Σε λίγο η αίθουσα ερημώθηκε, ησύχασε. Μόνο, πότε πότε, ακουγόταν πάνω στη σκηνή ένα ανεπαίσθητο σούρσιμο ανάμεσα στις κουρτίνες
Τάκης Κουφόπουλος
"Ο ηθοποιός"

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Όμορφοι κι Ηττημένοι


Συγχρονισμένοι πλήρως
και κάπου ανάμεσα στις αναπνοές
του κόσμου όλου ο γύρος
σ' ογδόντα μέρες, σ' ογδόντα άδικες φυλακές.

Αναστημένοι κι άδειοι
απ' το τριήμερο κάτω απ' τη γη
πόρνες μαζί και άγιοι
σ' ένα αγκάλιασμα, σ' ένα βρόμικο φιλί.

Κι αν το κορμί σου είναι η γη σου
φύτεψε πάθη, θέρισε ενοχές.
Βαλ' τη σοδειά σου μες στην ποδιά σου
πούλα τη στα παζάρια, σ' αγορές.

Όμορφοι κι ηττημένοι
την ήττα γιορτάσαμε με ωραία γιορτή.
Σαν σε εξορία σταλμένοι
κι ούτε τολμήσαμε να ξεστομίσουμε το γιατί.

Κι αν το κορμί σου είναι η γη σου
φύτεψε πάθη, θέρισε ενοχές.
Βαλ' τη σοδειά σου μες στην ποδιά σου
πούλα τη στα παζάρια, σ' αγορές.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Hindi Zahra




Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Ευτυχώς επτωχεύσαμεν

http://www.epikairo.gr/images/stories/istoria_2603_2.jpg
Δεν περνάει μέρα που να μη θυμίζει ότι δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί για την ελληνική οικονομία. Λίγο οι σκελετοί από τη νεοδημοκρατική ντουλάπα που ανέβασαν ακόμη περισσότερο το σατανικό έλλειμμα, ακόμη περισσότερο η συνταγή ΔΝΤ που δεν αποδίδει, όλα δείχνουν ότι έχουμε μπει για τα καλά σε έναν φαύλο κύκλο. Τα μέτρα προκαλούν ύφεση της οικονομίας και η ύφεση της οικονομίας οδηγεί σε νέα μέτρα.
Οπως δεν μπορεί να βάλει κι άλλο χέρι στους μισθούς και τις συντάξεις, η κυβέρνηση θα περικόψει ακόμη περισσότερο τις δαπάνες για τα σχολεία και τα νοσοκομεία, που ήδη βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Χώρια η εκτόξευση της ανεργίας, του πληθωρισμού που παραμένει αχαλίνωτος κι η έλλειψη οποιασδήποτε ελπίδας για επενδύσεις κι ανάπτυξη.
Είναι σαν σε ένα σπίτι που έχει πολλά χρέη -και από δικά του λάθη, αλλά αυτό δεν έχει εδώ σημασία- να αποφασίζεται μείωση των εξόδων. Και η μείωση αυτή να περιλαμβάνει κόψιμο των χρημάτων για αγορά εισιτηρίων ή βενζίνης που χρησιμοποιούν τα μέλη της οικογένειας για να πάνε στη δουλειά τους. Τον πρώτο μήνα κάποια λεφτά θα εξοικονομηθούν, αλλά από τον επόμενο κανείς δεν θα φέρνει λεφτά στο σπίτι. Η οικογένεια θα φάει και τις τελευταίες της οικονομίες -όπως ακριβώς γίνεται τώρα στην Ελλάδα- και σε λίγο θα πεθάνει από την πείνα.
Για να αποφευχθεί το μοιραίο, ίσως πρέπει να κηρύξουμε χρεοκοπία από μόνοι μας. Την προβλέπουν ως αναπόφευκτη ειδικοί απ' όλο το κόσμο και από την προηγούμενη εβδομάδα άρχισαν να μας το συνιστούν ευρωπαϊκές εφημερίδες, όπως οι «Financial Times». Τα κίνητρα είναι συχνά ταπεινά, αλλά υπάρχει και αρκετή δόση αλήθειας στα γραφόμενα. Το 90% του σημερινού ελληνικού χρέους ρυθμίζεται από την ελληνική νομοθεσία. Επομένως, αν γινόταν ένα είδος στάσης πληρωμών με αναδιάρθρωση του χρέους, οι όροι της θα εγκρίνονταν από την ελληνική Βουλή.
Αντίθετα, τα δάνεια που με βάση το μνημόνιο συνάπτει η Ελλάδας με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ δεν διέπονται από το ελληνικό Δίκαιο. Συγχρόνως, οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ξεφορτώνονται όσο περνάει ο καιρός τα ελληνικά ομόλογα και θα είναι πιο σκληρές στις διαπραγματεύσεις. «Είναι σαν να δανείζεσαι από τη μαφία για να ξεπληρώσεις μία προκαταβολή στη γιαγιά σου», καταλήγουν οι «Financial Times». Γι' αυτό και δεν μοιάζει πολύ συμφέρουσα η επιμήκυνση του χρέους, για την οποία κάνει λόγο τελευταία η ελληνική κυβέρνηση.
Φυσικά, η στάση πληρωμών είναι σεισμός και μην ακούτε τους καταφερτζήδες λαοπλάνους που υπόσχονται ότι θα τη σκαπουλάρουμε εύκολα, βάζοντας φέσι στους κουτόφραγκους. Μπορεί να μην υπάρχουν χρήματα για την πληρωμή μισθών ή συντάξεων και προφανώς θα συνοδευτεί με αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ, γεγονός που θα έχει απρόβλεπτες, δραματικές συνέπειες. Θα είναι κάτι αντίστοιχο με την πτώση των καθεστώτων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν ουσιαστικά χωρίς νόμισμα αλλά και χωρίς κυβέρνηση, πράγμα που πιθανότατα θα συμβεί κι εδώ.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μια λύση θα ήταν οι πλούσιες χώρες της Ευρώπης να καταλάβαιναν ότι η σημερινή ευρωζώνη αποτελεί έναν μηχανισμό διεύρυνσης των ανισοτήτων σε βάρος της περιφέρειας και ν' άλλαζαν πολιτική για να μην τους γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά με ηγέτες επιπέδου Μέρκελ τι να περιμένει κανείς; Ήδη, με τις θέσεις που εξήγγειλε τη προηγούμενη εβδομάδα, οδήγησε την Ιρλανδία στην αγκαλιά της τρόικας και περιμένει στον προθάλαμο η Πορτογαλία.
Ισως η λύση θα είναι να χρεοκοπήσουν κι άλλοι και να γίνουμε πολλοί. Γιατί μόνοι μας είναι αδύνατο να τα καταφέρουμε. Ήδη, στην κυβέρνηση άρχισαν να αρθρογραφούν κατά του μνημονίου. Προβλέπω ότι σε λίγο καιρό οι υπουργοί θα εφαρμόζουν το μνημόνιο το πρωί αλλά το απόγευμα θα κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις εναντίον του.
Στέλιος Κούλογλου

