Πτώχευση δεν λες τίποτα

 Εμείς που όπου νάναι εξηνταρίζουμε (αλλά πολύ διαφορετικά από τους εξηντάρηδες του προηγούμενου αιώνα), δυό βασικούς πυλώνες ξέραμε : Μια πανίσχυρη Δύση με τις ΗΠΑ και τον θριαμβευτικό και θαυματουργό  καπιταλισμό  στην ηγεσία της και εκείνο το «Σοβιετικό μπλοκ» που κατέρρευσε σε μια νύχτα μαζί με το τείχος του Βερολίνου. O Μτσισλάβ Ροστροπόβιτς, ενώ έπεφταν οι τίτλοι του τέλους,  πήρε το τσέλο του κι’ ένα σκαμπό, κάθισε πάνω στα ερείπια και προχώρησε σε ένα αυτοσχέδιο κονσέρτο, παίζοντας σαν ένας απλός μουσικός του δρόμου, τη Σουίτα για βιολοντσέλο του Μπαχ – αντάξιο και τρυφερό φινάλε μιας τραγωδίας (‘η «ιστορικής περιπέτειας» αν προτιμάτε)  που κράτησε 72 χρόνια. Τώρα που τα αντισώματα της «ελεύθερης οικονομίας» τρέχουν μήπως και προλάβουν να εφεύρουν κάποια φόρμουλα για να συμμαζευτούν τα, ασυμμάζευτα πια, τρις των δολαρίων  και των ευρώ που καταφέραμε να καταναλώσουμε, (ενώ δεν υπήρχαν καν), τις φούσκες μας δηλαδή - ποια σεμνή τελετή θα μπορέσει να εφεύρει για φινάλε όλη αυτή η υπερφίαλη κατάρευσή μας μπροστά στα ερείπια της Τροίας:

 «Σήκω βαριόμοιρη απ’ το στρώμα», έλεγε ο Σαπφώ Νοταρά (Χορός) στην Σμάρω Στεφανίδου (Εκάβη), στις «Τρωάδες» του Γιάννη Τσαρούχη στο οικόπεδο-θέατρο της οδού Καπλανών, στην Αθήνα. «Πάει η Τροία, έπεσε». Η Σμάρω, με το μαύρο ταγιέρ της μεταπολεμικής  Μαρουσιώτισσας χήρας, σερνότανε και βογκούσε μπροστά από τα ερείπια  μιας γκρεμισμένης πολυκατοικίας – αλλά τι να το κάνεις; Ο Χορός, η Σαπφώ, όλοι το ξέρανε πια – μόνο η βασίλισσα δεν άντεχε να το χωνέψει. «Πάει η Τροία, έπεσε». Έτσι αρχίζει η τραγωδία του Ευριπίδη, έτσι και η δική μας. Το σύμπαν όμως έχει φροντίσει αυτές τις τραγωδίες και τους κύκλους που κλείνουν με πολύ πόνο, να τις προικίζει με την αντίστοιχη δύναμη που θα χρειαστεί το κάθε ζώον-άνθρωπος σαν μονάδα αλλά και οι κοινωνίες για να το ξεπεράσουν γρήγορα, να φτάσουν στο φινάλε, να ξεκινήσουνε πάλι όλα από την αρχή ολόφρεσκα….

του Άρη Δαβαράκη , protagon.gr

The children of Palestine

"We are the children of Palestine. We are living, sometimes we are not. We demand our rights. We have the right to play and have recreation. We have the right to education. It is good for man to go any place, we cannot. We have the right to express our thoughts. We are the makers of the new future. We have the right to protection. We have the right to live in peace. We have a right to clean environment. We have the right to healthcare and medications. By our talents and our skills...we can do miracles for our homeland."

Εγώ τρελός δεν είμαι

Στο Λύκειο είχαμε ένα μαθηματικό, ο οποίος, όταν κάναμε καμιά πατάτα, μας έλεγε: «Ή εσύ είσαι τρελός, ή εγώ είμαι τρελός, αλλά εγώ τρελός δεν είμαι». Τον θυμήθηκα, όταν παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών, και είπα «εγώ τρελός δεν είμαι».

