCkmIXaY2eSeQFl1xJlsky7nXO5BXrNw_0cIw6eklYfQ-aiC5BWqwi6Ol3aexHOc0skOQdWCKD6XjyxfI6cysW4cYz0VUz9vPvKFr460/s200/simoneweilportrait2.jpg" width="200" /></a></div> Η <b>Σιμόν Βέιλ</b> γεννήθηκε το 1909 σ' ένα προάστιο του Παρισιού από γονείς Ισραηλίτες και το 1931 αποφοίτησε από την Ecole Normale Superieure με δίπλωμα καθηγήτριας της φιλοσοφίας. Κάτοχος μιας ευρύτατης μάθησης και με κύριο μέλημα της την ανθρώπινη κατάσταση, ανέπτυξε, παράλληλα με τη συγγραφική της δραστηριότητα, ενεργό κοινωνική δράση. Έτσι εντάσσεται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της Πουάρ που άρχισε το 1932. Προικισμένη με σπάνια ευφυΐα κι οξυδέρκεια ανησυχούσε για την όλο και αυξανόμενη κυριαρχία της γραφειοκρατικής μηχανής του κράτους στην οποία διέβλεπε τον κίνδυνο μιας νέας μορφής καταπίεσης κοινωνικής πάνω στο άτομο.<br />
Για να γνωρίσει στην πράξη τους όρους της εργασίας και τα κάθε φύσης προβλήματα της τάξης των εργαζομένων χειρωνακτικά, αλλά και από την έμφυτη διάθεσή της να συμμετέχει στη δυστυχία των λιγότερο ευνοημένων κοινωνικά, η Σιμόν Βέιλ εγκατέλειψε το 1934 την καθηγητική της έδρα για να εργαστεί ως απλή εργάτρια εργοστασίου. Καρπός της εμπειρίας της αυτής είναι το βιβλίο "Η εργατική κατάσταση" που, μαζί με την ημερολογιακή καταγραφή της επίπονης θητείας της στη ζωή του εργοστασίου, αποτελεί το ηθικό και φιλοσοφικό της συμπέρασμα. Τα γεγονότα της εποχής και το πάσχισμά της για την υπόθεση του ανθρώπου την κράτησαν πάντα στο κέντρο της διαμάχης. Παράλληλα η Σιμόν Βέιλ έζησε μια εσωτερική δραματική πορεία στην αναζήτηση της αλήθειας που την οδήγησε σε εκπληκτικές εμπειρίες μυστικής ενάργειας.<br />
Αν και μεγάλωσε σε αγνωστικιστικό περιβάλλον και διέτρεξε, φιλοσοφικά και πολιτικά, μια συνειδητή επαναστατική περίοδο, δέχτηκε ταπεινόφρονα τις εσωτερικές αποκαλύψεις που διεύρυναν την σκέψη της από πανανθρώπινες σε παν-κοσμικές διαστάσεις. Πρόσφυγας πολέμου, πρώτα στη Μασσαλία, μετά στη Νέα Υόρκη, τελευταία στις τάξεις των ελεύθερων Γάλλων στο Λονδίνο, κατέγραψε με ακρίβεια και απόλυτη ειλικρίνεια την ανθρώπινη κατάσταση, όπως της την έδινε πλέον η νέα, χριστοκεντρική προοπτική της.<br />
Από την εποχή εκείνη χρονολογούνται η ιδιαίτερη εμβάθυνση της επάνω στην ελληνική σκέψη και οι δυνατές διαισθήσεις της για την αποστολή του ελληνικού στοχασμού ως προεργασία για τον "ερχόμενον λόγον".<br />
Άλλα συγγράμματά της είναι: "Προχριστιανικές διαισθήσεις", "Τετράδια", "Καταπίεση και ελευθερία", "Η ελληνική πηγή", "Η αναμονή του Θεού", "Η υπερφυσική γνώση", "Σωσμένη Βενετία" (τραγωδία μισοτελειωμένη, "Το ρίζωμα" και άλλα. <br />
"Το ρίζωμα" γράφτηκε απ' την Σιμόν Βέιλ το 1943, λίγο πριν το θάνατό της σ' ένα σανατόριο στην Αγγλία. Έτσι το βιβλίο αυτό, που είναι μια διακήρυξη των καθηκόντων της κοινωνίας απέναντι στο ανθρώπινο πλάσμα, στην πλήρωση των ψυχικών και φυσικών αναγκών του, πήρε τη θέση της πνευματικής της διαθήκης. Τα έξοχα δοκιμιακά της μελετήματα δεν είναι γι' αυτό λιγότερο η πνευματική της διαθήκη, όπως και κάθε άλλη της μαρτυρία.<br />
Ο Άλμπερ Καμύ, ειδικά για τη σημασία του "Ριζώματος", έγραψε τα χαρακτηριστικά: "Μου είναι αδύνατον να φανταστώ μιαν αναγέννηση για την Ευρώπη που να μην έχει υπ' υπόψη τα αιτήματα αυτά, όπως τα προσδιόρισε η Σιμόν Βέιλ."<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/jOCE_d2R5lw" width="560"></iframe><br />
<div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black; letter-spacing: 0.01em; line-height: 16px; opacity: 1;">Το ντοκιμαντέρ,</span> <b><span style="color: black; font-style: italic; letter-spacing: 0.01em; line-height: 16px; opacity: 1;">"Μια συνάντηση με Simone</span></b><b> <span style="color: black; letter-spacing: 0.01em; line-height: 16px; opacity: 1;"> </span></b><span class="google-src-text" style="direction: ltr; text-align: left;"><b><span style="color: black; font-style: italic; letter-spacing: 0.01em; line-height: 16px; opacity: 1;">Weil"</span></b></span><span style="color: black; letter-spacing: 0.01em; line-height: 16px; opacity: 1;"> έκανε το ντεμπούτο του στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ.</span></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η Simone Weil (1909-1943) αγωνίστηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, εργάστηκε ως χειριστής μηχανών και εργάτης των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, ήταν μέλος της γαλλικής Αντίστασης. Κ</span><span style="font-size: small;">όρη εύπορων Εβραίων, πέρασε τη ζωή της υποστηρίζοντας τους φτωχούς </span><span style="font-size: small;">Μία τέλεια αουτσάιντερ, που δυσπιστούσε σε ιδεολογίες κάθε είδους, άφησε πίσω της ένα έργο που γεμίζει δεκαπέντε τόμους και την καθιερώνει σαν μια λαμπρή πολιτική, κοινωνική, πνευματική προσωπικότητα.</span> </div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> Στα γραπτά της, ανέλυσε με σθένος τις απάνθρωπες επιπτώσεις τού σταλινισμού, σκιαγράφησε ένα δόγμα που στρέφει την προσοχή του στον ανθρώπινο πόνο. </span><span style="font-size: small;">Πίστευε στον συνδυασμό πνευματικής και ωματικής εργασίας,</span><span style="font-size: small;">. <span class="google-src-text" style="direction: ltr; text-align: left;"> </span></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="google-src-text" style="direction: ltr; text-align: left;"> </span> Οι ιδέες της έχουν επηρεάσει προσωπικότητες όπως η Susan Sontag, ο Graham Greene, και ο TS Eliot.</span> </div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Οι <i>New York Times</i> την περιέγραψαν σαν "έ<b>να από τα πιο λαμπρά μυαλά και πρωτότυποα του εικοστού αιώνα στη Γαλλία</b>." Αλλά κατά πολύ μεγαλύτερος υποστηρικτής της ήταν ο υπαρξιστής φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να δημοσιευθεί η δουλειά της μετά το θάνατό της. </span><span style="font-size: small;"> </span><span style="font-size: small;"> Ωστόσο, παρά τους φωτεινούς υποστηρικτές , η Simone Weil είναι ελάχιστα γνωστή , σχεδόν ξεχασμένη στην πατρίδα της, τη Γαλλία.</span><span style="font-size: small;"> </span><span style="font-size: small;"> Ο στόχος του ντοκιμαντέρ είναι για <i>μια συνάντηση με Simone Weil</i> που θα τροφοδοτήσει ένα ενδιαφέρον γι' αυτή σε μια εποχή που οι ιδέες της και το παράδειγμά της είναι<b> <span style="font-weight: normal;">επίκαιρα όσο ποτέ.</span><b><br />
</b></b></span></div><span style="font-size: small;"><b style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="color: black; letter-spacing: 0.01em; line-height: 16px; opacity: 1;"> </span></b></span> </div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-12904646735705238592011-05-18T17:03:00.001+03:002011-05-18T17:03:30.617+03:00Philip Roth wins Man Booker International prize<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/B6uL8SUYqeY" width="560"></iframe><br />
<div style="color: #20124d;"><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">...εδώ και 50 χρόνια τα βιβλία του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Roth</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> έχουν διεγείρει, προκαλέσει και διασκεδάσει ένα τεράστιο και διαρκώς αυξανόμενο κοινό… Η καριέρα του είναι αξιοσημείωτη για το ότι ξεκινάει σε τόσο υψηλό επίπεδο και συνεχίζει να γίνεται καλύτερη.</span></b></div></div><span style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span><b><span lang="EN-US" style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Rick Gekoski</span></b><span style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> πρόεδρος της κριτικής επιτροπής</span><br />
<span style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Σ</span><span style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;">την εφημερίδα </span><b><span lang="EN-US" style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Guardian </span></b><span lang="EN-US" style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;">το πλήρες κείμενο</span><b><span lang="EN-US" style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br />
</span></b><br />
<a href="http://www.guardian.co.uk/books/2011/may/18/philip-roth-wins-man-booker-international"><b><span lang="EN-US" style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;">http://www.guardian.co.uk/books/2011/may/18/philip-roth-wins-man-booker-international </span></b></a><span style="color: black; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><br />
<br />
<br />
</div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-55784233530303100272011-04-02T08:40:00.001+03:002011-04-02T08:41:06.066+03:00Δίστομο: 10 Ιουνίου 1944<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="background-color: white; clear: both; color: black; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTir1QGBfku1zYNEox4JsxQTDf6YK2xiLdrYBPlZCrvIdK9Z2Fe31hdBSu5ND549gh9umOOVZZ7EEo26QEe1kefCcFZgeQjskD_EvCkW9SiPp3jJ9qePts4oEhJgFa0-ShuEiiCCleiKlF/s1600/epigramma.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTir1QGBfku1zYNEox4JsxQTDf6YK2xiLdrYBPlZCrvIdK9Z2Fe31hdBSu5ND549gh9umOOVZZ7EEo26QEe1kefCcFZgeQjskD_EvCkW9SiPp3jJ9qePts4oEhJgFa0-ShuEiiCCleiKlF/s1600/epigramma.gif" /></a></div><div style="text-align: justify;">Στις 10 Ιουνίου του 1944, ο λοχαγός των SS Φριτζ Λάουτενμπαχ, πήρε εντολή να μετακινήσει τον λόχο του από την Λειβαδιά προς την Άμφισσα μέσω Διστόμου, με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών του ΕΛΑΣ. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους κατοίκους, έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ένας από τους λόχους κατευθύνθηκε προς τα εκεί, αλλά έπεσε σε ενέδρα των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Οι αντάρτες, μετά από δύο ώρες μάχης, υποχώρησαν μπροστά στις γερμανικές δυνάμεις. Οι απώλειες των Γερμανών ήταν περίπου 40 νεκροί ενώ των ανταρτών περίπου 15.</div><div></div><div style="text-align: justify;">Μετά τη μάχη, οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και σε αντίποινα για τις απώλειές τους, ξεκίνησαν να σφάζουν όποιον βρισκόταν στο δρόμο τους. Αποκεφάλισαν τον ιερέα του χωριού και σκότωσαν μωρά και γυναίκες, αφού πρώτα τις βίασαν. Η σφαγή σταμάτησε το βράδυ, όταν οι Γερμανοί στρατιώτες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού προηγουμένως, όμως, έκαψαν τα σπίτια του χωριού. </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων 117 γυναίκες, 111 άντρες, όπου ανάμεσά τους ήταν και 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Eλβετού George Wehrly, που έφτασε στο Δίστομο μετά από λίγες μέρες κάνει λόγο για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή ενώ αναφέρεται ότι οι νεκροί βρίσκονταν παντού, ακόμα και κρεμασμένοι πάνω σε δέντρα. </div><div style="background-color: white; color: black; text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b153414.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b153414.jpg" /><span style="color: white; font-family: Verdana; font-size: x-small;"> </span></div><div style="text-align: justify;"><a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=153414"><span class="searchstring">Δίστομο</span>: 10 Ιουνίου 1944</a> : Το ολοκαύτωμα / επιμέλεια <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=53165">Γιώργος Χ. Θεοχάρης</a>. - 1η έκδ. - Λιβαδειά : <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=8222">Σύγχρονη Έκφραση</a>, 2010</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="color: red; text-align: justify;"><b><a href="http://viotikoskosmos.wikidot.com/distomo-afigiseis">Αφηγήσεις από τη Σφαγή του Διστόμου</a></b></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="http://viotikoskosmos.wikidot.com/distomo-fotografies" style="color: red;">Φωτογραφίες από τη Σφαγή του Διστόμου</a></b> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7KUGYjCvTZbK_uUp1QuAbfmLNA-70EgQr-ghx9fhnGpP6hfDknNQMZ5WaH9fwiaLvEg7Tps9EFIEQmYH1rQg3kpvdacK90zQizcfoQY1_aWo-np7ISuABmFwaxtkDsBAjdNvYIAJgoPyv/s1600/304_0_sm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7KUGYjCvTZbK_uUp1QuAbfmLNA-70EgQr-ghx9fhnGpP6hfDknNQMZ5WaH9fwiaLvEg7Tps9EFIEQmYH1rQg3kpvdacK90zQizcfoQY1_aWo-np7ISuABmFwaxtkDsBAjdNvYIAJgoPyv/s1600/304_0_sm.jpg" /></a></div><b><a href="http://www.fontanafilm.ch/DOKFILME/argyris/synopsis_g.html">Ένα τραγούδι για τον Αργύρη</a> </b>είναι το ντοκιμαντέρ του Stefan Haupt που παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του Αργύρη Σφουντούρη, ενός παιδιού από το Δίστομο που σε ηλικία τεσσάρων ετών επέζησε της γενεοκτονίας του χωριού του.</div><div style="background-color: white; color: black; text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/pUMbc2gWx5Y" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div><div style="background-color: white; color: black; text-align: justify;">10 Ιουνίου 1944.<br />
Δίστομο. Ένα μικρό χωριό, ένα βήμα από την θάλασσα, στο δρόμο από την Αθήνα προς τους Δελφούς. Εδώ επιζεί ο μικρός Αργύρης, ούτε καν τεσσάρων χρονών, στις 10 Ιουνίου του 1944 μία κτηνώδη σφαγή των Γερμανικών Δυνάμεων: Το λεγόμενο «μέτρο εξιλέωσης» μιας ναζιστικής μεραρχίας ως αντίποινα για μία επίθεση ανταρτών εναντίον των Γερμανών στην περιοχή. Σε λιγότερο από δύο ώρες σκοτώνονται 218 κάτοικοι του χωριού ? γυναίκες, άντρες, γέροι, μωρά και βρέφη. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και άλλους 30 συγγενείς.<br />
Κάμποσα χρόνια περνάει το αγόρι σε ορφανοτροφεία γύρω από την Αθήνα, μέσα σε χιλιάδες παιδιά του πολέμου. Ώσπου μία μέρα εμφανίζεται μία αποστολή του Ερυθρού Σταυρού και διαλέγει μία χούφτα παιδιά για ένα μεγάλο ταξίδι σε μία μακρινή χώρα. Ο Αργύρης θέλει οπωσδήποτε να πάει μαζί τους. Και έτσι φτάνει στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγκεν. Χρόνια αργότερα κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ) στα Μαθηματικά και την Αστροφυσική. Πολύ σύντομα αρχίζει να διδάσκει στα λύκεια της Ζυρίχης, μεταφράζει Έλληνες ποιητές στα γερμανικά, και εργάζεται ως βοηθός αργότερα για μερικά χρόνια, μεταξύ άλλων και με το Ελβετικό Σώμα Βοήθειας για τα θύματα καταστροφών στην αναπτυξιακή βοήθεια στη Σομαλία, στο Νεπάλ και στην Ινδονησία. Γυρνώντας στην Ευρώπη, αρχίζει τα πήγαινε-έλα μεταξύ Ελβετίας και Ελλάδας ? και οι παραμονές στην παλιά του πατρίδα όλο και παρατείνονται. <br />
Ο Αργύρης Σφουντούρης, σήμερα 66 χρονών, είναι ένας άνδρας με συναρπαστική γοητεία και μελαγχολική ευθυμία, που έχει ασχοληθεί σε όλη του την ζωή με την παραφροσύνη, που του συνέβη όταν ήταν μικρό παιδί. Σε ένα «Συνέδριο για την Ειρήνη» - για παράδειγμα- συλλογιζόταν δυνατότητες, πώς θα μπορούσε ο κόσμος να βγει από το φαύλο κύκλο της βίας. Δεν προσπάθησε να το «ξεπεράσει» μέσα του, και να «κλείσει» το κεφάλαιο με τις παιδικές του αναμνήσεις, αλλά πολύ περισσότερο αγωνίστηκε να μάθει να ζει με αυτές και πέραν τούτου να επηρεάσει τον έξω κόσμο. <br />
Μία ταινία για την αντιμετώπιση του προσωπικού θρήνου και του ιστορικού χρέους.<br />
Μία ταινία για τις φαινομενικά άλυτες δυσκολίες μίας πραγματικής συμφιλίωσης, μία ταινία για την αναζήτηση της ειρήνης — ένα ταξίδι με άγνωστο τέλος.<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/hH_Gs4Cwzms" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div><div style="background-color: white; color: black; text-align: justify;"></div><div style="background-color: white; color: black; text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"></div></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-7338465787823719202011-03-29T20:41:00.001+03:002011-03-29T20:43:16.332+03:00Ιάκωβος Καμπανέλλης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/Iv2WaDZi7YQ" title="YouTube video player" width="425"></iframe><br />
<br />
</div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-2903007769627375602011-03-28T13:49:00.000+03:002011-03-28T13:49:01.057+03:00Τι είναι η κριτική;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUMH2dbaKPxgae2yKRlSJ4gl7bZEd3fRmx5I43KDx_LdNcVuCyfH397gFN8TD-Cy-tyrNhSXt9a7hrg9t4bbY2hNqHAWn2QYXBv_f9XLhZGaEY_FqkD52bfDDJHSLsarTgh5UeYr0-HylF/s1600/mouffe.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUMH2dbaKPxgae2yKRlSJ4gl7bZEd3fRmx5I43KDx_LdNcVuCyfH397gFN8TD-Cy-tyrNhSXt9a7hrg9t4bbY2hNqHAWn2QYXBv_f9XLhZGaEY_FqkD52bfDDJHSLsarTgh5UeYr0-HylF/s200/mouffe.jpg" width="171" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Το μοντέλο κοινωνικής κριτικής και ριζοσπαστικής πολιτικής που προωθείται από τους Michael Hardt και Antonio Negri στην Αυτοκρατορία και στο Πλήθος καλεί σε μια ολική ρήξη με τη νεωτερικότητα και στην επεξεργασία μιας μεταμοντέρνας προσέγγισης. Κατά τη γνώμη τους, μια τέτοια ρήξη είναι απαραίτητη λόγω των κρίσιμων μετασχηματισμών που υφίστανται οι κοινωνίες μας από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Αυτές οι αλλαγές, που είναι συνέπειες της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης και των μετασχηματισμών της παραγωγικής διαδικασίας, που έχουν δεχτεί την επίδραση των αγώνων των εργατών, μπορούν σχηματικά να συνοψισθούν ως εξής:<br />
1. Η κυριαρχία έχει πάρει μια νέα μορφή που αποτελείται από εθνικούς και υπερεθνικούς οργανισμούς οι οποίοι συνδέονται με μια κοινή περί αρχής λογική. Αυτή η νέα μορφή παγκόσμιας κυριαρχίας, την οποία αποκαλούν «Αυτοκρατορία», έχει αντικαταστήσει το στάδιο του ιμπεριαλισμού που βασιζόταν στην προσπάθεια των εθνών κρατών να επεκτείνουν την κυριαρχία τους πέρα από τα σύνορά τους. Σε αντίθεση με αυτό που συνέβη στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, η σημερινή Αυτοκρατορία δεν διαθέτει εδαφικό κέντρο εξουσίας και καθορισμένα σύνορα· είναι ένας αποκεντρωμένος και απεδαφοποιημένος μηχανισμός κυριαρχίας που σταδιακά ενσωματώνει ολόκληρη την παγκόσμια επικράτεια με ανοιχτά και διευρυνόμενα σύνορα.<br />
