Το 1996, η απαγωγή και δολοφονία εφτά μοναχών που ζούσαν στο χωριό Τίμπιριν της Αλγερίας, ήταν το αποκορύφωμα της βίας και της αγριότητας που είχε ξεσπάσει λόγω της αντιπαράθεσης της κυβέρνησης και των εξτρεμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων που θέλανε να τη συντρίψουν. Η εξαφάνιση των μοναχών- που βρεθήκανε στη μέση αυτής της αντιπαράθεσης- είχε τεράστια επίδραση στις κυβερνήσεις, τις θρησκευτικές κοινότητες και τη διεθνή κοινή γνώμη. Η ταυτότητα των δολοφόνων και οι ακριβείς συνθήκες της δολοφονίας παραμένουν ένα μυστήριο έως και σήμερα.
Την υπόθεση ανέλαβαν τα γαλλικά δικαστήρια το 2003. Ορισμένα έγγραφα αποκαλύφθηκαν μόλις πρόσφατα. Στους επερχόμενους μήνες ενδέχεται να γίνουν νέες αποκαλύψεις που θα φωτίσουν επιτέλους την αλήθεια.
Την υπόθεση ανέλαβαν τα γαλλικά δικαστήρια το 2003. Ορισμένα έγγραφα αποκαλύφθηκαν μόλις πρόσφατα. Στους επερχόμενους μήνες ενδέχεται να γίνουν νέες αποκαλύψεις που θα φωτίσουν επιτέλους την αλήθεια.
Η ιστορία ξεκινά λίγες εβδομάδες πριν οι τρομοκράτες εκδώσουν τελεσίγραφο, προς όλους τους ξένους να εγκαταλείψουν τη χώρα. Μια οπλισμένη ομάδα τρομοκρατών εισβάλει στο μοναστήρι την παραμονή των Χριστουγέννων. Το δίλημμα των μοναχών: να μείνουν ή να φύγουν; Η απόφαση θα πρέπει να είναι ομόφωνη. Η κάθε απόφαση όμως για εκείνους έχει και τις αντίστοιχες συνέπειες. Όταν θα αρνηθούν την προστασία του στρατού, η κυβέρνηση τους ζητά να επιστρέψουν στη Γαλλία.
Ο κάθε μοναχός θα πάρει την απόφαση του εκτιμώντας τους ανθρώπινους, πολιτικούς και θρησκευτικούς κινδύνους κι αναζητώντας την απάντηση μέσα από τα βάθη της ψυχής και της συνείδησης του. Αυτή η ένταση συνοδεύει την πρακτική και μυστική καθημερινότητα της κοινότητας: οι δεσμοί τους με τους ντόπιους, το πνεύμα ειρήνης και φιλευσπλαχνίας, είναι οι τρόποι με τους οποίους προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη βία που κατατρώει τη χώρα.
Το Ενώπιον Θεών κι Ανθρώπων, είναι ο μάρτυρας της αφοσίωσης των μοναχών στο να μεταδώσουν το μήνυμα της ειρήνης στους μουσουλμάνους αδελφούς τους: στην πιθανότητα ύπαρξης αδελφικού και πνευματικού κοινού εδάφους μεταξύ του χριστιανισμού και του ισλαμισμού.
Οι μοναχοί αποκαλούσαν το στρατό «οι αδελφοί της πεδιάδας» και τους τρομοκράτες «οι αδελφοί των βουνών». Κάθε άλλο παρά αδαείς, γνώριζαν πολύ καλά ότι ήταν ανάμεσα σε δύο πλευρές με διφορούμενες θέσεις.
Η ταινία του Μποβουά υιοθετεί την οπτική γωνία των μοναχών και τους ρυθμούς ζωής στο Κιστερκιανό μοναστήρι. Η ζωή της κυλά σύμφωνα με τη Βίβλο, τον Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου (γράφτηκε τον 7ο αιώνα) και τα απομνημονεύματα των πατέρων της μοναχικής ζωής.