Lifo 24/11/2010

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ενώπιον Θεών και ανθρώπων


Το 1996, η απαγωγή και δολοφονία εφτά μοναχών που ζούσαν στο χωριό Τίμπιριν της Αλγερίας, ήταν το αποκορύφωμα της βίας και της αγριότητας που είχε ξεσπάσει λόγω της αντιπαράθεσης της κυβέρνησης και των εξτρεμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων που θέλανε να τη συντρίψουν. Η εξαφάνιση των μοναχών- που βρεθήκανε στη μέση αυτής της αντιπαράθεσης- είχε τεράστια επίδραση στις κυβερνήσεις, τις θρησκευτικές κοινότητες και τη διεθνή κοινή γνώμη. Η ταυτότητα των δολοφόνων και οι ακριβείς συνθήκες της δολοφονίας παραμένουν ένα μυστήριο έως και σήμερα. 
Την υπόθεση ανέλαβαν τα γαλλικά δικαστήρια το 2003. Ορισμένα έγγραφα αποκαλύφθηκαν μόλις πρόσφατα. Στους επερχόμενους μήνες ενδέχεται να γίνουν νέες αποκαλύψεις που θα φωτίσουν επιτέλους την αλήθεια. 
http://www.cineklik.com/picx%5Cfilms%5CDes-Hommes-Et-Des-Dieux-0.L.jpg
Η ιστορία ξεκινά λίγες εβδομάδες πριν οι τρομοκράτες εκδώσουν τελεσίγραφο, προς όλους τους ξένους  να εγκαταλείψουν τη χώρα. Μια οπλισμένη ομάδα τρομοκρατών εισβάλει στο μοναστήρι την παραμονή των Χριστουγέννων. Το δίλημμα των μοναχών: να μείνουν ή να φύγουν; Η απόφαση θα πρέπει να είναι ομόφωνη. Η κάθε απόφαση όμως για εκείνους έχει και τις αντίστοιχες συνέπειες.  Όταν θα αρνηθούν την προστασία του στρατού, η κυβέρνηση τους ζητά να επιστρέψουν στη Γαλλία.
Ο κάθε μοναχός θα πάρει την απόφαση του εκτιμώντας τους ανθρώπινους, πολιτικούς και θρησκευτικούς κινδύνους κι αναζητώντας την απάντηση μέσα από τα βάθη της ψυχής και της συνείδησης του. Αυτή η ένταση συνοδεύει την πρακτική και μυστική καθημερινότητα της κοινότητας: οι δεσμοί τους με τους ντόπιους, το πνεύμα ειρήνης και φιλευσπλαχνίας, είναι οι τρόποι με τους οποίους προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη βία που κατατρώει τη χώρα.
Το Ενώπιον Θεών κι Ανθρώπων, είναι ο μάρτυρας της αφοσίωσης των μοναχών στο να μεταδώσουν το μήνυμα της ειρήνης στους μουσουλμάνους αδελφούς τους: στην πιθανότητα ύπαρξης αδελφικού και πνευματικού κοινού εδάφους μεταξύ του χριστιανισμού και του ισλαμισμού.
Οι μοναχοί αποκαλούσαν το στρατό «οι αδελφοί της πεδιάδας» και τους τρομοκράτες «οι αδελφοί των βουνών». Κάθε άλλο παρά αδαείς, γνώριζαν πολύ καλά ότι ήταν ανάμεσα σε δύο πλευρές με διφορούμενες θέσεις.
Η ταινία του Μποβουά υιοθετεί την οπτική γωνία των μοναχών και τους ρυθμούς ζωής στο Κιστερκιανό μοναστήρι. Η ζωή της κυλά σύμφωνα με τη Βίβλο, τον Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου (γράφτηκε τον 7ο αιώνα) και τα απομνημονεύματα των πατέρων της μοναχικής ζωής.
Χρησιμοποιεί τις παραδοσιακές μορφές μοναστικής προσευχής. Η «λειτουργία των ωρών» , είναι μια ομαδική προσευχή βασισμένη σε ψαλμωδίες, που γίνεται σε παρεκκλήσι εφτά φορές την ημέρα. Το τραγούδι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προσευχής και του ρυθμού της Κιστερκιανής ζωής. Οι μοναχοί τραγουδούν με μια φωνή για να εισέλθουν στην κοινωνία με την Ανάσα της Ζωής. Ομόφωνα, ενώνονται ως ένας.
Οι Κιστερκιανοί μοναχοί προτιμούν τη σιωπή – το οποίο είναι και κανόνας- κατή τη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας. Αλλά η ζωή τους
χτίζεται με βάση τη διδασκαλία του ηγουμένου, και ομαδικές ανταλλαγές γνωστές ως «κεφάλαια». Όλες οι αποφάσεις παίρνονται με ψηφοφορία, αφού έχουν γίνει συζητήσεις του καθενός με τον ηγούμενο.
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBugs0e6p3e88zRKbJg-rLaW-diXpxT3NDbB1Js782u8lqlJmEfBavONDIzgdJ5Nwzs-pAa2-juw2kFcaVmFFTKmALZ0lnnvc54u_cb3X3ZlkoHGvqyPaWcZCjEwTE3qD5IQYD0plCKHUo/s1600/ett3.jpg
26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1991Το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας (Front Islamique du Salut (FIS)) κερδίζει τον πρώτο γύρο των Βουλευτικών Εκλογών της Αλγερίας.11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1992Κηρύσσεσαι κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1992
Ο πρόεδρος Μοχάμεντ Μπουντιάφ δολοφονείται.
30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1993

Η Ένοπλη Ισλαμική Ομάδα (Groupe Islamiste Armee (GIA) ) εκδίδει τελεσίγραφο προς όλους τους ξένους να εγκαταλείψουν τη χώρα.
26 ΜΑΡΤΙΟΥ 1996Μια οπλισμένη ομάδα απαγάγει εφτά μοναχούς από το χωριό Τιμπιρίν: τον ηγούμενο Κριστιάν Ντε Τσεργκί (59), τους πατέρες Κριστόφ Λεμπρετόν (45), Σελεστίν Ρινγκάρντ (62), Μπρούνο Λεμαρτσάντ (66) και τους αδελφούς Λυκ Ντοσιέρ (82), Πολ- Φαβρ Μιβίλ(57) και Μισέλ Φλερύ (52).
18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1996Η GIA αναλαμβάνει πλήρη ευθύνη για την απαγωγή.21 ΚΑΙ 23 ΜΑΪΟΥ 1996Η GIA ανακοινώνει τη δολοφονία των εφτά μοναχών, έπειτα από τις άκαρπες διαπραγματεύσεις μεταξύ της γαλλικής και της αλγερινήςκυβέρνησης.
30 ΜΑΪΟΥ 1996Ανακαλύπτονται τα κεφάλια των εφτά μονάχων.
22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1997

Η σφαγή στο χωριό Μπεντάλια, αναβιώνει τις υποψίες για την ανάμειξη του στρατού στις απαγωγές και στους φόνους στην Αλγερία.
1998 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ
Μείωση της βίας και αστάθειας στην Αλγερία, προσπάθεια συμφιλίωσης.
9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2003
Ένα μέλος οικογένειας ενός εκ των μοναχών, και ηγούμενος του Κιστερκιανού Τάγματος, ζητά δικαστικό έλεγχο, αμφισβητώντας την επίσημη εκδοχή της Αλγερινής κυβέρνησης για τα γεγονότα του ’96.
29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2005
Ένα δημοψήφισμα υποστηρίζει τον καταστατικό χάρτη της «εθνικής συμφιλίωσης», που πρότεινε ο Πρόεδρος Μπουτεφλίκα, προσφέροντας υπό όρους αμνηστία στα μέλη των ενόπλων δυνάμεων τη δεκαετία του ’90, κι απαγορεύοντας οποιαδήποτε μελλοντική αναφορά στην ιστορία της Αλγερίας.
20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009
Αποχαρακτηρισμός ορισμένων γαλλικών εγγράφων, μετά την επιβεβαίωση του πρώην Ακολούθου της Γαλλικής Άμυνας στο Αλγέρι, ότι οι εφτά μοναχοί ήταν τα θύματα ενός λάθους που είχε κάνει ο αλγερινός στρατός.

http://www.hotel-ami.gr/karten/algerien_tunesien.gif 
Η Αλγερία, η χώρα που χωρίζει την Αφρική από την Ευρώπη, χτυπήθηκε από τη βία τον τελευταίο μισό αιώνα. Πάνω από ένα εκατομμύριο Αλγερινούς σκοτώθηκαν στον αγώνα για ανεξαρτησία από τη Γαλλία το 1962, ενώ πρόσφατα η χώρα ανάκαμψε από τις βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που προκάλεσαν οι εκλογές του 1992.
Οι πρώτοι κάτοικοι της Αλγερίας ήταν οι Βερβερίνοι, μέχρι τον 7ο αι. όπου οι Άραβες κατέλαβαν τη Βόρειο Αφρική. Μένοντας κυρίως στις ορεινές περιοχές, οι Βερβερίνοι αντιστάθηκαν στην συνεχώς επεκτεινόμενη αραβική επιρροή, καταφέρνοντας να διατηρήσουν ένα μεγάλο μέρος της γλώσσας και της κουλτούρας τους. Σήμερα αποτελούν το 30% περίπου του πληθυσμού.
Κομμάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τον 16ο αι., η Αλγερία κατακτήθηκε από τους Γάλλους το 1830 και πήρε τη μορφή «διαμερίσματος». Ο αγώνας για την ανεξαρτησία ξεκίνησε το 1954 με επικεφαλής το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, όπου ανέβηκε και την εξουσία όταν αυτή επιτεύχθηκε το 1962.
Τη δεκαετία του '90, στην πολιτική ζωή της Αλγερίας κυριάρχησε η διαμάχη ανάμεσα στο στρατό και τους Ισλαμιστές. Το 1992, οι εκλογές που κέρδισε το Ισλαμικό κόμμα ακυρώθηκαν, προκαλώντας έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, όπου πάνω από 150.000 ανθρώπους σφαγιάστηκαν.
Η αμνηστία του 1999 οδήγησε πολλούς επαναστάτες να κατεβάσουν τα όπλα τους. Η βία κόπασε σε μεγάλο βαθμό, παρόλο που η χώρα παραμένει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Το 2001 η κυβέρνηση συμφώνησε σε μία σειρά αιτημάτων της μειονότητας των Βερβερίνων, συμπεριλαμβανομένης της επίσημης αναγνώρισης της γλώσσας τους, μετά από πολύμηνες αναταραχές της νεολαίας των Βερβερίνων που ζητούσαν μεγαλύτερη πολιτική και πολιτιστική αναγνώριση.
http://farm3.static.flickr.com/2359/2513316191_c92f73df91.jpg?v=0

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Morning Mist

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Τύπου “Εθνικής Εορτής”…

Από το "Ποντίκι"

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

Διονύσης Τσακνής

Semih Kaplanoğlu - Bal, Μέλι


Ο Γιουσούφ είναι μοναχοπαίδι και ζει με τους γονείς του σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή. Για το νεαρό αγόρι, το γειτονικό δάσος είναι ένα μέρος μυστηρίου και περιπέτειας όπως το ζει ενώ συνοδεύει τον πατέρα του στη δουλειά καθημερινώς. Ο πατέρας του ο Γιακούπ είναι μελισσοκόμος και έχει τοποθετήσει τις ειδικώς κατασκευασμένες κυψέλες του στην κορυφή των πιο ψηλών δέντρων του δάσους. Ο Γιουσούφ και ο Γιακούπ έχουν μια πολύ δυνατή σχέση, μοιράζονται τα ίδια όνειρα και έχουν τα δικά τους μυστικά.
Από την άλλη μεριά, στο σχολείο ο Γιουσούφ έχει μια πολύ δυσάρεστη σχέση με τους συμμαθητές του λόγω της δυσλεξίας που τον κάνει να ντρέπεται την ώρα των μαθημάτων. Κι ενώ οι ανησυχίες του για τα μαθήματα εξακολουθούν, ο πατέρας του πρέπει να ταξιδέψει σε ένα μακρινό δάσος για μια ριψοκίνδυνη αποστολή. Με τους οικονομικούς πόρους της οικογένειας να λιγοστεύουν εξαιτίας της ολοένα και πιο συχνής φυγής των μελισσών, ο Γιακούπ δεν έχει άλλη λύση από το να μεταφέρει τις κυψέλες του σε άλλη ορεινή περιοχή.