2. Αυτός ο μετασχηματισμός ανταποκρίνεται, όπως λένε, στο μετασχηματισμό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στον οποίο ο ρόλος του βιομηχανικού εργοστασίου έχει ελαττωθεί και η προτεραιότητα έχει δοθεί στην επικοινωνιακή, συνεργατική και συναισθηματική εργασία. Στη μετα-μοντερνοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, η δημιουργία πλούτου τείνει προς τη βιοπολιτική παραγωγή. Το αντικείμενο κυριαρχίας της αυτοκρατορίας είναι η κοινωνική ζωή στην ολότητά της, παρουσιάζοντας μια παραδειγματική μορφή βιοεξουσίας.<br />
3. Γινόμαστε μάρτυρες του περάσματος από μια «κοινωνία πειθαρχίας» σε μια «κοινωνία ελέγχου», που χαρακτηρίζεται από ένα νέο παράδειγμα εξουσίας. Στην κοινωνία της πειθαρχίας, που ανταποκρίνεται στην πρώτη φάση της καπιταλιστικής συσσώρευσης, η εντολή κατασκευάζεται μέσα από ένα διάχυτο δίκτυο διαρρυθμίσεων ή μηχανισμών που παράγουν και ρυθμίζουν τα ήθη, τις συνήθειες και τις παραγωγικές πρακτικές με τη βοήθεια πειθαρχικών θεσμών όπως οι φυλακές, το εργοστάσιο, το άσυλο, το νοσοκομείο, τα σχολεία και άλλα. Η κοινωνία του ελέγχου αντιθέτως είναι μια κοινωνία στην οποία οι μηχανισμοί εντολών καθίστανται εμμενείς του κοινωνικού πεδίου, κατανεμημένοι στα μυαλά και τα σώματα των πολιτών. Οι τρόποι κοινωνικής ενσωμάτωσης και αποκλεισμού εσωτερικεύονται όλο και περισσότερο μέσω μηχανισμών που οργανώνουν απευθείας τα μυαλά και τα σώματα. Αυτό το νέο παράδειγμα εξουσίας είναι βιοπολιτικής φύσης. Αυτό που διακυβεύεται άμεσα είναι η παραγωγή και αναπαραγωγή της ίδιας της ζωής.<br />
4. Ο Hardt και ο Negri υποστηρίζουν ότι οι έννοιες της «μαζικής διανόησης», της «άυλης εργασίας» και της «γενικής διάνοιας», μας βοηθούν να συλλάβουμε τη σχέση μεταξύ κοινωνικής παραγωγής και βιοεξουσίας. Ο κεντρικός ρόλος που πρότερα κατείχε η εργατική εξουσία των εργατών στα εργοστάσια και στην παραγωγή της υπεραξίας, σήμερα συμπληρώνεται όλο και περισσότερο από διανοητική, άυλη και επικοινωνιακή εργατο-εξουσία. Η φιγούρα της άυλης εργασίας, που συμπλέκεται με την επικοινωνία, τη συνεργασία και την αναπαραγωγή των συναισθημάτων, καταλαμβάνει μία όλο και περισσότερο κεντρική θέση στο σχήμα της καπιταλιστικής παραγωγής.<br />
5. Εφόσον, κατά το πέρασμα στη μετανεωτερικότητα και τη βιοπολιτική παραγωγή, η εργατική εξουσία κατέστη όλο και περισσότερο συλλογική και κοινωνική, ένας νέος όρος είναι απαραίτητος για να αναφερθούμε σε αυτόν τον συλλογικό εργάτη, το «Πλήθος». Ο Hardt και ο Negri πιστεύουν ότι το πέρασμα στην Αυτοκρατορία ανοίγει τον δρόμο σε νέες προοπτικές για την απελευθέρωση του Πλήθους. Βλέπουν την κατασκευή της Αυτοκρατορίας σαν μια απάντηση στις διάφορες μηχανές εξουσίας και τους αγώνες του Πλήθους. Το Πλήθος, λένε, δημιούργησε την Αυτοκρατορία και την παγκοσμιοποίηση στο βαθμό που προκαλεί μια πραγματική απεδαφοποίηση των προηγούμενων δομών εκμετάλλευσης και ο έλεγχος είναι προϋπόθεση της απελευθέρωσης του Πλήθους. Οι δημιουργικές δυνάμεις του Πλήθους που συντηρούν την Αυτοκρατορία είναι ικανές για τη δημιουργία μιας αντι-αυτοκρατορίας μίας εναλλακτικής πολιτικής οργάνωσης των παγκόσμιων ροών των συναλλαγών και της παγκοσμιοποίησης, ούτως ώστε να τις αναγνωρίσει και να τις κατευθύνει προς νέους σκοπούς.</div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAzSM46QHhsgNf8S5_Z4Jpucpe_Al1TZYfHRJXmQh4hrm0HwK_gqFAGVYUj66JbquWbB1loFZuf68CA13hVpJYv9c5K46R-leIK8p_OmW7rESua3qfdSnnZhqtAGo6oX9RJ9IxC1adaFih/s1600/b159118.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAzSM46QHhsgNf8S5_Z4Jpucpe_Al1TZYfHRJXmQh4hrm0HwK_gqFAGVYUj66JbquWbB1loFZuf68CA13hVpJYv9c5K46R-leIK8p_OmW7rESua3qfdSnnZhqtAGo6oX9RJ9IxC1adaFih/s1600/b159118.jpg" /></a> </div><div style="text-align: justify;"> Σε αυτό το σημείο αξίζει να παρουσιάσουμε τη δουλειά του Paolo Virno, ώστε να συμπληρώσουμε την εικόνα. Οι αναλύσεις του Virno στο βιβλίο του Η γραμματική του πλήθους, συνδέονται άμεσα και με πολλούς τρόπους με αυτές των Hardt και Negri, χωρίς να λείπουν ωστόσο και σημαντικές διαφορές. Για παράδειγμα, ο Virno είναι πολύ λιγότερο αισιόδοξος για το μέλλον. Ενώ ο Hardt και ο Negri έχουν ένα μεσσιανικό όραμα σχετικά με τον ρόλο του πλήθους, το οποίο αναγκαία θα καταρρίψει την Αυτοκρατορία εγκαθιστώντας μιαν «Άμεση Δημοκρατία», ο Virno βλέπει τις τρέχουσες εξελίξεις ως ένα αμφίρροπο φαινόμενο και αναγνωρίζει τις νέες μορφές υποταγής και επισφαλειοποίησης1 που είναι χαρακτηριστικές του μετα-φορντικού σταδίου. Είναι αλήθεια πως οι λαοί δεν είναι τόσο παθητικοί όσο πριν, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί έχουν μετατραπεί σε ενεργούς πράττοντες της ίδιας τους της επισφαλειοποίησης. Έτσι, αντί να ερμηνεύσει τη γενίκευση της άυλης εργασίας ως έναν τύπο «αυθόρμητου κομμουνισμού», όπως ο Hardt και ο Negri, ο Virno τείνει να θεωρήσει τον μετα-φορντισμό ως τον «κομμουνισμό του κεφαλαίου». Παρατηρεί ότι σήμερα οι καπιταλιστικές πρωτοβουλίες ενορχηστρώνουν για δικό τους συμφέρον ακριβώς εκείνες τις υλικές και πολιτισμικές συνθήκες που θα μπορούσαν, υπό άλλες συνθήκες, να έχουν στρώσει τον δρόμο για ένα πιθανό κομμουνιστικό μέλλον.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZZjBzhyphenhyphenX9A4pZrM1IXZ2VXGocJeXj4p8mj6MQDDDNzv-zjJsEPVTZ48S8dC29S-Pcss1H0Lscc2TEgmxP2BoVRVT6hKz9cx61N7d_gV4iTcBx_RUF_A_JrW8vlvgocUY2QpplfbpTVDgV/s1600/b106902.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZZjBzhyphenhyphenX9A4pZrM1IXZ2VXGocJeXj4p8mj6MQDDDNzv-zjJsEPVTZ48S8dC29S-Pcss1H0Lscc2TEgmxP2BoVRVT6hKz9cx61N7d_gV4iTcBx_RUF_A_JrW8vlvgocUY2QpplfbpTVDgV/s1600/b106902.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
Όταν περνά στην αντιμετώπιση του ζητήματος της διαδικασίας μέσω της οποίας το Πλήθος θα μπορούσε να απελευθερώσει τον εαυτό του, ο Virno διακηρύττει ότι η μετα-φορντική εποχή απαιτεί τη δημιουργία μιας «Δημοκρατίας του Πλήθους», εννοώντας μια σφαίρα κοινών υποθέσεων που δεν ελέγχονται πλέον από το κράτος. Προτείνει δύο βασικούς όρους-κλειδιά για να συλλάβει τον τύπο πολιτικής δράσης που χαρακτηρίζει το Πλήθος: έξοδος και πολιτική ανυπακοή. Η έξοδος αποτελεί σύμφωνα με τον Virno ένα πλήρως ανεπτυγμένο μοντέλο πολιτικής δράσης, ικανό να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της σύγχρονης πολιτικής. Συνίσταται στη μαζική αποστασία από το κράτος με σκοπό την εξέλιξη του δημόσιου χαρακτήρα της Νόησης έξω από την εργασία και σε αντίθεση μ’ αυτήν. Αυτό απαιτεί τη δημιουργία μιας μη κρατικής δημόσιας σφαίρας και μιας ριζικά νέας δημοκρατίας, πλαισιωμένης με όρους κατασκευής και πειραματισμού, με μορφές μη-αντιπροσωπευτικής και εξω-κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οργανωμένης γύρω από συνομοσπονδίες, συμβούλια και σοβιέτ. Η δημοκρατία του Πλήθους εκφράζεται σ’ ένα σύνολο δρώντων μειονοτήτων που ποτέ δεν φιλοδοξούν να μετατραπούν σε πλειοψηφίες και αναπτύσσουν μια εξουσία που αρνείται να γίνει κυβέρνηση. Ο τρόπος ύπαρξής της είναι η «συντεταγμένη/αρμονική δράση» κι ενώ τείνει στην αποσύνθεση της υπέρτατης εξουσίας, δεν είναι προδιατεθειμένη να γίνει κράτος στη θέση της. Γι’ αυτό και η πολιτική ανυπακοή πρέπει να χειραφετηθεί από τη φιλελεύθερη παράδοση, εντός του πλαισίου της οποίας συνήθως εντοπίζεται. Στην περίπτωση του Πλήθους δεν σημαίνει πλέον την αγνόηση ενός συγκεκριμένου νόμου επειδή δεν συμμορφώνεται στις αρχές του Συντάγματος. Αυτό θα αποτελούσε έναν ακόμα τρόπο επίδειξης πίστης στο Κράτος. Αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί διακύβευμα είναι μια ριζική ανυπακοή, που θα θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ισχύ του Κράτους να διατάσσει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh25BFUSoWH15Y75fymyWKOmHMeA3VpcB5t4mutl1HNxBYlW0F043nIpeJcotMjINapY_Lia4oSI7pL75e7_nVAk3r7iCES0imSmWiZEjOrGwYH3EcwBSV0n4L1aNxU7tZ177XYU7P2cIXg/s1600/b155681.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh25BFUSoWH15Y75fymyWKOmHMeA3VpcB5t4mutl1HNxBYlW0F043nIpeJcotMjINapY_Lia4oSI7pL75e7_nVAk3r7iCES0imSmWiZEjOrGwYH3EcwBSV0n4L1aNxU7tZ177XYU7P2cIXg/s1600/b155681.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
Όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο οραματίζονται τον τύπο πολιτικής δράσης που ταιριάζει καλύτερα στην απελευθέρωση του Πλήθους, δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, καμία ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον Virno και τους Hardt και Negri, οι οποίοι επίσης στηρίζουν την εγκατάλειψη και την έξοδο. Υποστηρίζουν ότι, εφόσον στην Αυτοκρατορία δεν υπάρχει πλέον κάτι το εξωτερικό, ο αγώνας θα πρέπει να λαμβάνει τη μορφή της εναντίωσης σε κάθε τόπο. Αυτό το «είναι ενάντια» είναι γι’ αυτούς το κλειδί σε κάθε πολιτική θέση στον κόσμο και το Πλήθος πρέπει να αναγνωρίζει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία ως τον εχθρό και να ανακαλύψει επαρκή μέτρα ανατροπής της εξουσίας της. Ενώ κατά την εποχή της πειθαρχίας, το σαμποτάζ ήταν η βασική μορφή αντίστασης, υποστηρίζουν ότι κατά την εποχή του ιμπεριαλιστικού ελέγχου —η βασική μορφή αντίστασης— θα έπρεπε να είναι η εγκατάλειψη. Και πράγματι μέσω της εγκατάλειψης, μέσω της εκκένωσης των τόπων της εξουσίας, πιστεύουν πως οι μάχες ενάντια στην Αυτοκρατορία θα μπορούσαν να κερδηθούν. Η εγκατάλειψη και η έξοδος είναι γι’ αυτούς μια αποτελεσματική μορφή ταξικής σύγκρουσης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό μεταμοντερνισμό.<br />
Άλλο ένα σημείο συμφωνίας έχει να κάνει με την αντίληψή τους για τη δημοκρατία του Πλήθους. Ομολογουμένως, ο Virno ποτέ δεν χρησιμοποιεί τον όρο «απόλυτη δημοκρατία», αλλά και στις δύο περιπτώσεις βρίσκουμε μιαν απόρριψη του μοντέλου της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση ενός απόλυτου διαχωρισμού ανάμεσα στο πλήθος και τον λαό. Το πρόβλημα με την έννοια του λαού, σύμφωνα με αυτούς, είναι ότι αναπαριστάται ως μία ολότητα με μία θέληση και ότι είναι συνδεμένος με την ύπαρξη της Αυτοκρατορίας. Το πλήθος, αντιθέτως, αποφεύγει ηθελημένα την πολιτική ενότητα. Δεν είναι αντιπροσωπεύσιμο γιατί αποτελεί μια μοναδική πολλαπλότητα2. Αποτελεί ένα ενεργό υποκείμενο αυτο-οργάνωσης που δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει το στάτους ενός νομικού προσώπου ή να συμπτυχθεί σε μια γενική βούληση. Είναι αντι-κρατικό και αντι-λαϊκό. Ο Virno, όπως και ο Hardt και ο Negri, υποστηρίζει πως η δημοκρατία του πλήθους δεν μπορεί να συλληφθεί πλέον με όρους κυρίαρχης αυθεντίας αντιπροσωπευτικής του λαού και ότι νέες μορφές δημοκρατίας μη-αντιπροσωπευτικές είναι αναγκαίες. <br />
Για να συνοψίσουμε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, η δραστηριότητα της κριτικής ανταποκρίνεται σε μια μορφή άρνησης, που συνίσταται στην αποχώρηση από τους υπάρχοντες θεσμούς...</div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=50741"><b>Chantal Mouffe</b></a> </div><div style="text-align: justify;"><a href="http://enekenperiodiko.blogspot.com/2011/03/chantal-mouffe-h-kitikh.html"><b style="color: #660000;">Η κριτική ως αντι-ηγεμονική παρέμβαση </b></a></div><div style="text-align: justify;">Περιοδικό <b><a href="http://enekenperiodiko.blogspot.com/">Ένεκεν </a></b>τχ. 19</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-sEQH0UHPUpD4SZdv-ghYCOSo8UfBKWa9hKWkSVrSdCf3b-fh0UqV4neYyYr_JN8pYrxjYSaliYpg9502C3P-oGzz77a2BhW_GJtgcnLDXDKbjsVdhkTKhZXWQZuU-t7CftCgY4H3Ct-x/s1600/Cover+19th.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-sEQH0UHPUpD4SZdv-ghYCOSo8UfBKWa9hKWkSVrSdCf3b-fh0UqV4neYyYr_JN8pYrxjYSaliYpg9502C3P-oGzz77a2BhW_GJtgcnLDXDKbjsVdhkTKhZXWQZuU-t7CftCgY4H3Ct-x/s1600/Cover+19th.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-27959180949615929102011-03-26T08:10:00.005+02:002011-03-26T08:26:19.826+02:00Μαρία Φέρλα-Μπέικου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><h1 class="entry-title"></h1><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHKn764tzEAjLdf3epMqS0YJ18Wh_y30ayM9LVH_-APXXRaHZ91nD34QhhpAE5jTRJdP8PqyiuxR7zvlG7WH1-OfaprDDQyVw5X6-bW92XIqw0ou6bejoxT8bsCgmYOwbiFpqj8dRztnA-/s1600/b155115.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHKn764tzEAjLdf3epMqS0YJ18Wh_y30ayM9LVH_-APXXRaHZ91nD34QhhpAE5jTRJdP8PqyiuxR7zvlG7WH1-OfaprDDQyVw5X6-bW92XIqw0ou6bejoxT8bsCgmYOwbiFpqj8dRztnA-/s1600/b155115.jpg" /></a></div><h1 class="entry-title"><span style="font-size: small;"><b>Μπέικου, Μαρία</b> </span></h1><h1 class="entry-title"><span style="font-size: small;"> <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=155115">Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ..</a></span></h1><a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=89250"><span class="searchstring"></span></a> <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=11">Καστανιώτη</a>, 2010. - 268σ .<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Γεννήθηκα στην Ιστιαία της Εύβοιας. Στον πόλεμο βρίσκομαι στην Αθήνα, φοιτήτρια της Ιατρικής. Οργανώνομαι και δουλεύω παράνομα με τον Λεωνίδα Κύρκο στο πανεπιστήμιο. Συλλαμβάνεται ο αδερφός μου. Οδηγείται στις φυλακές. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Παρά την αντίθεση των γονιών μου, κατατάσσομαι στον ΕΛΑΣ. Λαχταρώ να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι. Η πρώτη μου μάχη είναι στο Καρπενήσι. Ξέρω ότι αμύνομαι, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν, απέναντί μου όμως είναι ο εχθρός. Σημαδεύω και πυροβολώ. Φοβάμαι. Καταλαβαίνω στο πρόσωπο του διπλανού μου τι σημαίνει σύντροφος. Κόβω την κοτσίδα μου για να παρελάσω στην απελευθέρωση. Παραδίδω το όπλο μου στη Βάρκιζα. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Παντρεύομαι τον Γεωργούλα Μπέικο. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ξαναπιάνω το ντουφέκι για να αμυνθώ, δεύτερη φορά, με τον Δημοκρατικό Στρατό. Το αφήνω, ηττημένη πια, στα αλβανικά σύνορα και φεύγω περνώντας στο άγνωστο. Τρομάζω. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ζω είκοσι επτά χρόνια στη Σοβιετική Ένωση. Φοιτήτρια στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας, στην τάξη του Μιχαήλ Ρομ, με το συμφοιτητή και πολύ καλό φίλο μου Αντρέι Ταρκόφσκι. Σκηνοθετούμε από κοινού τους "Φονιάδες" του Χέμινγουεϊ. Δουλεύω ως εκφωνήτρια στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μόσχας. Είκοσι επτά χρόνια χωρίς ιθαγένεια. Ψάχνω κάποιον ν' ακούσει την ιστορία μου. Τη λέω παντού. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η επιστροφή. Επιστρέφω στην Ελλάδα με την τέφρα του Γεωργούλα, σαν την Ηλέκτρα. Η Ελλάδα. Στα όνειρά μου βλέπω ακόμα ότι τρέχω στα βουνά. Πατρίδα μου είναι όλα αυτά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJSziXzXMbeVa_8LTQp0rtRBbDmcPGH5BSih-iJVpZ6pQv3Jq24ViG-MFveMBRT2Oj01I5UdZ5d1PjG0DGGDTF4iu21Q0huYCxOT-sVC9x_gQsHzxcflu77hMZ6ypCjkrtoOSWT7MmSlb5/s1600/assets_LARGE_t_420_20883536_type11178.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJSziXzXMbeVa_8LTQp0rtRBbDmcPGH5BSih-iJVpZ6pQv3Jq24ViG-MFveMBRT2Oj01I5UdZ5d1PjG0DGGDTF4iu21Q0huYCxOT-sVC9x_gQsHzxcflu77hMZ6ypCjkrtoOSWT7MmSlb5/s1600/assets_LARGE_t_420_20883536_type11178.jpg" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Η<b> Μαρία Φέρλα-Μπέικου</b> γεννήθηκε το 1925 την Ιστιαία και στον πόλεμο βρέθηκε να σπουδάζει την Ιατρική στην Αθήνα. Εκεί οργανώνεται και μπαίνει στην παρανομία, μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο. Έζησε μια ζωή σαν αληθινό μυθιστόρημα: ΕΠΟΝ, αντίσταση, ΕΛΑΣ, Δεκεμβριανά, κατάθεση των όπλων μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας, ο γάμος με τον έρωτα της ζωής, τον αγωνιστή και σπουδαίο δημοσιογράφο Γεωργούλα Μπέικο το 1945, η σύλληψή του το 1946, κακουχίες, φυματίωση, η κατάταξη στον Δημοκρατικό Στρατό και η φυγή στην ΕΣΣΔ, τον Αύγουστο του 1949. Όταν φτάνει πια στην Τασκένδη, ο άντρας της έχει ήδη καταδικαστεί σε ισόβια και ο αδερφός της βρίσκεται στην εξορία. Το 1952 επιλέγεται για τη θέση της εκφωνήτριας στον ελληνόφωνο ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας, Εδώ Μόσχα. Την επόμενη χρονιά θα φοιτήσει στο Ινστιτούτο Κινηματογράφου, με καθηγητή τον Μιχαήλ Ρομμ και συμφοιτητή τον Αντρέι Ταρκόφσκι, τον οποίο και θα παντρέψει με την Ίρμα Ράους. Μια βαθιά φιλία και συνεργασία που φέρνουν σαν αποτέλεσμα μια διασκευή του φιλμ «Οι φονιάδες» του Ερνεστ Χέμινγουέι. Βαφτίζει και τον γιο τους Αρσένι. Θα ξαναδεί τον άντρα της το 1961, ο οποίος έχει καταφέρει να μεταβεί στη Μόσχα. Το 1975, με τη Μεταπολίτευση, η Μαρία Μπέικου επιστρέφει στην Ελλάδα για να ξαναπάρει την ιθαγένεια. Όταν μετά από 25 χρόνια θα πάρει το ελληνικό διαβατήριο και θα γυρίσει στη Μόσχα, η ζωή θα της παίξει το χειρότερο παιχνίδι αφού ο Γεωργούλας έχει ήδη πεθάνει. Έκτοτε, επιστρέφει με τις στάχτες του ζει στην Ελλάδα και ασχολείται με το θέατρο. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpYWdkgyvnCXrGOafpQZLz50dz9hqcYinIl_uzH2MCsTtKltaMRKmxvXs7C_EkVj1n11dvzXnY8xXDeQoBfztlK_9wlcqWJL-jUhEf-l1ECcrlrLk09S31VqFKmpsIjfnFNNL_NcpFAfFH/s1600/17-3-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpYWdkgyvnCXrGOafpQZLz50dz9hqcYinIl_uzH2MCsTtKltaMRKmxvXs7C_EkVj1n11dvzXnY8xXDeQoBfztlK_9wlcqWJL-jUhEf-l1ECcrlrLk09S31VqFKmpsIjfnFNNL_NcpFAfFH/s320/17-3-thumb-large.jpg" width="320" /> </a></div><div class="separator" style="clear: both; color: #660000; text-align: justify;"><b>«Το Νοέμβριο του '45 παντρεύτηκα τον Γεωργούλα. Γνωριστήκαμε στον ΕΛΑΣ και το Μάουζερ που κρατούσα ήταν δώρο δικό του. Ενιωσα το πρώτο ερωτικό σκίρτημα όταν ο κατοπινός συζυγός μου μού πρόσφερε ένα όπλο! Ο ρομαντισμός είχε συνδεθεί και με τη στρατιωτική πειθαρχία. Είχαμε δώσει λόγο τιμής να ολοκληρώσουμε τη σχέση όταν απελευθερωθούμε. Αυτό που μας έκαιγε την καρδιά ήταν η νίκη: να διώξουμε το μισητό εχθρό και ν' αλλάξουμε τον κόσμο». </b></div><div class="separator" style="clear: both; color: #660000; text-align: justify;"><b><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/Ah8EFc1l-ng" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </b></div><div class="separator" style="clear: both; color: #660000; text-align: justify;"><span style="color: #003366;"><b>Το σημερινό ΚΚΕ πώς σας φαίνεται;</b></span> </div><ul style="text-align: justify;"><li><span style="color: #003366;">«Δεν ξέρω πια πώς να το χαρακτηρίσω. Αυτά μάλιστα που λέει τελευταία για τον Στάλιν μου φαίνονται σαν κωμωδία. Επέστρεψα από την ΕΣΣΔ το 1975. Δεν πρόλαβα ζωντανό τον άντρα μου και έκτοτε δεν με ενδιαφέρει τίποτα πια. Μου έμεινε μόνο μια βαθιά πικρία».</span></li>
