Συνδιάσκεψη για τις Βιβλιοθήκες και τα Αρχεία (27-28/1/11)

Πρόγραμμα 1ης μέρας http://tuxlibrary.blogspot.com/2011/01/27111.html
Πρόγραμμα 2ης μέρας http://www.avarchive.gr/files/Image/program_arxeia.pdf

Dust in the Wind

I close my eyes
Only for a moment and the moment's gone
All my dreams
Flash before my eyes of curiosity

Dust in the wind
All they are is dust in the wind

Same old song
Just a drop of water in an endless sea
All we do
Crumbles to the ground though we refuse to see

Dust in the wind
All we are is dust in the wind

Now
Don't hang on
Nothing lasts forever but the Earth and Sky
It slips away
And all your money won't another minute buy

Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Dust in the wind
Everything is dust in the wind 

407, ένας μαγικός αριθμός

 

Όλοι εσείς οι κακόπιστοι που κατηγορείτε αστόχαστα το ελληνικό κράτος για παρωχημένες πρακτικές, αναποτελεσματικότητα κτλ. κτλ. πρέπει να αναθεωρήσετε, ζητώντας ταπεινά συγγνώμη.

Γιατί υπάρχει τουλάχιστον μια περίπτωση που δείχνει ακριβώς το αντίθετο: ότι όχι απλώς συντονίζεται με τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά ότι βρίσκεται στην πρωτοπορία τους. Αναφέρομαι στους λεγόμενους «407», τους διδάσκοντες στα πανεπιστήμια με σύμβαση έργου, βάσει του προεδρικού διατάγματος 407 του μακρινού 1980. Από τότε λοιπόν το κράτος μας ανακάλυψε την ελαστική, ευέλικτη, επισφαλή εργασία, το σύγχρονο πρότυπο των εργασιακών σχέσεων! Και βεβαίως δεν έχει μείνει στάσιμο. Σήμερα (ήδη προ της οικονομικής κρίσης) την καθιστά ακόμη πιο ελαστική, ακόμη πιο ευέλικτη, ακόμη πιο επισφαλή.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Η λειτουργία νεοϊδρυθέντων τμημάτων πανεπιστημίων στην ελληνική περιφέρεια σκάλωνε (και σκαλώνει) στο πρόβλημα της έγκαιρης στελέχωσής τους από μέλη Διδακτικού κι Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ). Οι θέσεις προκηρύσσονται σταδιακά, ενώ κι αφού προκηρυχθεί μια θέση ακολουθεί μια βασανιστικά αργή διαδικασία, οπότε έπρεπε να βρεθεί προσωρινή, μεταβατική λύση. Έτσι επινοήθηκε ο θεσμός των 407. Ως συμβασιούχοι αναλαμβάνουν τη διδασκαλία ορισμένων μαθημάτων για ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο ή έτος, χωρίς η εργασιακή αυτή σχέση να θεμελιώνει οποιοδήποτε δικαίωμα κατοπινής πρόσληψης. Απλώς λογίζεται ως διδακτική εμπειρία. Και η διετής αυτοδύναμη διδασκαλία αποτελεί προϋπόθεση διεκδίκησης της κατώτερης βαθμίδας ΔΕΠ, αυτή του λέκτορα. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Εμφανίζονται ωστόσο θεμελιώδη προβλήματα. Το πρώτο είναι ο άθλιος τρόπος με τον οποίο εκτελούνται αυτές οι συμβάσεις έργου. Έτσι, ενώ το αργότερο στην αρχή κάθε ακαδημαϊκού έτους γίνονται οι αναθέσεις διδασκαλίας, το Υπουργείο Παιδείας ευαρεστείται να εγκρίνει τις σχετικές πιστώσεις πολύ αργότερα (φέτος έγινε το Δεκέμβριο). Έτσι, θα έχει τελειώσει το εξάμηνο κι ακόμη δεν θα έχουν υπογραφεί οι συμβάσεις έργου (και βέβαια όσοι διδάσκοντες δεν έχουν άλλη εργασία θα είναι ασφαλιστικά ακάλυπτοι όλο αυτό το διάστημα). Που θα πει ότι χρήματα θα δει στο λογαριασμό του ο διδάσκων μήνες μετά την περάτωση του έργου του. Για παράδειγμα, υπάρχει πανεπιστήμιο που δεν έχει πληρώσει ακόμη ούτε ένα ευρώ για διδακτικό έργο που πραγματοποιήθηκε από τον Ιανουάριο του 2010 και εξής.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι δεν γνωρίζει καν τι χρήματα θα πάρει. Κι αυτό διότι το Υπουργείο μπορεί να μην εγκρίνει κάποιες από τις πιστώσεις, όπως ακριβώς έγινε και για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι μπορεί 2, 3 ή και 4 διδάσκοντες να μοιραστούν το έτσι κι αλλιώς χαμηλό ποσό που αντιστοιχεί σε έναν. Επιπλέον, το πιο συνηθισμένο δεν είναι η σύμβαση πλήρους απασχόλησης, καθότι επιλέγεται πιο συχνά ο κατακερματισμός στην ανάθεση των μαθημάτων, ακόμη και η συνδιδασκαλία. Μάλιστα, στα κεντρικά πανεπιστήμια για τα οποία δεν προβλέπεται κανονικά –αλλά τι σημαίνει κανονικά στην Ελλάδα;– να προσλαμβάνουν «407», το ποσό που αντιστοιχεί σε μία θέση να επιμερίζεται σε 15, ενίοτε και παραπάνω άτομα!