Χρησιμοποιεί τις παραδοσιακές μορφές μοναστικής προσευχής. Η «λειτουργία των ωρών» , είναι μια ομαδική προσευχή βασισμένη σε ψαλμωδίες, που γίνεται σε παρεκκλήσι εφτά φορές την ημέρα. Το τραγούδι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προσευχής και του ρυθμού της Κιστερκιανής ζωής. Οι μοναχοί τραγουδούν με μια φωνή για να εισέλθουν στην κοινωνία με την Ανάσα της Ζωής. Ομόφωνα, ενώνονται ως ένας.
Οι Κιστερκιανοί μοναχοί προτιμούν τη σιωπή – το οποίο είναι και κανόνας- κατή τη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας. Αλλά η ζωή τους
χτίζεται με βάση τη διδασκαλία του ηγουμένου, και ομαδικές ανταλλαγές γνωστές ως «κεφάλαια». Όλες οι αποφάσεις παίρνονται με ψηφοφορία, αφού έχουν γίνει συζητήσεις του καθενός με τον ηγούμενο.
Ο κάθε μοναχός θα πάρει την απόφαση του εκτιμώντας τους ανθρώπινους, πολιτικούς και θρησκευτικούς κινδύνους κι αναζητώντας την απάντηση μέσα από τα βάθη της ψυχής και της συνείδησης του. Αυτή η ένταση συνοδεύει την πρακτική και μυστική καθημερινότητα της κοινότητας: οι δεσμοί τους με τους ντόπιους, το πνεύμα ειρήνης και φιλευσπλαχνίας, είναι οι τρόποι με τους οποίους προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη βία που κατατρώει τη χώρα.
Το Ενώπιον Θεών κι Ανθρώπων, είναι ο μάρτυρας της αφοσίωσης των μοναχών στο να μεταδώσουν το μήνυμα της ειρήνης στους μουσουλμάνους αδελφούς τους: στην πιθανότητα ύπαρξης αδελφικού και πνευματικού κοινού εδάφους μεταξύ του χριστιανισμού και του ισλαμισμού.
Οι μοναχοί αποκαλούσαν το στρατό «οι αδελφοί της πεδιάδας» και τους τρομοκράτες «οι αδελφοί των βουνών». Κάθε άλλο παρά αδαείς, γνώριζαν πολύ καλά ότι ήταν ανάμεσα σε δύο πλευρές με διφορούμενες θέσεις.
Η ταινία του Μποβουά υιοθετεί την οπτική γωνία των μοναχών και τους ρυθμούς ζωής στο Κιστερκιανό μοναστήρι. Η ζωή της κυλά σύμφωνα με τη Βίβλο, τον Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου (γράφτηκε τον 7ο αιώνα) και τα απομνημονεύματα των πατέρων της μοναχικής ζωής.
Χρησιμοποιεί τις παραδοσιακές μορφές μοναστικής προσευχής. Η «λειτουργία των ωρών» , είναι μια ομαδική προσευχή βασισμένη σε ψαλμωδίες, που γίνεται σε παρεκκλήσι εφτά φορές την ημέρα. Το τραγούδι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προσευχής και του ρυθμού της Κιστερκιανής ζωής. Οι μοναχοί τραγουδούν με μια φωνή για να εισέλθουν στην κοινωνία με την Ανάσα της Ζωής. Ομόφωνα, ενώνονται ως ένας.
Οι Κιστερκιανοί μοναχοί προτιμούν τη σιωπή – το οποίο είναι και κανόνας- κατή τη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας. Αλλά η ζωή τους
χτίζεται με βάση τη διδασκαλία του ηγουμένου, και ομαδικές ανταλλαγές γνωστές ως «κεφάλαια». Όλες οι αποφάσεις παίρνονται με ψηφοφορία, αφού έχουν γίνει συζητήσεις του καθενός με τον ηγούμενο.
26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1991Το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας (Front Islamique du Salut (FIS)) κερδίζει τον πρώτο γύρο των Βουλευτικών Εκλογών της Αλγερίας.11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1992Κηρύσσεσαι κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1992Ο πρόεδρος Μοχάμεντ Μπουντιάφ δολοφονείται.