</ul><div></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #003366;"><b>Μετανιώσατε για τους αγώνες σας;</b></span></div><div style="text-align: justify;"></div><ul style="text-align: justify;"><li><span style="color: #003366;">«Καθόλου κι αυτό γιατί δεν υπήρχε επιλογή. Μετά τη διάσπαση ο άντρας μου ακολούθησε το ΚΚΕ εσωτερικού. Μέσα σε μια νύχτα του αφαίρεσαν όλα τα προνόμια, μέχρι και τον τηλέτυπο. Πικράθηκα πολύ και απομακρύνθηκα. Νιώθω αριστερή. Ο Μαρξ επιστρέφει, θυμηθείτε το. Στη θεωρία του θα πατήσει το καινούριο που θα γεννηθεί για ν’ αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο».</span></li>
</ul><div class="separator" style="clear: both; color: #660000; text-align: justify;"><br />
</div><h1 class="entry-title"><span style="font-size: small;">Ένα τουφέκι ήταν το δώρο του αρραβώνα μου , <a href="http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=10/05/2009&id=42034">Ελευθεροτυπία </a></span></h1><h1 class="title" id="page-title"><span style="font-size: small;">Μαρία Μπέικου, ζωή σαν μυθιστόρημα, <a href="http://www.tvxs.gr/news/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1">tvxs</a></span></h1><h1 class="viewTextTitle"><span style="font-size: small;"> Μαρία Μπέικο, <a href="http://www.lifo.gr/mag/features/1415">lifo</a> </span></h1><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/Wq7I9PXRSL8" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-77378101661069791462011-03-25T22:14:00.002+02:002011-03-25T22:16:56.631+02:00Μέσα από τις Φλόγες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM5fqJ64K4I5EC2629rFGmc-_hZ_a5fAM0a061f8kcXgjwqFGzfkVFY4LOLwINaZKz3fa_DP9UuvNJcujW43CjOYMIbDffWVqI4J5v3iE29Jgq3RUOS4_ng8aXAW7Ma3ZdbLswoYirJ8Kk/s1600/incendies.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM5fqJ64K4I5EC2629rFGmc-_hZ_a5fAM0a061f8kcXgjwqFGzfkVFY4LOLwINaZKz3fa_DP9UuvNJcujW43CjOYMIbDffWVqI4J5v3iE29Jgq3RUOS4_ng8aXAW7Ma3ZdbLswoYirJ8Kk/s320/incendies.jpg" width="221" /></a></div><h2 class="viewTextSubtitle" style="font-weight: normal; text-align: justify;"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:TrackMoves/> <w:TrackFormatting/> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:DoNotPromoteQF/> <w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther> <w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> <w:SplitPgBreakAndParaMark/> <w:DontVertAlignCellWithSp/> <w:DontBreakConstrainedForcedTables/> <w:DontVertAlignInTxbx/> <w:Word11KerningPairs/> <w:CachedColBalance/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> <m:mathPr> <m:mathFont m:val="Cambria Math"/> <m:brkBin m:val="before"/> <m:brkBinSub m:val="--"/> <m:smallFrac m:val="off"/> <m:dispDef/> <m:lMargin m:val="0"/> <m:rMargin m:val="0"/> <m:defJc m:val="centerGroup"/> <m:wrapIndent m:val="1440"/> <m:intLim m:val="subSup"/> <m:naryLim m:val="undOvr"/> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267"> <w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style> <![endif]--> </h2><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;">Όταν ο συμβολαιογράφος Λέμπελ (Ρεμί Ζιράρντ) διαβάζει στη Ζαν (Μελίσα Ντεσορμό-Πουλέν) και στον Σιμόν (Μαξίμ Γκοντέτ) τη διαθήκη της μητέρας τους, Νάουαλ (Λούμπνα Αζαμπάλ), τα δίδυμα έκπληκτα παίρνουν τους φακέλους που άφησε εκείνη, έναν για τον πατέρα τους, που πιστεύανε ότι ήταν νεκρός, κι έναν για τον αδερφό τους, του οποίου την ύπαρξη δεν γνώριζαν. Σε αυτή την αινιγματική κληρονομιά η Ζαν πιστεύει θα βρει την απάντηση για την ανεξήγητη σιωπή της μητέρας της τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της. Αποφασίζει να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει την ιστορία της οικογένειάς της, για την οποία φαίνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα. Ο Σιμόν δεν συγκινείται από τα μεταθανάτια παιχνίδια που παίζει η μητέρα του, αλλά η αγάπη για την αδερφή του είναι πολύ δυνατή και σύντομα θα την ακολουθήσει για να ανακαλύψουν την αλήθεια για τη Νάουαλ - μια γυναίκα πολύ διαφορετική από εκείνη που γνώριζαν ως μητέρα τους. Με τη βοήθεια του Λέμπελ, τα δίδυμα ενώνουν τα κομμάτια της ιστορίας της γυναίκας που τους έφερε στον κόσμο, ανακαλύπτοντας την τραγική της μοίρα, σημαδεμένη από τον πόλεμο και το μίσος αλλά και τη γενναιότητα μιας εξαιρετικής γυναίκας.</span></div><div class="clearfix wide" id="maintext" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; text-align: justify;"><b><span style="font-size: small;">Ένα κι ένα κάνουν ένα σε αυτήν τη χρονικά πολύπλοκη, κινηματογραφικά γενναιόδωρη δημιουργία του Καναδού Ντενί Βιλνέβ, την ταινία που έπρεπε να είναι η νικήτρια στο φετινό ξενόγλωσσο Όσκαρ, μαζί με τον Κυνόδοντα. Πρόκειται για μια διασκευή θεατρικού έργου που κρύβει τόσο καλά την καταγωγή του, ώστε είναι να απορεί κανείς πώς απεικονίστηκαν στο σανίδι εντελώς visual σκηνές, όπως, για παράδειγμα, η ανατριχιαστική επίθεση των χριστιανών σε ένα λεωφορείο γεμάτο άμαχους Μουσουλμάνους, κατά τη διάρκεια του 16ετούς θρησκευτικού εμφύλιου στον Λίβανο.</span></b><br />
<b><span style="font-size: small;">Η ζωή της Νάουαλ Μαρουάν ξεδιπλώνεται με φλασμπάκ γεμάτα ένταση, από την τραυματική εμπειρία της όταν είδε τον εραστή να πέφτει νεκρός από συγγενικές σφαίρες και να μένει ντροπιασμένη και μόνη στο σπίτι για να γεννήσει το πρώτο τους παιδί, μέχρι τον εφιάλτη της στη φυλακή ως πόρνη νούμερο 72 και τη μοιραία συνάντηση σε μια πισίνα στον Καναδά που αποτελεί το κλειδί των συγκλονιστικών αποκαλύψεων που καλούνται να βρουν, πρώτα η κόρη της και μετά ο δίδυμος αδελφός της. Η αφήγηση γίνεται σχεδόν παράλληλα, με τέλεια χρήση της χρονικής τοποθέτησης και της συναισθηματικής ταύτισης από τον Βιλνέβ. Ένα πολύ δύσκολο έργο με σοβαρότατο στοχασμό για τη θέση της οικογένειας σε μια σπαραγμένη κοινωνία, το Μέσα από τις φλόγες λειτουργεί ως αρχαιοελληνική τραγωδία με όρους πολέμου. Είναι τρομερά καλά παιγμένο από τους ηθοποιούς, μεταφέρει βαθιά συγκίνηση, δεν φωνασκεί πολιτικά, αν και η καθαρότητα της ματιάς της μας οδηγεί στο συμπέρασμα της βεβαιότητας για τις θέσεις της, και αποτελεί το πρόκριμα για σπουδαία πράγματα από τον Βιλνέβ στο μέλλον.</span></b></div><h2 class="viewTextSubtitle" style="color: #660000; font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Θ. Κουτσουγιαννόπουλος</span></h2><h2 class="viewTextSubtitle" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; text-align: justify;"><a href="http://www.lifo.gr/mag/cinema/1597"><span style="font-size: small;"><b>Lifo </b></span></a></h2><h2 class="viewTextSubtitle" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/H-mmMdv6t9I" title="YouTube video player" width="560"></iframe></h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM5fqJ64K4I5EC2629rFGmc-_hZ_a5fAM0a061f8kcXgjwqFGzfkVFY4LOLwINaZKz3fa_DP9UuvNJcujW43CjOYMIbDffWVqI4J5v3iE29Jgq3RUOS4_ng8aXAW7Ma3ZdbLswoYirJ8Kk/s1600/incendies.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></b></div><br />
</div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-32220282467726563832011-03-25T09:13:00.001+02:002011-03-25T09:13:29.992+02:00H Λευτεριά είναι Σχολειό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ψυχαί μαρτύρων, χαίρετε·<br />
Την αρετήν σας άμποτε<br />
Να μιμηθώ εις τον κόσμον<br />
Και να φέρω την λύραν μου<br />
Με σας να ψάλλω<br />
<a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=9018"><b>Ανδρέας Κάλβος</b></a><br />
<div style="color: #660000;"><b>Εις Σούλι</b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ZBV_iSC2GXgMU_bvSsWn3iWTy1DtRQorjcN5Bx1LrTyqB4MATAj7Ww2maggm2rze7RaqQO0ec1pe-OcBnyibLouCejnuk8TzMMqxremqY70rMhbBtitct-JrPY8pKKD_Suy14f4CPY7m/s1600/b164098.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ZBV_iSC2GXgMU_bvSsWn3iWTy1DtRQorjcN5Bx1LrTyqB4MATAj7Ww2maggm2rze7RaqQO0ec1pe-OcBnyibLouCejnuk8TzMMqxremqY70rMhbBtitct-JrPY8pKKD_Suy14f4CPY7m/s1600/b164098.jpg" /></a></div><div style="color: #660000;"><b> </b><a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=164098"><span class="searchstring">Το</span> <span class="searchstring">1821</span> <span class="searchstring">στην</span> <span class="searchstring">ελληνική</span> <span class="searchstring">ποίηση</span></a> / ανθολόγηση <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=4792">Ηλίας Γκρης</a>. - 1η έκδ. - Αθήνα : <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=21">Κέδρος</a>, 2011</div><div style="color: #660000;"><br />
</div><div dir="ltr" style="text-align: left;"><div dir="ltr" style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><i><b>Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί, είναι η λεφτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύσουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει αν όχι η επανάσταση;</b></i><br />
<i><b>Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμμιά διαφορά.</b></i><br />
<i><b>Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα.</b></i><br />
<i><b>Το ‘21 αυτό έκαμε. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό-αυτό είναι επανάσταση.</b></i></div><div style="color: #660000; text-align: right;"><a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=316"><b><i>Γιάννης Σκαρίμπας</i></b></a> - <i>Το 1821 και η αλήθεια</i></div></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYSpa3oyusFApVRiG6H2HbfP9tkTsFMHxL31PJQ8tor66LbXR74fPmxYYL6EOP-xqt9jdETseQ0urkAWK731JuubrIGg4VZNl5wSRfKnwppbt_qGSDPbOPMoeiB5W37-b-NNhdZaR9NXXX/s1600/f_Untitled1m_7ec954d.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYSpa3oyusFApVRiG6H2HbfP9tkTsFMHxL31PJQ8tor66LbXR74fPmxYYL6EOP-xqt9jdETseQ0urkAWK731JuubrIGg4VZNl5wSRfKnwppbt_qGSDPbOPMoeiB5W37-b-NNhdZaR9NXXX/s200/f_Untitled1m_7ec954d.gif" width="134" /></a></div><div style="color: #660000; text-align: justify;"><a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=43422"><span class="searchstring">Το</span> <span class="searchstring">1821</span> <span class="searchstring">και</span> <span class="searchstring">η</span> <span class="searchstring">αλ<span class="searchstring">ή</span>θεια</span></a> : Ισ<span class="searchstring">το</span>ρία / <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=316">Γιάννης Σκαρίμπας</a>. - Αθήνα : <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=378">Κάκτος</a>, 1995</div><div style="color: #660000; text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/-RzSPheEw2s" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div><div style="color: #660000;"></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-19187059853606616752011-03-24T18:16:00.000+02:002011-03-24T18:16:53.157+02:00Επί του πολιτικού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcnkAVNhGaXhIZ5eogGCw_tLck0-f9R0zEivGLNCwWWx14FSs5LrgQmICGEq-hYtQNsBhUZ4guUtp90M6C8-emjEUGpMKuuUy3-ardAFkOPr1F26uqbBsEtkCBt9QJxfx3XmtFDpswL_cQ/s1600/b155681.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcnkAVNhGaXhIZ5eogGCw_tLck0-f9R0zEivGLNCwWWx14FSs5LrgQmICGEq-hYtQNsBhUZ4guUtp90M6C8-emjEUGpMKuuUy3-ardAFkOPr1F26uqbBsEtkCBt9QJxfx3XmtFDpswL_cQ/s1600/b155681.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">Γιατί να ασχοληθούμε με τη Σαντάλ Μουφ σήμερα και γιατί συγκεκριμένα εδώ, στην Ελλάδα; Αυτά τα δύο ερωτήματα είναι ίσως τα βασικότερα από αυτά που καλείται να απαντήσει ένα αφιέρωμα σαν και αυτό που ακολουθεί στις σελίδες του παρόντος τεύχους του Ένεκεν. Η δημιουργία αυτού του αφιερώματος στη γνωστή Βελγίδα θεωρητικό της ριζοσπαστικής δημοκρατίας, σχεδιάστηκε επ’ αφορμή της κυκλοφορίας του τελευταίου της βιβλίου, με τίτλο Επί του πολιτικού, και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Εκκρεμές σε μετάφραση Αλέξανδρου Κιουπκιολή. Στο πλαίσιο αυτό φιλοξενούμε τη μετάφραση ενός πρόσφατου άρθρου της Μουφ που πλαισιώνεται από δύο κριτικά δοκίμια σχετικά με το έργο της από τον μεταφραστή των βιβλίων της στα ελληνικά και λέκτορα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Αλέξανδρο Κιουπκιολή και τον αναπληρωτή καθηγητή στο ίδιο τμήμα και δοκιμιογράφο Νικόλα Σεβαστάκη.<br />
Το παρόν σύντομο εισαγωγικό σημείωμα φιλοδοξεί να αποτελέσει μία εύληπτη κριτική εισαγωγή στον συλλογισμό της Μουφ —ένα τρόπον τινά πρώτο σκαλί μετάβασης στο πεδίο κριτικού διαλόγου που συνθέτουν τα κείμενα που ακολουθούν— εστιάζοντας σε κεντρικές έννοιες που αναδεικνύονται στο έργο της και επιχειρώντας μία πρώτη σύνδεση με τις τρέχουσες πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις1. <br />
Αλλά ας επιστρέψουμε στο αρχικό μας ερώτημα: γιατί να ασχοληθούμε με ένα έργο πολιτικής θεωρίας σαν κι αυτό της Μουφ; Τι μπορούμε να αποκομίσουμε από αυτό, σήμερα ειδικά που ο χώρος της φιλοσοφίας και της θεωρίας φαίνεται να απαξιώνεται περνώντας σταδιακά σε δεύτερη μοίρα; Μετά από το πρώτο «μούδιασμα» που ίσως να προκαλεί στον περισσότερο κόσμο (εντός και εκτός ακαδημαϊκών αιθουσών, εντός και εκτός πολιτικών χώρων κ.ο.κ.) ο τρέχων εγχώριος και διεθνής δημοσιονομισμός, αυτή η σκοτεινή ομπρέλα του «δεν υπάρχει άλλη λύση», που τείνει να σκεπάσει κάθε περιθώριο δημιουργικού, ανατρεπτικού και ριζοσπαστικού θεωρητικοπολιτικού στοχασμού (και αναστοχασμού) ανάγοντας τέτοιου είδους προσπάθειες σε περιττές «ακαδημαϊκίστικες πολυτέλειες» ή ακόμα και «διανοουμενισμό», η ανάγκη θεωρητικοποίησης και ανάλυσης της τρέχουσας κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας προβάλει ξανά αποκτώντας ιδιαίτερα κρίσιμη σημασία. Απέναντι στις κατηγορίες για «αναχώρηση» από το πεδίο της (πολιτικής) δράσης και ενός κάποιου πραξιακού βολονταρισμού, που ενδέχεται να προσάπτουν ορισμένοι κύκλοι σε τέτοιες τάσεις, καλό θα ήταν να θυμόμαστε ότι και η παραγωγή (χρήσιμης αναλυτικά) θεωρίας είναι τελικά (πολιτική) πράξη/δράση και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα εξόχως ριζοσπαστική. Όπως σημειώνει και η Μουφ, η πολιτική θεωρία «έχει να παίξει έναν ιδιαίτερα κρίσιμο ρόλο στην κατανόηση της σημερινής δυσάρεστης κατάστασής στην οποία έχουμε περιέλθει»2, και άρα μας βοηθά να την αλλάξουμε, θα συμπληρώναμε εμείς παραφράζοντας τη γνωστή φράση του Μαρξ. Μέσα από μία τέτοια επίπονη προσπάθεια, μέσα από την τριβή με μια θεωρία που δεν φοβάται να «λερώσει τα χέρια της» στο πεδίο της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, οι απαντήσεις τελικά δεν είναι απίθανο να αρχίσουν να προκύπτουν αβίαστα καθώς αρχίζουμε να κάνουμε σταδιακά κάποια βήματα κατανόησης και κριτικής ανταλλαγής εντός, αλλά και (βασικότερα) εκτός της τρέχουσας ηγεμονικής πλαισίωσης. Αφού ξεφύγουμε έστω και λίγο από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του σημερινού ηγεμονικού λόγου της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Προς τούτη την κατεύθυνση είναι που μας παροτρύνει να κινηθούμε το έργο της Μουφ, παρέχοντάς μας και τα ανάλογα χρήσιμα εφόδια· προς την κατανόηση της ενδεχομενικής και άρα επισφαλούς φύσης του σημερινού παγιωμένου πολιτικοκοινωνικού και οικονομικού παγκόσμιου συστήματος νοήματος· των αποκλεισμών εναλλακτικών δυνατοτήτων που οδήγησαν σε αυτή την παγίωση και τελικά την επεξεργασία των προοπτικών διεξόδου από αυτό το σύστημα προς τη θεμελίωση μιας νέας ηγεμονίας στη βάση ενός συλλογικού σχεδίου χειραφέτησης στηριζόμενου στις κεντρικές στο έργο της αρχές: «ισότητα και ελευθερία για όλους».<br />
Αλλά πριν/και για να επικεντρωθούμε στην επικαιρότητα του έργου της Μουφ, όπως βεβαίως και μιας συγκεκριμένης τάσης της σύγχρονης (ριζοσπαστικής) πολιτικής θεωρίας που καθορίζεται από το πρόταγμα της «ριζοσπαστικής και πλουραλιστικής δημοκρατίας»3, νομίζω πως θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να αποτολμήσουμε μια σύντομη, σχηματική εισαγωγή στο εννοιολογικό/ορολογικό σύμπαν και σε ορισμένα βασικά πυρηνικά στοιχεία που συνθέτουν την επιχειρηματολογία της Μουφ.<br />
Έχουμε να κάνουμε με ένα έργο λοιπόν για την υπεράσπιση των αμφισημιών και των παραδοξοτήτων της σύγχρονης δημοκρατίας, που ασκεί κριτική τόσο στο φιλελεύθερο «νεο-συμβολαιακό μοντέλο» της δίκαιης κοινωνίας του Τζον Ρωλς, όσο και στο «διαβουλευτικό μοντέλο» δημοκρατίας του Γιούργκεν Χάμπερμας4, αλλά και στον Τρίτο Δρόμο που ευαγγελίζονται ο Άντονι Γκίντενς και ο Ούλριχ Μπεκ 5. Ωστόσο, τα «βέλη» της κριτικής της Μουφ κατευθύνονται εξίσου και προς τις νεο-μαρξιστικές προσεγγίσεις (βλ. Χαρτ και Νέγκρι, ή Βίρνο) που προτάσσουν το όραμα μιας «απόλυτης δημοκρατίας» και την άνοδο του «αμεσοπολιτικού», παρακάμπτοντας με διαφορετικό τρόπο την ανεκρίζωτη διάσταση του ανταγωνισμού στις ανθρώπινες κοινωνίες και προβάλλοντας έτσι μιαν ακόμη όψη του μεταπολιτικού οράματος6. Η προσήλωση στη συναίνεση και η απομάκρυνση από τη συγκρουσιακή διάσταση της πολιτικής με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, όπως υποστηρίζει η Μουφ, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τη δημοκρατία. Η διολίσθηση για παράδειγμα διαφόρων ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων τα τελευταία χρόνια προς τον χώρο του (νεο)φιλελεύθερου κέντρου7 έχει αφήσει ανοιχτό τον χώρο για την άνοδο της λαϊκιστικής ακροδεξιάς, άνοδος που σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύεται από ξενοφοβία, ρατσισμό, βία και όχι μόνο.<br />