Όμως οι μέρες περνούν και αυτό ανησυχεί τόσο τον Γιουσούφ όσο και τη μητέρα του. Η απόφαση του νεαρού αγοριού να αναζητήσει τον πατέρα του, θα τον οδηγήσει σε «μονοπάτια» που έως τότε δεν είχε ποτέ «περπατήσει».

Είναι το τρίτο μέρος της «τριλογίας του Ιωσήφ - Γιουσούφ» (οι άλλες δύο ταινίες είναι το "Αυγό" , 2007, και το "Γάλα"2008), στο οποίο ο Καπλάνογλου παρουσιάζει τα παιδικά χρόνια του ήρωά του, σε μια ευαίσθητη και συγκινητική ιστορία που εντυπωσιάζει με την απλότητα της και τους αργούς ρυθμούς που όμως βοηθούν πολύ στην εξέλιξη της ταινίας, την σκιαγράφηση των χαρακτήρων και την παρουσίαση του χώρου στον οποίο ζει η οικογένεια του Γουσούφ. Η φετινή Χρυσή Άρκτος της Μπερλινάλε


Δεν ήταν καθόλου εύκολο να βρω αυτό το παιδί. Πραγματικά έψαχνα αυτό το συγκεκριμένο βλέμμα. Μίλησα με πάρα πολλά παιδιά. Σχεδόν προς το τέλος, ενώ πλησίαζαν τα γυρίσματα, βρήκα το συγκεκριμένο αγόρι, το οποίο έχει εντελώς αντίθετο χαρακτήρα απ’ αυτόν που υποδυόταν. Ο Bora Altas είναι πολύ κοινωνικός, πολύ κινητικός, ομιλητικός, με χιούμορ και γεμάτος ενέργεια. Στην ταινία δεν μιλάει πολύ, τραυλίζει… Γι’ αυτό τον αντιμετώπισα σαν ηθοποιό. Υπήρχαν δύο δάσκαλοι. Ο ένας ήταν ο κακός κι ο άλλος ο καλός. Υπήρχα και εγώ που ήμουν πότε καλός και πότε κακός. Μιλήσαμε πάρα πολύ, του έδειξα σεβασμό, γίναμε φίλοι, του εξήγησα κάποια παραδείγματα… Του είπα ότι είμαστε μια ποδοσφαιρική ομάδα και εσύ είσαι αυτός που βάζει το γκολ. Εσύ θα τα βάζεις τα γκολ. Και όποτε τελειώναμε μια καλή σκηνή, φωνάζαμε όλοι γκολ και χειροκροτούσαμε! Όταν πήγαμε στο Βερολίνο για το Φεστιβάλ, είχε ενθουσιαστεί γιατί πρώτη φορά πήγαινε σε μια τέτοια πόλη και έλεγε «πάμε να πάρουμε το παγκόσμιο κύπελλο»!... 
Semih Kaplanoglu

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

«Η µοίρα της Ευρώπης παίζεται στην Ελλάδα»

http://s.enet.gr/resources/2010-11/9648484-thumb-large.jpg
Τους ανησυχεί το ελληνικό πρόβληµα που είναι και ευρωπαϊκό, τους ανησυχεί και η εµµονή πολλών _ στη Γαλλία και εδώ _ στη µαρξιστική σκέψη. Τα δύο «κακά παιδιά» της Γαλλίας διηγήθηκαν στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας πώς ένα sms τούς έκανε να συγγράψουν το βιβλίο τους
Τον απασχολείπολύ η Ελλάδα τον Μπερνάρ - ΑνρίΛεβί. Τη θεωρεί σήµερα «εργαστήρι της Ευρώπης», πιστεύειότι «εδώστην Ελλάδα παίζεται σήµερατο µέλλον της Ευρώπης». Και κοιτάζει µε κριτική διάθεση τααντίπαλα στρατόπεδα. «Από τη µία έχετε µια άρχουσα τάξη που δεν πληρώνει φόρους. Από την άλλη µια αρχαϊκή µαρξιστική Αριστερά που τροµάζει. Αυτά είναι πολύ σηµαντικά θέµατα για όλους µας. Για τους Ελληνες, βέβαια, είναι ζητήµατα ζωής και θανάτου».

Αυτά από τον φιλόσοφο, συγγραφέα, δηµοσιογράφο,κινηµατογραφιστή Λεβί, έναναπό τουςπιο γνωστούς εκτός συνόρων γάλλους διανοουµένους. Με τηνπλούσια κώµη τουκαι το πολύ επικοινωνιακό στυλ. Σίγουρα ούτε αυτός,ούτε οΜισέλΟυελµπέκ, οπιο πολυµεταφρασµένος γάλλος πεζογράφος αυτήτη στιγµή, είναι ακριβώς αυτό που θα ονοµάζαµε αριστεροί. Τον Ουελµπέκ, που ήρθε µαζί µε τον Λεβί στην Αθήνα, µε νωπότον κότινο τουΒραβείου Γκονκούρ για το τελευταίο του µυθιστόρηµα – κότινος πουυπόσχεται εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις –, τον απασχολεί λιγότεροτο ελληνικό ζήτηµα και περισσότερο η κακήκατάσταση της λογοτεχνικής κριτικής στη Γαλλία. Θεωρεί ότι το επίπεδοτων γάλλων διανοουµένωνείναι σχετικά καλό, αλλά δεν συµφωνεί και πολύ µε τον Λεβίπου θεωρεί ότι η δηµόσια συζήτηση στηΓαλλία εκτός από ζωντάνια διαθέτει και ποιότητα. Με την αργόσυρτη και χαµηλής έντασης φωνή του, την ιδιαίτερη άρθρωσή του και το απλανές βλέµµα όταν σκέφτεται, λέει: «Η εµµονή πολλών στη µαρξιστική σκέψηµού είναι επώδυνη». Ταυτόχρονα, µε ένα ύφος αλα Γούντι Αλεν, προσθέτει: «Τώρα τελευταία παίρνουν τις ιδέεςµου στα σοβαρά. Αυτό είναι ανησυχητικό! Θεωρούσα πάντα ότι είµαι εξαιρετικόςπαρατηρητής. Αλλά το να έρχονται τώρα και να ζητούν τιςπροτάσεις µου, µεδεδοµένο το πώς είµαι, πώς είναι οχαρακτήρας µου, αυτότο θεωρώ ανησυχητικό. Φαίνεταιότι τα πράγµατα δεν πάνε καλά καιο κόσµος δεν ξέρει προς τα πού να στραφεί».
Μ. Πιμπλής, "Τα Νέα"
http://www.biblionet.gr/images/covers/b159973.jpg
Πρώτη γαλλική έκδοση σε 100.000 αντίτυπα, τήρηση πλήρους μυστικότητας γύρω από τις λεπτομέρειες και το περιεχόμενο, τέλεια σκηνοθεσία για το λανσάρισμα ενός βιβλίου που συνέδεσε δυο συγγραφείς εντελώς ανόμοιους, τον Μισέλ Ουελμπέκ και τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβύ. Με μοναδικό κοινό σημείο τους, κατά δήλωσή τους, την περιφρόνηση και την απέχθεια που προκαλούν με κάθε βιβλίο τους. Ό,τι ακριβώς χρειάζονταν τα ΜΜΕ για να τους ρίξουν στην πυρά, προτού καλά καλά προλάβει το βιβλίο να διαβαστεί...

Η συνέχεια, ωστόσο, διέψευσε τις κακές γλώσσες. Η δημοσιευόμενη αυτή ηλεκτρονική αλληλογραφία μεταξύ των δύο "κακών παιδιών" της σύγχρονης Γαλλίας εξελίχθηκε σε ευχάριστη έκπληξη. Η ανταλλαγή εξομολογήσεων έχει συνοχή και ρυθμό, και διαβάζεται απνευστί.

Η συζήτηση αφορά -μεταξύ πολλών άλλων επίκαιρων και ανεπίκαιρων ζητημάτων- τη στράτευση των διανοουμένων, τις αποκλίσεις του στοχασμού που γεννήθηκε στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, την ποίηση και τη λογοτεχνία, την εβραϊκότητα και την αθεΐα, την έννοια της ύπαρξης, το ρόλο της μητέρας ή της απουσίας της, τη σχέση με τους γονείς και την καταγωγή, αλλά και τις απαρχές της φιλοσοφίας και των αναζητήσεων του ανθρώπου.