Ας αρχίσουμε από την τριημερία της γελοιότητας 15-17 Ιουνίου. Τι είναι αυτά τα περί συναίνεσης που απαιτούν οι Ευρωπαίοι και εμείς αγωνιζόμαστε να ανταποκριθούμε στην απαίτηση τους; Εντάξει, οι σημερινοί ευρωπαίοι ηγέτες είναι ανιστόρητοι. Εδώ δεν μπορούν να συλλάβουν την ιστορία της Ευρώπης και τη ευρωπαϊκής ενοποίησης, την πολιτική ιστορία της Ελλάδας θα ξέρουν;

Δε βρέθηκε, όμως, κανένας δικός μας να τους εξηγήσει ότι από την εποχή του Εμφυλίου και μετά η ελληνική πολιτική ζωή κυριαρχείται από μετωπικές συγκρούσεις, και ότι αυτές δίνουν τον τόνο στην πολιτική κουλτούρα μας; Από τον «Ανένδοτο Αγώνα», στα Ιουλιανά, και από εκεί στις διαρκείς μετωπικές συγκρούσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στη Μεταπολίτευση, η πολιτική ιστορία μας υπήρξε πάντα συγκρουσιακή. Από πού θα μας προέκυπτε ξαφνικά η συναίνεση;

Και τώρα έχω μπροστά μου το Μεσοπρόθεσμο και βλέπω με φρίκη ότι με τα μέτρα που επιβάλλει σπάει, κυριολεκτικά, της ραχοκοκκαλιά αυτής της μεσαίας τάξης, που είναι και το μόνο –μικρό ή μεγάλο– παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Ο πατήρ Παπανδρέου είχε κάνει σημαία του τους μικρομεσαίους, ο υιός Παπανδρέου τους τσακίζει, κατ’ απαίτηση της Ευρωζώνης. Πώς είναι δυνατό να ανασυνταχθεί αυτή η κοινωνία με μια ξεζουμισμένη μικρομεσαία τάξη; Με το Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ ή το Ελληνικό;

Εγώ είμαι ο τρελός;

Από την άλλη, είδα τον Θόδωρο Πάγκαλο να ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και να μιλάει περί 1981 και εγκατάστασης της γνήσιας Δημοκρατίας. Κανείς δε σκέφτηκε να του πει: «Αφήστε τη Δημοκρατία, κ. Πάγκαλε. Εδώ και δέκα πέντε μήνες είχατε αναλάβει να ξεκαθαρίσετε τις ΔΕΚΟ. Τι κάνατε;» Κανείς δεν τον ρώτησε. Η ΝΔ ξαναγύρισε στην αίθουσα, για να παίξει το προσφιλές συγκρουσιακό παιχνίδι της.

Συμφωνούμε να περικοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις, επιβάλλουμε φόρους και απανωτές αυξήσεις ΦΠΑ στους μικρομεσαίους, επειδή το ζητάει η Τρόικα. Αλλά το δικό μας κράτος είναι εκείνο που δεν μπορεί να εισπράξει τους φόρους, και να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή. Δέκα πέντε μήνες ακούω κούφιες απειλές για τους φοροφυγάδες και γι αυτούς που έβγαλαν τα λεφτά τους στις πέντε άκρες της Ευρώπης. Η μόνη που κινδυνεύει με φυλακή είναι η μαφία του ποδοσφαίρου. Οι μαφίες των φοροφυγάδων και του πελατειακού κράτους ζουν και βασιλεύουν.

Η δική μας ολιγωρία να ξεκαθαρίσουμε το Δημόσιο είναι το τσεκούρι που αποκεφαλίζει τώρα τους μικρομεσαίους. Και βλέπω ορισμένους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ξεσπαθώνουν λάβροι κατά του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, του ΟΛΠ, του ΟΤΕ, αλλά να μην τους περισσεύει ούτε μια λέξη, γι αυτά τα δύσμοιρα μικρομεσαία στρώματα.