Η δημοκρατία, σύμφωνα με τη Μουφ, πρέπει να γίνεται κατανοητή ως η νομιμοποίηση και μετουσίωση του πολιτικού ανταγωνισμού, και όχι ως ένα σύστημα επίτευξης συμβιβασμών και «μέσων λύσεων», ως ένα σύστημα παραγωγής συναινέσεων —ούτε βεβαίως και ως ένα σύστημα του οποίου την απόλυτη πραγμάτωση, ένα τελικό «κλείσιμο», θα έπρεπε να περιμένουμε ή/και να επιδιώκουμε. Η συναίνεση (τουλάχιστον με την τρέχουσα ηγεμονική μορφή της) στην πολιτική χαρακτηρίζεται ως ανεπιθύμητη, αφού «η Δημοκρατία νομιμοποιεί τον πολιτικό ανταγωνισμό και ποτέ δεν υπόσχεται την τελική του επίλυση»8, μιας και η τελική του επίλυση συνεπάγεται και την έξοδο από το πολιτικό, την αυτοδιάψευση της Δημοκρατίας. Τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τη Μουφ η (σοσιαλιστική και σοσιαλδημοκρατική) Αριστερά έχει συμφιλιωθεί με τη σημασία του πλουραλισμού και των φιλελεύθερων δημοκρατικών θεσμών, αλλά ταυτόχρονα εγκατέλειψε και κάθε προσπάθεια μετασχηματισμού της κυρίαρχης ηγεμονικής τάξης (order)9. Αντιθέτως έχει μετατραπεί σε «καλολαδωμένο γρανάζι» της τάξης αυτής. Και οι συνέπειες αυτής της μετακίνησης: θεοποίηση της συναίνεσης, εξασθένιση της διάκρισης Αριστερά-Δεξιά, μετακίνηση προς το κέντρο, ατόνηση ή/και δαιμονοποίηση του πολιτικού ανταγωνισμού. Και το βασικό ερώτημα επομένως που προκύπτει σύμφωνα με τη Μουφ είναι το εξής: Πώς θα μπορούσε η πολιτική θεωρία να συμβάλει στην υπέρβαση του τωρινού αδιεξόδου;<br />
Εκείνο που αντιπροτάσσει είναι αυτό που ονομάζει «αγωνιστικό πλουραλισμό» (agonistic pluralism), τον οποίο συγκρίνει και αντιπαραβάλλει με τις διαφορετικές μορφές του «διαβουλευτικού μοντέλου» δημοκρατίας (deliberative democracy), που περιγράφονται στα έργα των Ρωλς και Χάμπερμας, όπως και σε οποιαδήποτε θεωρία «τρίτου δρόμου» (Γκίντενες-Μπεκ) και θέτει απέναντι στο όποιο συναινετικό-διαχειριστικό μοντέλο εν γένει...<br />
</div><h3 class="post-title entry-title"><a href="http://enekenperiodiko.blogspot.com/2011/03/t-th.html">Γιώργος Κατσαμπέκης</a></h3><h3 class="post-title entry-title"><a href="http://enekenperiodiko.blogspot.com/">Περιοδικό "Ένεκεν" </a></h3><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk44vHxkCjhbCTRst6EkIjkS8_J5Ky3edSYg-ly_QNuxsSEa9KlK5Lv8BgN6sWsUrmaNLalSp65kzKuVEqWHRqaIhtmVg_p9dOGCZM5d7SzebLaTAXvJBcCRI3DFUF2VJ5MsKmpVgXJIHy/s1600/Cover+19th.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk44vHxkCjhbCTRst6EkIjkS8_J5Ky3edSYg-ly_QNuxsSEa9KlK5Lv8BgN6sWsUrmaNLalSp65kzKuVEqWHRqaIhtmVg_p9dOGCZM5d7SzebLaTAXvJBcCRI3DFUF2VJ5MsKmpVgXJIHy/s1600/Cover+19th.jpg" /></a></div><h3 class="post-title entry-title"><br />
</h3></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-34221417975060108792011-03-23T16:32:00.002+02:002011-03-23T16:38:22.289+02:00Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmw_RODFQYl1ywqWI32hY_RjB46M1Axg_1aSAnZxFDCVjSfcBE8hyFSjk6pbBz7VKyLg18hovZAcdaHVtNYalX9j5ZLelUBBXKweGDCTA83bLHNMh9J0STlTkHiWbetmByZL_MeDr8_nTb/s1600/apodimitika1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmw_RODFQYl1ywqWI32hY_RjB46M1Axg_1aSAnZxFDCVjSfcBE8hyFSjk6pbBz7VKyLg18hovZAcdaHVtNYalX9j5ZLelUBBXKweGDCTA83bLHNMh9J0STlTkHiWbetmByZL_MeDr8_nTb/s320/apodimitika1.jpg" width="320" /></a></div></div><div style="text-align: justify;">Η ελληνική μετανάστευση τον 19ο και τον 20ό αιώνα υπήρξε συνδεδεμένη με τις κοινωνικοοικονομικές διακυμάνσεις της ελληνικής υπανάπτυξης και τους ποικίλους καταναγκασμούς, αλλά και την αντίστοιχη κοινωνικοπολιτική βιομηχανική και αναπτυξιακή τροχιά των χωρών υποδοχής και ουδόλως ερμηνεύεται με βάση το ιδεολόγημα της φυσικής ροπής του Έλληνα προς την περιπέτεια </div><div style="text-align: justify;">και την ξενιτιά.</div><div style="text-align: justify;">Οι Ελληνες μετανάστες (χωρίς γενικεύσεις) υπήρξαν κι αυτοί θύματα αποκλεισμών, προκαταλήψεων, βιαιοτήτων, εχθρικής αντιμετώπισης κ.λπ.</div><div style="text-align: justify;">Στις οργανώσεις του απόδημου ελληνισμού ως συνεκτικός δεσμός των Ελλήνων μεταναστών, όπου γης, κυριαρχούν η Εκκλησία, αλλά και η ελληνική γλώσσα, η παιδεία και οι παραδόσεις. Στις οργανώσεις υπήρξαν ιδιοτέλειες, εσωτερικές συγκρούσεις για τον έλεγχό τους, διαφορετικές στρατηγικές ως προς τις σχέσεις που επεδίωκαν με τη χώρα υποδοχής και με την Ελλάδα.</div><div style="text-align: justify;">Η ζωή των Ελλήνων στις χώρες υποδοχής παρουσίασε πολλές αντιστοιχίες με τη ζωή των μεταναστών στη χώρα μας, αφού και εκεί υπήρξαν τα ζητήματα νόμιμης ή παράνομης εγκατάστασης, νόμιμης ή μαύρης εργασίας, ενσωμάτωσης ή αποκλεισμού, ακόμα και διωγμών.</div><div style="text-align: justify;"><b>Θανάσης Βασιλείου</b></div><div style="text-align: justify;"><a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_20/02/2011_433106"><b style="color: red;">Καθημερινή</b></a></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b160181.jpg" height="200" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b160181.jpg" width="164" /><span class="book_title"><b> </b></span></div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.blogger.com/goog_814947210"><span class="book_title"><b></b></span></a><b>Συλλογικό έργο</b>. <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=160181"><span class="searchstring">Οι</span> <span class="searchstring">δρόμ<span class="searchstring">οι</span></span> <span class="searchstring">των</span> <span class="searchstring">Ελλήνων</span></a> : Η ιστορία <span class="searchstring">των</span> ελληνικών κ<span class="searchstring">οι</span>νοτή<span class="searchstring">των</span> στις πέντε ηπείρους / Συλλογικό έργο, <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=13345">Βλάσης Αγτζίδης</a>, <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=13697">Γιώργος Γιακουμής</a>, <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=73960">Αλέξανδρος Κιτροέφ</a>, <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=87685">Κώστας Λουκέρης</a>, <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=92017">Κυριακή Πετράκη</a>, <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=25262">Αναστάσιος Μ. Τάμης</a> · επιμέλεια <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=87685">Κώστας Λουκέρης</a>, <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=92017">Κυριακή Πετράκη</a>. - 2η έκδ. - Αθήνα : <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=7201">Polaris</a>, 2010. - 480σ. · 24x20εκ.</div><div style="text-align: justify;">Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ περιορισμένοι σ' έναν γεωγραφικό χώρο. Κοσμοπολίτες εκ φύσεως ή από ανάγκη συνθέτουν έναν γαλαξία ελληνικών κοινοτήτων σ΄ όλες τις ηπείρους. Όταν όμως μιλάμε για τις ελληνικές κοινότητες ανά τον κόσμο δεν εννοούμε και μια ενιαία ιστορική καταβολή ή θεσμική συγκρότηση. Οι Έλληνες των ΗΠΑ, π.χ.,ιστορικά έχουν λίγα κοινά με τους Κατωιταλιώτες Γκρεκάνους. Οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι του Πόντου στη σημερινή Τουρκία έχουν ελάχιστα κοινά με τους Ελληνοαιθίοπες. Oι ελληνικές μειονότητες στην Αλβανία ή στην Τουρκία δεν είναι κοινότητες μεταναστών αλλά γηγενείς.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η εξαίρετη αυτή έκδοση αποτελεί τη συνισταμένη των διαφορετικών εκδοχών του ελληνισμού, όπως διαμορφώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Συνιστά μια εποπτεία της ελληνικής παρουσίας στις πέντε ηπείρους, εστιάζοντας σε κάθε περιοχή - σε κάποιες για πρώτη φορά - στα χαρακτηριστικά της μετανάστευσης, την κοινοτική οργάνωση και ζωή, στην παιδεία και τον πολιτισμό. Οι δρόμοι των Ελλήνων μας οδηγούν από το μύθο της ναυτολόγησης των Χιωτών ναυτικών από τον Κολόμβο να βρεθούμε στο λιμάνι του Ρίο, ακούγοντας τα σχόλια των ντόπιων "οι Έλληνες συνεδριάζουν" την ώρα που καρέκλες εκσφενδονίζονται από τα γραφεία της κοινότητας των ευέξαπτων μεταναστών, να διαβάσουμε το εικοσαγράμματο αλφάβητο των Ελλήνων κομμουνιστών της Σοβιετικής Ένωσης, να φτάσουμε στη μακρινή Μαντζουρία, όπου οι ντόπιοι κοιτάζουν απορημένοι κάποιους "περίεργους" να βουτάνε το καταχείμωνο στις τρύπες του πάγου για να πιάσουν ένα σταυρό και να παρακολουθήσουμε στην αυστραλιανή ενδοχώρα τις εξαντλητικές μετακινήσεις, τις στερήσεις, την πείνα και τις αρρώστιες των πρωτοπόρων Ελλήνων.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Χωρίς φτιασιδώματα και πομπώδεις εξάρσεις και με την ανάλογη δόση νοσταλγίας, μυστηρίου, θαυμασμού και αναζήτησης, η μοναδική αυτή έκδοση καταγράφει τις ιστορικές καταβολές και τη σημερινή κατάσταση των ελληνικών κοινοτήτων στον κόσμο.</div><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b105183.jpg" height="200" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b105183.jpg" width="122" /> </div><div style="text-align: justify;"><b>Κασόλας, Μήτσος</b>. <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=105183"><span class="searchstring">Η</span> <span class="searchstring">άλλ<span class="searchstring">η</span></span> <span class="searchstring">Αμερικ<span class="searchstring">ή</span></span></a> : <span class="searchstring">Ή</span> αυτ<span class="searchstring">ή</span> τ<span class="searchstring">η</span>ν καμ<span class="searchstring">ή</span>λα θα τ<span class="searchstring">η</span> φας <span class="searchstring">ή</span> απ' αυτό το χωριό θα φύγεις, το ψωμί είναι στρογγυλό, κυλάει πάντα στ<span class="searchstring">η</span>ν κόψ<span class="searchstring">η</span> του γκρεμού: Καλώς ορίσατε στις <span class="searchstring">Η</span>ΠΑ / <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=1612">Μήτσος Κασόλας</a>. - Αθήνα : <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=11">Καστανιώτη</a>, 2006. - 360σ. · 22x13εκ. </div><div style="text-align: justify;"><b>"... μες στα μετάξια κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί ..."</b> (Nίκος Kαββαδίας).<br />
Όταν ετούτο το χρονικό -χωρίς τη σημερινή απαραίτητη εισαγωγή του, κάποια σχόλιά του και επίσης κάποιες κριτικές και επιστολές υπέρ και κατά του βιβλίου- είδε το φως της δημοσιότητας επί Xούντας σε συνέχειες στην εφημερίδα "Tα Nέα" (1972) και απέσπασε ως βιβλίο το A΄ Kρατικό Bραβείο (το 1974, με εισηγητές για τη βράβευσή του τον Nικηφόρο Bρεττάκο και τον Eυάγγελο Παπανούτσο), από την πρώτη στιγμή το υποδέχτηκαν διθυραμβικά πολλοί κριτικοί, εφημερίδες, περιοδικά, πνευματικοί άνθρωποι και χιλιάδες αναγνώστες. Aρνητικά, με ύβρεις, αναθεματισμούς και απειλές, το υποδέχτηκαν όλοι "της Ίντιας οι σκορπιοί": τα ράσα της Aρχιεπισκοπής Aμερικής και όλοι οι συν αυτή παράγοντες της Oμογένειας. Oι πάντα φορούντες φαιά και πράττοντες πάντα φαιά για τα άθλια συμφέροντά τους. Όμως το βιβλίο, παρά τις καταγγελίες τους, τις διαστρεβλώσεις τους, τις μηνύσεις τους, δεν το νίκησαν. Άντεξε όλα αυτά τα χρόνια και αντέχει, και ως γραφή και ως περιεχόμενο. Kαι θεωρείται πια κλασικό βιβλίο στο είδος του: μαρτυρία μιας ολόκληρης εποχής, που τη βιώσαμε και τη βιώνουμε ακόμα...</div><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b74328.jpg" height="200" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b74328.jpg" width="133" /> </div><div style="text-align: justify;"><b>Papanikolas, Zeese</b>. <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=74328"><span class="searchstring">Αμοιρολ</span>όιτος</a> : Ο Λούις Τίκας και η σφαγή στο Λάντλοου / <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=45589">Ζήσης Παπανικόλας</a> · μετάφραση <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=36250">Πελαγία Μαρκέτου</a> · επιμέλεια σειράς <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=37896">Αλέκα Μπουτζουβή</a>. - Αθήνα : <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=184">Κατάρτι</a>, 2002. - 403σ. · 22x15εκ. </div><div style="text-align: justify;">"Θα αφηγηθώ μιαν αναζήτηση, προσωπική, πειραματική κάποιες φορές, στα θραύσματα της ζωής ενός ανθρώπου, κάποιου συνδικαλιστή που τον έλεγαν Λούις Τίκας, ο οποίος σκοτώθηκε σε συμπλοκή στο Λάντλοου του Κολοράντο, στις 20 Απριλίου του 1914. Δεν ήταν ο πιο σημαντικός από τους ηγέτες των ανθρακορύχων στη μεγάλη απεργία ούτε ο μόνος που σκοτώθηκε στο Λάντλοου. Ας γίνει, λοιπόν, ο εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς εργατών μεταναστών, οι οποίοι στα χρόνια πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκαν παγιδευμένοι ανάμεσα στην πραγματικότητα της βιομηχανικής Αμερικής και στις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή. Ανώνυμη γενιά, χέρια για τα εργοστάσια, άνθρωποι της αξίνας και του φτυαριού, κάποιοι ανάμεσά τους συνδικαλιστές, όπως ο Τίκας. Και ακόμη άνθρωποι χωρίς βιογραφία. [...] </div><div style="text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/viFAxQIAHfQ" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κάθε ελληνική οικογένεια έχει και τον ξενιτεμένο της. Έλληνες βρίσκονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ενσωματωμένοι μετά από χρόνια στις χώρες υποδοχής. Στις μέρες μας δεν μιλάμε για τον ρατσισμό που αντιμετώπισαν στην ξένη γη.</div><div style="text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/veZqSvNOYrI" title="YouTube video player" width="425"></iframe> </div><div style="text-align: justify;">Τα τέλη της δεκαετίας του 1880 και μετά σημαδεύονται από μεταναστευτικά κύματα υπερπόντιων προορισμών Αυστραλίας και Αμερικής.</div><div style="text-align: justify;">Στις ΗΠΑ των αρχών του 20ού αιώνα υπήρχαν πινακίδες οι οποίες εκτός των Ιρλανδών, των μαύρων Αμερικανών απαγόρευαν την είσοδο και στους Έλληνες. </div><div style="text-align: justify;">Την περίοδο 1955-1973 περισσότεροι από 900.000 Έλληνες έφυγαν για τις χώρες της βιομηχανικής Δύσης. Στα τέλη του 1965 200.000 απ' αυτούς ήταν στην Γερμανία και στα τέλη του '76 ο αριθμός τους φτάνει στους 630.000!!</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/CaW79CcoZTs" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div><div style="text-align: justify;">Ταυτόχρονα πέρα από τους οικονομικούς μετανάστες περίπου 35.000 έλληνες βρίσκονται πολιτικοί πρόσφυγεςστα Βαλκάνια και την πρώην ΕΣΣΔ.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Σήμερα οι απόδημοι Έλληνες-οικονομικοί μετανάστες και επιστήμονες-κατά τη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού ξεπερνάνε κατά πολύ τα 4.000.000.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στις μέρες μας ένα νέο κύμα οικονομικών μεταναστών έχει εμφανιστεί, με διαφορετικά χαρακτηριστικά . Είναι οι νέοι Έλληνες επιστήμονες, μορφωμένοι, πτυχιούχοι, μεταπτυχιακοί , εξειδικευμένοι που αναζητούν εργασία εκτός συνόρων.<br />
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται... </div><div style="text-align: justify;">Όπου γης λοιπόν....</div><div style="text-align: justify;"><br />
Του <b>Μιχάλη </b>και της <b>Άννας</b>, που χάραξαν έναν δρόμο</div><div style="text-align: justify;">του <b>Χρήστου </b>και της <b>Έλενας</b>, που ακολούθησαν</div><div style="text-align: justify;">του <b>Μιχάλη </b>και της <b>Δήμητρας </b>που ετοιμάζονται</div><div style="text-align: justify;">αλλά και της <b>Αιμιλίας </b>που τόσα χρόνια παλεύει.</div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-29438985638432835872011-03-22T12:28:00.000+02:002011-03-22T12:28:20.913+02:00Ain't No Sunshine<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/tIdIqbv7SPo" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-74425541560399555912011-03-21T07:41:00.001+02:002011-03-21T07:43:05.146+02:00Αγέλαστος πέτρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Η <b>Αγέλαστος Πέτρα</b> (2000) είναι ένα ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Φίλιππο Κουτσαφτή. Το κυρίως θέμα της ταινίας είναι η Ελευσίνα. Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν 10 χρόνια. Η ταινία ακολουθεί τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας. Καθημερινοί, απλοί άνθρωποι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό απαθανατίζοντας έτσι το κομμάτι της Ελευσίνας που κρατάνε μέσα τους. Η ταινία βραβεύτηκε στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. </div><div style="text-align: justify;">Μια περιπλάνηση δέκα σχεδόν χρονών στην Ελευσίνα, μια γνωριμία με τους κατοίκους της, ένας φόρος τιμής στην ιερότητα της , η καταστροφή που έφερε η εκβιομηχάνισή της.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioBA7RkudoK0ysoeJddsP8eI1plpBMXlfZ0-CLQyFH42x1QSLpEht2dlh7BTs6RqMlJ-oBjFRcGqD00GfJDTU2zNo-pRxbrlB2wssxsRorT4URm9mqk-c0UTayU3z65NxS3VEw6XT2ec9Z/s1600/zdhderg7q738w9k9wbff.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioBA7RkudoK0ysoeJddsP8eI1plpBMXlfZ0-CLQyFH42x1QSLpEht2dlh7BTs6RqMlJ-oBjFRcGqD00GfJDTU2zNo-pRxbrlB2wssxsRorT4URm9mqk-c0UTayU3z65NxS3VEw6XT2ec9Z/s320/zdhderg7q738w9k9wbff.jpg" width="264" /></a></div> <b><i>Είδος: </i></b> Ντοκιμαντέρ<br />
<b><i>Σκηνοθεσία:</i></b> Φίλιππος Κουτσαφτής<br />
<b><i>Σενάριο:</i></b> Φίλιππος Κουτσαφτής<br />
<b><i>Παραγωγή:</i></b> Φίλιππος Κουτσαφτής<br />
<b><i>Μουσική:</i></b> Κωνσταντίνος Βήτα<br />
<b><i>Μοντάζ:</i></b> Πολυχρόνης Θεοχάρης<br />
<b><i>Φωτογραφία:</i></b> Φίλιππος Κουτσαφτής<br />
<b><i>Πρώτη προβολή:</i></b> 16/2/2001<br />
<b><i>Διάρκεια:</i></b> 87'<br />