Αλλά ενώ δεν φτάσαμε ακόμη στα χειρότερα ήδη θα αναρωτιέστε ποιος εχέφρων, αξιοπρεπής άνθρωπος υφίσταται οικειοθελώς τέτοιον εξευτελισμό; Θα σας πω: Αυτός που έχει φάει κατ’ ελάχιστο μια δεκαετία σε σπουδές (πτυχίο, μεταπτυχιακά, διδακτορικό), προσβλέποντας σε ακαδημαϊκή καριέρα κι ο οποίος πρέπει να υπολογίσει επιπλέον άλλα 2 χρόνια ως 407 για να μπορεί να υποβάλει υποψηφιότητα για θέση ΔΕΠ.

Επειδή όμως ακριβώς είναι πιο πιθανό να κερδίσει κανείς το λότο, παρά να του έρθουν τα πάντα το νωρίτερο δυνατό χωρίς κενά μεσοδιαστήματα, θα πρέπει να υπολογίσει ότι τουλάχιστον η προκήρυξη θέσης συναφούς επιστημονικού αντικειμένου με το δικό του θα καθυστερήσει. Αλλά κι από τη στιγμή της προκήρυξης θα πρέπει να αναμένει τουλάχιστον 3 χρόνια μέχρι να συντελεστεί ο διορισμός του –διότι αφενός οι διαδικασίες είναι εξαιρετικά αργές, αφετέρου το Υπουργείο καθυστερεί παράνομα και καταχρηστικά την έκδοση ΦΕΚ διορισμού προκειμένου να γλιτώσει χρήματα (αυτό ήδη χρόνια πριν το Μνημόνιο και τα σχετικά). Στο διάστημα επομένως που αναμένει κάποιος σχετική προκήρυξη, οφείλει να διεκδικεί διαρκώς θέσεις 407, ακόμη κι αν έχει καλύψει την απαιτούμενη διετία. Κι αυτό διότι το φρακάρισμα που προκαλείται στην εκλογή μελών ΔΕΠ –σήμερα εκκρεμούν 900 διορισμοί!– κάνει περισσότερο ανταγωνιστική τη σχετική εκλογή, κι όποιος έχει μεγαλύτερη διδακτική εμπειρία αποκτά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα (μολονότι δεν είναι αυτό καθοριστικό κριτήριο). Αλλά ακόμη και μετά την εκλογή του (εφόσον την πετύχει και μάλιστα με την πρώτη) θα αισθάνεται, το λιγότερο, μια ηθική υποχρέωση απέναντι στο Τμήμα που τον εξέλεξε κι έτσι θα δεχτεί θέση 407 για 2 χρόνια περίπου που θα αναμένει να γίνει ο διορισμός.