Ένα βιβλίο που αφυπνίζει στον αναγνώστη την αγάπη για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

H πόλη γουστάρει, δήμαρχο Μπουτάρη

http://protovoulia2010.gr/wp-content/uploads/2010/09/boutaris.jpg
Όταν ο Γιώργος Καμίνης ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, γνωστός τηλεοπτικός αστέρας τον απεκάλεσε «Κομένος– Καμένος ή κάπως έτσι». Μπέρδευε επίτηδες δηλαδή το όνομα του για να καταλάβουμε όλοι ότι ο νέος υποψήφιος δεν είναι καλοδεχούμενος στο κυρίαρχο πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα. Και δεν ήταν βεβαίως η πρώτη φορά που ένας πρωτοεμφανιζόμενος εισέπραττε αυτή τη συμπεριφορά.

Τα ίδια συνέβησαν και με τον Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξαν δημοσιογράφοι που έδωσαν προεκλογικά περισσότερο χρόνο στον Άνθιμο (!) πάρα στον ίδιο τον Μπουτάρη. Δεν σας ξέρουμε δηλαδή και - πολύ περισσότερο - δεν θέλουμε να σας μάθουμε. Κάνουμε μόνο αστειάκια με το όνομα σας, το παρελθόν σας, τις προτάσεις σας. Κυρίως με τις προτάσεις σας. Οι νέες ατζέντες δεν είναι καλοδεχούμενες από τους παλιούς υπηρέτες του συστήματος, είτε γιατί δεν τις γνωρίζουν και βαριούνται να τις μάθουν είτε γιατί ταρακουνούν εξουσίες και θέσφατα.

Και μπορεί το ΠΑΣΟΚ να πανηγύρισε χθες βράδυ τις νίκες του Καμίνη και του Μπουτάρη αλλά αυτό δεν διαγράφει το γεγονός ότι η πλειοψηφία των βουλευτών του στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη αδιαφόρησε, για να μη πω σαμπόταρε, τις υποψηφιότητες τους. Άλλωστε στη Θεσσαλονίκη οι Πασόκοι είχαν από παλιά ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Μπουτάρη. Πριν τέσσερα χρόνια απέρριψαν την υποψηφιότητα του, κατέβασαν δικό τους κομματικό υποψήφιο, κατατροπώθηκαν και φέτος που ο Παπανδρέου ανακοίνωσε Μπουτάρη … ξίνισαν τα μούτρα τους.

Παρ' όλα αυτά όμως ο Καμίνης και ο Μπουτάρης τα κατάφεραν. Και πού; Ο Καμίνης στην πόλη που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση και ο Μπουτάρης στο … προπύργιο των συντηρητικών ιδεών. Η νίκη τους κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και όλα τα κατεστημένα είναι τεράστια. Αντιστοίχως, στον Πειραιά και την Πάτρα - παραδοσιακά πράσινα κάστρα - οι αμιγώς κομματικοί υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ δεν τα κατάφεραν.

Και αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να πάρει ο Γιώργος Παπανδρέου (αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς). Η κοινωνία θέλει να περιοριστεί η εξουσία των κομμάτων. Οι πολίτες έχουν βαρεθεί τους κομματικούς ινστρούχτορες. Η κρίση θέλει Μπουτάρηδες και Καμίνηδες. Κι αν δεν μπορούν οι ίδιοι να τους ανακαλύψουν τουλάχιστον να μη το εμποδίσουν να συμβεί. Γιατί θα συμβεί. Συμβαίνει ήδη δηλαδή.
Σταύρος Θεοδωράκης
Από το protagon

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Περί φωτίσεως (*)

http://www.stirlingfoods.com.au/images/beans_legumes.jpg
Μετά το άγχος, στο όριο συχνά της υστερίας, επιβάλλεται λίγη χαλάρωση και προπαντός ψυχραιμία. Μπας και καταλάβουμε τι έγινε ακριβώς την περασμένη Κυριακή, και τι γυρεύει και υπόσχεται σήμερα ο δεύτερος γύρος. Το ουσιώδες πάντως είναι πως η φούσκα των άμεσων βουλευτικών εκλογών έσκασε με παταγώδες παφ, απογοητεύοντας όσους φαντάστηκαν εφιάλτες και οράματα· αναλόγως. Ζητούμενο είναι τώρα πώς θα μοιραστούν τα υπόλοιπα κουκιά, άλλα γεμάτα κι άλλα τζούφια, εν γνώσει ότι τα γεμάτα τρώγονται, ωμά ή βρασμένα, ενώ τα τζούφια φτύνονται. Προσοχή λοιπόν στο πλασάρισμα.

Στο μεταξύ, εν είδει πρόχειρου απολογισμού, πρέπει να ομολογήσουμε πως και οι μεν και οι δε μας ζάλισαν με το διαβόητο μνημόνιο. Οι πρώτοι για να το περισώσουν, οι δεύτεροι για να το πετάξουν στα σκουπίδια. Οι πρώτοι απαιτώντας καλά και σώνει ομολογία πίστεως: το γνωστό «Πιστεύω», μαζί μάλιστα με το δυτικόφρονο filioque. Οι δεύτεροι ανακαλώντας τον βαφτιστικό εκείνον διάλογο όπου ο παπάς ρωτά: Απετάξω τω Σατανά; Και ο νονός απαντά, εκ μέρους του αμίλητου ακόμη βαπτιζόμενου βρέφους: Απεταξάμην.
Εχω λοιπόν την αίσθηση ότι σ΄ αυτό το εκβιαστικό δίλημμα αντέδρασαν όσοι προτίμησαν την αποχή (κοντά οι μισοί ψηφοφόροι), λέγοντας από μέσα τους και προς τα έξω: «Ευχαριστώ δεν θα πάρω». Στο κάτω κάτω πρόκειται για μια λέξη μάλλον στραβά χρησιμοποιημένη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Που αποκρύβει, αντί να δηλώνει, το πραγματικό της νόημα. Αφού μνημόνιο συντάσσει και κρατά όποιος συνήθως ξεχνά, για να θυμηθεί τι πρέπει να αγοράσει, τι έχει να πουλήσει, να πάρει το χάπι του ή να γράψει ένα κείμενο. Το κάνει δηλαδή ο ίδιος για τον εαυτό του· δεν του το επιβάλλουν οι άλλοι, για δική τους ασφάλεια, και για δικό τους, λίγο-πολύ, συμφέρον, υπονοώντας πως ο πελάτης τους τα έχει ελαφρώς, ή και βαρέως, χαμένα. Οσο για το πραγματικό περιεχόμενο της λέξης, ελάχιστοι είναι σε θέση να το περιγράψουν με ακρίβεια, ακόμη κι αν είναι υπουργοί.

Για να σοβαρευτώ: τόσο το αποδιοπομπαίο «μνημόνιο» όσο και η αριστοκρατική «περαίωση» χρειάζονται επειγόντως, γλωσσική και πραγματολογική, απομάγευση. Για το μνημόνιο ευτυχώς την επιχειρεί εύστοχα και θαρραλέα σ΄ ένα δισέλιδο άρθρο του ο Πάσχος Μανδραβέλης, υπό τον τίτλο «Η ζωή χωρίς το μνημόνιο». Δημοσιευμένο στο πρώτο τεύχος ενός νέου περιοδικού, αξιοζήλευτου πράγματι για την ποιότητα, την εντιμότητα και το αποκαλυπτικό του θάρρος. Επιγράφεται «Τhe books΄ journal», διευθύνεται από τον Ηλία Κανέλλη, διαθέτει τριμελή Γραμματεία Σύνταξης και υποστηρίζεται από δωδεκαμελή Επιστημονική Επιτροπή. Διάβασα το πρώτο τεύχος απαρχής μέχρι τέλους με αμείωτο ενδιαφέρον, και το συστήνω εκθύμως.

Επιστρέφοντας στην απομάγευση του μνημονίου και των συμφραζομένων του, αντιγράφω την πρώτη παράγραφο από το άρθρο του Μανδραβέλη: «Λέγονται πολλά για το “Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής”, όπως είναι ο ακριβής τίτλος της συμφωνίας που έκανε το ελληνικό κράτος με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τα περισσότερα είναι λάθος και κάποια είναι ψέματα». Τα βασικά στοιχεία αυτής της σκόπιμης παραπλάνησης αποκαλύπτονται και επεξηγούνται ευθαρσώς στην ανάπτυξη του άρθρου, που φαίνεται να συμπυκνώνει ομόλογο κείμενο μεγαλύτερης έκτασης. Πέραν αυτού, να θυμίσω ένα ακόμη, μεθοδολογικό τώρα, λάθος (σκόπιμο και αυτό) που γίνεται, όταν και όπου ανταγωνίζονται σκληρά τους μνημονικούς οι αντίπαλοι του μνημονίου, δίχως να προτείνονται συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της παρατεινόμενης οικονομικής κρίσης, το κύριο βάρος της οποίας το επωμίζονται οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Σ΄ αυτές λοιπόν τις περιπτώσεις προηγείται και κυριαρχεί ο αντίλογος εις βάρος του λόγου, φράζοντας έτσι εκ προοιμίου την έξοδο προς τον ωφέλιμο διάλογο, ώστε να αποφεύγονται ανήκεστες κοινωνικές εντάσεις και ρήξεις. Γνωστού όντος ότι τόσο ο ενδιάμεσος αντίλογος όσο και ο παρεπόμενος διάλογος προϋποθέτουν έναν προηγούμενον, έγκυρο και συστηματικό, λόγο, που απαιτεί διάθεση, ικανότητα και μόχθο σκέψης για να συνταχθεί, να κυκλοφορήσει και να τεθεί προς συζήτηση. Σ΄ αυτό δυστυχώς το κεφάλαιο το έλλειμμα συνεχώς αυξάνεται αντί να ελαττώνεται. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έλλειμμα πολιτικής παιδείας, όπως το έχει δημοσία επισημάνει ο ιστορικός Γιώργος Δερτιλής.