<div style="text-align: justify;">Η <b>Αγέλαστος Πέτρα</b> είναι το πρόσωπο της θεάς Δήμητρας που βάζει τα κλάματα με αυτά που αντικρίζουν τα μάτια της, καθώς κάθεται να ξαποστάσει από την πολύχρονη αναζήτηση της Περσεφόνης( κόρη της). Είναι η μνήμη των ελευσίνιων μυστηρίων μια τελετή ελπίδας και γαληνής, ώστε οι μυημένοι να ενωθούν με τη ροη της ζωής και να αντιμετωπίσουν τον ερχομό του θανάτου. Είναι ένας κύκλος ζωής και εξιλέωσης όπου ενώνονται προσωπικές ιστορίες και μνήμες ανθρώπων διαφορετικών, από μακρινές μεταξύ τους εποχές. Είναι ένα κομμάτι της ψυχής μας κατεστραμμένο ανεπανόρθωτα από μια ανάπτυξη χωρίς προσανατολισμό, από μια ψευδαίσθηση ευημερίας που τη σκεπάζουν οι φλόγες των διυλιστηρίων και οι μυρωδιές των πετρελαίων, από μια έλλειψη παιδείας απόλυτα καταστροφική καθώς δεν πρόκειται ποτέ να δούμε τη διαδρομή-πορεία που έκανα οι μύστες, ώστε να επικοινωνήσουν με την ουσία της ψυχής, με τις ρίζες του πολιτισμού. Είναι οι ευθύνες που έχουμε όλοι μας γιατί χωρίς ντροπή, χωρίς ένοχες και γεμάτοι αλαζονεία αφήνουμε καθημερινά τους "άξεστους" να ασελγήσουν πάνω στον χρόνο, πάνω στη μνήμη, πάνω στη καρδιά ενός λαού. </div><div style="text-align: justify;">Είναι το θειο δώρο που μας χαρίζει ο Φίλιππος Κουτσαφτής ώστε να ανακαλύψουμε για ένα απειροελάχιστο δευτερόλεπτο έναν εαυτό που έχουμε χάσει μέσα στα γρανάζια της καθημερινότητας. Είναι η ταπεινότητα,η λιτότητα, η μεγαλοσύνη των εικόνων του που προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τη πορεία μας μες στο χρόνο καθώς μέσω της Ελευσίνας αντικρίζουμε τον εαυτό μας, της επιλογές μας, τον άνθρωπο που εξακολουθεί να καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του. <br />
<b><i></i></b></div><div style="color: red; text-align: center;"><b>Είναι η πέτρα της θεάς Δήμητρας που δεν πρόκειται να γελάσει ποτέ.</b></div><div style="color: red; text-align: center;"></div><div style="color: red; text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα. </span><br />
<div style="color: #20124d;">Ο μύθος της Περσεφόνης </div><span style="color: #20124d;"> Οι Ελευσίνιοι της έδωσαν να πιει κυκεώνα, ένα ποτό φτιαγμένο από κριθάρι, νερό και δυόσμο. Η θεά όμως απαρηγόρητη έστρεψε το θυμό της στη γη εμποδίζοντας να βλαστήσει οποιοσδήποτε καρπός. Η πόλη απειλήθηκε με λιμό και τότε ο Δίας διέταξε τον Ερμή να φέρει πίσω την Περσεφόνη. Εντέλει αποφασίστηκε η κόρη να ζει έξι μήνες με τη μητέρα της και τους υπόλοιπους στον Αδη. Η Δήμητρα επέτρεψε στη γη της Ελευσίνας να ξανακαρπίσει κι έτσι θεσμοθετήθηκαν τα Ελευσίνια Μυστήρια.</span></div><br />
<br />
<b><i><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/oEPaRjwE0oc" title="YouTube video player" width="425"></iframe></i></b><br />
<b><i> </i></b><br />
<b><i><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/sQvQv-24UlI" title="YouTube video player" width="425"></iframe></i></b><br />
<b><i><br />
</i></b><br />
<b><i><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/dxsd3krm-l0" title="YouTube video player" width="425"></iframe></i></b><br />
<b><i><br />
</i></b><br />
<b><i><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/Z-3VJF62Bv8" title="YouTube video player" width="425"></iframe></i></b><br />
<br />
<br />
<br />
<b><i><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/8o9SS-lnsI8" title="YouTube video player" width="425"></iframe></i></b><br />
<br />
<br />
<br />
<b><i><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/1SCfi0fqtF4" title="YouTube video player" width="425"></iframe></i></b><br />
<b><i> </i></b><br />
<b><i> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/hsmqALAVYes" title="YouTube video player" width="425"></iframe></i></b><br />
<b><i></i></b><br />
<b><i><br />
</i></b><br />
<div style="color: #660000; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: 12pt;">«Η μόνη μας περιουσία είναι η μνήμη. Η Ελευσίνα είναι ένα αυτούσιο κομμάτι της Ελλάδος. Ίσως πιο κακοποιημένο. Είναι η Ελλάδα στην οποία γυρίσαμε την πλάτη μας. Γι’ αυτό ένοιωσα ότι, ως άνθρωπος και ως πολίτης αυτής της χώρας, οφείλω ένα πολύ μεγάλο συγνώμη.</span><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: 12pt;"> </span></b> </div><div class="MsoNormal" style="color: #660000; line-height: normal; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: 12pt;"> Στην Eλευσίνα θα έπρεπε, κανονικά, να πηγαίνουμε με τα γόνατα, όπως στην Παναγιά της Tήνου! Πρέπει να παραδοθείς και με ανιδιοτέλεια να προσεγγίσεις, αληθινά και ειλικρινά, αυτόν τον ιερό χώρο, σημείο και όριο για να δεις τόσο τον κόσμο γύρω σου, όσο και τον εαυτό σου...</span><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: 12pt;"> »</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 16px;"> <i><b><span style="font-family: "Comic Sans MS";">Φίλιππος Κουτσααφτής </span></b></i></span></div><div class="MsoNormal" style="color: #660000; line-height: normal;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img alt="http://www.ianos.gr/uploads/Photos/Thumbs/KOUTSAFTIS.JPG" height="200" src="http://www.ianos.gr/uploads/Photos/Thumbs/KOUTSAFTIS.JPG" width="150" /></div><div style="text-align: right;"><br />
</div><b><i></i></b><br />
<div style="text-align: justify;"><b><i> </i></b>Γεννήθηκε το 1950 στη Ζαγορά του Πηλίου. Σπούδασε κινηματογράφο, στην Αθήνα, στη Σχολή Σταυράκου. Νωρίτερα είχε τελειώσει μια σχολή μηχανολογίας. Με τον κινηματογράφο ασχολείται από το 1977, αρχικά ως βοηθός οπερατέρ κι από το 1983 ως διευθυντής φωτογραφίας, το οποίο είναι και το επάγγελμα που δηλώνει.<br />
<br />
Έχει κάνει 14 ταινίες μεγάλου μήκους (ανάμεσα σ' αυτές <b>«Τα παιδιά του Κρόνου» </b>του Γ. Κορδά, και η πρώτη ταινία του Δ. Αβδελιώτη <b>«Το δέντρο που πληγώναμε»</b>) και αρκετές ταινίες για την τηλεόραση, κυρίως ντοκιμαντέρ, σαν διευθυντής φωτογραφίας. <br />
<br />
Η πρώτη του απόπειρα σαν σκηνοθέτης ήταν το 1987 με το ντοκιμαντέρ <b>«Σεμνών Θεών» </b>που αφορούσε μια σωστική ανασκαφή στον Κολωνό. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται σαν σχεδιαστής φωτισμών σε θεατρικές παραστάσεις.</div><b><i><a href="http://www.ardin.gr/node/1117">http://www.ardin.gr/node/1117 </a></i></b><br />
<b><i><a href="http://www.imdb.com/title/tt0268898/">http://www.imdb.com/title/tt0268898/ </a></i></b><br />
<div style="color: #20124d; font-family: georgia,palatino; font-style: italic; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Η κάποια ευχαρίστηση που δίνει η ψυχή <br />
η ποίηση του πιο ερημικού κι απαίσιου τοπίου. <br />
Μοιάζει στην ονειροπαρσιά πριν απ' το γλίστρημα στην καθημερινή ζωή <br />
μετά από κάπνισμα οπίου.</span> </div><div style="color: #20124d; font-family: georgia,palatino; font-style: italic; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Τα μάτια στα παράθυρα αδειανά <br />
ακόμα και τα πιο εφηβικά στοιχεία από το θάμα. <br />
Σεβάστηκα όμως την καρδιά που ήτανε πολύ παλιά <br />
όσο το Ελευσίνιο μυστήριο και το δράμα.</span></div><div style="color: #20124d; font-family: georgia,palatino; font-style: italic; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Σημαδιακό το γεγονός στο δέντρο της γενιάς <br />
ακόμα και στα πιο γερά και στέρεα παρακλάδια. <br />
Αλλά παιδιάστικο το πείραμα, κι εντύπωση βαθιάς <br />
του τρόμου το ανεπαίσθητo τα σκοτεινά τα βράδια.</span></div><div style="color: #20124d; font-family: georgia,palatino; font-style: italic; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Η τρομερά αταίριαστη τέλεια προσαρμογή <br />
στις πέτρες της οικοδομής και στα σαθρά υπόγεια. <br />
Οι διάδρομοι περίπλοκοι δυσδιάκριτη η ρωγμή <br />
με νοσηρή λεπτομέρεια οι αισθήσεις και τα λόγια.</span></div><div style="color: #20124d; font-family: georgia,palatino; font-style: italic; text-align: center;"><span style="font-size: small;">Το σκότος σαν μια έμφυτη ιδιότητα θετική <br />
ξεχύνεται στο ψυχικό και υλικό τους κόσμο. <br />
Παντοτεινή η θύμιση και τόσο εντατική <br />
που οδηγεί σ' έναν ξέφρενο ιδεαλισμό και φόβο.</span></div><div style="color: black; font-family: georgia,palatino; font-style: italic; text-align: left;"><b><span style="font-size: small;">Στη νεκρόπολη της Ελευσίνας</span></b></div><div style="color: #20124d; font-family: georgia,palatino; font-style: italic; text-align: left;"><span style="font-size: small;"><b style="color: black;">Παύλος Σιδηρόπουλος</b></span></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-16329298522794228422011-03-20T11:24:00.001+02:002011-03-20T11:26:25.782+02:00The King's Speech<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/pzI4D6dyp_o" title="YouTube video player" width="560"></iframe><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Όταν η βασίλισσα Ελισάβετ φτάνει στο σημείο να γίνεται μέλος της διεθνούς κοινότητας μέσω του Facebook, τότε δεν φαίνεται καθόλου περίεργο το λογύδριο του παππού της, βασιλιά Γεώργιου του 5<sup>ου</sup>, στην ταινία ο Λόγος του βασιλιά, ο οποίος παροτρύνει τον γιο του να εξοικειωθεί γρήγορα με αυτήν τη νέα εφεύρεση, το ραδιόφωνο, ακριβώς για να φτάσει στον υπήκοο. «Γίναμε ηθοποιοί!», αναφωνεί με εμφανή αηδία, κατανοώντας πως η ηγεμονική δραστηριότητα προϋποθέτει ένα παιχνίδι πέραν της διπλωματίας - πειστικές γνώσεις υποκριτικής. Το πρόβλημα του γιου του είναι ο έντονος τραυλισμός, μια σημαντική αδυναμία που τον έχει κάνει να παραλύσει από τρόμο όποτε χρειάζεται, εκτός της άνεσης που του παρέχει η γυναίκα του, να εκφραστεί δημοσίως και ειδικά μπροστά στον δεσποτικό, σκληρό πατέρα του, έναν ηγεμόνα ανυπόμονο, γεμάτο αυτοπεποίθηση και παλιομοδίτικες ιδέες περί ανατροφής και διακυβέρνησης. Κανείς, ωστόσο, δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί σε αρχηγικές ικανότητες.</div><div></div><div style="text-align: justify;">Ούτε ο πρωτότοκος, ο οποίος χαριεντίζεται με τη δις διαζευγμένη και, φευ, Αμερικανίδα εκ Βαλτιμόρης, Ουόλις Σίμπσον, ούτε βέβαια ο δεύτερος στη σειρά του θρόνου Άλμπερτ, γνωστός στον οικογενειακό κύκλο ως Μπέρτι. Παρακάμπτοντας το πρωτόκολλο, η επιτήδεια σύζυγός του (η γνωστή κορακοζώητη βασιλομήτωρ που απεβίωσε σχετικά πρόσφατα, την οποία υποδύεται με γούστο η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) βρίσκει έναν λογοθεραπευτή όταν όλες οι προηγούμενες συμβατικές θεραπείες δεν αποδίδουν. Είναι Αυστραλός, πεισματάρης, ένας αποτυχημένος ηθοποιός που αναλαμβάνει τον Μπέρτι με τους δικούς του όρους. Τον κουράρει στο σπίτι του και χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους. Αρχικά ανόρεχτος στην ιδέα, απογοητευμένος και τελείως αρνητικός στην ψυχαναλυτική εξομολόγηση σε έναν άγνωστο και κοινό πολίτη, ο πρίγκιπας δέχεται να πάρει κάποια μαθήματα όταν βλέπει ότι ίσως υπάρχει ελπίδα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHXLnw6GiEwaMIel6WbI4r7oKOp1Q09wz6B7RiJGwTWi1yA9vXArvBLbg5syLeF0mVpzHFMqTYt7dSGzb9J3O-ajGQYOze1AL0IO7Nd3Iv6q08e8Icos0NViC_tdI559XB0uLgdjS31lt2/s1600/the-kings-speech.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="154" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHXLnw6GiEwaMIel6WbI4r7oKOp1Q09wz6B7RiJGwTWi1yA9vXArvBLbg5syLeF0mVpzHFMqTYt7dSGzb9J3O-ajGQYOze1AL0IO7Nd3Iv6q08e8Icos0NViC_tdI559XB0uLgdjS31lt2/s320/the-kings-speech.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Οι πρώτες ενδείξεις εξελίσσονται γρήγορα σε ορατή βελτίωση και το ηθικό του αναπτερώνεται: επιτέλους, μπορεί να αντιμετωπίσει μέρος των προβλημάτων χωρίς να κρύβεται, να κοιτάξει στα μάτια τους άνδρες της οικογένειας χωρίς να αμύνεται με ηττοπάθεια. Και όλα αυτά, μετά από μια σειρά από τεχνικές χαλάρωσης των μυών του προσώπου και ελέγχου του διαφράγματος, όπως ακριβώς κάνουν και οι ηθοποιοί. Αυτό είναι και το δευτερεύον, αλλά σημαντικό θέμα της ταινίας που έχει κερδίσει το κοινό των Φεστιβάλ του Λονδίνου και του Τορόντο, έχοντας ήδη βάλει πλώρη για τα μεγάλα βραβεία της σεζόν που τελειώνει. Για να είσαι ηγέτης, πρέπει να πείθεις, να ξεπερνάς την αγωνία της σκηνής, να χρησιμοποιείς με αποτελεσματικότητα τα new media για να κερδίσεις το κοινό που σε κρίνει αρχικά και πολλές φορές τελεσίδικα για την όψη και όχι για την κόψη του λόγου σου.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Όταν ωθήθηκε να αναλάβει τα ηνία της Αγγλίας, απρόθυμος και εξαιρετικά διστακτικός στην προοπτική πως θα γίνει ρεζίλι για μια δουλειά που ηθικά και δεοντολογικά δεν συμβάδιζε με το πεπρωμένο του (πάντα πίστευε πως ήταν μόνο ένας αξιωματικός του Ναυτικού), ο Άλμπερτ δεν μπορούσε να αποφύγει το κόμπιασμα όταν έφτανε στη λέξη βασιλιάς, γιατί δεν διανοούνταν ότι θα του προσφερόταν ποτέ ο ρόλος αυτός - γιατί περί ρόλου πρόκειται. Ως και ψευδώνυμο δέχθηκε να υιοθετήσει, το Γεώργιος ο 6<sup>ος</sup>, καθώς ο Τσόρτσιλ τον συμβούλεψε να ξεχάσει το Άλμπερτ επειδή, στα πρόθυρα της γερμανικής επίθεσης, θα ακουγόταν εχθρικό και ξενικό. Άνθρωπος που μεγάλωσε στη σκιά του πατέρα του και φοβόταν κυριολεκτικά τη σκιά του, ο Μπέρτι, απέκτησε έναν πολύτιμο φίλο στο πρόσωπο του Λάιονελ Λογκ.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Το έργο είναι θεατρικό και γράφτηκε βασικά για να υποστηριχτεί από τη διελκυστίνδα των δυο κεντρικών χαρακτήρων. Και είναι αμφότεροι τόσο δυνατοί, που διαγράφεται το μαλθακό τρίτο μέρος της ταινίας, όταν μετά την αποκάλυψη της πραγματικής ιδιότητας του Λογκ λίγο πριν την ενθρόνιση στο Αβαείο του Γουεστμίνστερ, τα γεγονότα υπερισχύουν του δράματος. Η σχέση του Άλμπερτ με τον Λογκ είναι εκκεντρική, παράτυπη και συναρπαστική. Τα απωθημένα τους συναντώνται στην περφόρμανς: ο μέλλων βασιλιάς απελευθερώνεται όταν βρίσκει έναν έμπιστο εξομολόγο, ανθίζει ως ηθοποιός όταν ξεχνάει πως πρέπει να υποδυθεί τον άνδρα, τον πατέρα που οφείλει να πει ιστορίες στα παιδιά του, τον γιο που ο πατέρας υποχρέωσε να μιλάει όταν δεν του ήταν εύκολο και να γίνει δεξιόχειρας, αν και γεννήθηκε ζερβός.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Ο Λογκ είναι στα καλύτερά του όταν στήνει την τεχνική, όταν εκμαιεύει τις φράσεις σκηνοθετώντας, ενώ είναι ανεπαρκής και παιδαριώδης ηθοποιός όποτε πρέπει ο ίδιος να «παίξει». Ο Τζέφρι Ρας στον ρόλο του Λογκ δεν πέφτει κάτω από τις προσδοκίες - είναι υπέροχος, αλλά έχουμε ξαναδεί τα υπέροχα κόλπα του. Ο σκηνοθέτης Τομ Χούπερ, που προέρχεται από την τηλεόραση, δεν είναι απλώς ένας σκηνοθέτης ηθοποιών. Αρκεί να το διαπιστώσουμε από τη συγκλονιστική πρώτη σκηνή, όταν ο Άλμπερτ σκαλώνει στον εναρκτήριο λόγο του σε ένα στάδιο γεμάτο κόσμο, όπου ακούγονται οι ανάσες, ένα χλιμίντρισμα και ο απόκοσμος ρόγχος του.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Ωστόσο, η ταινία ανήκει στον μεγάλο ηθοποιό Κόλιν Φερθ, σε έναν once in a lifetime χαρακτήρα. </div><div style="text-align: justify;">ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ </div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.lifo.gr/mag/cinema/1517">Lifo</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWtqeb9K2zDQhlhqiQEbgDBRvbyg7_RAyVbRpr11T6cL9fm0-kPNYebZ2JmKrkE_d91ANQ8YAzaWqb0jQpnnXBVD7q8Qgz4IVgqguc5rIrqgq8RNapIOixj9DxqOAQ4a3_Ch_ePEU7L_4Z/s1600/the-kings-speech.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWtqeb9K2zDQhlhqiQEbgDBRvbyg7_RAyVbRpr11T6cL9fm0-kPNYebZ2JmKrkE_d91ANQ8YAzaWqb0jQpnnXBVD7q8Qgz4IVgqguc5rIrqgq8RNapIOixj9DxqOAQ4a3_Ch_ePEU7L_4Z/s320/the-kings-speech.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-27905605484409075832011-03-19T09:04:00.018+02:002011-03-19T19:21:29.587+02:00Η εξέγερση των κομμουνάρων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDbsZDzYlhDQuG6bJcFAGGFob7XZr-dNtHBrRCrT9Tln9L-WE5etRVfxrDofHn3d_pIw88ArPr_03-SxOfHJWUoBjvPH2yjwTFZQ5UPx_Vh6g0do-dnfubzoA9efhUhqTFctQzlZKHJe5g/s1600/cridupeuple2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFBKSJisfkwewT5_ZIX1qXaZlF9P5JNisVu8_0xRe5Bq1x5ORvkJLMsL5aw3JvJ-2rERdAKLydnVboJuz_qhLhic6yp4wHxzEmW_3KSy4garXiC_RT7xYr1hHmsTTJibWv2BmOZ9t2Mk2o/s1600/KOMMOYNA_EXOFYLLO.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFBKSJisfkwewT5_ZIX1qXaZlF9P5JNisVu8_0xRe5Bq1x5ORvkJLMsL5aw3JvJ-2rERdAKLydnVboJuz_qhLhic6yp4wHxzEmW_3KSy4garXiC_RT7xYr1hHmsTTJibWv2BmOZ9t2Mk2o/s320/KOMMOYNA_EXOFYLLO.png" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh14K2q6QK0D5Jpa5AztUSCmeCR-XF6xbvq8pHCTZYpo7ujLmi9rrCyNkvVzHZ_5bvkFKqq10AWvHWyjefU3F8DOyKilNUEA_cqBPjvNm8ME36nkMVFkEjAL_NODNv2JfHYlhdFoY5D9hoI/s1600/KOMMOYNA_EXOFYLLO.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="book_title"><b>Η κραυγή του λαού</b></span> <br />
Ιστορίες από την Παρισινή Κομμούνα, <br />
μετάφραση: <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=789">Γιάννης Καυκιάς</a><br />
κείμενα: <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=21717">Βωτρέν</a><br />
εικονογράφηση: <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=28032">Tardi</a><br />
<a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showcom&comid=7100">ΚΨΜ</a><span class="book_details">, 2011<br />
320 σελ.</span><b> </b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFo38VAHCVR3QRev06Zupw-tHydRrdFDX0sBvjjIpf2CmJnMbybqZvF3EirxHp5YnTNOgOMvgei0otheGEUAwys_Wv3lFmmusWRy51_uA0hMAxHZcwdouG9_xsGkCQrmPm_ISlI2pQczhf/s1600/9782203399075_5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFo38VAHCVR3QRev06Zupw-tHydRrdFDX0sBvjjIpf2CmJnMbybqZvF3EirxHp5YnTNOgOMvgei0otheGEUAwys_Wv3lFmmusWRy51_uA0hMAxHZcwdouG9_xsGkCQrmPm_ISlI2pQczhf/s320/9782203399075_5.jpg" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><br />
</b></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>Ένα λαϊκό εικονογραφημένο μυθιστόρημα</b> <b>από την Παρισινή Κομμούνα</b>Αφιερωμένο στα 140 χρόνια από την Κομμούνα.<br />
<b>Παρίσι 1871</b>. Στη Μητρόπολη των κοινωνικών αναταραχών ξεσπάει η πρώτη κοινωνική επανάσταση, <b>η Κομμούνα.</b></div><div style="text-align: justify;"><br />