30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1993
Η Ένοπλη Ισλαμική Ομάδα (Groupe Islamiste Armee (GIA) ) εκδίδει τελεσίγραφο προς όλους τους ξένους να εγκαταλείψουν τη χώρα.
26 ΜΑΡΤΙΟΥ 1996Μια οπλισμένη ομάδα απαγάγει εφτά μοναχούς από το χωριό Τιμπιρίν: τον ηγούμενο Κριστιάν Ντε Τσεργκί (59), τους πατέρες Κριστόφ Λεμπρετόν (45), Σελεστίν Ρινγκάρντ (62), Μπρούνο Λεμαρτσάντ (66) και τους αδελφούς Λυκ Ντοσιέρ (82), Πολ- Φαβρ Μιβίλ(57) και Μισέλ Φλερύ (52).
18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1996Η GIA αναλαμβάνει πλήρη ευθύνη για την απαγωγή.21 ΚΑΙ 23 ΜΑΪΟΥ 1996Η GIA ανακοινώνει τη δολοφονία των εφτά μοναχών, έπειτα από τις άκαρπες διαπραγματεύσεις μεταξύ της γαλλικής και της αλγερινήςκυβέρνησης.
30 ΜΑΪΟΥ 1996Ανακαλύπτονται τα κεφάλια των εφτά μονάχων.
22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1997
Η σφαγή στο χωριό Μπεντάλια, αναβιώνει τις υποψίες για την ανάμειξη του στρατού στις απαγωγές και στους φόνους στην Αλγερία.
1998 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ
Μείωση της βίας και αστάθειας στην Αλγερία, προσπάθεια συμφιλίωσης.
9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2003
Ένα μέλος οικογένειας ενός εκ των μοναχών, και ηγούμενος του Κιστερκιανού Τάγματος, ζητά δικαστικό έλεγχο, αμφισβητώντας την επίσημη εκδοχή της Αλγερινής κυβέρνησης για τα γεγονότα του ’96.
29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2005
Ένα δημοψήφισμα υποστηρίζει τον καταστατικό χάρτη της «εθνικής συμφιλίωσης», που πρότεινε ο Πρόεδρος Μπουτεφλίκα, προσφέροντας υπό όρους αμνηστία στα μέλη των ενόπλων δυνάμεων τη δεκαετία του ’90, κι απαγορεύοντας οποιαδήποτε μελλοντική αναφορά στην ιστορία της Αλγερίας.
20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009
Αποχαρακτηρισμός ορισμένων γαλλικών εγγράφων, μετά την επιβεβαίωση του πρώην Ακολούθου της Γαλλικής Άμυνας στο Αλγέρι, ότι οι εφτά μοναχοί ήταν τα θύματα ενός λάθους που είχε κάνει ο αλγερινός στρατός.
14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1992Ο πρόεδρος Μοχάμεντ Μπουντιάφ δολοφονείται.
30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1993
Η Ένοπλη Ισλαμική Ομάδα (Groupe Islamiste Armee (GIA) ) εκδίδει τελεσίγραφο προς όλους τους ξένους να εγκαταλείψουν τη χώρα.
26 ΜΑΡΤΙΟΥ 1996Μια οπλισμένη ομάδα απαγάγει εφτά μοναχούς από το χωριό Τιμπιρίν: τον ηγούμενο Κριστιάν Ντε Τσεργκί (59), τους πατέρες Κριστόφ Λεμπρετόν (45), Σελεστίν Ρινγκάρντ (62), Μπρούνο Λεμαρτσάντ (66) και τους αδελφούς Λυκ Ντοσιέρ (82), Πολ- Φαβρ Μιβίλ(57) και Μισέλ Φλερύ (52).
18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1996Η GIA αναλαμβάνει πλήρη ευθύνη για την απαγωγή.21 ΚΑΙ 23 ΜΑΪΟΥ 1996Η GIA ανακοινώνει τη δολοφονία των εφτά μοναχών, έπειτα από τις άκαρπες διαπραγματεύσεις μεταξύ της γαλλικής και της αλγερινήςκυβέρνησης.