Τελειώνω με μια απροκάλυπτη σύσταση υπερψήφισης του Μπουτάρη ως δημάρχου στη Θεσσαλονίκη και του Καμίνη στην Αθήνα: και οι δύο διεκδικούν τη δημαρχική αρχή ως ενεργοί πολίτες· όχι ως τρόφιμοι της πολιτικής εξουσίας. Και αυτό έχει βαρύνουσα σημασία, σε μιαν εποχή μάλιστα που η υπόληψη της πολιτικής και των πολιτικών βρίσκεται σε προβληματική στάθμη.
Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης
Το Βήμα, 14/11/2010, "Από γύρο σε γύρο"

(*)Saramago, José."Περί φωτίσεως" εκδ. Καστανιώτη, 2006

http://www.biblionet.gr/images/covers/b109380.jpg
Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, "φωτίζεται", και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το κράτος όμως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Γκιουλεκιάδα

http://www.stronghold-knights.com/site/album/aubergine/apse.jpg
Πριν κάμποσα χρόνια ο γλωσσολόγος Γεώργιος Μπαμπινιώτης συμπεριέλαβε στην έκδοση ενός λεξικού στο λήμμα «Βούλγαρος» και τη σημασία του οπαδού των ποδοσφαιρικών συλλόγων της Θεσσαλονίκης1. Τούτο ήταν η αφορμή να δεχθεί δριμεία επίθεση από ακραίες εθνικιστικές ομάδες. Στη δημόσια αντιπαράθεση πήρε θέση και ο δημοσιογράφος του εθνικιστικού Ελληνικού Βορρά Κωνσταντίνος Γκιουλέκας, ο οποίος επέκρινε τον επιστήμονα για την υποτιθέμενη αστοχία του. Ο λεξικογράφος, σύμφωνα με τον επίδοξο γνωμηγήτορα του εθνικιστικού φύλλου, δεν έλαβε υπόψη του τους πιθανούς κινδύνους στους οποίους θα ενέπλεκε το ελληνικό Έθνος με την επιπόλαιη ενέργειά του να συμπεριλάβει στο λεξικό και τη σημασία που έχει μια λέξη στην ιδιόλεκτο των αθλητικών σταδίων2.
   Στο ίδιο λεξικό διαβάζουμε στο λήμμα «κόγχη» τα εξής: «κόγχη: ΓΕΩΛ. κοίλωμα με αμφιθεατρικό και ημικυκλικό σχήμα, που βρίσκεται στην επιφάνεια τού εδάφους και που σχηματίστηκε από τις διαβρωτικές διεργασίες, παγετώνα»3.
   Δεν επιλέξαμε τυχαίως τη λέξη «κόγχη». Ο δημοσιογράφος Κ. Γκιουλέκας τη χρησιμοποιεί τακτικά σε σχόλια που αφορούν στην Ελλάδα και την ιστορία της. Η χώρα παρομοιάζεται με «μικρή κόγχη»: «…όσο υπάρχουν Έλληνες σε τούτη τη μικρή κόγχη της Μεσογείου…»4. Η Ελλάδα είναι κοίλωμα της Μεσογείου; Η μεταφορά ξενίζει, αλλά δεν έχει γίνει από παραδρομή.
   Η λέξη κόγχη χρησιμοποιείται συχνά για να καταδειχθεί η δυσαναλογία ανάμεσα στη στενότητα του ιστορικού γεωγραφικού χώρου και το υποτιθέμενο διαχρονικό μεγαλείο των κατοίκων της: «...δεν σημαίνει ότι έπαψαν να κατοικούν σε τούτη την βραχώδη κόγχη της Βαλκανικής Έλληνες, όπως και εκείνοι οι παλαιοί…»5. Και είναι το αιώνιο φυλετικό ποιόν των κατοίκων της, το οποίο προσδίδει στη «χώρα-κόγχη» διαστάσεις θρύλου: «...όσο ζει αυτή η φυλή, που κατοικεί στη θρυλική τούτη κόγχη της Μεσογείου…»6. Η σπουδαιότητά της επιβεβαιώνεται διαρκώς από την εποχή του μύθου έως τη σημερινή των δύο κατόχων του βραβείου Νόμπελ στην ποίηση, οι οποίοι αποτελούν και τη σύγχρονη απόδειξη «ότι σε τούτη την κακοτράχαλη κόγχη της Μεσογείου καίει άσβεστη του Προμηθέα η δάδα και αναπαράγεται, επί 4.000 χρόνια, η ίδια φυλή, το ίδιο Γένος»7. Έτσι, «...σε τούτη τη μικρή αυτή κόγχη της Μεσογείου...»8 αναμετριόμαστε με τις «...χιλιετηρίδες της ζωής του ελληνικού Έθνους…»9. Η «κόγχη» φαίνεται ότι αποτελεί το δοκιμαστικό σωλήνα για τη βιολογική διαιώνιση της σπάνιας φυλής των Ελλήνων. Το Λεξικό του Γεωργίου Μπαμπινιώτη, ωστόσο, επιμένει, ότι «κόγχη» σημαίνει κοίλωμα. Ένας μικρός χηραμός η Ελλάδα στο χώρο της Μεσογείου;10
   Παρότι ο δημοσιογράφος στη διαμάχη για το λήμμα «Βούλγαρος» δε δίστασε να προτρέψει τον γλωσσολόγο να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να προτάξει το υποτιθέμενο εθνικό συμφέρον έναντι του επιστημονικού ενδιαφέροντος, ο ίδιος διατηρεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να αποφαίνεται και για την κακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, κατά την κρίση του, η ελληνική γλώσσα και, πέραν τούτου, να προειδοποιεί ακόμη και για τους «κινδύνους» που την περιβάλλουν11.
   Έτσι, ενώ ασχολείται με διάφορα «ιδιώματα» της καθημερινότητας, διαπιστώνει και αυτός —όπως και άλλοι «κινδυνολόγοι»— τη «γνωστή πενία λεξιλογίου, που μαστίζει τους νεοέλληνες»12! Φαίνεται δε, πως ενοχλείται σφόδρα από το γεγονός, ότι «έχουμε καταντήσει να χρησιμοποιούμε και να συνεννοούμαστε μόνο με 500-600 λέξεις στην καθημερινή ζωή μας» και εξανίσταται γιατί ενώ οι ξένοι μαθαίνουν ελληνικά, εμείς «ξεχνάμε τη γλώσσα μας και το χειρότερο, τη νοθεύουμε με σολικισμούς και δανεισμούς ξένων λέξεων»13.
   Ο μύστης της ελληνικής γράφει λανθασμένα τη λέξη σολοικισμός14. Αλλά και γενικώς, ο συγκεκριμένος τιμητής της εθνικής μας λεξιπενίας, έχει προβλήματα με τον χειρισμό της γλώσσας. Δεν γράφει απλώς πρόχειρα, αλλά κακοποιεί διαρκώς την ελληνική. Η γραφή του είναι ρηχή, χωρίς συνοχή, με σωρεία ασυναρτησιών και ασυνταξιών, ενώ της λείπει το προσωπικό ύφος. Πολλές φορές η κατάσταση γίνεται αφόρητη για τον αναγνώστη, εξαιτίας της αδυναμίας του συντάκτη να διατυπώσει ορθώς μια ολοκληρωμένη πρόταση. Γραφή ανομοιογενής, προφανώς απόρροια ακουσμάτων, αποστηθίσεων και ετερογενών επιδράσεων σε σχεδόν ακατέργαστη μορφή, που συνθέτουν ένα μιξοβάρβαρο ύφος βουτηγμένο στους σολοικισμούς. Τούτο πέραν της γλωσσικής υστέρησης προδίδει και κάποια διανοητική αδυναμία του συντάκτη σε σχέση με τα θέματα που πραγματεύεται. Από εδώ προέρχεται, σε μεγάλο βαθμό, και η σολοικία15. Ο Κ. Γκιουλέκας φαίνεται πως ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των δημοσιογράφων που στερούνται ικανοτήτων στον γραπτό λόγο16.
Περιοδικό "'Ενεκεν" τ.χ. 18