Έτσι, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πλησιάζουν ή έχουν ξεπεράσει τα 40 τους κι αφού έχουν αλωνίσει όλη την Ελλάδα καμιά δεκαετία ως 407 βγάζοντας απλώς τα έξοδα μετακίνησης, ενίοτε και με καθαρή ζημιά, εξακολουθούν να είναι μετέωροι, όχι απαραίτητα επειδή δεν αξίζουν κάτι καλύτερο, αλλά επειδή δεν ήταν από τους τυχερούς ή τους καλύτερα δικτυωμένους (οι οποίοι μπορεί να τα καταφέρουν και στα 35 τους). Ταυτόχρονα κάνουν άλλες δουλειές για να επιβιώσουν, με αποτέλεσμα φυσικά να καθυστερούν στην (ουσιαστική) επιστημονική τους εξέλιξη. Αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα και η ανήκουστη καθυστέρηση στα πάντα, καλλιεργεί επιπλέον σχέσεις εξάρτησης και πελατείας από τα Τμήματα, δηλαδή από τα ήδη υπηρετούντα μέλη ΔΕΠ.

Όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι αν θέλουμε ένα υγιές κι ακμαίο πανεπιστήμιο όλο αυτό το αίσχος πρέπει να παύσει. Και μόνο αν συσπειρωθούν όλοι όσοι αγαπούν την έρευνα, τη διδασκαλία και τον πανεπιστημιακό θεσμό μπορούν να αντιμετωπίσουν την επίθεση που δέχεται σήμερα, κατεξοχήν στο πιο ευαίσθητο σημείο του: την υποστήριξη των νέων επιστημόνων και τη χρηματοδότηση της έρευνας. Παρεμπιπτόντως, τις προάλλες ο γενικός γραμματέας Έρευνας και Τεχνολογίας εξωθήθηκε σε παραίτηση διαμαρτυρόμενος για τις καταστροφικές παρεμβάσεις του Υπουργείου στη χρηματοδότηση μεγάλων ερευνητικών έργων, ενώ χθες το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών ανακοίνωσε ότι δεν θα προκηρυχθεί πρόγραμμα διδακτορικής και μεταδιδακτορικής έρευνας στην Ελλάδα για το 2011-2012. Για αυτό να είστε προετοιμασμένοι: Όταν το προσεχές διάστημα ακούσετε την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας εν όψει της ψήφισης του υπό κατάρτιση νομοσχεδίου για την ανώτατη εκπαίδευση (με το οποίο μεταξύ άλλων θέλει να καταργήσει τη θέση του λέκτορα και να επαναφέρει τον αναχρονιστικό, άσχετο προς την έρευνα, θεσμό του βοηθού) να δηλώνει ότι το πανεπιστήμιο οφείλει να δώσει έμφαση στην έρευνα και την καινοτομία, μην πεθάνετε από τα γέλια.

Σωτήρης Βανδώρος

http://www.bookpress.gr

Υπογράψτε το κείμενο σχετικού ψηφίσματος εδώ:
http://www.gopetition.com/petition/41910/sign.html
Δείτε επίσης:
http://lecture.jimdo.com/http://web.me.com/yvoko/407/Blog/Blog.html
http://didaskontes407.blogspot.com/
http://pd407ioannina.wordpress.com

Το δόγμα του σοκ

 

Μια εντυπωσιακή περιήγηση στον «θαυμαστό» κόσμο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, των ελεύθερων αγορών, της παγκοσμιοποίησης, του Μίλτον Φρίντμαν και της νέας παγκόσμιας τάξης, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε όλα αυτά που συμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο από τα τέλη του 20ού αιώνα ως και την πρώτη δεκαετία του 21ου. Στο νέο της βιβλίο, η Κλάιν καταγγέλλει μέσα από την παράθεση αδιάσειστων στοιχειών με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, το απάνθρωπο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού, όπως τον βιώνουμε στις μέρες μας. Πρόκειται για την εφαρμογή ενός καπιταλισμού της καταστροφής, μια πραγματική λαίλαπα, η οποία στο πέρασμά της ξεσηκώνει πολέμους, ζητά αίμα και καταστρέφει όποια χώρα αντιστέκεται. Με το βιβλίο αυτό, η συγγραφέας, εκτός των άλλων, καταρρίπτει τον μύθο της ειρηνικής – υποτίθεται – επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 στη Χιλή ως και τα πρόσφατα γεγονότα του πολέμου στο Ιράκ, ο Φρίντμαν και οι άπληστοι υποστηρικτές του εκμεταλλεύονται τη βία και μια σειρά από τρομακτικά σοκ για την επιβολή των ακραίων πολιτικών τους. Στο «Δόγμα του Σοκ» με θαυμαστή ενάργεια και αποκαλυπτική τόλμη, η Κλάιν ανατέμνει την ιδεολογία που επενδύει θεωρητικά στο ελεύθερο εμπόριο και στην παγκοσμιοποίηση. Μια ιδεολογία που έχει σαν σκοπό να «ιδιωτικοποιεί» τις πολεμικές συρράξεις και τις καταστροφές, να λεηλατεί τη δημόσια περιουσία παραδίδοντάς την στο μεγάλο κεφάλαιο – με δυο λόγια στα πλούσια καθάρματα του πλανήτη. Με συντριπτική επιχειρηματολογία καταδεικνύει την περίεργη σύμπτωση της ομοιότητας ανάμεσα στις «προωθημένες» μεθοδολογίες της CIA και σ’ αυτές που χρησιμοποιεί η Παγκόσμια Τράπεζα και το γνωστό μας πια ΔΝΤ στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον καπιταλισμό της καταστροφής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πραγματικά ένα βιβλίο - σοκ!