30 ΜΑΪΟΥ 1996Ανακαλύπτονται τα κεφάλια των εφτά μονάχων.
22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1997
Η σφαγή στο χωριό Μπεντάλια, αναβιώνει τις υποψίες για την ανάμειξη του στρατού στις απαγωγές και στους φόνους στην Αλγερία.
1998 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ
Μείωση της βίας και αστάθειας στην Αλγερία, προσπάθεια συμφιλίωσης.
9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2003
Ένα μέλος οικογένειας ενός εκ των μοναχών, και ηγούμενος του Κιστερκιανού Τάγματος, ζητά δικαστικό έλεγχο, αμφισβητώντας την επίσημη εκδοχή της Αλγερινής κυβέρνησης για τα γεγονότα του ’96.
29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2005
Ένα δημοψήφισμα υποστηρίζει τον καταστατικό χάρτη της «εθνικής συμφιλίωσης», που πρότεινε ο Πρόεδρος Μπουτεφλίκα, προσφέροντας υπό όρους αμνηστία στα μέλη των ενόπλων δυνάμεων τη δεκαετία του ’90, κι απαγορεύοντας οποιαδήποτε μελλοντική αναφορά στην ιστορία της Αλγερίας.
20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009
Αποχαρακτηρισμός ορισμένων γαλλικών εγγράφων, μετά την επιβεβαίωση του πρώην Ακολούθου της Γαλλικής Άμυνας στο Αλγέρι, ότι οι εφτά μοναχοί ήταν τα θύματα ενός λάθους που είχε κάνει ο αλγερινός στρατός.
Η Αλγερία, η χώρα που χωρίζει την Αφρική από την Ευρώπη, χτυπήθηκε από τη βία τον τελευταίο μισό αιώνα. Πάνω από ένα εκατομμύριο Αλγερινούς σκοτώθηκαν στον αγώνα για ανεξαρτησία από τη Γαλλία το 1962, ενώ πρόσφατα η χώρα ανάκαμψε από τις βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που προκάλεσαν οι εκλογές του 1992.
Οι πρώτοι κάτοικοι της Αλγερίας ήταν οι Βερβερίνοι, μέχρι τον 7ο αι. όπου οι Άραβες κατέλαβαν τη Βόρειο Αφρική. Μένοντας κυρίως στις ορεινές περιοχές, οι Βερβερίνοι αντιστάθηκαν στην συνεχώς επεκτεινόμενη αραβική επιρροή, καταφέρνοντας να διατηρήσουν ένα μεγάλο μέρος της γλώσσας και της κουλτούρας τους. Σήμερα αποτελούν το 30% περίπου του πληθυσμού.
Κομμάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τον 16ο αι., η Αλγερία κατακτήθηκε από τους Γάλλους το 1830 και πήρε τη μορφή «διαμερίσματος». Ο αγώνας για την ανεξαρτησία ξεκίνησε το 1954 με επικεφαλής το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, όπου ανέβηκε και την εξουσία όταν αυτή επιτεύχθηκε το 1962.
Τη δεκαετία του '90, στην πολιτική ζωή της Αλγερίας κυριάρχησε η διαμάχη ανάμεσα στο στρατό και τους Ισλαμιστές. Το 1992, οι εκλογές που κέρδισε το Ισλαμικό κόμμα ακυρώθηκαν, προκαλώντας έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, όπου πάνω από 150.000 ανθρώπους σφαγιάστηκαν.
Η αμνηστία του 1999 οδήγησε πολλούς επαναστάτες να κατεβάσουν τα όπλα τους. Η βία κόπασε σε μεγάλο βαθμό, παρόλο που η χώρα παραμένει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Το 2001 η κυβέρνηση συμφώνησε σε μία σειρά αιτημάτων της μειονότητας των Βερβερίνων, συμπεριλαμβανομένης της επίσημης αναγνώρισης της γλώσσας τους, μετά από πολύμηνες αναταραχές της νεολαίας των Βερβερίνων που ζητούσαν μεγαλύτερη πολιτική και πολιτιστική αναγνώριση.