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Μιζέρια και σύγχυση

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWw6pnqonI24zStZGmyil1NE7k6PXKPGJfxZiUPQB_wenzyK9DFWiemIgBQHjWx_SyKBf6ppSVpGNmGPIYAQy1TNwlJkjhfm1rrNioS7Mb3MIUdxCBVTiEyW39fTcmj0D4FxWvFYSQfBTm/s320/LesMiserables.jpg
Άσχετα από το αποτέλεσμά τους, οι εκλογές μου άφησαν μία γεύση τριτοκοσμικής μιζέριας. Δεν ήταν μόνο που η παλιά μου γειτονιά ανήκει πλέον πραγματικά στον τρίτο κόσμο (ακόμα και οι επιγραφές των μαγαζιών ακατάληπτες), αλλά ο χώρος και η εκλογική διαδικασία σού έφερναν κατάθλιψη. Ένα σχολείο σε κατάρρευση, μία αίθουσα βρόμικη και κακοφωτισμένη, οι εκλογικοί κατάλογοι όπου το όνομά σου το έψαχναν σαν σε παλιά κιτάπια και το έσβηναν με χάρακα και στυλό. Η ψηφιακή επανάσταση κλείνει πενήντα και το Διαδίκτυο είκοσι χρόνια, αλλά εδώ μουντζουρώνουμε ακόμα χαρτιά. (Αχ, πράσινή μου ανάπτυξη, πόσα δάση πολτοποιούνται για όλο αυτό το χαρτοβασίλειο...) Κάθε σχολείο έχει -έτσι λένε- μερικούς δικτυωμένους υπολογιστές. Θα ήταν απίστευτη οικονομία σε χρόνο, χρήμα (και δέντρα), αν τους συνδέανε με μία κεντρική βάση δεδομένων... (Ονειρεύομαι).
Κατάθλιψη μου φέρνει και το γεγονός ότι τις πιο ουσιαστικές εκλογές τις νοθεύσαμε πάλι με κομματικά και ιδεολογικά κριτήρια. Γιατί πιο ουσιαστικές; Διότι οι αυτοδιοικητικές φέρνουν τον πολίτη πιο κοντά στην εξουσία, θεραπεύουν τις βασικές αδυναμίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την απόσταση και τους μεγάλους αριθμούς. Η σωστή δημοκρατία, η πιο άμεση, μόνο κοινοτική μπορεί να είναι. Αλλά εμείς τους δημάρχους και τους περιφερειάρχες τους ψηφίζουμε κομματικά, σαν βουλευτές, βάζουμε μέσα και το μνημόνιο και πάει, χάθηκε ο «Καλλικράτης». Μία μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας υποβαθμίστηκε ολέθρια.
Έτσι λοιπόν μπερδεύτηκαν όλα και δεν ξέραμε για τι ψηφίζαμε. Για δήμαρχο, περιφερειάρχη, κόμμα, ή μνημόνιο; Πλήρης σύγχυση. Όλες οι ερμηνείες ήταν ανοιχτές και όλοι βγήκαν νικητές το βράδυ. Στα πανηγύρια της τηλεόρασης άκουσα με έκπληξη ΛΑΟΣ, Σύριζα, Οικολόγους να εκφράζουν την ικανοποίησή τους. Το ΠΑΣΟΚ έχασε δέκα μονάδες -και οι αντιμνημονιακοί συγκέντρωσαν το 70%- αλλά ο πρωθυπουργός θεώρησε ότι τον στηρίζει ο λαός και (ευτυχώς) ξέχασε τις εθνικές εκλογές.
Πρώτο κόμμα η αποχή. Η μόνη παράταξη που βγήκε κερδισμένη (και λόγω αποχής - οι δικοί της δεν απέχουν ποτέ) ήταν η Σταλινική. Η μόνη σίγουρα χαμένη της ημέρας ήταν η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Νίκος Δήμου
Μιζέρια και σύγχυση , Lifo 11/11/2010 τχ. 224
http://www.lifo.gr/icache/192x245x1/309400_ekswfyllo_7.jpg

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Έκτωρ Κακναβάτος

http://blogs.sch.gr/tgiakoum/files/2010/08/kaknavatos2.jpg
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων με λύπη του πληροφορήθηκε τον θάνατο του ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας, Έκτορα Κακναβάτου. Ο Έκτωρ Κακναβάτος ήταν από τους πιο ένθερμους σύγχρονους συνεχιστές του ριζοσπαστικού πνεύματος του υπερρεαλισμού. Αν το έργο του Ανδρέα Εμπειρίκου και του Νίκου Εγγονόπουλου, ήταν πρότυπό του, εξίσου προδρομική υπήρξε η ποίηση του Κωστή Παλαμά και του Οδυσσέα Ελύτη.
Από τα μόνιμα και βασικά στοιχεία που τον ξεχωρίζουν μέσα στον κορμό των ποιητών του μεταπολέμου, είναι  ο υψηλός και συχνά αναπεπταμένος τόνος του, όπως και ο εξαιρετικά διαπεραστικός και παλλόμενος ενορατικός του λόγος. Έργα του, Fuga (1943)· Διασπορά (1961)· Η κλίμακα του λίθου (1964)· Τετραψήφιο (1971)· Τετραψήφιο με την έβδομη χορδή (1972)· Διήγηση (1974)· Οδός Λαιστρυγόνων (1978)· Ανάστιξη του θρύλου για τα νεφρά της πολιτείας (1981)· Τα μαχαίρια της Κίρκης (1981)· In perpetuum (1983)· Κιβώτιο ταχυτήτων (1987). Πριν από λίγο καιρό είχαν επανεκδοθεί σε ένα τόμο τα συγκεντρωμένα Ποιήματα του.
Ο Έκτωρ Κακναβάτος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920, σπούδασε μαθηματικά και εργάστηκε στην Μέση Εκπαίδευση. Υπήρξε μέλος του φοιτητικού του  ΕΑΜ. Μετά  τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου συνελήφθη και κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το 1944,σε συνεργασία με τον ποιητή Δ.Π. Παπαδίτσα, δημοσίευσαν στο περ. Νεανική Φωνή το άρθρο «Μια θέση και μια έφοδος», που θεωρήθηκε ένα είδος μανιφέστου των τότε νέων ποιητών. Στη δεκαετία του 1980 είχε τη θέση του εκπαιδευτικού συμβούλου στο Υπ. Παιδείας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και στη διετία 1984-1986 αντιπρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Η κηδεία του θα γίνει την Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010, στις 15.30 στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου.
(ανακοίνωση του Δ.Σ. της Εταιρείας Συγγραφέων)

Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο



Η φλόγα κόρωσε μόλις αγγίξανε δυο σύμφωνα
ο δρόμος στένευε με λέξεις ψόφιες
που μυρίζανε.
Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο.

Τοίχοι, αφίσες, η πρώτη τού μονόπρακτου:
ΘΑΝΑΤΟΣ  ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ.
Σκεφτόμουνα πλάι σε ρουμπινέτα
το πρόβλημα του Αίγισθου:
διαβήτες, Κληταιμήστρες, τρίγωνα
τα τσιγάρα που μου τέλειωσαν
το πρόβλημα της αποχέτευσης
σε διαμερίσματα Ερινύων
το δυσκίνητο λεωφορείο
ΑΝΩ ΛΟΙΣΑ-ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
το κοφτερό τσεκούρι
η μόνη λύση σε Μυκήνες.

Κόφτο λοιπόν να τελειώνουμε.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

ΙΟΣ (1990-2010)

http://www.iospress.gr/images/logo1.gif
Τελικά ο «Ιός» δεν έκλεισε τα είκοσι ένα του χρόνια. Η στήλη που ξεκίνησε ως τετρασέλιδο ένθετο στην «Κ.Ε.», τον Μάιο του 1990, έφτασε στο τέλος της.

Επί δύο δεκαετίες ως συντάκτες του «Ιού» εργαστήκαμε στο καθημερινό και στο κυριακάτικο φύλλο κάτω από συνθήκες πρωτόγνωρες στον ελληνικό Τύπο. Συναντήσαμε απόλυτη ελευθερία στην επιλογή των θεμάτων και τη διεξαγωγή των ερευνών μας, ενώ δεν μας έλειψε ποτέ η στήριξη της εφημερίδας ακόμα και στα πιο δύσκολα θέματα. Τα κείμενα, η σελιδοποίηση, η επιλογή των τίτλων και των φωτογραφιών υπήρξαν πάντοτε αποκλειστικά δική μας αρμοδιότητα. Εγινε σεβαστή και η ιδιότυπη λειτουργία μας ως ενιαίας και αυτόνομης ερευνητικής ομάδας χωρίς εσωτερική ιεραρχία, κάτι που δεν έχει επίσης προηγούμενο σε ελληνικό μέσο ενημέρωσης.

Ο νέος σχεδιασμός της εφημερίδας δυστυχώς δεν χωράει τον «Ιό». Γνωρίζουμε ότι θα χαρούν οι άσπονδοι φίλοι μας και θα λυπηθούν οι πολλοί σταθεροί μας αναγνώστες. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι ότι οι εκατοντάδες έρευνες του «Ιού» βρίσκονται ήδη αναρτημένες στον ιστότοπό μας, έτσι ώστε να μπορεί καθένας να κρίνει αν άξιζε ή όχι να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια.