Ελα, όμως, που το σύστημα του κοινοβουλευτικού πατερναλισμού, το οποίο κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση, με πρώτο διδάξαντα τον Ανδρέα Παπανδρέου, μας έχει τελειώσει. Πάνε οι 300 που μοίραζαν λεφτά, αυξήσεις και επιδόματα και φωτογραφίζονταν με τα κλαδικά τέκνα τους. Τώρα ζούμε με  ένα είδος «βιβλιάριον απόρων κορασίδων» της «άνασσας» Φρειδερίκης. Και όπως για να πάρεις το «βιβλιάριο» έπρεπε να είσαι «εθνικών φρονημάτων», έτσι και τώρα, για να το πάρεις, πρέπει να ψηφίσεις το Μεσοπρόθεσμο.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται ο κύριος Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία. Εγώ καταλαβαίνω την τακτική του κ. Σαμαρά. Ετσι κερδίζονται οι εκλογές στην Ελλάδα: με την απαξίωση της εκάστοτε κυβέρνησης από την αντιπολίτευση.

Μόνο που εδώ έχουμε μια διαφορά. Ενώ ο κ. Σαμαράς απαξιώνει την κυβέρνηση, οι ομοϊδεάτες του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα απαξιώνουν την ίδια στιγμή τον κ. Σαμαρά.

Τι θα γίνει, αν αύριο η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση βρει όλες τις πόρτες κλειστές στην Ευρώπη; Τι θα κάνει τότε ο κ. Σαμαράς; Εχει εναλλακτικό σχέδιο, όταν θα έρθουν τα δύσκολα και δε θα μπορεί να παίζει τον ανένδοτο εκ του ασφαλούς; Ή δεν έχει, ή έχει και μας το κρύβει. Το ένα είναι χειρότερο από το άλλο.

Και αν είναι έτσι, τότε τι θα λύσουν οι εκλογές; Οι εκλογές αλλάζουν κυβερνήσεις, δεν αλλάζουν μυαλά.

Ποιος είναι εδώ, ο τρελός; Εγώ, πάντως, δεν είμαι.

Πέτρος Μάρκαρης

http://www.aixmi.gr

Οι εικόνες από τη συλλογή του Hans Prinzhorn

Ο Hans Prinzhorn (1886-1933), ιατρός και ιστορικός τέχνης παράλληλα, ο οποίος θεωρείται σήμερα πρωτοπόρος στη διατομεακή προσέγγιση των δύο αντικειμένων. Ο Prinzhorn, γοητευμένος από τις θεματικές αναζητήσεις της πολιτισμικής ανθρωπολογίας όπως η απαρχή  της καλλιτεχνικής ενόρμησης, θέλησε να προσεγγίσει τη «σχιζοφρενική αίσθηση της ύπαρξης» όπως αυτή αποτυπωνόταν στη σύγχρονή του εξπρεσιονιστική τέχνη. Ήλπιζε δε, να αποκτήσει άμεση γνώση για τα ερωτήματα αυτά μέσα από την καταβύθιση στα έργα των ασθενών του.

 Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο συγκέντρωσε έργα από διάφορες ψυχιατρικές κλινικές και δημιούργησε μία μοναδική συλλογή στην Χαϊδελβέργη. Στο εικονογραφημένο βιβλίο που εκδόθηκε το 1922, όχι μόνο αποτύπωσε τη συλλογή αλλά και την ερμήνευσε πλαισιώνοντάς την με μία κριτική εξέταση της κυρίαρχης κουλτούρας της εποχής.
Με τον τρόπο αυτό αποσυνέδεσε μια για πάντα τα έργα των ασθενών από τη διαγνωστική τους και συνέβαλε αποφασιστικά στην επαναθεώρηση των δημιουργικών αυτών φαινομένων με όρους ψυχολογικής ισοτιμίας, δίνοντας μάλιστα έμφαση στην εικαστική δεινότητα ορισμένων εξ’ αυτών.

 Η μείζων συμβολή του έγκειται στο ό,τι προσφέροντας στην παραγκωνισμένη, «τρελλή» τέχνη και στους δημιουργούς της μία θετική επανεκτίμηση, διευκόλυνε την αναγνώριση του ταλέντου των ψυχιατρικών ασθενών και την επανένταξη των ιδίων στην κοινωνία.

 

The Books' Journal

The Books' Journal τχ 9,  Ιούλιος 2011
Το τεύχος είναι αφιερωμένο στον προσφάτως εκλιπόντα ισπανογάλλο συγγραφέα Χόρχε Σεμπρούν. Τον παλαιό κομμουνιστή, επιζήσαντα από το ναζιστικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ συγγραφέα, ο οποίος μεταποίησε σε λογοτεχνία την ιστορική μνήμη, παρουσιάζουν και αναλύουν η Οντέτ Βαρών-Βασάρ, η Κατερίνα Σχινά και η Μαρία Τοπάλη – τρεις αναλύτριες που και οι τρεις έχουν, επί χρόνια, αναλωθεί στη συστηματική μελέτη του.