Οι Κομμουνάροι με διάταγμα, θέτουν υπό τη σημαία της Κομμούνας όλους τους ξένους εθελοντές-ανάμεσά τους, Πολωνοί, Ιταλοί, Ιρλανδοί, ακόμα και Έλληνες- και τονίζουν μέσα από κείμενα και μπροσούρες ότι ο στόχος τους δεν είναι εθνικοαπελευθερωτικός, αλλά ταξικός.</div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDbsZDzYlhDQuG6bJcFAGGFob7XZr-dNtHBrRCrT9Tln9L-WE5etRVfxrDofHn3d_pIw88ArPr_03-SxOfHJWUoBjvPH2yjwTFZQ5UPx_Vh6g0do-dnfubzoA9efhUhqTFctQzlZKHJe5g/s1600/cridupeuple2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDbsZDzYlhDQuG6bJcFAGGFob7XZr-dNtHBrRCrT9Tln9L-WE5etRVfxrDofHn3d_pIw88ArPr_03-SxOfHJWUoBjvPH2yjwTFZQ5UPx_Vh6g0do-dnfubzoA9efhUhqTFctQzlZKHJe5g/s200/cridupeuple2.jpg" width="176" /></a></div><div style="text-align: justify;">Στόχος του <b>Vautrin, γάλλου συγγραφέα</b> στο μυθιστόρημα του οποίου βασίζεται το βιβλίο, μοιάζει η εξοικείωση του αναγνώστη με τον μύθο που λέγεται Κομμούνα και προκειμένου να πολεμήσει την καταχνιά της λήθης, επιμένει περισσότερο στην απλή εξιστόρηση των σημαντικότερων γεγονότων, παρά στην ανάλυσή τους.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigtw28KjW44Ts2DnbN4Zg0gb6ZEdoZOF4fnkaqRT2XxB72OKV6YNKTYGSGYyJ2dMyQ0AEcI_JDViIB5Ef9jKHDwt-K-Nribo32HnVdlxAfR05laoS3WC7Rdz7H3PNttWGzwnPYTY2E8M-t/s1600/cri-du-peuple.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigtw28KjW44Ts2DnbN4Zg0gb6ZEdoZOF4fnkaqRT2XxB72OKV6YNKTYGSGYyJ2dMyQ0AEcI_JDViIB5Ef9jKHDwt-K-Nribo32HnVdlxAfR05laoS3WC7Rdz7H3PNttWGzwnPYTY2E8M-t/s320/cri-du-peuple.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Τη διαδρομή απογειώνει <b>εικαστικά ο κορυφαίος σχεδιαστής κόμικ </b><b>Tardi</b> κατορθώνοντας ένα πραγματικό ταξίδι στην πρώτη Άνοιξη των λαών. Κινηματογραφιστής πιστός της ιστορίας, ο Ταρντί, παρακολουθεί από κοντά τη δράση των ηρώων του, στους δρόμους, τα οδοφράγματα και τις πλατείες.<br />
<span style="color: #20124d;">... Ο Ζακ Ταρντί, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους κομίστες, κατορθώνει ένα θαύμα. Ζωντανεύει όλη την εποχή και έχεις την εντύπωση πως την κινηματογραφεί. Και αυτό σημαίνει τεράστια έρευνα για την εποχή, όχι μονάχα για τα ιστορικά γεγονότα αλλά για την καθημερινή ζωή και τα χρηστικά αντικείμενά της, π.χ. ρούχα, καπέλα, ποτήρια κ.λπ. Στο μόνο που δεν είχε δυσκολία ήταν στην εικονογράφηση του ίδιου του Παρισιού. Το Παρίσι του 1871 είναι ίδιο με το σημερινό. Οι Παριζιάνοι είχαν την τύχη να μη γνωρίσουν την αντιπαροχή. Μπορεί να έχασαν κάποιο διαμέρισμα, αλλά κέρδισαν την πόλη τους. Περιττό να πούμε πως η Παρισινή Κομμούνα αγνοήθηκε όχι μόνο από την επίσημη γαλλική ιστορία, αλλά και από όλες τις αντίστοιχες ιστορίες όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Στην Ελλάδα έχουμε μεσάνυχτα. Και από αυτή την άποψη, αυτό το βιβλίο καλύπτει ένα αδικαιολόγητο κενό και ταυτόχρονα δημιουργεί ένα πολιτιστικό γεγονός. Θα προσεχθεί άραγε; Η χώρα μας έχει παράδοση να θάβει ό,τι έχει αξία.</span><br />
<b><span style="color: #20124d;">Περικλής Κοροβέσης</span></b><br />
<div style="color: red;"><a href="http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/03/2011&id=260647">Ελευθεροτυπία </a> </div></div><div style="margin-left: 5px; margin-right: 5px; text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b47492.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b47492.jpg" /><b><i><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;"></span></i></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh14K2q6QK0D5Jpa5AztUSCmeCR-XF6xbvq8pHCTZYpo7ujLmi9rrCyNkvVzHZ_5bvkFKqq10AWvHWyjefU3F8DOyKilNUEA_cqBPjvNm8ME36nkMVFkEjAL_NODNv2JfHYlhdFoY5D9hoI/s1600/KOMMOYNA_EXOFYLLO.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div><div style="color: #660000; margin-left: 5px; text-align: justify;"><b><i><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;">«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».</span></i></b></div><div style="margin-left: 5px;"></div><div style="margin-left: 5px; margin-right: 5px;"><b><i><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;">Καρλ Μαρξ</span></i></b></div><div style="margin-left: 5px; margin-right: 5px; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;"> </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI5eBmcybfcZbuAhAD9hOmXQKM7DyzIsJMvb6VEIQ9rkA2f2lJDnQaihF3CBOQ0mJYEj6UdW6QEwjRxzWuOvoVPW-K69mlUiHuLhyIMwBHKL0FurPeLrLUeTK6cMQEs6Jc4YbRNB973vlz/s1600/Paris+Commune.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI5eBmcybfcZbuAhAD9hOmXQKM7DyzIsJMvb6VEIQ9rkA2f2lJDnQaihF3CBOQ0mJYEj6UdW6QEwjRxzWuOvoVPW-K69mlUiHuLhyIMwBHKL0FurPeLrLUeTK6cMQEs6Jc4YbRNB973vlz/s320/Paris+Commune.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;">Η </span>απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους. Το πολιτικό πείραμα έλαβε χώρα στο Παρίσι και αποδείχτηκε θνησιγενές. Διήρκεσε 72 ημέρες (18 Μαρτίου-28Μαϊου 1871) και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ (γνωστός και με το εξελληνισμένο επίθετο Θιέρσος). </div><div style="text-align: justify;">Η Κομμούνα αναπτύχθηκε από το πολιτικό κενό που προέκυψε μετά τη συντριπτική ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία. Στις αρχές του 1871 οι Πρώσοι πολιορκούσαν το Παρίσι και μάλιστα στις 17 Φεβρουαρίου έκαναν θριαμβευτική πορεία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια μέρα, ο μετριοπαθής δημοκράτης Λουί Τιερ, που είχε αντιταχθεί στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο και είχε κατηγορηθεί ως προδότης, κέρδισε τις εκλογές, μετά την παραίτηση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'.</div><div></div><div style="text-align: justify;">Το Παρίσι εκείνη την περίοδο ξεχώριζε από την υπόλοιπη Γαλλία για την πολυπληθή του εργατική τάξη, που διεκδικούσε μαχητικά τα δικαιώματά της και το 1864 είχε κερδίσει το δικαίωμα της απεργίας. Το 1866 το Παρίσι αριθμούσε 1.799.980 κατοίκους, το 57% των οποίων εργαζόταν στη βιομηχανία.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Το βράδυ της 17ης Μαρτίου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του στο ανυπότακτο Παρίσι, ο Τιερ αποφάσισε να αφοπλίσει την πόλη για τον φόβο εργατικής εξέγερσης. Στη Μονμάρτη και την Μπελβίλ υπήρχαν 227 κανόνια για την άμυνα της πόλης υπό τον έλεγχο της ριζοσπαστικοποιημένης Εθνοφρουράς. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που εστάλησαν δεν κατόρθωσαν να τα καταλάβουν, καθώς κυκλώθηκαν από εθνοφρουρούς και πολίτες. Οι στρατιώτες δεν πυροβόλησαν κατά του πλήθους, αλλά συνέλαβαν τους επικεφαλής τους στρατηγούς Λεκόντ και Τομά, τους οποίους εκτέλεσαν δια τυφεκισμού.</div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicPK4WpLk0EuFJD7sXFv-MAUM_DYkm1XGDduwyCO81DRliEgWy1bvtSO5UnV3O7EMC31eXlV8JTKndn_gkXTiBxiBWREsqv-8Eq1FIfdv696VdU3jgdU7Appw9GIU6qqy_8S8uggVUl2EL/s1600/kommoyna.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicPK4WpLk0EuFJD7sXFv-MAUM_DYkm1XGDduwyCO81DRliEgWy1bvtSO5UnV3O7EMC31eXlV8JTKndn_gkXTiBxiBWREsqv-8Eq1FIfdv696VdU3jgdU7Appw9GIU6qqy_8S8uggVUl2EL/s320/kommoyna.jpg" width="292" /></a></div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: justify;">Ο Τιερ, που είχε συνθηκολογήσει με τους Πρώσους, διέταξε το στρατό να εκκενώσει την πόλη, ενώ ο ίδιος κατέφυγε σε ασφαλές καταφύγιο, στο οχυρό των Βερσαλιών, για να μην συλληφθεί. Η Εθνοφρουρά, που είχε εξελιχθεί σε επαναστατική δύναμη, αποφάσισε οι προαποφασισμένες δημοτικές εκλογές να διεξαχθούν στις 26 Μαρτίου<a class="main" href="http://www.sansimera.gr/almanac/2603"></a>. Όλο αυτό το διάστημα ενεργούσε ως κυβέρνηση, με τη βοήθεια των μαρξιστών εργατών της Α' Διεθνούς. Στις 26 Μαρτίου<a class="main" href="http://www.sansimera.gr/almanac/2603"></a> 1871 έγιναν με υποδειγματικό τρόπο οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες πήρε μέρος το 50% των Παριζιάνων.</div><div style="text-align: justify;">Το Δημοτικό Συμβούλιο που εκλέχθηκε ήταν 92μελές και εγκαταστάθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο στις 28 Μαρτίου. Έλαβε την ονομασία «Κομμούνα των Παρισίων» («Commune de Paris») και ανέλαβε τις εξουσίες τις Εθνοφρουράς, εκπροσωπώντας ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα: Δημοκράτες και ριζοσπάστες αστούς, σοσιαλιστές, ανεξάρτητους επαναστάτες, σοσιαλιστές, μαρξιστές και αναρχικούς. Από τη σύνθεσή της είναι προφανές ότι η ηγεσία της Κομμούνας δεν είχε σαφές ιδεολογικό περίγραμμα κι έτσι δεν κατάφερε να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Ένα από τα ηγετικά μέλη της Κομμούνας ήταν κι ένας Έλληνας, ο δικηγόρος Παύλος Αργυριάδης από την Καστοριά.</div><div></div><div style="text-align: justify;">Πρόεδρος της Κομμούνας εξελέγη ο πολιτικός ακτιβιστής Λουί Μπλανκί, ο οποίος, όμως, είχε συλληφθεί στις 17 Μαρτίου από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Οι κομουνάροι προσπάθησαν πολλές φορές ανεπιτυχώς να τον απελευθερώσουν, συλλαμβάνοντας ομήρους από την άλλη πλευρά, μεταξύ αυτών και τον αρχιεπίσκοπο των Παρισίων, Ζορζ Νταρμπουά.</div><div></div><div style="text-align: justify;">Παρά τις αδυναμίες της, το έργο που επιτέλεσε ήταν σημαντικό, ιδιαίτερα στους τομείς της εργασίας και της παιδείας. Στον τομέα της εργασίας είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ένας ούγγρος μαρξιστής, ο Λέον Φράνκελ, που πήρε μια σειρά από μέτρα για να ανακουφίσει τους εργάτες και τους μικροαστούς: κολλεκτιβοποίηση βιομηχανιών, χρεοστάσιο στο εμπόριο και τα ενοίκια, κατάργηση της νυχτερινής εργασίας στα αρτοποιεία, απαγόρευση τοκογλυφικών γραφείων και καθιέρωση της δεκάωρης ημερήσιας εργασίας.<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/jqwRd1A7kX4" title="YouTube video player" width="425"></iframe> </div><div style="text-align: justify;"><b>Η Επιτροπή Παιδείας υπό τον Βαγιάν προχώρησε στην καθιέρωση της δωρεάν παιδείας και τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας</b>,<b> ενώ έλαβε μέτρα φεμινιστικού χαρακτήρα. </b>Στην Επιτροπή Οικονομικών τοποθετήθηκε ένας έντιμος λογιστής, ο Φρανσουά Ζουρντ, ο οποίος αρνήθηκε να «εθνικοποιήσει» την Τράπεζα της Γαλλίας, στερώντας από τους κομμουνάρους πολύτιμο χρήμα για την επιτυχία του αγώνα τους. Πολύ γρήγορα, η προσπάθεια της Κομμούνας αφιερώθηκε στον αγώνα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχαν ενισχυθεί σημαντικά, μετά την αποχώρηση των Πρώσων. Διέθεταν 200.000 άνδρες απέναντι στους 60.000 άνδρες της Κομμούνας. Ο στρατός άρχισε τις επιχειρήσεις για την ανακατάληψη του Παρισιού στις 3 Απριλίου<a class="main" href="http://www.sansimera.gr/almanac/0304"></a> με την πολιορκία της πόλης. Μετά τις πρώτες στρατιωτικές αποτυχίες, η Κομμούνα σκλήρυνε τη στάση της, με την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας που συνέστησε την Πρωτομαγιά του 1871, παρά την αντίδραση των αναρχικών .</div><div style="text-align: justify;">Στις 21 Μαϊου οι δυνάμεις του Τιερ μπήκαν στο Παρίσι, όπου συνάντησαν σκληρή αντίσταση από τους κομμουνάρους. Σκληρές μάχες διεξάγονταν από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά. Τα ανάκτορα του Κεραμεικού, το Δημαρχείο και το Μέγαρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου τυλίχτηκαν στις φλόγες. Ο στρατός προέβη σε μαζικές σφαγές αμάχων και οι Κομμουνάροι απάντησαν με την εκτέλεση 52 επιφανών Παριζιάνων, τους οποίους κρατούσαν ως ομήρους. Ανάμεσά τους, ο αρχιεπίσκοπος της πόλης Ζορζ Νταρμπουά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw5jfmJhxfdE4no0b6gbYmqCpaZsBZoFKXXlsx2Z3eEr3JglVB2Or4lkHwf5T5m-6U912PW4IxzQ4KGEDPcj4bvVi5xUM9jZ6CTxz9zPsd91AGN-Sy6WG_hDT3G9z0rbmE4CXz1FOhRBBT/s1600/semainesang.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw5jfmJhxfdE4no0b6gbYmqCpaZsBZoFKXXlsx2Z3eEr3JglVB2Or4lkHwf5T5m-6U912PW4IxzQ4KGEDPcj4bvVi5xUM9jZ6CTxz9zPsd91AGN-Sy6WG_hDT3G9z0rbmE4CXz1FOhRBBT/s320/semainesang.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Οι κυβερνητικές δυνάμεις επικράτησαν πλήρως στις 28 Μαϊου 1871, έπειτα από μια εβδομάδα άγριων μαχών, που έμεινε στην ιστορία ως «Η Ματωμένη Εβδομάδα» («La semaine sanglante»). Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων 30.000 - 40.000 κομμουνάροι σκοτώθηκαν, ενώ οι απώλειες για τους κυβερνητικούς ανήλθαν σε 1000 άνδρες. Μετά έπιασαν δουλειά τα στρατοδικεία, που εξέδωσαν 10.137 καταδικαστικές αποφάσεις: 93 σε θάνατο, 251 σε καταναγκαστικά έργα και 4586 σε εξορία στο υπερπόντιο νησί της Νέας Καληδονίας. Χιλιάδες, εξάλλου, από τους ηττημένους αναγκάσθηκαν να αυτοεξορισθούν.</div><div></div><div style="text-align: justify;">Η Γαλλία έζησε υπό στρατιωτικό νόμο έως το 1876, ενώ αμνηστία για όλα τα αδικήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας δόθηκε το 1880. Καταπνίγοντας στο αίμα την επανάσταση των λαϊκών τάξεων του Παρισιού και εξουδετερώνοντας τους μοναρχικούς, το αστικό καθεστώς σταδιακά σταθεροποιείται και επιβάλλεται.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUzUu7jPIY_Jgjxo5pcbWTDq4Ry8wE0XAnUFbrz0q6sAfrn8cBPbrDY8tlvS2jvIz2LBCWsk2Nkk2UVPdSWoQVLL9JBgDqx41gdIIanWyFPk3eXsenwwwFqzD49hfIXQ_6JXpt8Cl9CuG7/s1600/Barricade18March1871.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUzUu7jPIY_Jgjxo5pcbWTDq4Ry8wE0XAnUFbrz0q6sAfrn8cBPbrDY8tlvS2jvIz2LBCWsk2Nkk2UVPdSWoQVLL9JBgDqx41gdIIanWyFPk3eXsenwwwFqzD49hfIXQ_6JXpt8Cl9CuG7/s320/Barricade18March1871.jpg" width="320" /></a></div> Ο Λένιν μελέτησε προσεκτικά την Παρισινή Κομμούνα, προκειμένου να διατυπώσει τη θεωρία του για τη δικτατορία του προλεταριάτου και να εφαρμόσει τα διδάγματά της στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Για τον αναρχικό Μιχαήλ Μπακούνιν, η Παρισινή Κομμούνα ήταν η «καθαρή άρνηση του κράτους», ενώ αντίθετη ήταν η άποψη ενός άλλου εξέχοντος αναρχικού, του Πιότρ Κροπότκιν, ο οποίος τη θεωρεί ως μια μικρογραφία του κράτους σε τοπικό επίπεδο, αφού δεν τόλμησε να καταργήσει τους θεσμούς του.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1FhIFf75LkmcTzSHK3hc_ODR0hCaeZmE8vG1JVwjQqnk4gOjgrUG-FlFoi7IDUKPPGB4lotkR1ODxfuNlWYxvlpUdr423ZkBaV3YHBZgW2jgexE-u9R-Krnr7siomnJwSTCHqxtMhA4AL/s1600/getImage.do.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1FhIFf75LkmcTzSHK3hc_ODR0hCaeZmE8vG1JVwjQqnk4gOjgrUG-FlFoi7IDUKPPGB4lotkR1ODxfuNlWYxvlpUdr423ZkBaV3YHBZgW2jgexE-u9R-Krnr7siomnJwSTCHqxtMhA4AL/s320/getImage.do.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><b> «Η εξέγερση» έργο του Γάλλου ζωγράφου Ονορέ Ντομιέ</b></div><embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" id="VideoPlayback" src="http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-7612769772553247592&hl=en&fs=true" style="height: 326px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash"></embed> </div><div style="text-align: justify;">Ο αντίκτυπος της Παρισινής Κομμούνας έφθασε και στην Ελλάδα. Το σύνολο των αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής τάχθηκε εχθρικά στην Κομμούνα και μόνο η εφημερίδα «Μέλλον» του Δήμου Παπαθανασίου την υπερασπίστηκε. Γράφει ο εκδότης της: «<b>Ναι, χαίρετε οι πρόμαχοι και οσονούπω μάρτυρες των αρχών εφ' ων μόνον δύναται να θεμελιωθή η αληθής, η ακράδαντος, η λαοσώτηρα ελευθερία. Αι αρχαί σας θέλουν καταπνιγή εν τω αίματι και τω πυρί υπό των διαπλέων εκ της απορροφήσεως και του δεσποτισμού κιβδήλων δημοκρατών, αλλ' αι αρχαί σας εισί προωρισμέναι να αναπλάσσουν τα έθνη και τους λαούς».</b><br />
Ο <a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=27912">Μιχάλης Μ. Παπαϊωάννου</a> διέσωσε και αξιοποίησε το αρχείο του <b>«Μέλλοντος»</b> του Δήμου Παπαθανασίου.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ-JbvB3ZM96XM8p5wvY0awIi2LVVmolaLOd0idL7HhfyvebGR-Uk-eKM-ohc2L9oKInfafpRocu633ADCUW0yrPDGGYAV4SWOychfKSgKN7XT4fXRJOJKlhyphenhyphen3IpGB54s5qVMGQixzc4vS/s1600/%25CE%259C%25CE%25B9%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25A0%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ-JbvB3ZM96XM8p5wvY0awIi2LVVmolaLOd0idL7HhfyvebGR-Uk-eKM-ohc2L9oKInfafpRocu633ADCUW0yrPDGGYAV4SWOychfKSgKN7XT4fXRJOJKlhyphenhyphen3IpGB54s5qVMGQixzc4vS/s1600/%25CE%259C%25CE%25B9%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25A0%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585.jpg" /></a></div><br />
<br />
<b>«Επιδοκιμάζω τας αρχάς, ουχί και τα πρόσωπα του Δήμου», είπεν ο Βίκτωρ Ουγκώ εν τη τελευταία εκ Βρυξελλών διακηρύξει του. Είχε δίκαιον καθ' εαυτόν ο έξοχος ούτος ποιητής και συγγραφεύς της Γαλλίας. <i>Επισημότης</i> αυτός ων, ήθελεν <i>επισημότητας</i> εν τοις πράγμασιν, ήθελε πάντως, Θιέρς, Γκιζώ, Γραμών, Ρουέ, Δουντανλού, Πελισιέ, Μακμαών, Ολιβιέ, Φάβρους, Σιμών, επί της σκηνής δρώντας. Οι δε εν τη επαναστάσει κατά πρώτον τε εμφανισθέντες και κατόπιν υπό του Δήμου προχειρισθέντες δεν ήσαν τοιούτοι· δεν ήσαν dignitaires ή hommes d' Etat, <i>επισημότητες</i> ή <i>πολιτικοί άνδρες,</i> ως λέγουσι και παρ' ημίν μεστώ στόματι σοβαρευόμενοι πολιτικοί ή βριθιόμενοι δημοσιογράφοι· ήσαν ποταποί τινές και χυδαίοι εργάται, τυχοδιώκται εξόριστοι ή μακρά έτη διανύσαντες εν φυλακαίς· ιδού η ασχήμια, το έγκλημα, η αναξιότης των. Δεν ήσαν στρατάρχαι, κόμητες, βαρώνοι, δούκες <i>πεντακοσιομέδιμνοι,</i> εκ των μυριάδας δηλονότι μεδίμνων συσσωρευόντων και σπαταλώντων από των του λαού ιδρώτων, εκ των μισθούς και συντάξεις, εις εκατομμύρια ανερχομένας νεμομένων, εκ των ανάκτορα και βαρωνίας και γαιών μυριόπλεθρα περιποιησαμένων δι' ας προσήνεγκαν τω δεσποτισμώ δουλικάς υπηρεσίας, ή δι' όσας έστησαν τω παμφάγω δαίμονι Πολέμω εκατομμυριόμβας θησαυρών και ευγενών του Θεού πλασμάτων. Δεν ήσαν τοιούτοι οι αναγορευθέντες άρχοντες του Παρισινού Δήμου. Αλλά... <i>θήτες!</i> ή <i>ζευγίται!...</i> Παλιανθρωπιά, βρωμολαός, ως λέγουσι και παρ' ημίν οι έξοχοι πολιτευόμενοι, οι σοβαροί δημοσιογράφοι, οι αριστοκράται, οι πεντακοσιομέδιμνοι ή προγεγραμμένοι τινές και έτη πολλά βιώσαντες εν τη αλλοδαπή. Οίον, ήτο ο πολίτης Δελεκλούζ, ο αδαμάντινος εκείνος δημοσιογράφος ο δεκαετηρίδας όλας του βίου του διανύσας εν φυλακαίς ή εν εξορίαις διά τα φρονήματά του, ο δυνάμενος έχειν αν και αυτός ανάκτορα και κομητείας και μεδίμνους δαψιλείς από του ταμείου, εάν ήθελε να προσκυνή τω Βάαλ, αλλά προτιμήσας την ένδειαν, τας φυλακάς, την υπερορίαν! Δυστυχή Δελεκλούζ! Εζησας ως μάρτυς, διά ν' αποθάνης ονομαζόμενος κακούργος, μιαρός, τέρας! Δέχθητι παρ' ημών εν θαλερόν δάκρυ επί του τάφου σου, επί των οδοφραγμάτων εκείνων, άτινα υπερασπίσθης μαχόμενος ηρωικώς, ως εν τη ζωή τας αρχάς σου, κακούργοι και τέρατα εισίν οι υβρισταί σου· συ έζησες και ετελεύτησες ως ήρως και μάρτυς.</b><br />