Ξενοφών Μπρουντζάκης 

Το Ποντίκι

Nikola Tesla: 9 Ιουλίου 1856 - 7 Ιανουαρίου 1943

Ο Nikola Tesla ο «προστάτης άγιος του σύγχρονου ηλεκτρισμού». Γεννημένος στη σημερινή Κροατία από μικρός θαύμαζε τις ιστορίες του Ιούλιου Βερν.

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα όταν σπούδαζε ηλεκτρολογία - μηχανολογία και μαθηματικά στο Πολυτεχνείο του Graz της Αυστρίας, όπου έδειξε ενδιαφέρον για το εναλλασσόμενο Ρεύμα και τον Βολταίρο. Δεν αποφοίτησε όμως ποτέ, επειδή πιθανότατα αποβλήθηκε λόγω άσωτης συμπεριφοράς.

Tο 1882, αφού "σπατάλησε" 2 χρόνια στην Πράγα, η οικογένεια του τού εξασφάλισε μια δουλειά στο επιτελείο της Edison Telephone Company στο Παρίσι. Εκεί έκανε τόσο καλή δουλειά βελτιώνοντας κι επισκευάζοντας τις μηχανές στους σταθμούς ηλεκτρικής ενέργειας που είχε η εταιρεία στην Γαλλία και την Γερμανία που τον παρουσίασαν στον ίδιο τον Thomas Edison με προσωπική επιστολή, στην οποία αναφερόταν: "γνωρίζω δύο σπουδαίους άνδρες. Ο ένας είστε εσείς κι ο άλλος είναι αυτός ο νέος άνδρας." Το 1884 μεταβαίνει στις Η.Π.Α., όπου θα αρχίσει και η περίοδος των σπουδαίων ανακαλύψεων.

Ο Τέσλα κι ο Edison συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη το 1884, ο δεύτερος ήταν  ένας ισχυρός και πλούσιος άνθρωπος, βαθιά αναμεμειγμένος σε μάχες για πατέντες και πνευματικά δικαιώματα τόσο για τη λάμπα φωτισμού όσο και για το μικρόφωνο. Παρείχε επίσης ενέργεια στο Manhattan κι ηλεκτρικό φως στο Roselle του New Jersey ενώ παράλληλα προσπαθούσε να αντικαταστήσει τον φωτισμό γκαζιού - που αποτελούσε μονοπώλιο με τον δικό του: το συνεχές ηλεκτρικό ρεύμα.

Το εναλλασσόμενο ρεύμα, το ραντάρ, το ραδιόφωνο, το πηνίο Τέσλα, ο αυτοματισμός και η ασύρματη μεταφορά ενέργειας είναι μερικά μόνο από τα επιτεύγματά του.

Ο Τέσλα εντυπωσίασε τον Edison, παρόλο που οι διαφορές στις προσωπικότητες τους ήταν εμφανείς: Ο Tesla ήταν ηθικός, σχολαστικός, λεπτοκαμωμένος κι ονειροπόλος. Ο Edison ήταν ανέντιμος, ανοργάνωτος κι άρτιος εφευρέτης. Έδωσε επίσης την ευκαιρία στο νεαρό ιδεαλιστή να αποκτήσει την πρώτη του εμπειρία με την σκληρή πραγματικότητα του επιχειρηματικού κόσμου παρόλο που ο Τέσλα δεν άδραξε ποτέ αυτή την ευκαιρία σε μεγάλο βαθμό.