Οι μέχρι χτες «φορείς του Ιού» και από σήμερα απλώς συντάκτες της «Ε»
Τάσος Κωστόπουλος
Δημήτρης Τρίμης
Αντα Ψαρρά
 Δημήτρης Ψαρράς

http://www.biblionet.gr/images/covers/b153693.jpg

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

The Athens Review of Books

 
«Όταν ξεκινούσαμε το παράτολμο εγχείρημα της έκδοσης ενός περιοδικού πραγματικά υψηλών προδιαγραφών ο στόχος μας δεν ήταν η δημιουργία ενός εντύπου που προτείνει τη “σωστή γραμμή” στις “μάζες”… Γνωρίζαμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι η κριτική σκέψη, η κριτική και ορθολογική ανάλυση της πραγματικότητας, χωρίς δογματικούς περιορισμούς κάθε είδους», σημειώνει στο εισαγωγικό σημείωμα ο έκδοτης Μανόλης Βασιλάκης
Ένα χρόνο αργότερα και σε πείσμα των δύσκολων καιρών το Athens Review of Books μπορεί να υπερηφανεύεται πως τήρησε τις υποσχέσεις του. «Στρατευμένο» στην κριτική ανάλυση και με κείμενα εύληπτα, αναλυτικά και παρεμβατικά, γραμμένα από ειδικούς –πανεπιστημιακούς, λογοτέχνες, δημοσιογράφους– απευθύνθηκε από την πρώτη στιγμή σε αναγνώστες πρόθυμους να αφιερώσουν χρόνο στο διάβασμα. Αναζήτησε το κοινό του ανάμεσα σε ανθρώπους ανοιχτούς σε νέες ιδέες, ακόμα και σε προκλητικές ή αιρετικές απόψεις, που δεν είναι κολλημένοι σε ιδεοληψίες και φανατισμούς. 
Το επετειακό, 12ο τεύχος, της ARB είναι αφιερωμένο στον Άρη Αλεξάνδρου και στη σιωπή του «Κιβώτιου» με κείμενο του Δημήτρη Ραυτόπουλου.
Ανάμεσα στα ενδιαφέροντα κείμενα το άρθρο της Θάλειας Δραγώνα περί «εθνικής παιδείας», της εκπαίδευσης παιδιών που ανήκουν σε μειονοτικές ομάδες, αλλά και τις απειλές και τη βαρβαρότητα των φανατικών εθνικιστών εις βάρος της ίδιας όπως και εναντίον κάθε πολιτισμένου ανθρώπου που δεν θεωρεί δεύτερης κατηγορίας πολίτες τους Ρομά, τους μουσουλμανόπαιδες κ.ά. «...Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα σήμερα, μαζί με τις υπόλοιπες μάχες που δίνει στην οικονομία, δίνει και μια μεγάλη μάχη στο κοινωνικό πεδίο για την εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, για το άνοιγμα στον κόσμο. Η πορεία αυτή δημιουργεί αμυντικά αντανακλαστικά. Ανακινεί φόβους απώλειας της ομοιογενούς και αδιαφοροποίητης εθνικής κουλτούρας και συσπειρώνει γύρω από τη μηχανιστική υπόθεση ότι υπάρχει μια αναμφισβήτητη, αντικειμενική και απόλυτη εκδοχή της αλήθειας…», γράφει μεταξυ άλλων ενώ αναφέρεται και στις απειλές φανατικών εθνικιστών εις βάρος της.
Μεταξύ άλλων, και με αφορμή την απειλή του μητροπολίτη Άνθιμου προς τον υποψήφιο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη,  κείμενο του Μ. Βασιλάκη  για τον «ιμιτασιόν Χριστόδουλο» και την «Εφαρμοσμένη Θεολογία».

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Celui qui voit ne sait pas voir (*)

http://sxoliastesxwrissynora.files.wordpress.com/2010/11/ceb5cebb-ceb1cf83.jpg?w=486&h=325

Συνεπαρμένοι οι άβουλοι από τη στυλιζαρισμένη αθλητική εικόνα ενός πρωθυπουργού που έχει εμπεδώσει στις παρεμβάσεις του την κυριαρχία του θεάματος επί της οποιασδήποτε ουσίας, δεν μπορούν πια να ξεφύγουν από τις σειρήνες. Με κυρίαρχο όπλο τη συγκεκριμενοποίημένη σημειολογά του στοπ-καρέ εμπεριέχοντας τον απότερο στόχο της συμπύκνωσης ενός ανύπαρκτου νοήματος στη φευγαλέα εικόνα, ο πρωταγωνιστής ενός καθόλα στημένου σκηνικού μας απευθύνει πλέον τα πλαστά διλλήματα από αναπόφευκτους εώς και μοιραίους μονόδρομους.
Το γραφικό φόντο του Καστελόριζου του μνημονίου, η διακαναλική συνέντευξη με την ξιπασμένη λεπτομέρεια του πανάκριβου i-mac εξ’ αριστερών του συνεντευξιαζόμενου, ο αθλητής με την μάυρη ισοθερμική και τα κατάλληλα παπούτσια δρομέα για μια ανάλαφρη πορτοκαλί πινελιά, όλα πλέον σπάνε τον καθρέφτη της απεικόνισης των μέχρι τώρα δεδομένων στερεοτύπων…
Πίστεψε όμως στην εικόνα! Αυτή είναι η εντολή. Η εικόνα καταγράφει τη δυναμική του ανδρός. Άλλωστε δεν ανεχόμαστε πλέον τους μέχρι τώρα πολιτικούς με το ύφος της δημοσιοϋπαλληλικής ραστώνης, ή της δυσκοίλιας συντηρητικής έκφρασης, ή του διαχειρηστή πολυκατοικίας, ή έστω του γραφικού ή ακόμα και πληθωρικού δείγματος – ανθρώπου της διπλανής πόρτας, του λαϊκού τύπου που τα βάζει με τους νταβατζήδες τρώγοντας σουβλάκι στον Μπαϊρακτάρη…
Η εικόνα πρεσβέβει νέα ήθη αλλά κυρίως στοχεύει στη διαμόρφωση και εμπέδωση ενός παράλληλου σύμπαντος. Αυτού που ο “σκληρά αγωνιζόμενος” πρώτος τη τάξη της κυβέρνησης τα βάζει ευθαρσώς ως έταιρος superhero  με τα μεγαθήρια της ΕΕ και των αγορών, βγαίνοντας επιπλέον ατσαλάκωτος από τη μάχη. Κι όλο αυτό το καταφέρνει ντυμένος με κοστούμι Zegna , ταυτόχρονα μεταφέροντας επεξεργασμένη την παράδοση και σοφία των προγόνων του στο σήμερα, με λόγο ξεκάθαρο και πάντα ακραία διλληματικό, επιτρέποντας την ψευδαίσθηση της επιλογής και πασπαλίζοντας τη συγκροτημένη εικόνα του με λίγο απαραίητηο fitness, ένα i-pod και πολλά χαμόγελα που όμως δεν υπερκαλύπτουν τη σοβαρότητα και συγκαλυμένη μελαγχολία του βλέμματος. Αυτός είναι ο στόχος των image makers του πρωθυπουργού της χώρας… και στοχέυουν στο να συνεπάρουν τα μάτια, τα αυτιά και τις ψυχές αυτών που ονειρεύονται ένα πραγματικά συγκροτημένο, εκσυγχρονισμένο, ευρωπαϊκό, πολιτισμένο κράτος… και μαζί, έστω και για λίγο, και τις περιβόητες αγορές.
Όμως πέρα από την τραγική αυτοαναφορικότητα που κάνει το επικοινωνιακό εγχείρημα να φλερτάρει επικίνδυνα με το γελοίο, τρέφοντας παράλληλα το αδηφάγο τέρας της λαϊκιστικής προσέγγισης που στρέφεται σωρηδόν ενάντια στην πολιτική, ωθώντας τους προσβεβλημένους “πολίτες” να ταυτίζουν στη συμμετοχή στα κοινά και το ουσιαστικό πρόταγμα αυτοοργάνωσης της δημοκρατίας  με τους ανάλγητους ψηφισθέντες εκπροσώπους της res publica , απορρίπτοντας κάθε έννοια συλλογικότητας, το ευαίσθητο εικονικό αρχιτεκτόνημα του παράλληλου σύμπαντος μπορεί να καταρρεύσει με απρόβλεπτη ευκολία…
Γιατί την εκριβώς επόμενη στιγμή η πραγματικότητα του καπιταλισμού επιστρέφει βάρβαρη όσο ποτέ, ταυτίζοντας χωρίς αιδώ τη μοίρα των ανθρώπων με αυτή των σκουπιδιών. Πως αλλιώς μπορεί να προσεγγίσει κάποιος την συγκλονιστική είδηση του τραγικού θανάτου του αστέγου που διαμελίστηκε από το απορριματοφόρο γιατί είχε βρεί προσωρινό καταφύγιο σε κάδο σκουπιδιών προκειμένου να προφυλαχθεί από το κρύο… αν όχι σαν τις μόνες δύο (την εξής μία) όψεις του ίδιου νομίσματος; Είναι άραγε το μέλλον των ανθρώπινων κοινοτήτων ταυτισμένο με τη χωματερή;
Μην αυταπατάστε, δεν υπάρχει σήμερα άλλη όψη… Αν αφαιρέσεις τα ψιμύθια καλοπισμού της εικόνας του πρωθυπουργού – δρομέα που κάνει stretching το κάδρο κυριεύεται από τη βαρβαρότητα. Ο επιχειρούμενος χειρισμός της σημειολογίας των αθλητικών γυαλιών ηλίου έχει ήδη υποστεί ήττα κατά κράτος από τον άστεγο… και τον θάνατο. Και τα ερωτήματα για την ανοχή και αντοχή μας απέναντι σε αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα παραμένουν πάντα ενοχλητικά και προκλητικά αναπάντητα…
από τους "Σχολιαστές χωρίς σύνορα"

Η ενοχή που συμπεριλαμβάνει τον θεατή στην παγίδα του θεάματος δεν είναι παρά το γεγονός πως απλώς κοιτάζει εικόνες. Αν δεν κοίταζε δεν θα ήταν ένοχος....
Ηλίας Μαρμαράς
Κοντέινερ τχ 11 
 
(*) Αυτός που βλέπει δεν ξέρει να βλέπει, Jacques Rancier

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Μπουτάρης vs. Γκιουλέκα, από το protagon

http://www.ert.gr/aerialphoto/photos/big_new/thessaloniki/thessaloniki_8.jpg
Γιάνης Βαρουφάκης: Νομίζετε ότι η Θεσσαλονίκη μπορεί να ξεφύγει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό με τον εθνικισμό και την ξενοφοβία; Να ξαναγίνει κοσμοπολίτισσα; Να νιώσει νοσταλγία για την πολυ-πολιτισμικότητα του παρελθόντος της; Εσείς τι μπορείτε να κάνετε για αυτό;
Πιστεύω ότι η πολυπολιτισμικότητα θα εκδηλωθεί στην κοινωνική μας ζωή μόλις η πόλη αρχίσει να αναπνέει σε ένα κλίμα ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων και ιδεών. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για το ότι η πόλη θα αρχίσει να ξαναβρίσκει τον εαυτό της με το που οι Θεσσαλονικείς θα νοιώσουν τις πρώτες ζωογόνες ανάσες της αλλαγής.

