Είκοσι χρόνια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και των δραματικών αλλαγών που ακολούθησαν, η Κούβα μαζί με τη Β. Κορέα, αν δεν κάνω λάθος, είναι οι χώρες που απέμειναν να μας θυμίζουν τις πάλαι ποτέ… ένδοξες μέρες του συστήματος που φιλοδόξησε να… αλλάξει τον κόσμο! Ταυτόχρονα, στις μέρες μας η χώρα μας διανύει μια περίοδο οικονομικής κρίσης που, όπως λένε «αυτοί που ξέρουν», οι προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου δηλαδή, είναι αποτέλεσμα της κακοδαιμονίας ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ουρανομήκεις οι κραυγές διαμαρτυρίας για την άστοργη οικονομική πολιτική της λιτότητας που επιβάλλει το δαιμονικό ΔΝΤ και η κατάπτυστη κυβέρνηση των δοσίλογων του ΠΑΣΟΚ. Απίθανες αναλύσεις βαθυστόχαστων οικονομολόγων - επαναστατών προφητεύουν τα χειρότερα και ένα δυσοίωνο μέλλον. Ηδονίζονται με το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας της χώρας, με την κατάρρευση του ευρώ, τη συντριβή της αιμοβόρας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάθε μέρα εκδίδονται φετφάδες που περικλείουν βιβλικές καταστροφές, τις οποίες ωστόσο η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει… Μοιάζουν με τους προπολεμικούς αριστερούς αναλυτές που, έχοντας διαβάσει τον «Διαλεκτικό Και Ιστορικό Υλισμό» του Στάλιν, ξυπνούσαν κάθε πρωί και έβγαιναν στο κατώφλι τους να δουν αν κατέρρευσε ο καπιταλισμός. Αντίθετα, μοιάζουν σαν να μην αντελήφθησαν ποιος κατέρρευσε, το ιστορικό τετελεσμένο. Ακόμα μοιάζουν να μην παρακολουθούν τι γίνεται στον κόσμο: για παράδειγμα, 500.000 (σωστό είναι το νούμερο) δημοσίους υπαλλήλους ετοιμάζεται να απολύσει το καθεστώς της Κούβας. Σκεφτείτε τι θα έκαναν αυτοί που σιωπούν αν τολμούσε να κάνει κάτι ανάλογο μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία!
Ξενοφών Μπρουντζάκης