Ο Nikola Tesla διαβάζει ήρεμος στο εργαστήρι του, ενώ γύρω του ξεσπάνε αστραπές

Όταν ο Τέσλα προσφέρθηκε να αυξήσει την αποδοτικότητα των κινητήρων της εταιρίας, ο Edison του έδωσε την εποπτεία ενώ υποσχέθηκε να του δώσει 50.000 δολάρια όταν θα τελείωνε το έργο. Ο Τέσλα δούλευε νυχθημερόν για σχεδόν ένα χρόνο, κάνοντας γενικές επισκευές κι αυτοματοποιήσεις των κινητήρων στα εργαστήρια του Edison, βρίσκοντας παράλληλα και πατέντες για πολλά καινούρια πράγματα. Όταν αυτό το εγχείρημα ολοκληρώθηκε κι επισκέφθηκε τον εργοδότη του για την συμφωνημένη αμοιβή, απογοητεύτηκε όταν τον άκουσε να καγχάζει λέγοντας: " Τέσλα, δεν καταλαβαίνεις το αμερικάνικο χιούμορ μας."

Ο Thomas Edison στο εργαστήριό του το 1888.

Αηδιασμένος από αυτήν την έλλειψη τιμής κι ηθικής που είδε, ο Τέσλα παραιτήθηκε από την εταιρία. Ίσως να συνειδητοποίησε ότι η παραμονή του στον Edison ο οποίος ήταν αφοσιωμένος στο συνεχές ρεύμα θα τον οδηγούσε σε αδιέξοδο αν ήθελε να πραγματοποιήσει το όνειρο του περί εναλλασσόμενου ρεύματος. Σύντομα τον προσέγγισαν κάποιοι επενδυτές ώστε να ιδρύσει την δική του εταιρία, την Tesla Electric Light Company, για την οποία πατένταρε ένα καινούριο βολταϊκό φωτισμό όμως για μια ακόμα φορά έπεσε θύμα της ίδιας του της επιτυχίας. Αναγκάστηκε να φύγει από την εταιρία ύστερα από ένα χρόνο κι αποζημιώθηκε με μια εγγύηση επί του - μικρής αξίας αποθέματος.
Την άνοιξη του 1886 ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες ανθρώπους που αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση εκείνης της χρονιάς εγκαταλείποντας τη Νέα Υόρκη έως ότου η κρίση ξεπεράστηκε τον επόμενο χρόνο. Ο επικεφαλής του εργατικού προσωπικού του ο οποίος δεν απασχολούταν κι εκείνος ανάλογα με τις ικανότητες του τον συνέστησε στον AK Brown, μάνατζερ της Western Union Telegraph Company. Ο Brown εντυπωσιάστηκε από την θεωρία του Τέσλα για το εναλλασσόμενο ρεύμα και τον εφοδίασε με μια εταιρία, την Tesla Electric Company, καθώς κι ένα εργαστήριο στην 33η οδό της 5ης Λεωφόρου.

Ο Τέσλα ήταν ένας ιδιόρρυθμος, εκκεντρικός χαρακτήρας και σε πολλές περιπτώσεις οι δηλώσεις και οι ισχυρισμοί του προκαλούσανε αμηχανία στον επιστημονικό χώρο και όχι μόνο. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του δημιούργησε αρκετούς εχθρούς, μεταξύ αυτών και ο Τόμας Εντισον, ορισμένοι από τους οποίους δεν διστάζανε να τον δυσφημούνε χαρακτηρίζοντάς τον τρελό, ενώ το F.B.I. δεν έπαψε να τον έχει υπό παρακολούθηση ως το τέλος της ζωής του.

Μια αναλυτική εικόνα της ζωής και του έργου του Νίκολα Τέσλα μας προσφέρει ο Γεώργιος Στάμκος με το βιβλίο του «Νίκολα Τέσλα, ο προφήτης του 21ου αιώνα» εκδόσεις Αρχέτυπο.