<b>Ησαν οι όμοιοι αυτώ Φήλιξ, Πιάτ και Γουρνέ, δημοσιογράφοι δηλονότι, επίσης έντιμοι, επίσης ευσταθείς, επίσης καρτερικοί»...</b><br />
<b>...«Ητο ο πολίτης Φλουράνς, ο γενναίος, ο ενθουσιώδης εκείνος νέος, ο τρέχων πανταχού όπου εθνική επανάστασις, ίνα προσφέρη το αίμα και την περιουσίαν του, ο φλεγόμενος εκ του ιεροτέρου πυρός της ελευθερίας και παλιγγενεσίας των λαών. Η Ελλάς οφείλει εν δάκρυ επί του γενναίου όσον ευγενούς τούτου φιλέλληνος, η δε Κρήτη μίαν νοεράν ανθοδέσμην επί του τάφου του ακραιφνούς όσον επιφανούς εθελοντού της, το "Μέλλον" ραίνει εκ μέρους της Ελλάδος και της Κρήτης και το δάκρυ και την ανθοδέσμην, οικτίρον τα ηλίθια ή πεπωρωμένα κύμβαλα, τα μη σεβασθέντα την αγιωτέραν και ευγενεστέραν φλόγα εν τω αδολωτέρω και τιμιωτέρω στήθει, αλλ' εξυβρίσαντα επί της θανής του!»...</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>«Τοιούτοι οι άρχοντες του Παρισινού Δήμου. Εικότως άρα το καθ' εαυτόν απεδοκίμασεν τούτους ο Ουγκώ, καίτοι επικροτών και παραδεχόμενος τας αρχάς των. "Προπίνω υπέρ των αρχών ουχί υπέρ των προσώπων!" είπε και μικράς τίνος χώρας μία επισημότης, ο πρόεδρος της Βουλής αυτής, εν εθνικώ τινι συμποσίω. "Τα πρόσωπα αναδεικνύουσι τας αρχάς, ανέκραξε πρεσβύτερος των κοινωνικών προλήψεων και διακρίσεων νεανίας εκ των συνδαιτυμόνων, μαχόμενα και θνήσκοντα υπέρ αυτών προπίνω και υπέρ των αρχών και υπέρ των προσώπων". Προπίνομεν και ημείς νοερώς ώδε υπέρ αμφοτέρων»</b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEGx10JKsii8w4jrENGrV8OW_Cn10yoM2eIQmOm5aWDlQP_Nd2ef2X5Dy1Uy3RS2j46e9m3bSzZojxHdJEIzfAZwaASUcrrGDolIKxAy1FLTzSSCc9mMzyvKPAM_TQMczSOlWT2wWWqCjN/s1600/getImage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEGx10JKsii8w4jrENGrV8OW_Cn10yoM2eIQmOm5aWDlQP_Nd2ef2X5Dy1Uy3RS2j46e9m3bSzZojxHdJEIzfAZwaASUcrrGDolIKxAy1FLTzSSCc9mMzyvKPAM_TQMczSOlWT2wWWqCjN/s320/getImage.jpg" width="204" /></a></div><div style="text-align: center;"><b> «Ζήτω η Κομμούνα»-Σχέδιο του Ουόλτερ Κρέιν, δημοσιευμένο το 1896</b></div></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Την Παρισινή Κομμούνα αποδοκίμασε και η Βουλή, στη συνεδρίαση της 22ας Μαΐου 1871. Ο βουλευτής Λομβάρδος ανέφερε στην ομιλία του: «<b>Μικρά και αδύνατος η Ελλάς αλλ' υπέρ της ελευθερίας πάντοτε αγωνισθείσα και αγωνιζόμενη δεν ημπορεί παρά να υψώσει δυνατά την φωνήν της αγανακτήσεώς της εναντίον εκείνων οι οποίοι εν τη καταχρήσει του ονόματος της ελευθερίας, την ελευθερίαν εσχάτως εν Παρισίοις επολέμησαν. Η Ελλάς μικρά και αδύνατος έλαβε την πείραν ότι ουδέν πολεμιώτερον της ελευθερίας όσον η αταξία. Εάν δεν εξασφαλίζη τι την ελευθερίαν, την εξασφαλίζει ο σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων εκάστου».</b></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">.<span style="color: #660000; font-family: "Courier New",Courier,monospace;">..θα είμαι και εγώ ένας εργάτης. Η σκεψή αυτή με συγκροτεί. Όταν η τρελή οργή με σπρώχνει στην μάχη του Παρισιού, όπου ακόμα και τώρα που σας γράφω τόσοι εργάτες πεθαίνουν! Να δουλέψω τώρα, ποτέ, ποτέ, τώρα είμαι σε απεργία. Τώρα ξεφαντώνω όσο μπορώ. Θέλω να είμαι ποιητής και δουλεύω για να γίνω οραματιστής. Ξέρω όμως πως θα είμαι πάντα ένας εργάτης της εξέγερσης.</span></span><br />
<div style="text-align: left;"><br />
<div style="text-align: right;"> <span style="font-size: x-small;"><i>13 Μαΐου 1871</i></span><a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=4398"><span style="font-size: x-small;"><b>Αρθούρος Ρεμπό</b></span></a><br />
<img alt="http://www.biblionet.gr/images/persons/4398.jpg" height="200" src="http://www.biblionet.gr/images/persons/4398.jpg" width="158" /><span style="font-size: x-small;"><b> </b></span><br />
<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"></div></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;"> <b style="color: #660000;"><span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-size: small;">«Οι Βερσαλλίες που τώρα είναι το πραγματικό κέντρο των αποφάσεων, καθώς κατασκευάζεται ένα διαφορετικό στο Παρίσι, όπου οι κύριοι δολοφόνοι βασιλεύουν χωρίς αντίσταση. Θα ενημερώθηκες από τις εφημερίδες για τις λεπτομέρειες αυτής της ανεξήγητης κατάληψης, που ήταν τόσο εύκολο να σταματηθεί όταν ξεκίνησε και στην οποία άφησαν το χρόνο να αναπτυχθεί, να οργανωθεί και να εξαπλωθεί σ' όλη την πόλη. Το Εθνικό Συμβούλιο χάνει τον καιρό του σε μάταιες συνομιλίες αντί να πάρει δραστικά μέτρα και δε δίνει καμία βοήθεια στην υγιή μερίδα του Παρισιού που τρομοκρατείται από κάποιους κατάδικους»</span></b></span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;"><a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=1427">Θεόφιλος Γκοτιέ</a>, </span></b><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;">Σε γράμμα στον γιο του</span></div><div style="text-align: justify;"><br />
<img alt="http://www.biblionet.gr/images/persons/1427.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/persons/1427.jpg" /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><br />
<span style="font-size: small;"><b style="color: #660000; font-family: "Courier New",Courier,monospace;">«Κατ' αρχάς είμαι υπέρ της Κομμούνας, και κατά της πρακτικής της»</b></span> <br />
<a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=647"><b><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;">Βίκτορ Ουγκό</span></b></a><br />
<img alt="http://www.biblionet.gr/images/persons/647.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/persons/647.jpg" /><b><span style="font-family: Verdana; font-size: x-small;"> </span></b><br />
<br />
Κατά τον <a href="http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=7518">Μπαντιού</a>, τίποτα δεν ευτελίζει την ανθρώπινη ζωή τόσο όσο η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τόσο όσο να κηρύσσει τον πόλεμο στην Αριστερά, όταν αυτή πιστεύει στη δημοκρατία. Κατά την άποψή του άλλωστε η Παρισινή Κομμούνα ηττήθηκε γιατί κάποιοι από τους ηγέτες της έτρεφαν κοινοβουλευτικές αυταπάτες<br />
<div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b148894.jpg" height="200" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b148894.jpg" width="135" /> </div></div><br />
Ωστόσο, η κληρονομιά της Κομμούνας παραμένει ζωντανή στους αγώνες, ενώ το σύνθημα <b>Vive la Commune! </b>γέμισε με σπρέυ τους τοίχους του Παρισιού, στην εξέγερση του 1968, και όχι για τελευταία φορά... </div></div></div></div></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-53685583268294967032011-03-08T13:10:00.000+02:002011-03-08T13:10:28.433+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/cyumqEzLL2c" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-14881168531929906962011-03-05T17:38:00.000+02:002011-03-05T17:38:01.255+02:00Τα μαύρα κανταΐφια του Καντάφι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/btzKVPt45Bo" title="YouTube video player" width="560"></iframe><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Θυμάμαι, πριν από τριάντα χρόνια, που η τότε νεαρή συντάκτρια της «Ε» Σεμίνα Διγενή βρέθηκε στην έρημο στη σκηνή του διαβόητου Καντάφι για συνέντευξη. </div><div style="text-align: justify;"> Τότε γινόταν διαρκώς κουβέντα για τον «αλά Φιντέλ» Βορειοαφρικανό Αραβα που έμοιαζε σαν ψεύτικος. Ανυποχώρητος και γενικά ένα ζόρικο αγόρι, καρφί στα μάτια των απανταχού Δυτικών. Σε λίγο ξεκίνησε και το φλέρτ με τους Παπανδρέου. Φυσικά, άλλα ήθη άλλα έθιμα εκείνες τις γραφικές εποχές και τώρα να τα «μαύρα κανταΐφια» με τον Καντάφι να φέρνει προς τον αλήστου μνήμης Σαντάμ (με γιους και θυγατέρες) στο πιο παράλογο... Κι από κάτω, ως συνήθως, το πετρέλαιο να βράζει, παναθεμάτονε όποιος το ανακάλυψε... που έλεγε και η θεία μου Κρεολή... Και ναι μεν η Σεμίνα τα κατάφερε μια χαρά στην αποκλειστική εκείνη συνέντευξη, αλλά ο Μοαμάρ παραστράβωσε. Τι χαρέμι με σεκιουριτοκόριτσα, τι ύφος και τι απόγονοι εκτός πραγματικότητας! Ετσι λοιπόν φύσηξε ο σοφός άνεμος της ερήμου (και χαμσίνι να τον πεις, μέσα είσαι) κι έτσι ήρθε πάλι το πάνω κάτω για να δικαιωθεί το χούι της Ιστορίας για... επανάληψη. </div><div> </div><div style="text-align: justify;"> Και να τώρα μόνος του ο «συνταγματάρχης» ως αλλόφρων μασκαράς της κόλασης να ξεπερνά και τον αλήστου μνήμης Αμίν Νταντά της Ουγκάντα. Τουλάχιστον ο Αμίν υπήρξε ΚΑΙ σπουδαίος ακορντεονίστας ΚΑΙ συνθέτης. Ας μην ξεχνάμε το μνημειώδες έργο του «Εφαγα μισό νηπιαγωγείο», καθώς και το θαυμάσιο «Καρδιές εχθρών μαριναρισμένες σε σαουδική φιλοξενία». Ο Καντάφι δεν γνωρίζω αν είχε τάσεις καλλιτεχνικές πλην της ενδυματολογίας. Δυστυχώς το αμερικανικό λόμπι δεν τον πρότεινε ποτέ για Οσκαρ κοστουμιών. Ούτε καν ένα Νόμπελ Ειρήνης τού δόθηκε, όπως σε τόσους και τόσους επιφανείς. Απομονωμένος λοιπόν, μες στις μονομανίες του, μέσα σε συζύγους, γκόμενες, παιδιά και καμήλες, ήρθε κι έγινε αυτό που ξέρουμε... </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Δεν ξέχασα πως σαν παιδί μού φαινόταν άκρως διεγερτικό στο χάρτη το Λιβυκόν Πέλαγος πίσω από την Κρήτη. Νόμιζα πως η Αφρική είναι κάτι το εξωπραγματικό και έκανα τους παράξενους συνειρμούς μου, συνδυάζοντας το εν λόγω πέλαγος με την αξέχαστη ηθοποιό Ιλια Λυβικού που ήταν Κρητικιά. Δυστυχώς τις απορίες μου τις μετέφερα και στους δασκάλους, οι οποίοι για να με ξεφορτωθούν τα φόρτωναν ΟΛΑ σε κάποιους ακαθόριστους βιβλικούς σεισμούς. Στις βιβλικές λοιπόν καταστροφές είχα εναποθέσει πάμπολλες ελπίδες για να σπάσει η γεωγραφική ρουτίνα και να ενωθεί η πατρίδα μας με χώρες ακόμη πιο ζωηρές... Ακόμη περιμένω. Ευτυχώς, σήμερα η Ελλάς ζωντάνεψε με τις ιδιότυπες ενστάσεις της στις νεφώσεις κακομοιριάς που την καταδικάζουν διάφορες κυρίες πρώην βαρβαρικών φυλών και όχι μόνο. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Οσο λοιπόν ο πρωθυπουργός μας εξασκεί τα αγγλικά του ανά την υφήλιο, εμείς βράζουμε στο ζουμί μας, δέρνουμε ποδοσφαιριστές, μπάτσους, και βροντοφωνάζουμε το δίκιο του αυτονόητου. Και όντως είναι παράδοξο, ενώ σαν λαός υποτίθεται πως κάνουμε υπερβάσεις στη φαντασία, μαχόμαστε ΠΑΝΤΑ μόνο για τα ταπεινά αυτονόητα. Δηλαδή, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, λίγο περίθαλψη, λίγο σύνταξη, λίγο Συνασπισμό, λίγο αριστερότερα της Αριστεράς, λίγο παιδεία, λίγο υπνοπαιδεία και άλλα τέτοια τρισχαριτωμένα. Γι' αυτό, υποθέτω, ο κ. Αλαβάνος ξύπνησε απότομα και μας διηγήθηκε ως όραμα, τον κυρίαρχο λαό να μεταβάλει το Σύνταγμα σε πλατεία Ταχρίρ. Αν, παρ' ελπίδα οραματιστεί κάτι πιο χλιδάτο, τον παρακαλώ να με ειδοποιήσει γιατί δεν μπορώ τις μιζέριες. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Τέλος πάντων με αυτά και με εκείνα αναγκάζομαι να τραγουδώ (χωρίς καμία διασκευή) το εθνικοπατριωτικό άσμα του Σαββόπουλου «Κωλοέλληνες» που στον καιρό του προβλημάτισε τόσο τους αντιφρονούντες του «κώλου» γενικώς. Το θέμα, όπως λένε και οι άνθρωποι της κυβέρνησης, είναι να «πούμε την αλήθεια στον Λαό». Σας συμβουλεύω να μην την πείτε γιατί δεν θα έχετε, κύριοι, καλά ξεμπερδέματα. Καλύτερα να μας πείτε πού βρίσκεται, ας πούμε, ο πολύφερνος δήμαρχος Αθηναίων, πού βρίσκεται η διαδικασία να απαλλάξετε το παπαδαριό από το περιουσιακό του βάρος, πού κολυμπά η διάθεση για τάξη, ασφάλεια και εφαρμογή χιλιάδων νόμων που γίνονται κωλοσφούγγι. Ομως, ας μη χοντραίνουμε το θέμα γιατί μας περιμένει η Σαρακοστή με το αυτεπάγγελτο δικαίωμα της λιτότητας. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Ωστόσο διάβασα και απόλαυσα την ποιητική περιήγηση σε τόπους γνώριμους, με πρόσωπα όμως μυθικά, το βιβλίο του Γιώργου Κακουλίδη «Περί αλητείας» στις εκδόσεις «Κέδρος» σε μια εποχή που η νοσταλγία των «αλητών» πληγώνει γλυκά τη μνήμη. Μ' αυτά και μ' εκείνα φτάσαμε στην Καθαρά Δευτέρα, επιρρεπείς στα νηστίσιμα παλαιόθεν...</div><div style="text-align: justify;">Του Γιάννη Ξανθούλη<br />
<a href="http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=05/03/2011&id=256731">Ελευθεροτυπία</a></div><br />
<div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b162188.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b162188.jpg" /></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-22948479273911088932011-03-04T09:50:00.000+02:002011-03-04T09:50:47.699+02:00Το βίντεο που σόκαρε τη Βρετανία<iframe src="http://www.youtube.com/embed/YxcZbsQKPqc?fs=1" allowfullscreen="" width="480" frameborder="0" height="295"></iframe>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-69627991540713594282011-02-27T13:10:00.004+02:002011-02-27T13:13:18.638+02:00Βυθός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/ccG2F2fQm44?fs=1" width="425"></iframe><br />
<div style="text-align: center;"><span style="color: blue;">Πάνω σε καρβουνάκι αναμμένο<br />
θα στέκομαι και θα σε περιμένω<br />
*μήπως φανείς κι ο ουρανός ανοίξει<br />
τόση βροχή αυτό το βράδυ θα με πνίξει </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: blue;">Άχου δεν περνάει η νύχτα<br />
πιάσ’ τα όνειρα και πνίχτα<br />
βάλε μια φωνή μεγάλη<br />
να βρεθεί αγάπη άλλη<br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: blue;">Κοιτάζω απ’ του παράθυρου τη γρίλια<br />
μήπως φανείς με τα βαμμένα χείλια<br />
*έχει ο βυθός γωνιές να περιμένω<br />
στήνω καρτέρι και σε πετυχαίνω </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: blue;">*Άχου δεν περνάει η νύχτα<br />
πιάσ’ τα όνειρα και πνίχτα<br />
βάλε μια φωνή μεγάλη<br />
να βρεθεί αγάπη άλλη </span></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5676654997733769605.post-58374778162496046202011-02-19T14:17:00.001+02:002011-02-19T14:21:21.118+02:00Παντελής Μπουκάλας, "Ρήματα" , Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2010<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyandtSqGmUUS-M6KGVnE55CC8tBJ3pgHYknG-z5mWK6WhsFvuXIffSaHE-BJDKzKCAIIBNl2LkodWY8CeQPvDiHxNyyfsG6kodeL6yHW3p0ZiFD4as1lZ-rgH06_wAobKvtNEi_nevCgN/s1600/pantelis_mpoukalas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyandtSqGmUUS-M6KGVnE55CC8tBJ3pgHYknG-z5mWK6WhsFvuXIffSaHE-BJDKzKCAIIBNl2LkodWY8CeQPvDiHxNyyfsG6kodeL6yHW3p0ZiFD4as1lZ-rgH06_wAobKvtNEi_nevCgN/s1600/pantelis_mpoukalas.jpg" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;">Γεννήθηκε το 1957 στο Λεσίνι του Μεσολογγίου. Αποφοίτησε από την Οδοντιατρική Αθηνών. Από το 1989 επιμελείται την ανά Τρίτη σελίδα του βιβλίου στην εφημερίδα "Καθημερινή", όπου επίσης δημοσιεύει καθ' εκάστην επιφυλλίδες κοινωνικού και πολιτικού σχολιασμού. Είναι διορθωτής και επιμελητής εκδόσεων. Από το 1980 έχει δημοσιεύσει στις εκδόσεις "Άγρα" τα βιβλία ποίησης "Αλγόρυθμος", "Η εκδρομή της Ευδοκίας", "Ο μέσα πάνθηρας", "Σήματα λυγρά", "Ο μάντης", "Οπόταν πλάτανος", καθώς ένα τόμο δοκιμίων και βιβλιοκριτικών, υπό τον τίτλο "Ενδεχομένως: Στάσεις στην ελληνική και ξένη τέχνη του λόγου". Έχει μεταφράσει, για τον ίδιο εκδοτικό οίκο, τον ελληνιστικό "Επιτάφιο Αδώνιδος του Βίωνος του Σμυρναίου" και τα ποιήματα του τόμου "Επιτάφιος λόγος: αρχαία ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα".<br />
Το 2010 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική του συλλογή "Ρήματα".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWXBhi9kkyWS2YC919x_2s68j7WDGKrVIKuTK-9K24M980XjTZQz8WjbW_L_Oa2kx_IVMnP8u6mDbw96FGsckTroQGlMtGF-FG6iofBd6KXLZSjL3XYBMNARL16gWS-L4-SMvwlk0acKVf/s1600/3975236468_800980dff3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWXBhi9kkyWS2YC919x_2s68j7WDGKrVIKuTK-9K24M980XjTZQz8WjbW_L_Oa2kx_IVMnP8u6mDbw96FGsckTroQGlMtGF-FG6iofBd6KXLZSjL3XYBMNARL16gWS-L4-SMvwlk0acKVf/s200/3975236468_800980dff3.jpg" width="176" /></a></div><div style="text-align: center;"> <span style="color: red; font-size: small;"><b>Καρδιοπονόθλιβος</b></span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span style="color: black;"><b>Λέξη στου λεξικού κρυμμένη τις σελίδες,<br />
πες κοιμωμένη, πες από το χρόνο ηττημένη<br />
αφού αλλάζουν και τα πάθη σύνταξη και τρόπο.<br />
Τυχαία καθήλωσε το μάτι, άλλα ζητούσε,<br />
η λέξη-έρμαιο, τυχαία ξεκλείδωσε τη σκέψη.<br />
Κάποιος πολύ που πόνεσε την έπλασε, ποιος άλλος,<br />
κάποιος που σάλο διένυσε και βγήκε συντριμμένος<br />
και τα συντρίμμια σύναξε να ξαναρμόσει κόσμο.<br />
Κι έφτιαξε λέξη όμορφη, και δύσκολη, και πλήρη,<br />
μέσα να κλείσει τον καημό και να τον φυλακίσει,<br />
μέσα κι ο ίδιος να κλειστεί για να ’χει να γκρεμίσει,<br />
για να ξανάβγει όπυο φως, όπου καημός κι αγάπη,<br />
πάλι να λάβει, να δοθεί, να ξοδευτεί, ν’ ανοίξει,<br />
πάλι το φόβο να γευτεί, το σπαραγμό να ζήσει.<br />
πάλι η χαρά να του δοθεί θάλασσα αγριεμένη,<br />
δίχως λιμάνι πουθενά, δίχως σκαριά σωσίβια.<br />
Λέξη σαν λήμμα ουδέτερο στο λεξικό χαμένο,<br />
σάμπως δεν είναι μάχαιρα η κάθε συλλαβή της,<br />
σάμπως δεν είναι πυρκαγιά το κάθε της το γράμμα,<br />
φωτιά που καίει και καταλεί, φωτιά που αποτεφρώνει.<br />
Καρδιοπονόθλιβος λοιπόν. Λέξη τυχαία, σβησμένη,<br />
που πάλι παίρνει τη φωνή, και τρέμει και τρομάζει.<br />
πάλι τον κόσμο ζωγραφεί, πλήρη και συντριμμένο.<br />
Εφτά καρφιά οι συλλαβές, εφτά γλυκά φαρμάκια.<br />
Καρδιοπονόθλιβος – αυτό. Ποιον τάχα; Ποιον ορίζουν<br />
τα γράμματα κι οι συλλαβές, ηχώντας και σιωπώντας;<br />
Ποιος άλλος απ’ τον έρωτα στον πόνο νόημα δίνει,<br />
τον χρόνο τον περιγελά κι ας μοιάζει ηττημένος;<br />
Ποιο λεξικό ασφαλέστερο, πιο πλούσιο απ’ το σώμα,<br />
όταν φιλάει και φλέγεται, φιλιέται σπαρταράει;<br />
Ποιος λόγος πιο αιματηρός από το σ’ αγαπάω;<br />
ποιον καρδιοπονόθλιβο άλλον να ιστορήσεις<br />
παρά τον που συντρίβει<br />
<span style="color: white;">…………………………………………….</span>καρδιά<br />
<span style="color: white;">……………………………………………………………<span style="color: black;">κορμί</span><br />
