Σε λίγο η αίθουσα ερημώθηκε, ησύχασε. Μόνο, πότε πότε, ακουγόταν πάνω στη σκηνή ένα ανεπαίσθητο σούρσιμο ανάμεσα στις κουρτίνες
Τάκης Κουφόπουλος
"Ο ηθοποιός"

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Πτώχευση δεν λες τίποτα

 Εμείς που όπου νάναι εξηνταρίζουμε (αλλά πολύ διαφορετικά από τους εξηντάρηδες του προηγούμενου αιώνα), δυό βασικούς πυλώνες ξέραμε : Μια πανίσχυρη Δύση με τις ΗΠΑ και τον θριαμβευτικό και θαυματουργό  καπιταλισμό  στην ηγεσία της και εκείνο το «Σοβιετικό μπλοκ» που κατέρρευσε σε μια νύχτα μαζί με το τείχος του Βερολίνου. O Μτσισλάβ Ροστροπόβιτς, ενώ έπεφταν οι τίτλοι του τέλους,  πήρε το τσέλο του κι’ ένα σκαμπό, κάθισε πάνω στα ερείπια και προχώρησε σε ένα αυτοσχέδιο κονσέρτο, παίζοντας σαν ένας απλός μουσικός του δρόμου, τη Σουίτα για βιολοντσέλο του Μπαχ – αντάξιο και τρυφερό φινάλε μιας τραγωδίας (‘η «ιστορικής περιπέτειας» αν προτιμάτε)  που κράτησε 72 χρόνια. Τώρα που τα αντισώματα της «ελεύθερης οικονομίας» τρέχουν μήπως και προλάβουν να εφεύρουν κάποια φόρμουλα για να συμμαζευτούν τα, ασυμμάζευτα πια, τρις των δολαρίων  και των ευρώ που καταφέραμε να καταναλώσουμε, (ενώ δεν υπήρχαν καν), τις φούσκες μας δηλαδή - ποια σεμνή τελετή θα μπορέσει να εφεύρει για φινάλε όλη αυτή η υπερφίαλη κατάρευσή μας μπροστά στα ερείπια της Τροίας:
 «Σήκω βαριόμοιρη απ’ το στρώμα», έλεγε ο Σαπφώ Νοταρά (Χορός) στην Σμάρω Στεφανίδου (Εκάβη), στις «Τρωάδες» του Γιάννη Τσαρούχη στο οικόπεδο-θέατρο της οδού Καπλανών, στην Αθήνα. «Πάει η Τροία, έπεσε». Η Σμάρω, με το μαύρο ταγιέρ της μεταπολεμικής  Μαρουσιώτισσας χήρας, σερνότανε και βογκούσε μπροστά από τα ερείπια  μιας γκρεμισμένης πολυκατοικίας – αλλά τι να το κάνεις; Ο Χορός, η Σαπφώ, όλοι το ξέρανε πια – μόνο η βασίλισσα δεν άντεχε να το χωνέψει. «Πάει η Τροία, έπεσε». Έτσι αρχίζει η τραγωδία του Ευριπίδη, έτσι και η δική μας. Το σύμπαν όμως έχει φροντίσει αυτές τις τραγωδίες και τους κύκλους που κλείνουν με πολύ πόνο, να τις προικίζει με την αντίστοιχη δύναμη που θα χρειαστεί το κάθε ζώον-άνθρωπος σαν μονάδα αλλά και οι κοινωνίες για να το ξεπεράσουν γρήγορα, να φτάσουν στο φινάλε, να ξεκινήσουνε πάλι όλα από την αρχή ολόφρεσκα….

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

The children of Palestine


"We are the children of Palestine. We are living, sometimes we are not. We demand our rights. We have the right to play and have recreation. We have the right to education. It is good for man to go any place, we cannot. We have the right to express our thoughts. We are the makers of the new future. We have the right to protection. We have the right to live in peace. We have a right to clean environment. We have the right to healthcare and medications. By our talents and our skills...we can do miracles for our homeland."