Μπορείτε ακόμα να διαβάσετε:

• Την κριτική ανάλυση του γάλλου Συμβούλου της Επικρατείας Jean-Michel Belorgey στο βιβλίο του Michel Grodent, La Grèce existe-t-elle? (Η Ελλάδα υπάρχει;). Τι εντοπίζει ανάμεσα στις υπερβολές, ανάμεσα δηλαδή στο «ελληνικό θαύμα» και στη «μαρτυρική Ελλάδα»; Με άλλα λόγια, πώς είναι η πραγματική Ελλάδα;
• Την οικονομία της πραγματικής Ελλάδας-σε-κρίση, και τις προοπτικές σωτηρίας της, περιγράφει σε συνέντευξή του στην Ελίνα Τζανουδάκη ο αμερικανός καθηγητής Διεθνούς Οικονομικής και στενός συνεργάτης που Πολ Κρούγκμαν, Μόρις Όμπσφελντ: «Η Ελλάδα δεν είναι ο ασθενής σε μια υγιή ΟΝΕ», αποφαίνεται. Τις θεσμικές ανεπάρκειες της ελληνικής οικονομίας, που οδήγησαν στην αποτυχία, περιγράφει ο Δημήτρης Σκάλκος. Εν όψει μιας κρίσης που βαθαίνει, όχι μόνο οικονομικής, αλλά και κοινωνικής και πολιτικής, αναδύεται η συζήτηση για την προοπτική μιας συνταγματικής μεταρρύθμισης: η Λαμπρινή Ρόρη παρουσιάζει τις προτάσεις του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου για μια «εναλλακτική θεσμική αρχιτεκτονική».
• Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ένα βιβλίο ιστορίας των θεσμών, Το σύνταγμα και οι εχθροί του στη νεοελληνική ιστορία, του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου, γίνεται αφορμή περιδιάβασης στο σταυρόλεξο της νεοελληνικής περιπέτειας. Η Νίκη Μαρωνίτη και ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου φωτίζουν τη διαδρομή που οδήγησε στην πολλαπλή κρίση νομιμότητας που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία, στην Ελλάδα του Μνημονίου. Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει, λέει ο καθηγητής – κι είναι στο χέρι μας.
• Ο Άρης Κωνσταντινίδης είναι ένας από τους πιο συζητημένους αρχιτέκτονες του νεοελληνικού μοντερνισμού. Ο δημιουργός των Ξενία, πραγματεύτηκε τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού τοπίου προτείνοντας να διδαχθούμε από χτίσματα φτωχικά και παράνομα. Ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης περιγράφει τη διαδρομή του, την ταυτότητα των επιλογών του και την απελπισία του.

Στο νέο τεύχος μπορείτε ακόμα να διαβάσετε κείμενα:

• Για τον Ουμπέρτο Έκο και τις θεωρίες συνωμοσίας. Για τα βιβλία που μαθαίνουν στους γονείς ό,τι πρέπει να λένε στα παιδιά για το σεξ. Για τα πολλά πρόσωπα της Θεσσαλονίκης του 20ού αιώνα. Για το ΑΚΕΛ, το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου, και τις πολιτικές επιλογές του μέχρι το σχέδιο Άναν. Για τον φιλόσοφο Καρλ Πόπερ. Για την Άλκη Ζέη. Για την παιδική λογοτεχνία και τον Ευγένιο Τριβιζά. Για τον Πουκβίλ και τον Αλή πασά. Η Άννα Δαμιανίδη περιγράφει ένα ταξίδι στην Τουρκία – την «ξανακερδισμένη πατρίδα». Κι ακόμα, σελίδες για τον Στρος-Καν, για την εκλογική νίκη στην Τουρκία του Ερντογάν, για την ποίηση, την κρίση και την Κική Δημουλά, για την Μπιενάλε της Βενετίας, για τον φοιτητικό συνδικαλισμό.
• Στις σελίδες του διαλόγου, ο Βλάσης Αγτζίδης και ο Γιώργος Σιακαντάρης συζητούν αν οι σφαγές των Ποντίων μπορούν να χαρακτηριστούν γενοκτονία. Και ο Γιάννης Σεργόπουλος συζητά με τον Παναγιώτη Βογιατζή για το σταυρό στα δικαστήρια και τις ατομικές ελευθερίες.