"Απέκτησα πολλές παράξενες συμπάθειες, αντιπάθειες και συνήθειες. Τις αιτίες για κάποιες απ' αυτές μπορώ να τις ανιχνεύσω σε εξωτερικές παραστάσεις ενώ κάποιες άλλες δε μπορώ. Είχα μια έντονη απέχθεια για τα γυναικεία σκουλαρίκια. Δεν θα άγγιζα τα μαλλιά των υπολοίπων ανθρώπων εκτός ίσως, εάν με απειλούσαν με περίστροφο. Θα ανέβαζα πυρετό αν έβλεπα ένα ροδάκινο κι αν υπήρχε καμφορά κάπου στο σπίτι, ένιωθα πάρα πολύ άσχημα."

Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς

Η ομάδα της Parallaxi “Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς” προέκυψε κατά τη διάρκεια του ομώνυμου αστικού πειράματος, με το οποίο γιορτάστηκαν τα 20 χρόνια κυκλοφορίας του περιοδικού. 65 δράσεις, 1000 συμμετέχοντες, περισσότεροι από 100 φορείς και 250 εθελοντές άλλαξαν για 48 ώρες την εικόνα της πόλης. Η μεγάλη επιτυχία του πειράματος και η απήχηση του στο κοινό της πόλης, αφού συγκέντρωσε περισσότερους από 30.000 θεατές, αποτέλεσε την κατάλληλη αφορμή για τη δημιουργία της ομάδας αστικού ακτιβισμού.

Η ομάδα του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς” συνέχισε τις δράσεις της στις 22 Σεπτεμβρίου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο και διοργάνωσε “Μία Αλλιώτικη Μέρα, Μια Μέρα Χωρίς Αυτοκίνητο”. Διαμορφώνοντας τέσσερις κεντρικούς δρόμους του ιστορικού κέντρου θεματικά και παραδίδοντάς τους στους πεζούς και στα εναλλακτικά μέσα μεταφοράς, η ομάδα κατέθεσε μία έμπρακτη πρόταση για μία βιώσιμη λειτουργία του κέντρου της πόλης, ξαναθέτοντας το συγκεκριμένο ζήτημα στην ατζέντα της Θεσσαλονίκης.

Ακολούθησε η έναρξη του προγράμματος “Μία Αλλιώτικη Νύχτα στο Μουσείο” με σκοπό να ζωντανέψει τα μουσεία της πόλης και να προσελκύσει κόσμο σε αυτά σε ώρες και υπό συνθήκες πολύ διαφορετικές από τις συνηθισμένες. Έτσι, στις 12 Νοεμβρίου το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης διοργάνωσε μία προβολή της ταινίας για το αστικό πείραμα “Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς” στο κατάμεστο αμφιθέατρό του. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 26 Νοεμβρίου ήταν η σειρά του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Εκεί, η βραδιά είχε τον γενικό τίτλο “Η Ζωή στον Τοίχο” και ήταν αφιερωμένη στην επίδραση που έχουν τα social media στην ανθρώπινη επικοινωνία.

Εν τω μεταξύ, οι δράσεις του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς” ενέπνευσαν και άλλες πρωτοβουλίες αντίστοιχης φιλοσοφίας και από άλλους φορείς, στις οποίες η ομάδα στάθηκε αρωγός και τις υποστήριξε. Στις 16 Νοεμβρίου, η vitaverde πρασίνισε το ιστορικό κτίριο της ΧΑΝΘ, δίνοντας συνέχεια στην ανάλογη δράση της στο πλαίσιο του αστικού πειράματος του Ιουνίου.  Στις 6 Δεκεμβρίου, οι φοιτητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τίμησαν τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου με μία συναυλία φοιτητικών συγκροτημάτων, την οποία υποστήριξε η ομάδα του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς”. Τέλος, την Παραμονή των Χριστουγέννων το “Γεύμα Αγάπης” του Α.Π.Θ. για τους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες θα πραγματοποιηθεί επίσης με την υποστήριξη του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς”.

