Πριν από λίγες μέρες, ένας 18χρονος φοιτητής αυτοκτόνησε πέφτοντας στον ποταμό Χάντσον στη Νέα Υόρκη, όχι μόνο γιατί όλοι έμαθαν ότι ήταν γκέι, αλλά για τον τρόπο που το έμαθαν. Ο Τάιλερ Kλεμέντι, πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο Ράτζερς του Νιου Τζέρσεϊ και ταλαντούχος βιολονίστας, είχε ζητήσει από τον συγκάτοικό του στη φοιτητική εστία να τον αφήσει για λίγη ώρα μόνο στο δωμάτιο με τον φίλο του. Εκείνος συμφώνησε, φρόντισε όμως να ενεργοποιηθεί η web camera στο κομπιούτερ του, ώστε οι ερωτικές στιγμές του ανύποπτου νέου να καταγραφούν και να φτάσουν στο Διαδίκτυο.
Κάποιοι είπαν ότι ο συγκάτοικος δεν ήταν ομοφοβικός, απλώς ένα αστείο, μια χοντρή πλάκα θέλησε να κάνει σε ένα συνεσταλμένο κι ευαίσθητο επαρχιωτόπουλο, που μόλις είχε φτάσει στη μεγάλη πόλη. Μόνο που το γέλιο πάγωσε όταν ανασύρθηκε το πτώμα από το ποτάμι και ήρθαν στο φως τα λόγια που είχε γράψει ο Τάιλερ στη σελίδα του στο Facebook την ημέρα της αυτοκτονίας του: «Jumping off the gw bridge sorry» (θα πέσω από τη γέφυρα Τζορτζ Ουάσιγκτον, συγγνώμη).
Το θέμα δεν αφορά μόνο την ομοφυλοφιλική κοινότητα, που τουλάχιστον στην Αμερική ξεσηκώθηκε ζητώντας να σταματήσει το bullying, ο εκφοβισμός και η λοιδορία των «διαφορετικών». Κάτι ανάλογο μπορεί να συνέβαινε για κάθε είδους δραστηριότητα ή ιδιότητα που μπορεί να θεωρηθεί γαργαλιστική ή ασυνήθιστη. Το θέμα είναι ότι, στην Αμερική και στην Αμάρυνθο, ο συμφοιτητής, ο συνάδελφος, ο γείτονας γίνεται ο Μεγάλος Αδελφός του πλησίον του, ενώ είναι αυτονόητο ότι το φαινόμενο οφείλεται σε κοινωνικά αίτια και όχι στη διευκόλυνση που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.
Τι χρειαζόμαστε τις κάμερες παρακολούθησης ή τις «έξυπνες κάρτες» όπου καταγράφονται τα προσωπικά μας δεδομένα, όταν πολλοί είναι πρόθυμοι να γελοιοποιήσουν, να καταδώσουν, να φακελώσουν τους άλλους, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό τους; Kάποτε λέγαμε πως μόνο ό,τι δείχνει η τηλεόραση υπάρχει, όμως σήμερα διαπιστώνουμε πως μόνο ό,τι καταγράφεται με κάμερα υπάρχει, ό,τι αναρτάται στο Διαδίκτυο ή διαδίδεται από κινητό σε κινητό. Πάμπολλες φορές, σε συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, γιορτές, παρελάσεις περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν γιορτάζουν, αλλά τραβούν με την κάμερα του κινητού τους. Τραβούν και αποτυπώνουν για να ξαναδούν αργότερα, αυτοί και άλλοι πολλοί, ό,τι είδαν, να μοιραστούν την εμπειρία. Επομένως, ένας γκέι εν δράσει είναι ένα πιασάρικο θέαμα, κρίμα να περάσει ανεκμετάλλευτο.
Στη δεκαετία που διανύουμε αναλύθηκε η τάση του oversharing, της υπερ-εκμυστήρευσης, του εθελοντικού συναισθηματικού (και όχι μόνο) ξεγυμνώματος, μια τάση που δεν έχει μόνο κραυγαλέα τηλεοπτική έκφραση, αλλά έχει επεκταθεί και στην προσωπική ζωή. Σήμερα μιλάμε για το φαινόμενο «tmi» (too much information), την πληθώρα πληροφοριών που εμείς οι ίδιοι παρέχουμε για το άτομό μας και οι οποίες θα προκαλούσαν πλήξη ακόμα και στη μάνα μας. Κάποτε οι άνθρωποι συνήθιζαν να αφηγούνται ιστορίες που τις είχαν ζήσει οι ίδιοι ή τις είχαν ακούσει από άλλους. Τώρα τη θέση της ιστορίας έχει πάρει η εμπειρία: πήγα εδώ, πήγα εκεί, έκανα διακοπές στο τάδε νησί, έφαγα αστακομακαρονάδα, πόνεσε η κοιλιά μου, με τσίμπησαν πολλά κουνούπια, χώρισα με τον φίλο μου, τα ξαναφτιάξαμε, έχω έναν γκέι συγκάτοικο. Και όσο πιο πολλές και ασυνήθιστες οι εμπειρίες, όσο πιο πολλοί οι «φίλοι» στο Facebook και οι «ακόλουθοι» στο twitter, τόσο πιο ενδιαφέροντα άτομα υποτίθεται ότι γινόμαστε.
Στον καθρέφτη δεν βλέπουμε πια μόνο το πρόσωπο του Τέρατος. Ισως να δούμε και το πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού.
Mαριάννα Tζιαντζή