Το τεύχος συμπληρώνεται με ποιήματα της Λένιας Ζαφειροπούλου και της Γιούλης Βολανάκη, με τη στήλη του πλεκτού, τη γελοιογραφική βινιέτα του Μιχάλη Κουντούρη, τη στήλη των Μικρών Αγγελιών. Το εξώφυλλο, ο Χόρχε Σεμπρούν με φόντο το στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ, σχεδίασε ο βραβευμένος εικονογράφος του διεθνούς μπεστ σέλερ Logicomix, Αλέκος Παπαδάτος.

«Ο Αντώνης Σαμαράς αρνείται να διαβεβαιώσει την Ευρώπη ότι θα πολιτευτεί ως δύναμη συστημικής σταθερότητας αν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει, αρνείται να εγγυηθεί την πολιτική ομαλότητα. Παρά τις συστηματικές και συνεχείς αποδοκιμασίες από τα ευρωπαϊκά συγγενή στη Ν.Δ. κόμματα, ο έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υιοθετώντας μάλιστα το επικοινωνιακά επιθετικό κουτσαβάκικο «στυλ Τσίπρα», επιλέγει μια στάση που οδηγεί την Ελλάδα πολύ πέρα από την οικονομική κατάρρευση: στην οικονομική και, κυρίως, στην πολιτική απομόνωση. Αλλά το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι, στην ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματός της, να προστεθεί ο εθνοκεντρικός πολιτικός τυχοδιωκτισμός του Αντώνη Σαμαρά.» 

 Editorial

Η απάτη ως πολιτική

Το ξέρω, δεν είναι το σημαντικότερο που σας απασχολεί αλλά είναι μέρος του βούρκου του λαϊκισμού που μας απειλεί. Αναφέρομαι στην διγλωσσία των πολιτικών μας. Άλλα λένε στο κόμμα (τους) και άλλα στην κοινωνία. Άλλα λένε στην Ελλάδα και άλλα λένε στην Ευρώπη. Άλλα λένε όταν είναι βουλευτές και άλλα όταν γίνουν υπουργοί. Άλλα λένε στο καφενείο της Βουλής και άλλα από το βήμα της. Άλλα λένε στους συνδικαλιστές (τους) και άλλα στους δημοσιογράφους. Άλλα λένε δημοσίως και άλλα μεταξύ τους.
Δεν εξελίσσουν τις απόψεις τους βεβαίως, ούτε έχουν ψυχολογικές μεταπτώσεις, απλώς κάθε φορά λένε αυτό που θέλουν να ακούσουν οι απέναντί τους. Αυτό που θα τους κάνει αρεστούς και δημοφιλείς. Τελευταίο παράδειγμα οι νέοι «ρυθμιστές» της οικονομίας. Ο Παντελής Οικονόμου, μέχρι «χθες» έλεγε ότι η μόνη λύση είναι «να καταγγείλουμε το Μνημόνιο». Έγινε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών και κατέβασε από το site του και από το facebook, όλα τα πύρινα άρθρα του. Ο υπουργός του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τον Μάιο έλεγε στον Παπακωνσταντίνου ότι «βρισκόμαστε σε δημοσιονομική Κατοχή» και τώρα μετά από ένα σύντομο «σεμινάριο» στην Ευρώπη ανακοινώνει τους νέους φόρους της «Κατοχής».

Απογοητευτική είναι και η «απέναντι» εικόνα. Τον είδατε τον Αντώνη Σαμαρά να μιλάει μετά τη  Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος; Τι γλυκός συναινετικός πολιτικός: «Επανέλαβα ότι συμφωνούμε με τους στόχους», «Ζητάμε πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει η σοσιαλιστική κυβέρνηση και σε αποκρατικοποιήσεις και στην αξιοποίηση περιουσίας», «κάποια άρθρα του εφαρμοστικού νομοσχεδίου θα τα ψηφίσουμε γιατί συμφωνούμε».  Ο εν αναμονή πρωθυπουργός των πύρινων αντιμνημονιακών λόγων δεν άλλαξε γνώμη απλώς άλλαξε (για λίγο) ακροατήριο.