Xρήστος Xωμενίδης: Ποια είναι η μεγαλύτερη δημοσιογραφική σας επιτυχία; Μεγαλύτερη επιτυχία στη δημοσιογραφική μου πορεία θεωρώ τη σχέση εμπιστοσύνης που ανέπτυξα με τους συμπολίτες μου, και ήταν αποτέλεσμα της συνέπειας και της σκληρής καθημερινής δουλειάς επί πολλά χρόνια. Μια σχέση που εξελίχθηκε σε άρρηκτο δεσμό με τους Θεσσαλονικείς οι οποίοι με τίμησαν τέσσερις φορές με την εμπιστοσύνη τους και με εξέλεξαν στην Βουλή.
Κώστας Γκιουλέκας: "Δεν έχω παρελθόν στον Δήμο. Δεν είμαι συνέχεια κανενός."
http://filologos10.files.wordpress.com/2010/09/thessaloniki500px.jpg?w=500&h=130

"Ημερήσια χορήγησις ενός λουκουμίου" - Γ.Κοκκινάκου

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Ένας αφιλόξενος διαμετακομιστικός σταθμός

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYPBj1eYNLi90yHHEl8h_efGfjA64XZgNjB97mZC2ACBcYcrG_Lyb6JYLng1MJCyChiiE_BcSYIWw1jq8wn1TfPZPf-y9oVu38T-Mpyk330swbTiggoObeubex1TBuGNIXSUn3EsrkmLU/s400/panepistimio_peiraia.jpg

Ποια είναι η σημερινή εικόνα των Πανεπιστημίων; Πρώτα απ’ όλα εξωτερικά: συνήθως απρόσωπα, ψυχρά κτήρια από μπετόν (σαν μεγάλοι σταθμοί λεωφορείων), με τοίχους σκεπασμένους από αφίσες και συνθήματα που δεν αφήνουν ελεύθερη ούτε σπιθαμή. Βρώμικες τουαλέτες, χαλασμένα ασανσέρ, σπασμένα καθίσματα, φτηνά κυλικεία, σε ορισμένες δε περιπτώσεις βαριές αλυσίδες που κρατούν στη θέση τους τραπέζια και καρέκλες για να μην κλαπούν. Οι βιβλιοθήκες αναιμικές, με λίγους αναγνώστες στα σπουδαστήρια. Οι φοιτητές εμφανίζονται στα (υποχρεωτικά) εργαστήρια, και ορισμένοι από αυτούς στα μαθήματα - μετά φεύγουν αμέσως.
 Η εξωτερική εικόνα αντανακλά, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, όσα συμβαίνουν και ακαδημαϊκά. Οι φοιτητές βρίσκονται σε σχολές που, με ελάχιστες εξαιρέσεις (ιατρική, νομική, ορισμένες σχολές των Πολυτεχνείων και ίσως παιδαγωγικά), δεν είχαν επιλέξει. Δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται για το αντικείμενο. Ενδιαφέρονται να πάρουν το πτυχίο για να μπορέσουν, ίσως, να βρουν δουλειά, κυρίως, στο δημόσιο. Εν τω μεταξύ, όσοι μπορούν, εργάζονται κανονικά και βέβαια απουσιάζουν από τα ιδρύματα. χώρος των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων: ένας αφιλόξενος  διαμετακομιστικός σταθμός (...)
http://static.dezeen.com/uploads/2007/10/2007913nyu_-0047.jpg
(...) Γιατί διαπρέπουν οι έλληνες φοιτητές και ακαδημαϊκοί όταν βρίσκονται στο εξωτερικό; Επειδή το περιβάλλον και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε ωθεί να μελετάς, να εργάζεσαι, να παράγεις. Πολλοί στηρίζονται σε σένα, αναμένουν από σένα να αποδώσεις στον τομέα που σου έχει ανατεθεί. Αν είσαι φοιτητής, να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου για να μπορείς να βρεις δουλειά και να γίνεις πολίτης μιας σύγχρονης δημοκρατίας. Αν είσαι μεταπτυχιακός, να γίνεις καλός ερευνητής, να προσφέρεις νέες ιδέες. Αν είσαι ακαδημαϊκός, να μεταδώσεις τις γνώσεις σου, να χαράξεις νέους δρόμους με το έργο σου, να προσελκύσεις τους πιο ικανούς από τους φοιτητές, να συμβάλεις στην πρόοδο της κοινωνίας. Γι’ αυτό, κυβερνήσεις και Πανεπιστήμια προσφέρουν στο ανθρώπινο δυναμικό τους κάθε δυνατή βοήθεια (εργαστήρια, βιβλιοθήκες, υπολογιστές, ίντερνετ, τεχνικό, γραμματειακό, νομικό προσωπικό, υποτροφίες, βραβεία, ερευνητικά προγράμματα), ώστε απερίσπαστοι, διδάσκοντες και φοιτητές, να αφοσιωθούν στο έργο τους. Εμείς εδώ, προσομοιώνουμε μια τέτοια λειτουργία. Ακόμη και τα χρήματα που επενδύονται, δεν επενδύονται για να επιτευχθούν συγκεκριμένοι ακαδημαϊκοί και κοινωνικοί στόχοι, αλλά συχνά, απλώς για να ξοδευτούν, για να υπάρξει απορρόφηση κονδυλίων, για να ικανοποιηθούν τοπικοί παράγοντες, για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα κέντρα ισχύος.(...)
Βάσω Κιντή
ΠANEΠΙΣΤΗΜΙΟ:Επένδυση ζωής - όχι προσομοίωση λειτουργίας

Άνθιμος ο Αναιδής!

http://www.topontiki.gr/img/imagecache/300x198_128832354789.jpg
«Όσο ζω εγώ, η Εκκλησία δεν θα σου επιτρέψει να δεις δημαρχία». Αυθεντικός χριστιανικός λόγος, απαλλαγμένος από εμπάθεια, μίσος και εκδικητικότητα – ό,τι δηλαδή διδάσκει ο λόγος της Εκκλησίας. Αυτήν την ξεκάθαρη απειλή απηύθυνε ο μητροπολίτης Άνθιμος στον συμπολίτη του υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Ως γνωστόν, δεν είναι η πρώτη φορά που ο εν λόγω μητροπολίτης γίνεται «πρωταγωνιστής» της πολιτικής ζωής της χώρας μας. Εδώ, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να τονίσουμε ότι η Αρχιεπισκοπή δεν συμμερίζεται καμιά εμπλοκή ρασοφόρου στην πολιτική. Ο Άνθιμος, ωστόσο, φαίνεται να διαθέτει πολλά παλαιά υποδήματα, στα οποία γράφει αόκνως και τις προσταγές της ηγεσίας της Εκκλησίας και το πολιτικό σύστημα, και κατ’ επέκτασην τη Δημοκρατία και τους πολίτες. Για πολλοστή φορά παραβιάζει κατάφορα και με αναιδή προκλητικότητα τα διακριτά με σαφήνεια όρια πολιτείας - Εκκλησίας. Ταυτίζοντας την Εκκλησία με τον αηθέστερο και πλέον βάρβαρο τρόπο με το πρόσωπό του, ο Ασεβής κατά της Εκκλησίας, αλλά και κατά της πολιτείας, μητροπολίτης, με τρόπο πρωτοφανή για τις ευαισθησίες μιας δημοκρατικής χώρας, προωθεί την ιδέα ενός καθεστώτος στο οποίο θα ασκεί θρησκευτικο-πολιτική εξουσία. Πέραν του αυτονόητου του πράγματος, ότι δηλαδή ένας θρησκευτικός ηγέτης δεν έχει το δικαίωμα να εκστομίζει απειλές εναντίον κανενός θνητού πλάσματος, ο Άνθιμος ασκεί επικίνδυνη προσωπική εσωτερική και εξωτερική πολιτική προσφέροντας στη χώρα τις χείριστες υπηρεσίες. Αυτήν τη στιγμή, η χώρα, της οποίας οι πολίτες και το πολιτικό σύστημα βρίσκονται στην πιο σκληρή δοκιμασία, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι οι υπηρεσίες ενός Άνθιμου - Χομεϊνί!
Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Άνθιμος ο Αναιδής!