…………………………………………………………………………</span>και λογισμό;</b></span></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUEv5Bbxj2_-hFhQot0AX0ZfSOxsbawhjWONOzxIEN8MxLUt2mHI3RstmIBs9xoXMKzzr37LrohwgG29LnZOavvaGbKEbWSLY7peNEBEe6gsqosjGHaEYedK7jf7jgUdX5byJ2zieYYwk8/s1600/alone%252Cwoman-b06cd4b4eadca159ff327eb5bc90d773_m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUEv5Bbxj2_-hFhQot0AX0ZfSOxsbawhjWONOzxIEN8MxLUt2mHI3RstmIBs9xoXMKzzr37LrohwgG29LnZOavvaGbKEbWSLY7peNEBEe6gsqosjGHaEYedK7jf7jgUdX5byJ2zieYYwk8/s1600/alone%252Cwoman-b06cd4b4eadca159ff327eb5bc90d773_m.jpg" /></a></div><div style="color: red; text-align: center;"><b> <span style="font-size: small;">Μου παρήγγειλε τ’ αηδόνι</span></b></div><div class="entrytitle"><br />
<div style="text-align: center;"><span style="color: black;"><b>Τώρα μαθαίνω πως η λύπη<br />
γράφεται μ’ έψιλον και γιώτα.<br />
Λείπεις – κι όλος ο κόσμος λείπει.<br />
<span style="color: black;">Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα.</span></b></span></div><div></div><div style="text-align: center;"><span style="color: black;"><b>Φωνή που ξεμακραίνει, τρέμει<br />
φωνή ίδια βουνό ένα κλάμα.<br />
Σαν δίχως νήμα μια ανέμη<br />
σαν θαύμα που γυρνάει σε τραύμα.</b></span></div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><span style="color: black;"><b>Φωνή φαρμάκι, και το πίνω<br />
όλο πουλί μου, να γλυκάνεις.<br />
Το νου και το κορμί τα σβήνω,<br />
μόνον εσύ μη μου πικράνεις.</b></span></div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><span style="color: black;"><b>Ακούω πιο βαθιά απ’ τη φωνή σου.<br />
Νιώθω το βλέμμα της σιωπής σου σπαραγμένο.<br />
Αξιώθηκα στιγμούλα της στιγμής σου.<br />
Δώρο πιο τίμιο δεν έχω να προσμένω.</b></span></div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ο Παντελής Μπουκάλας εμφανίζεται με τον <i>Αλγόρυθμο</i> το 1980 στα Ελληνικά Γράμματα και έκτοτε, σταθερά, εκδίδονται συλλογές του όταν έχει κάτι να πει. Ξεκινά με ρυθμούς αλγεινούς, όπως μας προϊδεάζει ο τίτλος της πρώτης ποιητικής του κατάθεσης, άλγη τα οποία δεν θα πάψουν να εμφανίζονται σ' όλα του τα έργα. Αλλωστε ο πόνος παρακινεί και διακινεί το "δαιμόνιο" της δημιουργίας. Και εδώ πρόκειται για πόνο βαθύ, πόνο των πραγμάτων, για την ουσία της ύπαρξης, γι' αυτό που γίναμε ερήμην μας. Για την αντίθεση γέννηση-θάνατος, φως-σκοτάδι ή αυτήν τη γενικότητα, που τόσο μας εξυπηρετεί, ωστόσο, το καλό και το κακό, την ηδονή και την οδύνη. Γι' αυτό, εξάλλου, η ποίηση του Μπουκάλα είναι βαθύτατα υπαρξιακή και συνάμα ουσιαστική, καθώς καμιά λέξη δεν επιλέγεται τυχαία μόνο και μόνο για λόγους εντυπωσιασμού. Αυτή βγαίνει από την εσώτερη ανάγκη να αναπαραστήσει αυθεντικά συναισθήματα, να συνδυάσει το αίσθημα με τον νου και τις διεργασίες του.</div><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b21579.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b21579.jpg" /> </div><div></div><div style="text-align: justify;">Στην <i>Εκδρομή της Ευδοκίας </i>(1982) ο ποιητής επιλέγει να ανασυνθέσει το χάος της καθημερινότητας, τα θραύσματα των αισθημάτων και των αναμνήσεων με ποιητικό μονόλογο. Η θάλασσα, οι λέξεις, τα δέντρα, το σώμα, οι τόποι, όπως το Μεσολόγγι ή ο Αγιος Ευστράτιος, είναι κλειδιά στο ποιητικό τοπίο. Ο "αφηγητής" απευθύνεται ενίοτε σε δεύτερο πρόσωπο και ο λόγος μολονότι γίνεται ερωτικός, ακόμη και τότε δεν αποβάλλεται η θλίψη. Οι λέξεις έχουν μεγάλη σημασία στην ποίηση του Μπουκάλα, όχι ως υλικά που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία του στίχου, αλλά ως ανεξάρτητα σώματα που συμπληρώνουν την ανθρώπινη υπόσταση. </div><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b29732.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b29732.jpg" /> </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Στη συλλογή <i>Ο μέσα Πάνθηρας </i>(1985), ο ποιητής δίνει μέσω της δημιουργίας διέξοδο στις ανησυχίες του, τιθασεύει τους εσωτερικούς δαίμονές του, δαμάζει τις "υπνωτισμένες τίγρεις" του. Εφόσον η τέχνη δεν είναι παρά το αποτέλεσμα, η λύση των εσωτερικών συγκρούσεων. Εστω και προσωρινά, το μηδέν, "το μηδέν μου το έγκυο", αναιρείται, μετατρέπεται σε οντότητα. Η άμυνα στο κενό, αλλά και στο γρήγορο πέρασμα του χρόνου, που μας φέρνει όλο και πιο κοντά σ' αυτό, γίνεται μέσω των λέξεων και της ποιήσεως: "τα μάτια σου αειθαλή / και με δικάζουνε / κάθε που οχυρώνομαι / σε λέξεις και σε οινόπνευμα / όταν παραμονεύοντας σπουδάζω / το χρόνο που λιώνει...". Μάλιστα σ' αυτό το ποίημα, αλλά και αλλού, δεν χρησιμοποιείται στίξη, για να φανεί ότι η γραφή δεν διακόπτεται, συνεχίζεται στο διηνεκές, ενώ ο κάθε στίχος δεν διαχωρίζεται από τον επόμενο, καθώς η ασθματική σύνδεσή τους επεκτείνεται και στα πράγματα, σ' ό,τι μας περιβάλλει. Ο θάνατος και η απουσία μπορούν να παραλληλιστούν και με μια λευκή σελίδα του ποιητή, με τη σιωπή του, μόνο που στην πρώτη περίπτωση όλα είναι οριστικά, ενώ στη δεύτερη όχι. Αλλωστε, είναι δυνατόν η όποια αποχή για ένα χρονικό διάστημα από τη δημιουργία να προσφέρει καινούργιους καρπούς, μια ανασυγκρότηση των εσωτερικών διεργασιών.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Οι συλλαβές, οι λέξεις για τον ποιητή είναι κομμάτι του σώματος του, μια προέκταση της ύπαρξής του: "Μια συλλαβή / πριν γίνεις δάκρυ / λύνεσαι φως / κι εγώ που σε διψώ / μαυλίζω το κοκαλάκι της μουσικής σου...". Ο "αφηγητής" σκάβει εντός του, εισέρχεται σε περιοχές σκιερές και ανακαλύπτει πτυχές του "άλλου" του εαυτού, "παίζει" με τον "πάνθηρα" προτού τον δαμάσει -αν γίνει κι αυτό οριστικά κάποτε, ίσως να πάψει να γράφει-, αυτόν τον δαίμονα της δημιουργίας, τον Μεφιστοφελή της τέχνης, κυνηγάει το "ανείπωτο", για να το καθυποτάξει, για να το "σκάψει", σμιλέψει και να του δώσει μορφή. Οι λέξεις, ωστόσο, "πετρώνουν", γίνονται κάτι σταθερό και αμετακίνητο, δίνουν υπόσταση στα "φαντάσματα", σ' όλα εκείνα τα εσωτερικά δαιμόνια που βρίσκουν διέξοδο σε ώρες μοναξιάς, σε στιγμές περισυλλογής. Κι εν τω μεταξύ, οι πέτρες-λέξεις οικοδομούν έναν δικό τους κόσμο, αντλώντας τα υλικά τους από τις αθέατες πλευρές του νου, από τα παιχνιδίσματα και τις αντανακλάσεις της φαντασίας: "Οι πέτρες / πιο αλαφρές απ' τα φωνήεντα / που σε κτίζουν / Γιατ' είσαι φως...". Εξάλλου, η δύναμη της σκέψης έχει θαυματουργικές ιδιότητες, καθώς αυτή είναι σε θέση να πλάσει, ν' αναπλάσει, να συνθέσει κομμάτια του δεδομένου σύμπαντος, να τα ανακατανείμει και να δώσει κάτι εντελώς πρωτότυπο και καινούργιο: "Αρκεί να σκεφτείς / πως ανοίγοντας η πόρτα / το πόμολο γίνεται πουλί / Κι όταν σε διαγράφει η ερημία / αρκεί να σκεφτείς / το βλέμμα της και πώς πεντοβολάει / τεχνουργώντας τη μετάληψη...". Ακόμα και όταν κανείς προσπαθεί να ξεφύγει από τις μνήμες, όλα εκείνα που πληγώνουν ή που διεκδικούν τον δικό τους λόγο και τη δική τους ύπαρξη, δεν μπορεί να αποφύγει τον "πάνθηρα", αυτήν την άγρια πλευρά του εαυτού του, η οποία διεκδικεί, ζητεί επίμονα υπόσταση.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Το τρίπτυχο: πόθοι-θλίψη-ηδονή δημιουργεί τους "καθρέφτες", τις "μάσκες" και τον "ρόλο" του ποιητή, ενώ ταυτοχρόνως αυτό συνιστά και τον έσω "πάνθηρα".</div><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b21492.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b21492.jpg" /> </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Ονειρα, μνήμες, παρουσίες και απουσίες, ο θάνατος που έρχεται συνεχώς, ο "λιμάρης χρόνος" συνθέτουν τη θεματική των ποιημάτων της συλλογής <i>Σήματα λυγρά</i> (1992). Αυτοί που φεύγουν από τη ζωή μπαίνουν οριστικά στο "αλλού", ενώ όσοι παραμένουν -για πόσο άραγε- "έχουν ακόμη πολύ θάνατο να ζήσουν" (ποίημα <i>Εμπυρα σήματα</i>). Ποιήματα μινιατούρες συνομιλούν με πεζολογικού τύπου στίχους για ανεκπλήρωτους πόθους, για άγονες στιγμές και νύχτες, για λευκές σελίδες, για τον χρόνο που τώρα προσφέρει παραμυθία, αλλά επίσης πόνο και φθορά, για τη μνήμη που: "...αμείλικτη το σώμα σου, / ένα κλωνί βασιλικός στ' αυτί του χάρου. / Πρώτη και μόνη σιγουριά / αυτό που πάντα διαφεύγει". (<i>Παραμυθία</i>)</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Σε ορισμένα ποιήματα, όπως <i>Ημερολόγιο, Τρίστρατο</i>, ο Μπουκάλας χρησιμοποιεί το μέτρο, μια φόρμα που υιοθετείται για να φανεί πιο πειθαρχημένος ο στίχος, αλλά επιπλέον για να αποδοθεί η διάθεση για παιχνίδι ή επικοινωνία με παλαιότερους τρόπους έκφρασης, πιο μουσικούς και ενίοτε περισσότερο ανάλαφρους. Λιτός, υπαινικτικός, με αντιθέσεις και παιχνιδίσματα ή αναστροφές, ο ποιητής αναφέρεται στο ανείπωτο δίνοντας με τους στίχους του νόημα στο "παμφάγο Ανόητο", δαμάζοντας τον πόνο και το πένθος, μιας και "δεν αντέχεται αλλιώς τόσο πένθος". (<i>Λοκ άουτ</i>) Εξάλλου η ποίηση προσφέρει "χρώμα στο χρώμα", είναι η κατάφαση, το περιεχόμενο, το "ναι στο μηδέν", η γέφυρα με τον "κόσμο", το νήμα που δίνει νόημα στην ύπαρξη. Με τους στίχους και τις λέξεις ξεγελιέται το "κενό", επινοούνται άμυνες σωτηρίας.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Ποιητικός μονόλογος με θεατρικά στοιχεία και οντολογικές νύξεις είναι η συλλογή <i>Ο μάντης</i> (1994). Κοφτός λόγος που ενώνει το παρελθόν με το παρόν, αλλά και το μέλλον, που κι αυτό πολύ σύντομα γίνεται παρελθόν. Μονολογεί ο τυφλός μάντης, ο Τειρεσίας, και κάνει τον απολογισμό του. Μπορεί να είναι τυφλός, βλέπει παρ' όλ' αυτά με τα μάτια της σκέψης, βλέπει καλύτερα κι από αυτούς που δεν τους λείπει το φως. Μιλά για τον θάνατο, αν και νεκρός, τον έρωτα, τη σχέση με τους άλλους, την ενοχή, τον αδάμαστο χρόνο και την ακλόνητη βεβαιότητα ότι κάθε τι που περνά, δεν επανέρχεται. Ιδέα που φέρνει στον νου την ηρακλείτεια ρήση: "Ποταμώ γαρ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ" ή όπως γράφει ο Μπουκάλας: "Το χρόνο ποτάμι να βλέπω και μονάχος εγώ να μπορώ, ευτυχία απαίσια περιούσιο άλγος, δύο φορές στα ίδια νερά του να μπω, τα μελλούμενα να 'ναι από πριν παρελθόντα". Ή, όπως έγραψε ο T.S. Eliot: "Time present and time past / Are both perhaps present in time future, / And time future contained in time past...". (<i>I, Burnt Norton, Four Quartets</i>){"Ο τωρινός κι ο περασμένος χρόνος / ίσως υπάρχουνε μαζί μες στον μελλούμενο / κι ο χρόνος ο μελλούμενος ίσως περιέχεται στον περασμένο", μετάφραση Γ. Νίκας, T.S. Eliot, <i>Τα Ποιήματα</i>, Εστία 1992}.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Ο μονόλογος του μάντη εμπεριέχει και απηχεί στίχους, μύθους και αποσπάσματα από έργα της Σαπφώς, του Πλάτωνα, του Ομήρου, του Ηράκλειτου, του Αισχύλου, του Πινδάρου, από το δημοτικό τραγούδι, του Στησιχόρου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή. Ενα ταξίδι, λοιπόν, κάνει ο μάντης με στάσεις σε σημαντικά ονόματα της Ελληνικής Γραμματείας, με σταθμούς που ενώνουν το παρόν με το παρελθόν. Εικόνες υψηλής αισθητικής συνδέουν το άτομο με τη φύση, μετατρέπουν τον έρωτα για τον έτερο σε έρωτα για τη ζωή. Διονυσιακή διάθεση διατρέχει τις σκέψεις του μάντη, ενώ η έκρηξη των συναισθημάτων αποκαλύπτει έναν κόσμο αυθεντικό, που μπορεί να στηρίζεται στον νου, αν και βρίσκεται πολύ κοντά στις φυσικές απαρχές του: "Ποτέ δε θα μπορέσω να σου δώσω κάτι περ- / σότερο από τον πανικό μου. Κρυμμένος θα / 'μαι και την ώρα την πιο άγρια, όταν το πά- / θος θα με τανύει ως τη ρήξη. Ατεχνα κρυμ- / μένος. Σαν και τον κλέφτη που επαιτεί τη / σύλληψή του, να λυτρωθεί...".</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Το "δίχα μοι τα νοήματα" της Σαπφώς, που συναντάμε και στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη, επανέρχεται και στην ποιητική του Παντελή Μπουκάλα με τη μορφή των "διπλών πόθων" και της "ανδρόγυνης" φύσης. Αλλού ο "αφηγητής" μακαρίζει και "φθονεί" την τύχη του Ακταίωνα, τον οποίο κατασπάραξαν, σύμφωνα με τον μύθο, τα αγαπημένα του σκυλιά. Η θεά Αρτεμις τα σκότισε και έτσι αυτά δεν κατάλαβαν ότι το ελάφι που διαμέλιζαν ήταν ο μεταμορφωμένος κύριός τους. Ο ίδιος μύθος απασχολεί και έναν άλλο ποιητή, τον Γιάννη Δάλλα, ο οποίος όμως συνδέει τον μύθο με τις μάσκες, τις διαρκείς μεταμορφώσεις του σύγχρονου ανθρώπου που φέρνουν την ήττα και την αποτυχία: "Τι ήθελες να περιβληθείς το ένδυμα / το σχήμα του ύστατου ρόλου σου / τάχα για ποια σκοπιμότητα / ποιον να παραπλανήσεις ή να προκαλέσεις / ; ...Φόρεσες λοιπόν το ελαφόδερμα / αυτήν την ολόσωμη μάσκα σου...". (Σαν τον Ακταίωνα, συλλογή <i>Αποθέτης</i>, 1993) . Αντίθετα, ο "αφηγητής" του Μπουκάλα θα επιθυμούσε τον θάνατο του Ακταίωνα, για να ανακουφιστεί από τον πόνο των ενοχών: "Μια φορά τον εσπάραξαν, καταβροχθίζοντας κιόλας ό,τι βλάσφημο έπραξε όταν τον καιρό εφύλαξε να μελετήσει την Αγρία Παρθένο να λούζει στην πηγή την οχυρή της γυμνότητα. Αλλά εγώ είχα να μετρηθώ με τη διάρκεια, στην ευεργετική κακότητα της επανάληψης να ανοίξω το πνεύμα μου...". Ο μάντης, ο Τειρεσίας, μιλά για το ανείπωτο, για το παράδοξο της ζωής, τη δύναμη του νου , την τρέλα, τη ματαιότητα των πάντων, την αίσθηση του κενού και του τίποτε που μερικές φορές δίνει νόημα στα πράγματα, τα οποία στερούνται νοήματος. Ο τυφλός μάντης βλέπει μακριά και βαθιά, η γνώση ωστόσο από εφόδιο μετατρέπεται σε πανικό, σε τρόμο. Η γνώση, λοιπόν, είναι ευλογία και κατάρα συγχρόνως.</div><div style="text-align: center;"><img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b30223.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b30223.jpg" /> </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Η συλλογή <i>Οπόταν πλάτανος </i>(1999) περιλαμβάνει ποιήματα με ποικίλες μορφές, άλλα είναι πεζολογικού τύπου, άλλα με ρίμα ή συρραφή λέξεων, που τονίζουν το παράδοξο της πραγματικότητας, ενώ επαναλαμβάνεται η λέξη "θάνατος". Και τα "άγονα ρήματα" προετοιμάζουν την επόμενη συλλογή που εκδίδεται το 2009 με τον τίτλο <i>Ρήματα</i>, συλλογή που ακουμπά στο δημοτικό τραγούδι και σε λόγια, αλλά και λαϊκά στοιχεία της παράδοσής μας, εκείνα κυρίως που προβάλλουν τις συναισθηματικές και "ιδεολογικές" επιλογές. Η ποιητική συλλογή χωρίζεται σε τρία μέρη: στις <i>Ιστορίες</i>, τα <i>Ερωτήματα</i> και τα <i>Μυθολογήματα</i>. Στο τελευταίο μέρος πρόσωπα του μύθου μονολογούν και αποκαλύπτουν την προσωπική τους περιπέτεια, την αντανάκλαση ιδεών και ό,τι μπορεί να κρύβει το συλλογικό υποσυνείδητο. Εδώ ανήκει το εξαιρετικό ποίημα <i>Μαρσύας</i>, το οποίο συνομιλεί με το ομότιτλο του Γιάννη Δάλλα. Φυσικά και οι δύο ως ποιητές είναι με το μέρος του Μαρσύα, του σπουδαίου μουσικού, ο οποίος ηττήθηκε σε μουσικό διαγωνισμό από τον Απόλλωνα και τιμωρήθηκε σκληρά: γδάρθηκε ζωντανός αφού κρεμάστηκε σε δέντρο, και από το δέρμα του κατασκευάστηκε ασκός. Ο μύθος και στις δύο περιπτώσεις λειτουργεί ως μεταφορά, ως υπαινιγμός για να φανεί με τρόπο εξωλογικό η στάση του ποιητή απέναντι στη δημιουργία, η οποία είναι ταυτόσημη με την έξαρση, τον έρωτα. Η δημιουργία, άλλωστε, φέρνει στο φως το καινούργιο, το πρωτότυπο, αυτό που μεταφέρει συναίσθημα και ιδέες.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Ο ποιητής πότε τρυφερά πότε με πιο δόκιμο τρόπο, ο οποίος όμως δεν στερεί από τον λόγο του την ικμάδα της σκέψης, αναφέρεται στην αγάπη, τον πόθο, τον έρωτα αλλά και στη μνήμη, στο γρήγορο πέρασμα του χρόνου, στο εφήμερο και στον θάνατο. Οι λέξεις δίνουν διέξοδο στο εσωτερικό ηφαίστειο, στην αγάπη για τη ζωή, για κάθε τι μικρό και ασήμαντο. Η συναισθηματική συνομιλία με τα μέρη, αλλά και το όλον καταλήγει σ' ένα διαρκές ταξίδι αναζήτησης.</div><div style="text-align: center;"> <img alt="http://www.biblionet.gr/images/covers/b143592.jpg" src="http://www.biblionet.gr/images/covers/b143592.jpg" /></div><div style="text-align: justify;">Ο Παντελής Μπουκάλας, έπειτα από δέκα χρόνια- το 1999 είχε κυκλοφορήσει η ποιητική συλλογή του <i>Οπόταν πλάτανος </i>-, επανέρχεται με τη συλλογή <i>Ρήματα </i>(Εκδόσεις Άγρα 2009), μια συλλογή που ακουμπά στα δημοτικά τραγούδια και σε λαϊκά στοιχεία της παράδοσής μας, εκείνα κυρίως που προβάλλουν τις συναισθηματικές και «ιδεολογικές» επιλογές του δημιουργού. Ο ποιητής πότε τρυφερά πότε περισσότερο ακαδημαϊκά- χωρίς όμως να χάνεται η ικμάδα της σκέψης και του λόγου- «μιλά» για την αγάπη, τον πόθο, τον έρωτα, αλλά και για τη δύναμη της μνήμης, το γρήγορο πέρασμα του χρόνου, το εφήμερο και τον θάνατο, δίνοντας έτσι στο έργο του υπαρξιακές πινελιές. Γι΄ αυτό άλλωστε οι αντιθέσεις και οι αναγραμματισμοί είναι πολλοί. <br />
<br />
Οι λέξεις δίνουν διέξοδο στο εσωτερικό ηφαίστειο, στην αγάπη του ποιητή για τη ζωή, για κάθε τι μικρό και ασήμαντο. Η συναισθηματική «συνομιλία» με τα μέρη, αλλά και το όλον, καταλήγει σ΄ ένα διαρκές ταξίδι αναζήτησης. <br />
<br />
Το παιχνίδι με τις λέξεις γίνεται η αντανάκλαση ενός άλλου παιχνιδιού, πιο μοιραίου και άρα συνεχώς επαναλαμβανόμενου: <br />
<br />
αυτού ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, αν και ο τελευταίος «δεν υποκορίζεται», ενώ οι εναλλαγές στη χρήση της στίξης, ακόμα κι όταν αυτή καταργείται, οδηγούν στη σιωπή ή τη συνέχιση του ποιήματος και της δημιουργίας στο διηνεκές. <br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Η ποίηση του Παντελή Μπουκάλα, στιβαρή, κινείται άνετα ανάμεσα στην παράδοση και το μοντέρνο, το πειθαρχημένο και το απείθαρχο, ενώ ορίζει το ατομικό και το συλλογικό μέσω της χρήσης των μύθων.</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">Και η ποίηση, η καλή ποίηση, "συμβαίνει", όπως "απλώς συμβαίνει η αγάπη. / Οπως συμβαίνει η θάλασσα". </div><div style="text-align: justify;"><b>Χρύσα Σπυροπούλου </b></div><div style="text-align: left;"><a href="http://www.e-poema.eu/dokimio.php?id=163&pid=22">http://www.e-poema.eu/dokimio.php?id=163&pid=22 </a></div><div style="text-align: left;"><a href="http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4530650&enthDate=08082009">http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4530650&enthDate=08082009</a></div></div></div>ekhttp://www.blogger.com/profile/16917067468567910572noreply@blogger.com