Θα μου πείτε, έτσι δεν γινόταν πάντα; Και ο Παπανδρέου δεν κατέβηκε στο λιμάνι ως διαδηλωτής στην προσπάθεια του να γίνει Πρωθυπουργός; Ναι έτσι γινόταν πάντα. Μας χάιδευαν και τους χαϊδεύαμε. Μας κακομάθαιναν και τους κακομαθαίναμε. Μόνο που τώρα δεν είμαστε στους έρωτες είμαστε στα χωρίσματα.

του Σταύρου Θεοδωράκη

 

 

Από τον Λευκό Πύργο

Για την κατάργηση των κομμάτων

 

Weil, Simone 

Για την κατάργηση των κομμάτων 

μετάφραση Σωτήρης Γουνελάς 

Αρμός, 2011

Όταν υπάρχουν κόμματα σε μία χώρα, προκύπτει αργά ή γρήγορα μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε να είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να ενταχθούμε σε κόμμα και να παίξουμε το παιχνίδι. Οποισδήποτε ενδιαφέρεται για τα κοινά, επιθυμεί να ενδιαφερθεί αποτελεσματικά. Έτσι, αυτοί που έχουν ιδιαίτερη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό, είτε παύουν να το σκέφτονται και στρέφονται σε κάτι άλλο, είτε περνούν από τη δοκιμασία των κομμάτων. Αλλά και σε τούτη την περίπτωση οι έγνοιες που παρουσιάζονται αποκλείουν τη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό. Το κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημοσίων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια.

 Η Σιμόν Βέιλ γεννήθηκε το 1909 σ' ένα προάστιο του Παρισιού από γονείς Ισραηλίτες και το 1931 αποφοίτησε από την Ecole Normale Superieure με δίπλωμα καθηγήτριας της φιλοσοφίας. Κάτοχος μιας ευρύτατης μάθησης και με κύριο μέλημα της την ανθρώπινη κατάσταση, ανέπτυξε, παράλληλα με τη συγγραφική της δραστηριότητα, ενεργό κοινωνική δράση. Έτσι εντάσσεται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της Πουάρ που άρχισε το 1932. Προικισμένη με σπάνια ευφυΐα κι οξυδέρκεια ανησυχούσε για την όλο και αυξανόμενη κυριαρχία της γραφειοκρατικής μηχανής του κράτους στην οποία διέβλεπε τον κίνδυνο μιας νέας μορφής καταπίεσης κοινωνικής πάνω στο άτομο.
Για να γνωρίσει στην πράξη τους όρους της εργασίας και τα κάθε φύσης προβλήματα της τάξης των εργαζομένων χειρωνακτικά, αλλά και από την έμφυτη διάθεσή της να συμμετέχει στη δυστυχία των λιγότερο ευνοημένων κοινωνικά, η Σιμόν Βέιλ εγκατέλειψε το 1934 την καθηγητική της έδρα για να εργαστεί ως απλή εργάτρια εργοστασίου. Καρπός της εμπειρίας της αυτής είναι το βιβλίο "Η εργατική κατάσταση" που, μαζί με την ημερολογιακή καταγραφή της επίπονης θητείας της στη ζωή του εργοστασίου, αποτελεί το ηθικό και φιλοσοφικό της συμπέρασμα. Τα γεγονότα της εποχής και το πάσχισμά της για την υπόθεση του ανθρώπου την κράτησαν πάντα στο κέντρο της διαμάχης. Παράλληλα η Σιμόν Βέιλ έζησε μια εσωτερική δραματική πορεία στην αναζήτηση της αλήθειας που την οδήγησε σε εκπληκτικές εμπειρίες μυστικής ενάργειας.
Αν και μεγάλωσε σε αγνωστικιστικό περιβάλλον και διέτρεξε, φιλοσοφικά και πολιτικά, μια συνειδητή επαναστατική περίοδο, δέχτηκε ταπεινόφρονα τις εσωτερικές αποκαλύψεις που διεύρυναν την σκέψη της από πανανθρώπινες σε παν-κοσμικές διαστάσεις. Πρόσφυγας πολέμου, πρώτα στη Μασσαλία, μετά στη Νέα Υόρκη, τελευταία στις τάξεις των ελεύθερων Γάλλων στο Λονδίνο, κατέγραψε με ακρίβεια και απόλυτη ειλικρίνεια την ανθρώπινη κατάσταση, όπως της την έδινε πλέον η νέα, χριστοκεντρική προοπτική της.
Από την εποχή εκείνη χρονολογούνται η ιδιαίτερη εμβάθυνση της επάνω στην ελληνική σκέψη και οι δυνατές διαισθήσεις της για την αποστολή του ελληνικού στοχασμού ως προεργασία για τον "ερχόμενον λόγον".
Άλλα συγγράμματά της είναι: "Προχριστιανικές διαισθήσεις", "Τετράδια", "Καταπίεση και ελευθερία", "Η ελληνική πηγή", "Η αναμονή του Θεού", "Η υπερφυσική γνώση", "Σωσμένη Βενετία" (τραγωδία μισοτελειωμένη, "Το ρίζωμα" και άλλα.
"Το ρίζωμα" γράφτηκε απ' την Σιμόν Βέιλ το 1943, λίγο πριν το θάνατό της σ' ένα σανατόριο στην Αγγλία. Έτσι το βιβλίο αυτό, που είναι μια διακήρυξη των καθηκόντων της κοινωνίας απέναντι στο ανθρώπινο πλάσμα, στην πλήρωση των ψυχικών και φυσικών αναγκών του, πήρε τη θέση της πνευματικής της διαθήκης. Τα έξοχα δοκιμιακά της μελετήματα δεν είναι γι' αυτό λιγότερο η πνευματική της διαθήκη, όπως και κάθε άλλη της μαρτυρία.
Ο Άλμπερ Καμύ, ειδικά για τη σημασία του "Ριζώματος", έγραψε τα χαρακτηριστικά: "Μου είναι αδύνατον να φανταστώ μιαν αναγέννηση για την Ευρώπη που να μην έχει υπ' υπόψη τα αιτήματα αυτά, όπως τα προσδιόρισε η Σιμόν Βέιλ."