Κλείνοντας αυτή την πρώτη χρονιά δραστηριότητας η ομάδα του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς” έχει ήδη προετοιμαστεί και για το 2011, συνεχίζοντας να βλέπει τα πράγματα… αλλιώς. Διατηρώντας και ενισχύοντας τις αρχές που την ανέδειξαν, δημιουργικότητα, πρωτοτυπία, ανεξαρτησία και διάθεση για συνεργίες οι δράσεις θα συνεχιστούν προς πάσα κατεύθυνση, από τον αστικό ακτιβισμό μέχρι τις παρμβάσεις με πολιτιστικές δράσεις σε αναπάντεχα σημεία της πόλης.

Συνοπτικά, το πρόγραμμα για το πρώτο εξάμηνο του 2011 διαμορφώνεται ως εξής:

-Συνεχίζονται οι “Αλλιώτικες Νύχτες στα Μουσεία” με πρώτο το ΝΟΗΣΙΣ, όπου θα φιλοξενήσει μια βραδιά αφιερωμένη στο μέλλον στις αρχές Φεβρουαρίου.

-Τριήμερη εκδήλωση με τον διεθνούς φήμης πολεοδόμο, Ντέιβιντ Σιμ, Παρασκευή- Κυριακή, 8-10 Απριλίου αφιερωμένη στον αστικό επανασχεδιασμό της Θεσσαλονίκης.

-Συναυλίες σε γειτονιές της πόλης σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής, Τρίτη, 21 Ιουνίου.

Εδώ και λίγες ημέρες έχει ανέβει στο facebook η επίσημη σελίδα του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς” στη διεύθυνση www.facebook.com/thessalonikiallios. Παράλληλα, δημιουργήθηκε η επίσημη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της ομάδας thessalonikiallios@gmail.com. Υπενθυμίζουμε την παρουσία της ομάδας και στο twitter @SKGallios. Στις αρχές του νέου έτους στην ανανεωμένη ιστοσελίδα της Parallaxi θα υπάρχει ειδικό blog που θα είναι αφιερωμένο στην ομάδα και τις δράσεις της.

Μπαίνοντας, λοιπόν, στο δεύτερο εξάμηνο λειτουργίας η ομάδα του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς”, μένοντας πιστή στο ανοιχτό της πνεύμα, απευθύνει εκ νέου πρόσκληση σε εθελοντές, συμμετέχοντες και όποιον άλλο θα ήθελε να ενισχύσει με κάποιο τρόπο τη συγκεκριμένη προσπάθεια. Το ‘’Θεσσαλονίκη Αλλιώς’’ γεννήθηκε από την ανάγκη κριτικής και παρέμβασης στην πόλη και λειτούργησε σε ένα πλαίσιο θετικής δράσης όπου και όποτε χρειάστηκε, πέρα από κομματικούς σχηματισμούς, δημοτικές παρατάξεις και κάθε είδους περιχαρακώσεις. Πάνω σε αυτή τη λογική και τη φιλοσοφία θα συνεχίσει να παρεμβαίνει στην πόλη, κρατώντας τις ίδιες αποστάσεις ασφαλείας από κάθε τάση ενσωμάτωσης, χρησιμοποίησης ή εκμετάλλευσης της δυναμικής του, από όπου και αν εκδηλωθεί. Για μας το Αλλιώς είναι ο τρόπος να κρατάμε την αγάπη μας για την πόλη ζωντανή και να το αποδεικνύουμε με δράσεις.

  

Το περιοδικό Parallaxi και η ομάδα αστικού ακτιβισμού "Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς" συστήνονται στο κοινό της Αθήνας. Την Τρίτη, 1 Φεβρουαρίου, στις 20:30 στον ΙΑΝΟ (Σταδίου 24) θα δοθεί στο κοινό της πρωτεύουσας η ευκαιρία να γνωρίσει το free press που πρόσφατα συμπλήρωσε 21 χρόνια αδιάλλειπτης κυκλοφορίας και παρέμβασης στη ζωή της Θεσσαλονίκης. Επιπλέον, θα παρουσιαστεί η ομάδα "Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς" και οι δράσεις της με απαρχή το αστικό πείραμα του περασμένου Ιουνίου, με το οποίο γιορτάστηκαν και τα 20 χρόνια κυκλοφορίας της Parallaxi. 

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν για την Parallaxi η ραδιοφωνική παραγωγός, Μαργαρίτα Μυτιληναίου και ο δημοσιογράφος, Κωστής Ζαφειράκης. Θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας "Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς" σε σκηνοθεσία Χρήστου Νικολέρη.