Το ντοκιμαντέρ, "Μια συνάντηση με Simone Weil" έκανε το ντεμπούτο του στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ.

Η Simone Weil (1909-1943) αγωνίστηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, εργάστηκε ως χειριστής μηχανών και εργάτης των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, ήταν μέλος της γαλλικής Αντίστασης. Κόρη εύπορων Εβραίων, πέρασε τη ζωή της υποστηρίζοντας τους φτωχούς Μία τέλεια αουτσάιντερ, που δυσπιστούσε σε ιδεολογίες κάθε είδους,  άφησε πίσω της ένα έργο που γεμίζει δεκαπέντε τόμους και την καθιερώνει σαν μια λαμπρή πολιτική, κοινωνική, πνευματική προσωπικότητα.

 Στα γραπτά της, ανέλυσε με σθένος τις απάνθρωπες επιπτώσεις τού σταλινισμού, σκιαγράφησε ένα δόγμα που στρέφει την προσοχή του στον ανθρώπινο πόνο. Πίστευε στον συνδυασμό πνευματικής  και ωματικής εργασίας,.  

  Οι ιδέες της έχουν επηρεάσει προσωπικότητες όπως η Susan Sontag, ο Graham Greene, και ο TS Eliot.

Οι New York Times την περιέγραψαν σαν "ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά και πρωτότυποα του εικοστού αιώνα στη Γαλλία." Αλλά κατά πολύ μεγαλύτερος υποστηρικτής της ήταν ο υπαρξιστής φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να δημοσιευθεί η δουλειά της μετά το θάνατό της. Ωστόσο, παρά τους φωτεινούς  υποστηρικτές , η Simone Weil είναι  ελάχιστα γνωστή , σχεδόν ξεχασμένη στην πατρίδα της, τη Γαλλία. Ο στόχος του ντοκιμαντέρ είναι για μια συνάντηση με Simone Weil που θα τροφοδοτήσει ένα ενδιαφέρον γι' αυτή σε μια εποχή που οι ιδέες της και το παράδειγμά της είναι επίκαιρα όσο ποτέ.